Θα ήταν περίπου γύρω στις 8:30 μ.μ όταν τελειώνοντας ο εσπερινός ένας φίλος κληρικός μου ζήτησε να τον μεταφέρω με το αμάξι μου, σε ένα κοντινό χωριό όπου θα έβρισκε συγγενείς του. Σαφέστατα και έπραξα το αυτονόητο, δηλαδή να εξυπηρετήσω τον αδελφό. Στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, μιλούσαμε και γελούσαμε ταυτοχρόνως. Κουβεντιάζαμε και δίναμε ρυθμό στην ρουτίνα της ζωής. Δηλαδή όλα έμοιαζαν όμορφα. Ώσπου κάποια στιγμή το απρόοπτο, ρευστό και συνεχές μεταβλητό της ζωής φάνηκε για ακόμη μια φορά μπροστά μας. Και θύμα του αυτή την φορά είχε εμένα.
Καθώς οδηγούσα και έχοντας το αριστερό χέρι μου στο τζάμι του αμαξιού, αισθάνθηκα κάποια στιγμή ένα έντονο γαργαλητό. Σαν κάτι να περπατούσε με ελαφρά αλλά επικίνδυνα βήματα πάνω στο χέρι μου. Δεν άργησα να καταλάβω ότι πρόκειται για μια σφίγγα. Έτσι αστραπιαία σκεπτόμενος τους πόνους που είχα τραβήξει από το τελευταίο της «φιλί» της στο πρόσωπο μου πριν από μερικούς μήνες, με μια γρήγορη κίνηση την έπιασα καθώς εκείνη όδευε προς το λαιμό μου. Την κρατούσα πλέον γερά στα δάκτυλα μου και έμενε μονάχα μια απλή όχι ιδιαίτερα ισχυρή κίνηση για να την συνθλίψω και να γλιτώσω την τσιμπιά. Την ώρα όμως που την είχα στο χέρι και σκεπτόμουν το τελικό χτύπημα, άλλαξα συχνότητα και μπήκα στο χώρο του ενοχικού φαντασιακού. Δηλαδή στην εικονική πραγματικότητα που θέλουμε να πλάθουμε γύρω μας, αλλά κυρίως μέσα μας, υπερασπιζόμενοι με την μια ή άλλη θεωρία την άρνηση να αποδεχτούμε τον κόσμο που μας περιβάλει τόσο μέσα μας όσο και έξω από εμάς, αν και αυτά τα δύο δεν είναι και τόσο διαφορετικά.
Ετσι αστραπιαία διχάστηκα, η θεωρία μου έλεγε ότι δεν πρέπει να αφαιρώ με κανένα τρόπο μια ζωή, έστω και της μικρούλας χαριτωμένης σφίγγας, από την άλλη όμως η πραγματικότητα με καλούσε να αποφασίσω και να πράξω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, διαφορετικά το τσίμπημα δε θα το γλίτωνα. Πήρα την απόφαση να αποδεχθώ για ακόμη μια φορά την θεωρία, την ιδεολογία, αντί της πραγματικότητας της ζωής. Έτσι την άφησα από τα δάκτυλα μου, σταμάτησα το αμάξι στην άκρη του δρόμου, έλυσα το ζωστικό, έβγαλα το μανίκι μου και έδωσα την δυνατότητα στην σφίγγα να ζήσει, φεύγοντας για αλλού.
Μπήκα ξανά στο αμάξι και συνέχισα την πορεία μου μαζί με τον φίλο κληρικό. Αλλά χωρίς να έχω κάνει ουσιαστικά 50 μέτρα παρακάτω, αισθάνθηκα ένα αστραπιαίο και ισχυρό τσίμπημα στο μπράτσο του χεριού μου. Μαράθηκα από τον πόνο, κόπηκε η αναπνοή μου. Η φύση είχε λειτουργήσει, οι νόμοι της, άκαμπτοι και «ανήθικοι» για τα δικά μας μέτρα και σταθμά, για την δική μας ερμηνεία, είχαν παράγει την νομοτέλεια τους.
Τόσο εγώ όσο και ο συνοδηγός μου, φίλος κληρικός, σκεφτήκαμε ότι ίσως να ήμουν αλλεργικός. Αυτό λίγο με πανικόβαλε, αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν θα ίσχυε, και έτσι έγινε.
Ωστόσο δεν ξεμπέρδεψα έτσι εύκολα, αφού, οι πόνοι όλο το βράδυ ήταν φοβεροί, και το άλλο πρωί, το χέρι μου, γύρω από την περιοχή του τσιμπήματος, έκαιγε φοβερά και είχε πρηστεί με τάση το οίδημα να πηγαίνει προς του λεμφαδένες.
Πήγαν ως ήταν φυσικό στη γιατρό η οποία έντρομη μου είπε ότι θα έπρεπε να πάρω αντιβίωση διότι πλέον κινδύνευα από λεμφαδενίτιδα.
