Πήρα μια απόφαση...

Γενικά δεν σκέπτομαι πολύ τα πράγματα. Είμαι εκ φύσεως παρορμητικός. Πότε μου βγαίνει σε καλό, αφού δεν εξαντλούμε μέσα σε προγραμματισμούς και μπακαλίστικες λογικές του εφήμερου, και πότε σε κακό, αφού λαμβάνω αποφάσεις που ίσως αργότερα με τον ένα ή άλλο τρόπο μου κοστίζουν. Ετσι έμαθα να βάζω σιγά σιγά αλλά ουσιαστικά στην ζωή μου, το ίσως, το μπορεί, το να δούμε τι θα πει και ο ουρανός.
Μέσα σε αυτό λοιπό τον κλίμα κύλησε και η απόφαση μου να δω τι θα κάνω με το μπλοκ. Και νομίζω ότι κατέληξα. Είπα και πάλι το ναι. Ένα ναι στην συνέχεια και την συνέπεια απέναντι σας. Σε όλους εσάς που με τον ένα ή άλλο τρόπο επικοινωνήσατε μαζί μου, μέσα από σχόλια και email, αλλά και τηλεφωνικά για να μου πείτε, να μην σταματήσω και να μη φύγω από το χώρο αυτό της πληροφορίας.
Και σαφέστατα αυτή σας η επιθυμία ήρθε να ταιριάξει με την δική μου. Την δίψα μου για επικοινωνία, για μοίρασμα, για αλληλοκατανόηση και συνάντηση σκέψεων, λογισμών, συναισθημάτων και γενικότερα εσωτερικής καταγραφής που γίνεται πότε αρμονικός και πότε δύσμορφος ήχος πάνω στο πληκτρολόγιο, στα δάκτυλα που πότε χορεύουν σε αναστάσιμους ρυθμούς και πότε τρέμουν κάτω από το βλέμμα της θλίψης, του πόνου, που σπρώχνει την πόρτα της καρδιάς να βγει στο φως, να δει τον ουρανό, να ανταλάξει δυο κουβέντες.
Έτσι συνεχίζω. Με την διαφορά ότι πήρα κάποιες αποφάσεις τις οποίες και σας κοινοποιώ.
Μετά από αρκετή σκέψη και προβληματισμό πήρα την απόφαση να παραμείνω στο χώρο μέσα από το ίδιο blog αλλά με κάποιες σημαντικές για εμένα αλλαγές που πλέον θα με προστάτευαν και εμένα από τους συκοφάντες και γενικότερα από όλα αυτό το συστηματάκι των blogs.
Δηλαδή από εδώ και πέρα
1. το blog θα παρέχει την δυνατότητα σχολίων αλλά δεν υπόσχεται σε κανένα ότι θα δημοσιεύονται όλα καθώς δε και ότι θα λαμβάνει απάντηση. Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Δεν υπάρχει επι τούτου καμία δέσμευση. Και τούτο γιατί. Διότι είναι φοβερά επώδυνο να γράφεις ένα κείμενο με το είναι της καρδιάς σου και μετά να έρχεται κάποιος και με ένα σχόλιο να στο αλλοιώνει τελείως. Να στο πηγαίνει αλλού, μακριά από τις προθέσεις σου και τις στοχεύσεις σου. Από αυτά ή εκείνο που εσύ ήθελες να αναδείξεις. Επίσης με αυτό τον τρόπο σταματάει και η αναγκαιότητα των απαντήσεων, που για εμένα είναι κουραστική. Το υποχρεωτικό πάντα με κούραζε και συνεχίζει να με κουράζει. Και το σημαντικότερο δεν θα αναπτύσσονται διάλογοι μέσω των σχολίων πάνω στα κείμενα που δεν ταιριάζουν με τις πεποιθήσεις και την αντίληψη των πραγμάτων του ιδιοκτήτη του blog. Δεν μπορούν εξ αφορμής ενός δικό μου κειμένου να γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση που και με το θέμα δεν έχει σχέση αλλά και στο τέλος περνάει ιδέες τόσο σε θεολογικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο που δεν συνάδουν με τις δικές σου προθέσεις και στο τέλος να τα χρεώνομαι κι όλας.
2. Θα κάνω σχόλια σε όσα blog το επιθυμούν και έχουν αυτή την δυνατότητα ελεύθερος πλέον, χωρίς καμία υποχρέωση και χωρίς καμία ιδιοτέλεια. Αλλά μόνο και μόνο γιατί το επιθυμώ. Γιατί μου αρέσει αυτό που διαβάζω και θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο και όχι για λόγους επικοινωνιακούς.
Με όλα αυτά θέλω να γίνει σαφές ότι δεν με ενδιαφέρει και δεν θέλω να έχω καμία σχέση με όλο αυτό το παιγνίδι που γίνεται στο blogging. Δηλαδή λιβάνισμα και γλείψιμο του συγγραφέα, για να αποκτήσω την δική του επίσκεψη και τον δικό του λιβανωτό. Καθώς και επίσης να μην εισπράττω κατόπιν το μένος και τις συκοφαντίες κάποιων επειδή και μόνο δεν έπαιξα με τους δικούς τους όρους και δεν ικανοποίησα την αρρωστημένη ματαιοδοξία τους.

Άρα όποιος νομίζει ότι θέλει να με διαβάζει μπορεί να το κάνει χωρίς καμία μα καμία υποχρέωση, αρκεί να σέβεται τα κείμενα και ιδιαιτέρως το νόημα τους.


Με αγάπη και εκτίμηση προς πάντας.
παπα-Λίβυος