7 Σεπ 2009

Συμβάσεις ορίων


Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
π’ άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δεν χωράς
τον αναστεναγμό μου.


Η ζωή είναι πόνος. Είναι μια συνεχής σύμβαση ορίων και κανόνων. Σαν να σε έχουν καθημερινά με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι να υπογράφεις συμβάσεις αορίστου χρόνου για μια ζωή που δεν θα ήθελες να ζήσεις αλλά είσαι υποχρεωμένος να δεχθείς.

Είναι δύσκολη η ζωή. Είναι μαρτυρία και μαρτύριο της ύπαρξης για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η ρευστότητα της, το συνεχές μεταβλητό, το ακαθόριστο και απροσδιόριστο, η αγνωσία και μυστηριακή διάσταση της, και κυρίως για μένα προσωπικά αλλά και για πολύ κόσμο, αυτά τα όρια της. Τα δεσμά της ζωής. Τα υπαρξιακά και οντολογικά συρματοπλέγματα της, τα οποία άμα δε σε μάθουν ή δε μάθεις ή δεν θελήσεις να μάθεις από μικρό παιδί να αποδέχεσαι και να διαβάζεις στο αναγνωστικό και την αλφαβήτα της προσωπικής σου ματιάς στο κόσμο, την πάτησες. Θα υποφέρεις πάρα μα πάρα πολύ, γιατί ζωή σημαίνει όρια. Δεν θα μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς μέσα στο χώρο και τον χρόνο, στα πράγματα και τα πρόσωπα. Η ψυχή σου θα επιθυμεί, το ονειρικό σου –εγώ- θα ζητά, το φαντασιακό σου τοπίο θα φτιάχνει κήπους της Εδέμ, αλλά η πραγματικότητα της ζωής θα σου λέει, εδώ είσαι φίλε, προσγειώσου, πάτα πλανήτη γη με όρια, συμβάσεις, προκαθορισμένες πριν από σένα και μετά από σένα, στο παιγνίδι που λέγεται ζωή.

Η ζωή…. ή με σοφία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να εισπράξουμε στο γνωσιακό και νοησιαρχικό μας κόσμο είναι φτιαγμένη ή κάποιο λάθος υπάρχει που την καταντά μαρτύριο. Διότι εδώ που τα λέμε εάν όλα αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν μια βαθύτερη σοφία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, τότε η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και χωρίς νόημα είναι και βάρβαρη συγχρόνως καταντά.

Τα όρια μπορεί να είναι απαραίτητα για την λειτουργία της φύσης, οι κοινωνικές συμβάσεις και συμφωνίες επίσης για να μπορεί να λειτουργεί μια κοινωνία ομαλά, αλλά αυτά δεν μειώνουν το γεγονός ότι ο άνθρωπος αληθεύοντας ζητά πάντοτε να τις σπάσει. Διψά να τις ξεπεράσει. Να περάσει πέρα από αυτές. Και ενώ γνωρίζει ότι σε πολλά θέματα αυτο είναι αδύνατον, παρά ταύτα, δεν σταματά, να επαναστατεί, να ερωτεύεται, να αγιάζει.
Πόθος για την λευτεριά, αίσθηση αθανασίας, δυναμική της ζωής, όπως και να το ονομάσει κανείς, σημασία έχει ότι ο ντουνιάς αυτός είναι μικρός και δεν χωρά τους αναστεναγμούς μας.



π. Λίβυος


17 σχόλια:

Vasiliki Rimpa είπε...

Οταν εγκλωβίζεσαι στο ονειρικό και αρνησε να δεις τη πραγματικότητα.
Οταν ψαχνεις να βρεις μια μικρη ανακουφιση, στοργη μεσα στο ονειρικο γιατι η πραγματικοτητα σε πονα ...τόσο που λυγίζεις και δεν αντέχεις ?

Τότε?

Ποια δύναμη θα σε ωθήσει να βγεις απο εναν φαύλο κύκλο που σε οδηγεί στο ....θάνατο εν ζωή ?

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Μιά τέτοια σύμβαση είμαι έτοιμος να σπάσω Πατέρα Λύβιε.
Γιατί η ζωή γίνεται αβάσταχτη, όταν δεν συνοδεύεται από ίχνη τρυφερότητας και ψυχικής ανάτασης.
Όταν τα όρια της ζω'ης σου παραβιάζονται διαρκώς από τα θέλω των άλλων.
Όταν, όταν, όταν...
Παρ' όλα αυτά, είναι η ανάρτησή σου μια άκρη στον μύτο του δικού μου λαβύρινθου.
Καλή εβδομάδα Π. Λύβιε.

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Βασιλική ωραία αυτά που γράφεις. Κι εγώ καμιά φορά "πεθαίνω" για τη συμβατική ζωή αλλά γεννιέμαι αλλού πολλές φορές. Όρια , καθήκον, ηθική, νόμοι...π. Λίβυε γόνιμοι οι προβληματισμοί σας , θύλακες αντίστασης ή ελευθερίας υπάρχουν. Ψάξιμο να ρίχνουμε, και μην ξεχνάμε ότι καμιά φορά όταν χάνεις κάτι κερδίζεις και το ανάποδο. Δύσκολο θέμα που νομίζω μπορείς να το "πιάσεις" μόνο με αντιφάσεις.