Και όλα αυτά γιατί; Μα γιατί για ακόμη μια φορά διάλεξα τον δρόμο του φαντασιακού ιδεαλισμού, της εικονικής πραγματικότητας, που χρόνια πλάθουν ένα κόσμο και έναν άνθρωπο που στην πραγματικότητα εκτός ελαχίστων ξεχωριστών -γι αυτό και τόσο γνωστών- προσωπικοτήτων δεν υπάρχει για την συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη μας.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ανθρώπου ή μάλλον καλύτερα όλων εκείνων που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά και άλλα νευρωτικά μπερδέματα, είναι η υποσυνείδητη ισχυρή άρνηση τους, να αποδεχτούν την σκληρότητα και την «άλογη ηθική» του κόσμου αυτού, της φύσης. Ο Χρήστος Γιανναράς σε μια πρόσφατη μελέτη του για την παρουσία του Κακού στο κόσμο, έγραψε μια φοβερή αλήθεια «ότι όπως όλα δείχνουν, η φύση δεν έχει ηθική. Διότι δεν διακρίνει ποιότητες, αλλά τυφλά καταργεί και «εκμηδενίζει» τα πάντα τουλάχιστον από αυτή την μορφή ζωής και πραγματικότητας που βιώνουμε σε αυτό τον κόσμο. Ένας σεισμός θα σκοτώσει χιλιάδες κόσμου χωρίς καμία διάκριση. Νέοι, παιδάκια, γέροι, πλούσιοι, φτωχοί, ταλαιπωρημένοι, λιγότερο ταλαιπωρημένοι, ταλαντούχοι, ατάλαντοι, παραγωγικοί και δημιουργικοί ή μη δημιουργικοί άνθρωποι, όλοι στην δίνη της φύσης που καταπίνει».
Είναι σαφέστατα και το ξέρω και το αντιλαμβάνομαι να δεχτούμε τον κόσμο αυτό όπως είναι, όπως υπάρχει. Είναι σκληρός. Συνεχώς μεταβαλλόμενος και ρευστός. Το γέλιο της χαράς μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορεί να μετατραπεί σε οδύνη, δάκρυ, αβάσταχτο πόνο.
Επίσης γνωρίζω καλά, ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τόσο εκ φύσεως, όσο και λόγο μορφών και τρόπων που μεγάλωσαν, μπορούν να αντέχουν και να παλεύουν αυτή την αντιφατικότητα του κόσμου. Υπάρχουν όμως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποι μας και μέσα σε αυτούς και εγώ, όπου η εικόνα ενός αφιλόξενου κόσμου που μυρίζει θάνατο και φθορά, όρια και σύνορα υπαρξιακά, τους απογοητεύει, τους πληγώνει, τους αναγκάζει να κάνουν φυγές στο φαντασιακό.
Τότε η ζωή μετατρέπεται σε ιδεολόγημα και οι άνθρωποι απλώς πειθαρχούν στην κληρονομιά της ζωής, που στο 90% δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συνεχής σύμβαση.
π. Λίβυος
28 σχόλια:
Αδελφέ μου σου εύχομαι ολόψυχα περαστικά !!!
Πατέρα Λύβιε,
παραστατικότατο το παράδειγμά σου.
Κάτω από τις παρούσες συνθήκες , και συμβάσεις της ζωής μου, το μετέτρεψα στα δικά μου μέτρα.
Τολμώ να πω, πως το ίδιο πρόβλημα αντιμετοπίζω, μόνο που δεν είναι τσίμπημα σφήκας, αλλά ανθρώπινη συμπεριφορά.
Παρ' όλα αυτά θα ακολουθήσω το παράδειγμά σου και θα την αφήσω ελεύθερη την "σφήκα" μου.
Ευελπιστόντας πως θα έχω λιγότερες συνέπειες απο τις δικές σου.
Την αγάπη μου σου στέλνω.
@π.Αντώνιος
Λές να είναι περαστικά? ???? χαχαχ Γιατί εμένα κάτι μου λέει οτι έχω ακόμη να παιδευτώ πολύ.
@epikuros
Να την αφήσεις ελεύθερη, αλλα να είσαι σίγουρος για δυο πράγματα:
1. Οτι μπορεί το επόμενο λεπτό να σου δώσει θανατηφόρο ή στην καλύτερη οδυνηρό φιλί.
2. Να είσαι έτοιμος να αποδεχθείς την αλήθεια των πραγμάτων, ότι αυτή δηλαδή είναι η πραγματικότητα.
Ο Θεός να σε φωτίσει για το καλύτερο.
Την αγάπη μου, καλά να είσαι !!!!!
περαστικά
Σάς ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές σας για περαστικά. Αλλα πρώτον το γεγονός είναι πολύ παλιό άρα είμαι καλά και δεύτερον το κείμενο είναι ναι μεν πάνω σε πραγματικά γεγονότα, αλλα το νόημα του είναι αλληγορικό, για την ψευτιά της ιδεολογία σε σχέση με την αλήθεια της ζωής, που όταν δεν την αποδέχεσαι σε "εκδικείται".
