Αφιερωμένο στην Ζωή και την Σοφία
Η προχθεσινή εγγραφή που έκανα ξέρω ότι αναστάτωσε πολλούς. Αρκετοί προβληματίστηκαν αρνητικά. Άλλοι θετικά. Ωστόσο δεν έκανα τίποτε άλλο από το να περιγράψω την πραγματικότητα που μας περιβάλει.
Αυτή είναι η αλήθεια και την γνωρίζουμε όλοι. Την ζούμε, την ξέρουμε. Ζούμε μέσα σε όρια. Συμπαντικά, οντολογικά, κοινωνικά κ.α. Πολλά μας παραδόθηκαν, άλλα τα φτιάξαμε μόνοι μας. Και αυτά τα τελευταία συρματοπλέγματα είναι και τα χειρότερα. Αιμορραγούν περισσότερο από τα άλλα. Γιατί το να αποδεχθείς και να κατανοήσεις την σοφία Του Θεού, το μυστήριο της συμπαντικής αλήθειας που μας περιβάλει, έχει νόημα και ουσία για την πνευματική μας ωρίμανση. Αλλά το να φτιάχνουμε σαν άτομα και ως κοινωνίες μόνοι μας αυτά τα πλέγματα που φυλακίζουν την ζωή, την ύπαρξη μας, είναι ανυπόφορα αυτοκαταστροφικό.
Παρόλο όμως που ο κόσμος μας, είναι αυτός των ορίων, των συμβάσεων και συνθηκών, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω και προφανώς δεν προτείνω ότι τούτο πρέπει να μας οδηγεί στην οδό της απελπισίας και της ματαίωσης σε κάθε προσπάθεια να ζήσουμε πραγματικά την ζωή μας ως δώρο, ευχαριστιακά και δοξολογικά.
Σίγουρα για πολλούς ανθρώπους, δεν είναι τόσο απλά θεωρητικά ή ιδεοληματικά τα πράγματα της ζωής. Οι καταστάσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν. Σ ε αυτή την κατηγορία υπάγομαι και εγώ. Ούτε για μένα ήταν και είναι εύκολο. Όμως με την βοήθεια του Θεού ασκώ τον εαυτό μου καθημερινά. Είναι θέμα λοιπόν άσκησης και συνεχούς καθημερινής προσπάθειας να βελτιώνουμε την ποιότητα ή τις ποιότητες της ζωής μας.
Υπάρχουν σίγουρα πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι. Πολλά και διαφορετικά βιώματα. Ποικίλες πολιτισμικές και κοινωνικές μορφές που ορίζουν και πολλές φορές καθορίζουν τις σκεπτομορφές μας. Μας προδιαθέτουν θα λέγαμε θετικά ή αρνητικά για τα κοιτάγματα που θα κάνουμε στην ζωή.
Όμως όπως και να έχει, όποιο και να είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατάμε, ο άνθρωπος διαφέρει από τις υπόλοιπες βιολογικές μονάδες ακριβώς γιατί μπορεί να επηρεάζει και να επηρεάζεται από το περιβάλλον του σε τέτοιο βαθμό που να μεταβάλει και να μεταμορφώνει το τώρα, το σήμερα, το αύριο της ζωής του.
Έχουμε λοιπόν σίγουρα όλοι μας, ως άνθρωποι, ένα υπόβαθρο πίσω μας. Μια κληρονομιά προγονική. Κουβαλάμε του προγόνους μας και καλούμαστε να τους θεραπεύσουμε.
«Είναι μυστήριο ο άνθρωπος. Φέρουμε μέσας μας κληρονομιά αιώνων, όλο το καλό που βιώθηκε από τους προφήτες, τους αγίους, τους μάρτυρες, τους αποστόλους, και κυρίως από τον Κυριο ημων Ιησου Χριστό, αλλα επίσης και το κακό που υπάρχει στον κόσμο από του Αδάμ μέχρη σήμερα. Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσουμε, κάποτε θα μας εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσουμε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό» [1]
Αυτή όμως η πραγματικότητα μας, όσο αληθινή κι αν είναι δεν σημαίνει ότι είμαστε δέσμιοι της. Ίσως να μην είμαστε σε απόλυτο βαθμό ελεύθεροι, για αυτό και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος θα πει «χαράς στον άνθρωπο εκείνον που είχε όμορφα παιδικά χρόνια……… και σε εκείνον που είχε όσο το δυνατόν λιγότερες προλήψεις».
Ίσως να μην μπορεί το μαύρο να γίνει κατάλευκο αλλά σίγουρα μπορεί να αποκτήσει φοβερές διαφορετικές πινελιές, ενδιαφέρουσες αποχρώσεις του γκρι και άσπρου. Αυτό είναι βέβαιο. Είναι ένα καθημερινό αποδεικνυόμενο μάθημα και άσκηση ζωής, με μεγάλη επιτυχία.