ANAZHTHΣH είπε...

Ελπίζουμε στην ευλογημένη μέρα που θα σπάσουμε τα δεσμά,θα βγούμε από το "τσόφλι" και θα αναπνεύσουμε επιτέλους τον αέρα της ελευθερίας...Καλό βράδυ καλέ μου π.Λίβυε.

Ανώνυμος είπε...

Αλέξανδρος.

Απλά πρέπει να εννοήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Η ζωή είναι ότι είναι, και αυτό είναι μιά σκάλα, δύσκολη ή εύκολη στην ανάβαση, ανάλογα με το πως εμείς την τοποθετούμε.
Όταν φτάσουμε στην κορυφή τότε φθάνουμε στον προορισμό. Μέχρι τότε θα προσπαθούμε.
Συνέχεια, σε κάθε ζωή.
Εμπόδιο στην ανάβαση είναι τα βάρη που κουβαλάμε, οι επιθυμίες μας, που μας δένουν χειροπόδαρα.
Έτσι εγκλωβιζόμαστε.
Ο "θάνατος εν ζωή" είναι ο πνευματικός θάνατος. Κράτα το νου καθαρό, όξυνε τη διάκριση σου, σφίξε τα χαλινάρια των αισθήσεων, και το πνεύμα θα ελευθερωθεί.
Και μη κλαίγεσαι για τη ζωή που ζείς. Η δική σου ζωή είναι καλύτερη από τη ζωή του καθενός, διότι μόνο μέσα από ΑΥΤΗ μπορείς να αναδειχθείς πνευματικά.
"Ζώντας" ή προσπαθώντας να ζήσεις τη ζωή ενός άλλου, ή έστω απλά ζηλεύοντας τη, πέφτεις σε τέλμα.
Διότι όπως έγραψε κι ο Π. Λίβυος (...εδώ που τα λέμε εάν όλα αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν μια βαθύτερη σοφία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, τότε η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και χωρίς νόημα είναι και βάρβαρη συγχρόνως καταντά.)

Μόνο που το νόημα μπορούμε να το κατανοήσουμε. Με κόπο, αλλά μπορούμε. Και είναι αυτό, η πνευματική μας ανύψωση.

Εξάλλου όπως μου είπαν κάποτε, πρίν έρθουμε εδώ δίνουμε 3 υποσχέσεις:
1) Να τηρούμε το Νόμο.
2) Να μην ξεχάσουμε τον Πατέρα.
3) Να βρούμε το δρόμο πίσω.
(Νομίζω ότι τις θυμάμαι σωστά)
Οπότε μη ψάχνετε μακρυά, μέσα μας είναι τα πάντα. "Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών" τι σημαίνει;
Είναι μέσα μου, μέσα σου, μέσα του/της. Και συγχρόνως παντού γύρω.

Μη ψάχνεις μακρυά.

Unknown είπε...

Μεγάλο θέμα αυτό των ορίων Π.Λίβυε!Είναι ανάγκη αυτό που σπρώχνει τον άνθρωπο να ζει το ιδανικό, το ονειρικό, το ανέφικτο έστω για λίγο στη φαντασία του.Αν και σαυτή την ανάγκη δεν μπει όριο μπορείς να ξεφύγεις απο το ονειροπόλος στο ονειροπαρμένος και να βυθιστείς σε μεγάλη θλίψη και άθελα σου να στηρίζεις την άρνηση της επιστροφής στην πραγματικότητα, την απόρριψη αυτού που βλέπεις. Ακόμα και αυτή η ανάγκη στοιχεία ανελευθερίας έχει αφού άτι λείπει, κάτι δεν είναι όπως νιώθουμε οτι θα θέλαμε, κάτι απαγορεύεται ή κάτι παραείναι ρηχό.Και εγώ νιώθω οτι το θέμα "όρια" είναι θέμα αντίφασης, τό ίδιο όριο που σκλαβώνει μπορεί και να ελευθερώνει και τούμπαλιν.Καλημέρα Π.Λίβυε.

Ανώνυμος είπε...

Πολλές φορές θα πρέπει να σκεφτόμαστε και την εκούσια παραίτηση από το "θέλειν", από το "πράτειν". Μεγαλείο ψυχής και ύπαρξης δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα των ενεργειών, αλλά εν πολλοίς και η διάκριση να μπορούμε να καταλάβουμε πότε θα πρέπει να παραιτούμαστε από την δυνατότητα να κάνουμε κάτι.
Οι Πατέρες της Ερήμου αυτή την φιλοσοφία -αν μπορούμε έτσι να την ονομάσουμε- την είχαν αναδείξει ως μέτρο για την πορεία προς την τελειότητα.
Μήπως τελικά και τα όρια, η περατότητα της ύπαρξής μας, μας βοηθά στο να κατανοήσουμε αυτή την σοφία;
π. Παναγιώτης

Υ.Γ.:π. Λίβυε σε ευχαριστούμε για το Blog! Πρώτη φορά γράφω αν και το παρακολουθώ αρκετό καιρό.