Πάντως και πάλι σας ευχαριστώ!!!!! Γιατί μπορεί να ήταν το χέρι μου και σήμερα τούμπανο και να είχα ανάγκη άμεση απο τις ευχές σας.
Τα λέμε!!!!!!!!!!!!!!!!
Κι εμένα μου συμβαίνει να σκέφτομαι καμιά φορά έτσι με τα κουνούπια και τις μικρές τερέζες! :)
Καλησπέρα,πατέρα Λίβυε!Δε λέω λοιπόν "περαστικά",εφόσον λέτε ότι το περιστατικό αυτό δε συνέβη τώρα - εν πάση περιπτώσει οι ευχές πάντα βοηθούν!
Ναι,με έχει προβληματίσει το θέμα καλού και κακού στη φύση - είναι ο σκορπιός με το οδυνηρό και θανατηφόρο χτύπημά του κακός;"Μισεί" ο κροκόδειλος ή ο καρχαρίας τους ανθρώπους;Σαφώς και όχι,αλλά η φύση,όπως και τα φυσικά φαινόμενα που αναφέρατε,είναι αμείλικτα γιατί έτσι είναι η ζωή.Δεν υπάρχει ηθική εδώ,δε γεννάται τέτοιο θέμα,αυτή τη γνώμη έχω.
Να στε πάντα καλά!
θα ήθελα να είχα ένα τεράστιο αροξόλ και να μην άφηνα ούτε μύγα, ούτε κατσαρίδα, ούτε κουνούπι, ούτε σφίγγα, να τα εξαφάνιζα δια παντός και να βρισκόντουσαν μόνο στο μουσείο του Λούβρου.
Είναι και δικοί μου προβληματισμοί οι σκέψεις που διατυπώσατε με όλα τα διλήμματα, αντιφάσεις και ταλαιπωρίες που συνεπάγονται.Είναι φορές που Του λέω"μου χρωστάς απαντήσεις".Ωστόσο σκέφτομαι ότι είναι όμορφη και φυσιολογική η αναζήτηση και επιθυμία του ιδανικού και οφείλεται στον "τέλειο" άνθρωπο που λανθάνει μέσα μας και στη νοσταλγία της χαμένης πατρίδας...Ευχαριστώ για το χώρο και το χρόνο σας.Καλημέρα.
π. Λιβίω
Ωραίον τό κείμενόν σας. Τήν φυγήν από την αδυσώπητην πραγματικότηταν πρόεκρινα και εγώ εις το παρελθόν, αλλά κέκμηκα να οικοδομώ καταφύγια ιδεών. Προσεγειώθην λοιπόν εκουσίως και...ανωμάλως!
Σίγουρα, δεν υπάρχει οικονομία στη φύση, η ζωή κι ο θάνατος δε κοστίζουν τίποτα. όλα μοιάζουν να κινούνται από μία ψυχόρμητη επιθυμία: τη ΠΕΙΝΑ. ποιός μπορεί να κατηγορήσει τις πράξεις που απορρέουν από αυτήν; είναι μάταιο να φορτίζουμε με την ηθική μας τα ένστικτα της επιβίωσης κι αυτό ακριβώς σημαίνει πως πρέπει να αμυνθούμε στην ενδεχόμενη απειλή, απενοχοποιημένα.
Κι αυτό που αποτελεί κοινή παραδοχή, είναι οτι η συνείδηση του ανθρώπου κορυφώνεται στο γεγονός ότι είναι το μόνο ον που ασκεί βία και διεξάγει πολέμους με τρόπο οργανωμένο χωρίς να πεινά. διεξάγει πόλεμο ύστερα από σκέψη, από συμβούλια, από εκλογές, πόσο τρομακτικό ακούγεται. αν κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει, ο άνθρωπος είναι αυτός ή αν θες, εμείς.
πρτφ
Αλέξανδρος.
Εσείς πήγατε να εφαρμόσετε τον κανόνα της "μη βλάβης", και πολύ καλά κάνατε. Η σφίγγες όμως δεν έχουν νου ώστε να γνωρίζουν από αυτά, και σωστά πράττουν με τη σειρά τους.
Περαστικά.
Δεν σκοτώνω τη σφήκα γιατι θέλω να προστατεύσω τ' αυτιά μου από αυτό το σκρατς που θα κάνει το σώμα της καθώς θα το συνθλίβω, δεν πατώ τα μυρμήγκια γιατί θέλω να δώσω στον εαυτό μου την ευχάριστη σκέψη πως πως στη φωλιά του κάποια άλλα τα περιμένουν με αγάπη..Θα ήθελα να μπορώ να ανοίγω δρόμο διαφυγής και στο φίδι που ίσως συναντήσω στο δωμάτιό μου ..Γι αυτό το τελευταίο δεν είμαι σίγουρη ..άν μπορέσω να δώσω στον εαυτό μου αυτή τη μεγάλη χαρά..Και είμαι σίγουρη πως τίποτα απ' όλα αυτά δεν αφορούν αυτά τα ζωάκια κι αυτά τα έντομα..¨ολα αυτά αφορούν μόνο εμένα , όλα αυτά αφορούν τη διάθεσή μου να περπατώ στον κόσμο με ελαφρύ αναίμακτο βήμα .Αν και όλες οι μεγάλες πράξεις όλες οι θυσίες δεν μετρούν χωρίς το αίμα
Ζευ, μακάρων και ανθρώπων συ μόνε γονεύ, ύψιστε σταθμεύ, και διανομεύ, άγε τον πατέρα Λίβυον εις την χρήσιν της αττικιζούσης. Την των προγόνων διαλέγεσθαι χρη.
1.Μια μέρα ρώτησε ο παπα Τύχων τον π.Παϊσιο:
- Εσύ, παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απήντησα:
-Άββα Ισαάκ.
- Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτός ο Άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Άββας Ισαάκ.
2.Ησυχαστής ιερομόναχος των ημερών μας δέχθηκε το τσίμπημα σφήκας ή μέλισσας και κάνοντας μια απαλή κίνηση στο μέρος του δήγματος, είπε στο έντομο «Άντε στο καλό ευλογημένη»
3.Ηγουμενεύων μοναστηριού της ευρύτερης περιοχής της Αττικής , όταν οι μοναχοί της μονής τον πληροφορούσαν ότι οι ποντικοπαγίδες είχαν πιάσει τρωκτικά και ρώτησαν τι να τα κάνουν, απαντούσε «Αφήστε τα να φύγουν τα καημένα».
4.Παιδάκι εξ Αθηνών , περνώντας τις διακοπές του σε παραθαλάσσιο χωριό στη Ν.Πελοπόννησο, δέχτηκε το δάγκωμα μιάς σμέρνας καθως εξερευνούσε τα βράχια της περιοχής.
Μέσα στα κλάμματα από τον πόνο έλεγε «Δεν φταίει η σμέρνα, εγώ μπήκα στο σπιτάκι της»
5.Αμερικανός συγγραφέας αναφέρει ένα γεγονός που συνέβη κατά την διάρκεια του απογευματινού του περιπάτου σε κάποια ακτή της Καλιφόρνιας: το κύμα πετούσε έξω εκατοντάδες μικρά ψαράκια.
Εκείνος έσκυψε και προσπαθούσε να ξαναρίξει στο νερό όσα μπορούσε.
Ένας άλλος διαβάτης τον είδε και παρατήρησε «Δεν βλέπεις ότι είναι χιλιάδες και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα;»
Ο συγγραφέας απάντησε «Μπορώ να κάνω κάτι λίγο αλλά αυτό το λίγο είναι πολύ μεγάλο γι αυτό το συγκεκριμένο ψαράκι», δείχνοντας το ψαράκι που μετά από λίγο ξαναβρέθηκε στα νερά του Ειρηνικού.
6.Λιοντάρι έβαλε στο κατόπι ιεραπόστολο σε κάποια αφρικανική σαβάνα. Όταν ο ιεραπόστολος δεν είχε άλλο κουράγιο να τρέξει έπεσε στα γόντα και προσευχήθηκε:
«Θεέ μου εγω για χάρη Σου τριγυρνώ στη ζούγκλα και κάνω τους ανθρώπους χριστιανούς.Τώρα άκουσε με και κάνε κι αυτό το λιοντάρι χριστιανό »
Λίγο μετά ακούει το λιοντάρι να μιλά με ανθρώπινη φωνή «Χριστέ ο Θεός ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν του δούλου σου».
Την καλησπέρα μου, καλή εκκλησιαστική χρονιά και... καλές υπομονές στα δαγκώματα.
Εύχεσθε!
π. Λίβιε την ευχή σου! Όμορφη η ανάρτηση και πρέπει να κόψουμε πολλά χορτάρια, για να διαβούμε αυτό το μονοπάτι στο οποίο μας έβαλες:)
Σκέψεις έκανα με αφορμή αυτή την ανάρτηση και θέλησα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Ο τριαδικός Θεός είναι Αγάπη και η αγάπη είναι μια κοινωνία Ζωής με τον Άλλον και το άλλο, με τον άνθρωπο, με τα ζώα, τη φύση, τη δημιουργία.
Κατά το μέτρο που μετέχουμε πνευματικά στην αγάπη και όχι ψυχολογικά η σαρκικά, ενεργούμε προσπαθώντας να κάνουμε εφαρμόσιμο ( να σαρκώσουμε) στη ζωή μας το Λόγο.
Τώρα το να προσπαθήσω ψυχικά ή σαρκικά ή διαδικτυακά να μετέχω με την ηθική μου που γίνετε πράξη ή το ιδεολόγημα μου στην αγάπη αυτό είναι αρρώστια και βλέπουμε τα αποτελέσματα της πάνω μας όχι μόνο στη σχέση μας με τα ζώα και τη φύση αλλά και στη σχέση μας με τον Άλλο είτε αυτός είναι άνθρωπος είτε ο ίδιος ο Θεός.
Είναι άλλο να σε κάνει να ενεργείς αμυντικά ή επιθετικά με λόγο και έργα το ήθος σου και άλλο η ηθική σου.