π. ΛίΒυος είπε...

@Vasiliki Rimpa
Η κατανόηση ότι η πραγματικότητα της ζωής όσο και να μας πονά-και εμένα προσωπικά πάρα πολυ- είναι ο μοναδικός χώρος που μπορούμε να οργανώσουμε και τα διαδραματίσουμε τους ρόλους των παραμυθιών μας.
Μακάρι να ἠταν αλλιως. Σε νιώθω.... αλλα πρέπει να ανέβουμε στην σκηνή, το έργο ξεκίνησε.

Την Καλημέρα μου!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@epikuros
Εάν νομίζεις ότι πρέπει ή μάλλον καλύτερα σου χρειάζεται για να πας μπροστά σαν ύπαρξη, σπάστει αδελφέ, σπάστει....

Καλή δὐναμη.

π. ΛίΒυος είπε...

@φώτης θαλασσινός
Μόνο με αντιφάσεις, και ποιοτικά ή ποσοτικά, ποτέ καθ ολοκληρία.

Καλημέρα.

π. ΛίΒυος είπε...

@ANAZHTHΣH
Ελευθερία.... ωραία λέξη, έννοια, πρόταση ζωής, που σαρκώνεται στην κάθε ανθρώπινη μοναδικότητα τελείως διαφορετικα. Ωστόσο δύσκολη τέχνη....

Τα λεμε...

π. ΛίΒυος είπε...

@Αλέξανδρος
Ωραίες σκέψεις. Κάποιες με αγγίζουν ιδιαίτερα.
Καλή μέρα.

π. ΛίΒυος είπε...

@Maria
Νομίζω οτι το έχεις το θέμα Μαρία. Η αντίφαση της ζωής και του ανθρώπου ειναι μια πραγματικότητα, που αν δεν συμφιλιωθεί κανείς μαζί της, δεν μπορεί να ζήσει με ποιότητα και ουσία. Διοτι αρνείται μια αλήθεια της υπάρξεως του, του κόσμου που τον περιβάλει.

Να είσαι καλα.

π. ΛίΒυος είπε...

@π. Παναγιώτης
Να είσαι καλα αδελφέ, εμείς σε ευχαριστούμε για την παρουσία σου στο χώρο αυτο. Να γράφεις πιο συχνά.

Καλή σου μέρα!!!!!

Ζηνάς είπε...

Όταν ο άνθρωπος δέχεται τα όρια που η φύσις θέτει. Όταν αντιλαμβάνεται την κατάπτωσιν, αλλά και τον ηρωισμόν του κόσμου. Όταν παρά τας απαγοητεύσεις συνεχίζει να μάχεται. Όταν αγωνίζεται, όχι περί ονείρων, αλλά διά να βελτιώση αυτήν ταύτην την γήινην ζωήν, την πολλάκις περιφρονηθείσαν, διά του εξορθολογιμού της καθημερινότητος. Τότε δικαιώνει την ενθαδική αυτού ύπαρξιν. Τότε καθίσταται Άνθρωπος.

Misha είπε...

Tρελαίνομαι σαν συλλογιέμαι την άχτιστη λευτεριά που φώλιαζε και φωλιάζει στα ασθενικά κορμιά των παδιών του Θεού.

Προχτές ανακάλυψα την μεγαλόσχημη και κατάκοιτη καλόγρια Μαρία απ την Πετρούπολη.
Εκεί να δεις, παπα Λίβυε, συμβάσεις και όρια!
Εκεί που με το ζόρι έβγαιναν οι λέξεις από το παραλυμένο πρόσωπο ήταν παρούσα «όλη η δόξα , όλη η χάρη».

Κι εγώ δε βγάζω άκρη.Τη ζηλεύω αυτή τη λευτεριά αλλά και την φοβάμαι την ευλογημένη, γιατί είν΄έξω από τα μέτρα μου.

Νομίζω ότι μοναχά σε τέτοιες περιπτώσεις σαν της παρκινσονικής μάτουσκα Μαρίας βρίσκει πλήρη εφαρμογή το «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελλιά.» .Μάλλον με «Λ» θάταν σωστότερο.

Την καλησπέρα μου σε όλη την παρέα.

π. ΛίΒυος είπε...

@Ζηνάς
Καλησπέρα!!!

@Misha
Μακάριοι αυτοί οι άνθρωποι αδελφέ μου, πραγματικά ευλογημένοι, αλλά και ιδιαίτεροι. Ο πολύς κόσμος φεύγει μέσα στην επώδυνη συνείδηση των ορίων που δε κατάφεραν να μεταμορφώσουν σε περάσματα.

Την ευχή της να έχουμε.

Καλησπέρα.