Παραθέτω ένα παράδειγμα ήθους το οποίο μπορεί όμως ο ανθρώπινος νους εύκολα να το κάνει ηθική .
Είναι κάπως μεγάλο όμως ελπίζω να μη σας κουράσει
Αθανάσιος Παυλάκης
Ό τυφώνας
Στό τέλος Αύγουστου του 1979, ό φοβερός τυφώνας "Δαβίδ" σχη¬ματίστηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στον τυφώνα αυτό πνέουν άνεμοι πού ή ταχύτητα τους φθάνει μέχρι και 100 μίλια την ώρα προ¬καλώντας πολλές καταστροφές και πολλούς θανάτους στη Δομηνικανή Δημοκρατία.
Από την κατεύθυνση προς την οποία έκινεΐτο ό τυφώνας, ήταν βέβαιο πώς κατευθυνόταν στο Μαϊάμι της Φλόριδας. Το Σάββατο της 1ης Σεπτεμβρίου, δεν υπήρχε πλέον καμία αμφιβολία, οτι έτσι θα γινόταν. Την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, οι τοπικές αρχές έδωσαν οδη¬γίες ώστε να εκκενωθούν οι παραλιακές κατοικίες και τα ξενοδοχεία. Τη Δευτέρα, στις 3 Σεπτεμβρίου, νωρίς το πρωί, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες ανακοίνωναν ότι "ό τυφώνας λυπήθηκε το Μαϊάμι και το προσπέρασε!".
Ό συγγραφέας αυτής της μαρτυρίας βρισκόταν εκείνη την εποχή στο Μαϊάμι και θά ήθελε να εκθέσει πώς ακριβώς έγιναν τα πράγμα¬τα.
Την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, μετά τη Θεία Λειτουργία στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Βλαδίμηρου, στο Μαϊάμι, ό ιερέας έκανε παννυχίδα για τον Άγιο Ιωάννη.
Όταν οι Ρώσοι πριν από 30 χρόνια έμεναν στο νησί Τουμπα-μπάο, στίς Φιλιππίνες, χάρις στις αδιάλειπτες προσευχές του Αγίου Ιωάννη, οι τυφώνες συνήθως δεν ενοχλούσαν καν αυτά τα μέρη. Αυτό το είχαν καταλάβει ακόμα και οι ιθαγενείς, οι όποιοι συχνά έβλεπαν τον Άγιο Ιωάννη να προσεύχεται τις νύκτες, νά ψέλνει στον καταυλισμό και να σφραγίζει με το σημείο του σταυρού τον ορίζοντα. Κάποτε, στις Φιλιππίνες, ένας πολύ ισχυρός τυφώνας κατευθυνόταν προς τον καταυλισμό των Ρώσων και με τις προσευχές του Αγίου Ιωάννη, καθώς έφθανε στο νησί, άλλαξε πορεία και δεν έπληξε τον καταυλισμό!
Το ίδιο θαύμα έγινε και στη Φλόριδα. Μετά την παννυχίδα στον Άγιο Ιωάννη, ό "τυφώνας Δαβίδ" καθώς πλησίαζε το Μαϊάμι, ξαφ¬νικά άλλαξε πορεία, στράφηκε στα βόρεια και προσπέρασε! Έτσι, με τις προσευχές του Αγίου Ιωάννη, ακόμα και τώρα, μετά την κοίμηση του, ό Κύριος διέσωσε τους κατοίκους της πόλεως. Ευχόμαστε πάντοτε με τις προσευχές του, ό παντοδύναμος Θεός μας, νά μας χαρίζει το έλεος Του!
Κ.Κ.Μ.
Μαϊάμι, Φλόριδα
3 Σεπτεμβρίου 1979
(Μεταφρασμένο από τό περιοδικό
"Όρθόδοξη Ρωσία", τ. 20, σελ. 16, 1979)
Κάπου μπερδεύεται κανείς με το σωστό και το λάθος, με το δίκαιο και το άδικο, με την αλήθεια και το ψέμμα...
Τόσες παράμετροι, τόσες όψεις του ίδιου θέματος, τόσες θεωρίες, τόσα κείμενα, τόσες καθημερινές ιστορίες, τόσα, τόσα.. τόσα... αντίθετα μας περιτριγυρίζουν στις αποφάσεις μας τις μικρές και τις άλλες τις σημαντικές τις μεγάλες.
Και να το χαρίσει τη ζωή κανείς σε μία σφήκα με κίνδυνο αν την αφήσει να τον τσιμπήσει, μπορεί να είναι σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, ακόμα αλήθεια η ψέμμα στην εφαρμογή κάποιου πιστεύω του.
Έχω καταλήξει λοιπόν, ναι, ότι πρέπει να σκεφτόμαστε, όχι να είναι όλα στην τύχη, όμως τελικά η καρδιά σε συνεργασία με την συνείδηση είναι αυτές που δείχνουν τον δρόμο.
Όπως πάντα, καλή δύναμη π. Λίβυε!
υγ. Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, θα σου εκμυστηρευτώ, ότι έχω εντομοφοβία. χαχαα:))))) Εξαιρούνται τα μυρμηγκάκια και οι πεταλούδες
@ Αλδεβαράν
Αυτά τα κατ΄επιλογήν θαύματα σαν αδυναμίες των "αγίων " μου φαίνονται. Δηλαδή από κει που έστριψε ο τυφώνας δεν υπήρχαν πόλεις, δεν υπήρχαν ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι;..Μάλλον αλλιώς πρέπει να το δούμε το θέμα.
Αθηνά αυτόν τον προβληματισμό τον είχα και εγώ, δεν τον έχω και ούτε βλέπω αυτό το περιστατικό έτσι όπως με αποτρέπεις να το δώ. Δεν το βλέπω έτσι ούτε το σκανάρησα για να το διαβάσετε ως τέτοιο. Ασχέτως αν συγκαταλέγεται στα θαύματα του αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς .
Αν ο π. Λίβυος δεν δεχότανε τελικά αυτό το τσίμπημα και μας ανέφερε το περιστατικό ο καθένας από εμάς θα έλεγε τα δικά του έτσι δεν είναι! Τυχαίο γεγονός, «κωλοφαρδία», θαύμα, ακόμα και παρουσία αγιότητας.
Σημασία όμως έχει, όχι τι λένε ή τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτά που κάνουμε. Αλλά τι είμαστε εμείς στην σχέση μας προς τον Θεός, τον αδελφό μας και τον εαυτό μας.
Ο άγιος Ιωάννης θέλησε να βαδίσει στον Δρόμο και ήταν ο εαυτός του. Την συγκεκριμένοι στιγμή αυτός ο άνθρωπος προσευχόταν στο Θεό να ενεργήσει όπως Αυτός καλύτερα από όλους μας ξέρει. Δεν γνωρίζω την προσευχή του, λέω όμως ή φαντάζομε ότι δεν θα ήταν τόσο μικρή η καρδιά του να χωράει τόσους λίγους ανθρώπους ή μόνο αυτούς. Για όλους θα προσευχόταν αλλά και για αυτούς εκεί δίπλα του, στον τόπο του. Θεωρώ αρκετά παιδικό να προσεύχεται ο άγιος να γίνει το θέλημα του χωρίς μέσα στην καρδιά του να έχει πίστη στο Θεό και ταυτόχρονα μια σιγουριά μέσα του πως ότι και αν γίνει ο Θεός ξέρει καλύτερα από εμένα, εγώ αυτό που μπόρεσα το έκανα και σωματικά και ψυχικά και πνευματικά.
Τώρα αν ο τυφώνας αυτός πήγε σε άλλους η όχι δεν το γνωρίζω. Δεν θα προσπαθήσω ούτε καν να το επεξεργαστώ όμως γιατί αν το κάνω αυτό θα αναλωθώ και θα καταναλωθώ ασκόπως.
Εγώ κάπως έτσι ανέγνωσα την καταγραφή του περιστατικού. Μπορείς να μένεις στο θαύμα και στο πώς το είδαν οι άλλοι. Εγώ στάθηκα στην στάση του αγίου και το περιεχόμενο της προσευχής του. Αν έχεις κάτι να προσθέσεις πες μου, η αν κάτι είπα λάθος διόρθωσε εδώ είμαστε:) αν βγήκα εκτός θέματος "συγνώμη".
@ολα θα πανε καλα...
@ηλιογράφος
@ANAZHTHSH
@Ζηνάς
@Αλέξανδρος
@Αθηνά
@Ιωάννης
@Misha
@Αλντεμπαράν
Σας ευχαριστώ όλους για την παρουσία σας και την συμβολή σας στο χώρο αυτο.
Για πολύ προσωπικούς λόγους δεν έχω την δύναμη να απαντήσω στο καθένα ξεχωριστά.
Σας διαβάζω όμως και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν μεταξύ σας ανοίγεται διαλόγους.
Είμαι εδω. Απλα σε αυτή την φάση δεν ειμαι σε θεση για περισσότερη συμμετοχή.
Εχετε την αγάπη και την εκτίμηση μου.
Αγαπητέ Αλδεβαράν,
δε θέλω να παραθέσω επιχειρήματα ,ουτε να διευρύνω τη συζήτηση ,γνωρίζοντας πως πολλοί άνθρωποι πιστεύουν , έχουν ανάγκη να πιστεύουν, προσδοκούν ένα θαύμα...Απλά διατύπωσα μια σκέψη που σαν βαθύτερο στόχο έχει να ανοίξουμε πολύ την έννοια της εύνοιας- αγάπης του θεού ή των αγίων προς όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου θρησκείας χωρίς να τίθεται σε αμφισβήτηση η αλήθεια του χριστιανισμού. Τώρα πως θα γίνει αυτό...Δεν ξέρω...
π.Λίβυε , θα μείνω σε αυτή την έκφρασή σας
.......Υπάρχουν όμως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποι μας και μέσα σε αυτούς και εγώ, όπου η εικόνα ενός αφιλόξενου κόσμου που μυρίζει θάνατο και φθορά, όρια και σύνορα υπαρξιακά, τους απογοητεύει, τους πληγώνει, τους αναγκάζει να κάνουν φυγές στο φαντασιακό......
πολλέςφορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας απογοητεύει...και ψάχνω τη πηγή της απογοητευσης....
Περαστικά σας
@Vasiliki Rimpa
Καλή σου μέρα.
αδελφέ καλησπέρα...
πολύ περιεκτικό το άρθρο...γιατί θέτει 2 ζητήματα πάρα πολύ ουσιαστικά.
1/ η αντικειμενικότητα του "καλού" και του "κακού", του "σωστού" και του "λάθους" είναι μια χίμαιρα, καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με την, έξω από εμάς, πραγματικότητα απλά επειδή κάθε εξωτερικό ερέθισμα-νοητικό ή αισθητικό - αναγκαστικά φιλτράρεται από "τα εσωτερικά μας γυαλιά" αυτά, που όπως έλεγε και ο Καντ, κάθε άνθρωπος φορά και δεν μπορεί να βγάλει ποτέ.
Επιπλέον υπάρχει και ένα θεολογικό επιχείρημα, εν είδει λογικής αντίφασης, περί α-(ν)ηθικότητας του Θεού: ο θεός δεν μπορεί να είναι και πανάγαθος και παντοδύναμος ταυτόχρονα. Αν είναι το πρώτο τότε σε έναν κόσμο που αυτός εξ ολοκλήρου δημιούργησε δεν θα μπορούσε να υπάρχει το "κακό" ούτε σαν "ελεύθερη επιλογή".άρα δεν είναι παντοδύναμος.
αν είναι το δεύτερο, τότε το "κακό" υπάρχει αλλά ο θεός, αναγκαστικά, εμπεριέχει στοιχεία "κακού", άρα δεν είναι πανάγαθος...
προσωπικά πιστεύω σε έναν θεό παντοδύναμο και σίγουρα ανήθικο "αντικειμενικά"...
2/ απελευθερώνεται έτσι όλη η δυναμική και η αξία της οικοδόμησης μιας προσωπικής, αυτόνομης ηθικής, μιας αυτοπροσδιοριστικής σύλληψης των εννοιών "καλό" και "κακό"...μιας ηθικής που φυσικά και θα συνδιαλέγεται με τις ηθικές των γύρω μας (και όχι μόνο)...
ευχαριστώ για τη φιλοξενία, απολογούμαι για τη μακρυγορία... περαστικά, έστω και αναδρομικά (και στη σφήκα που σίγουρα θα τρόμαξε - εξ ου και το τσίμπημα!).
την καλησπέρα μου σε όλους/ες.
Η ιδεολογία είναι άραγε και ο ψυχαναγκασμός του να ζεις σύμφωνα με τις αρχές της ή απλά το πως αυθόρμητα αισθάνεσαι για την ακατανόητα σκληρή και τις περισσότερες φορές παράλογη πραγματικότητα της ζωής; Γιατί πρέπει να αποδεχθείς σαν φυσιολογική την ακατανόητη άδικη δυστυχία και συμφορά; Πως είναι δυνατόν να συμβιβαστείς και να αποδέχεσαι ατάραχα, χωρίς πόνο και οδυνηρή απορία την κατάφορη αδικία της καθημερινότητας όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού, ο νόμος της ζούγκλας; Όχι μόνο σαν αποτέλεσμα της διεστραμμένης και εγωκεντρικής συμπεριφοράς των ανθρώπων κρατών κλπ αλλά σαν φυσική συγκυρία; Πώς μπορεί κανείς να αποδεχτεί με φυσικότητα και ευκολία το ότι η ζωή είναι απρόβλεπτα άδικη και αμείλικτη; Δεν πιστεύω ότι είναι θέμα επιβεβλημένης ηθικής το να μην μπορείς να συμβιβαστείς και να πράτεις σύμφωνα με τους νόμους της ζούγκλας επειδή μόνο έτσι θα επιβιώσεις.Είναι, κατά τη γνώμη μου,απλά η ενστικτώδης αντίδραση του καθενός, το πως τον οδηγεί η ψυχή του, συνισταμένη βέβαια κι αυτό χιλιάδων παραγόντων όπως βιώματα, εμπειρίες πάσης φύσεως θετικά ή αρνητικά κλπ. Μου φαίνεται, πάντως, πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχτεί κανείς έτσι απλά και φυσικά κάθε τραγικά παράλογο γεγονός.Παρά τα αρνητικά συναισθήματα που μου προκαλεί η ιστορία του Άκη Πάνου, με εκφράζει πάρα πολύ σαν μια παραλλαγή των στίχων του το "η ζωή όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω".
Μυρτώ
@zarAthustra
Αδελφέ τα είπες όλα. Δεν έχω κάτι να πω, Μονο να σε ευχαριστήσω για την παρουσία σου και να σου ζητήσω να γράφεις πιο συχνά, έχουμε ανάγκη απο την σκέψη σου.
Για φαντάσου όμως ο Θεός να μην είναι παντοδύναμος και να κάνει και λαθη και αυτός.............
Καλημέρα να έχεις!!!!!!!!!!
@Μυρτώ
Και εγω δυσκολεύομαι παρα πολύ να αποδεχτώ αυτή την πραγματικότητα Μυρτώ μου. Είναι δύσκολη η ζωη. Η φύση και η οντολογία της, ειναι περίπλοκη και δυσκολο-ανάγνωστη. Ωστόσο καλούμαστε να ζήσουμε. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο, τους τρόπους....
Καλη επιτυχία.
Καλα να περνας!!!!!!!!!
Επιτρέψτε μου ένα καθυστερημένο και ίσως εκτεταμένο σχόλιο πάνω στην εντομολογία και το πανάγαθο του Θεού:
Άρτι επιστρέψασα από Ανάφη,ανέβηκα στον χαρακτηριστικό βράχαρό της, ύψους 405 μέτρων περίπου. Για την ιστορία, να πω πως πρόκειται για έναν τρίκορφο μονόβραχο, με τρείς κορυφές και έγκατα ατόφιο κουάρτζ, κρύσταλλο.Είναι πιο ψηλός από του Γιβραλτάρ,αλλά μικρότερος σε φάρδος γι΄αυτό και θεωρείται δεύτερος στη Μεσόγειο μετά από εκείνον. Μια πραγματική μπαταρία΄σου φεύγει η ψυχή να τον ανηφορίσεις αλλά μόλις φτάνεις στην κορυφή, όλη η κούραση σβήνει, φορτώνεις δύναμη. Στην μεσαία κορυφή βρίσκεται το (παλαιό)μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισας που γιορτάζει στα γενέθλια της Παναγίας, στις 8 Σεπτέμβρη. Η γιορτή γίνεται στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στη βάση του βράχου, αλλά λίγες μέρες πριν ανεβάζουν την εικόνα της Καλαμιώτισας, περί το ηλιοβασίλεμα ακολουθεί εσπερινός καιλειτουργεία και φυσικά διανυκτερεύεις εκεί.
Φέτος λοιπόν είχα την εξαιρετική τύχη να παρακολουθήσω τη λειτουργία, δεύτερη μέρα μετά την πανσέληνο.Δηλαδή έλαμπε ο τόπος, το Αιγαίο πιάτο κάτω από τα πόδια σου, θαύμα.
Και τώρα έρχομαι στο θέμα:
Πρώτη φορά ανέβηκα εκεί πριν ακριβώς 10 χρόνια. Όχι σε λειτουργία. Άλλωστε τότε είχα να πατήσω σε λειτουργία από τον καιρό του υποχρεωτικού εκκλησιασμού με το σχολείο. Κοιμήθηκα λοιπόν, με τη βαθειά επιθυμία να ξυπνήσω την κατάλληλη ώρα ώστε να θαυμάσω την ανατολή του ήλιου, να βγαίνει από τη θάλασσα μισό χιλιόμετρο κάτω από τα πόδια σου.
Εν τέλει ξύπνησα από ένα οδυνηρό τσίμπημα στο λαιμό: Μια σαρανταποδαρούσα είχε χωθεί στο σλήπιγκ μπαγκ μου! Καθώς αναπήδησα έντρομη, τι να δώ; Τον ήλιο να ανατέλει! Ξέχασα προς στιγμή και πόνο και το ζώο κι απέμεινα έκθαμβη. Το θηρίο δεν το σκότωσα, το πέταξα στο γκρεμό μόνο, να μην πάει στους άλλους που κοιμόταν.
Φέτος, μετά την (συναρπαστική)χριστιανική λειτουργία, απλώνωντας το σλήπιγκ μπαγκ να κοιμηθώ, βλέπω ένα μαύρο μαμουνάκι με κεραίες στον τοίχο πάνω μου ακριβώς. Να πω την αλήθεια, δεν ήθελα να το σκοτώσω, μόνο να το διώξω, όμως ακούγοντας τις παροτρύνσεις των γύρω, τόκανα! Το πρωί είδα κι ένα άλλο όμοιο (το ταίρι του ίσως;) στο μέγεθός του και πολλά μικρά, που, γιατί όχι, ίσως και να το περίμεναν.Ήταν ένα μαύρο μαμουνάκι που ζούσε απομυζώντας την υγρασία των τοίχων και των βράχων που το έλοιωσα χωρίς καν να με έχει πειράξει.
Ένοιωσα απαίσια και ακόμη απαισιότερη καθώς αυτή τη φορά είχα μετάσχει στο θείο μυστήριο, ένοιωσα στ΄αλήθεια να προδίδω Χριστό και Παναγία, χειρότερα κι από το να έβριζα και να χαστούκιζα κάποιον αναίτια. Αυτά κι ευχαριστώ για την υπομονονή. Χαιρετισμούς!
Δημοσίευση σχολίου