Ο άνθρωπος επηρεάζει κατά πολύ την πραγματικότητα του. Με τις σκέψεις του, με τις υποσυνείδητες διαδρομές του, με τους αυτοματισμούς του, με τις συνήθειες του. Έλκει και έλκεται από πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα. Δίνει και παίρνει καθημερινά πληροφορίες. Που έχουν ποικίλες ποιότητες.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, μπορεί να αλλάξει την ζωή του, την πραγματικότητα του αλλάζοντας την προοπτική, τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.
Πρώτα επιλέγοντας τι θέλει. Την δυστυχία ή την ευτυχία; Την μουρμούρα ή την δοξολογία; Την εστίαση στα ευχάριστα και καθόλου αυτονόητα ή το ζουμάρισμα στα δυσάρεστα που κάθε άνθρωπος μέσα στην ζωή του θα συναντήσει και θα βιώσει. Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά και αυτονόητα. Ο Χριστός όποτε ήθελε να βοηθήσει ένα άνθρωπο να γίνει καλά, πρώτα τον ρωτούσε εάν θέλει. Δεν είναι αυτονόητο ότι όλοι θέλουν να γίνουν καλά. Ούτε όλοι είναι έτοιμοι. Γιατί η θεραπεία θέλει και αλλαγές στην ζωή μας και αυτό πολλές φορές έχει μεγάλο προσωπικό κόστος. Αυτό είναι μια επιλογή. Που και όταν ακόμη δεν γίνεται πάλι είναι επιλογή, κατά την οποία ο άνθρωπος διαλέγει την βεβαιότητα και την ασφάλεια της συνήθειας του και ας είναι μαύρη και άχαρη.
Πολύ άνθρωποι, φοβούνται τις αλλαγές. Το ρίσκο της ζωής. Την ίδια την ζωή και έτσι φυλακίζονται μέσα στην πραγματικότητα που έχουν συνηθίσει και γνωρίζουν και ας είναι κόλαση. Δεν θέλουν να μπουν σε μια διαδρομή εξέλιξης που οδηγεί στον παράδεισο. Οι αλλαγές στην ζωή μας, πολλές φορές δεν έρχονται μόνο και μόνο γιατί μάθαμε, συνηθίσαμε και βολευτήκαμε μέσα στην κλαψούρα, την θυματοποίηση, και την αυτολύπηση, αφού με αυτό τον τρόπο προγραμματίσαμε τον εαυτό μας να ζει.
Ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα σε σημαντικό, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την ζωή. Να αρχίσουμε να κατανοούμε την σημασία και την χρησιμότητα όλων των πραγμάτων στην ζωή μας. Όλων των καταστάσεων στην πορεία της εξέλιξης μας. Π.χ οι πόνοι που μπορεί να νιώθει ένας αθλητής ή κάποιος που γυμνάζεται στην μέση του ή στον μυϊκό του σκελετό είναι ανυπόφοροι και φρικτοί μέχρι δακρύων. Σας το λέω γιατί υπήρξα αθλητής και ξέρω. Ωστόσο δεν παραπονείται και τους αποδέχεται με μια γόνιμη χαρά γιατί ξέρει ότι αυτό θα του δώσει φυσική κατάσταση ώστε να αγωνίζεται σε ανώτερα επίπεδα. Έτσι η ερμηνεία που κάνει τον οδηγεί να εστιάσει στην χαρά και την αποδοχή του γεγονότος του πόνου ευχαριστιακά. Οι ίδιοι τώρα πόνοι για ένα δημόσιο υπάλληλο που κάθεται όλη μέρα σε μια καρέκλα «καταναγκαστικών έργων» ή απλά μια κακή κίνηση μέσα στην καθημερινότητα μας, μια κακότυχη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου, είναι απελπιστικοί. Και τον αναγκάζουν να ζουμάρει αρνητικά πάνω τους, όχι ευχαριστιακά. Αλλά αντιθέτως με οργή και μη αποδοχή. Με αυτό το παράδειγμα θέλω να πω, ότι έχει μεγάλη σημασία κάτι που κάνουμε, πράττουμε και επιθυμούμε τι σημασία και αξία έχει για εμάς. Τότε αναλόγως και θα εστιάσουμε πάνω του την προσοχή μας, θετικά ή αρνητικά, τότε θα το ερμηνεύσουμε μέσα μας και θα το αντιμετωπίσουμε αναλόγως.
Έτσι κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη επίδραση πάνω στην πραγματικότητα της ζωής μας. Και ότι η ζωή μας εάν το θελήσουμε μπορεί να αλλάξει. Όχι φαντασμαγορικά και χολυγουντιανά. Αλλά μέσα από καθημερινές ασκήσεις και πρακτικές, μέσα από εκγύμναση του λογισμού μας, των σκέψεων μας αλλά και του σώματος μας, προς την πραγματικότητα του τώρα της ζωής, μέσα από την εστίαση στις καθημερινές ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και η ίδια η ζωή. Για όλους εκείνους που έχουμε μάθει διαφορετικά από μικρά παιδιά, ξέρω ότι δεν είναι εύκολο. Θα χρειαστεί να παλέψουμε. Ίσως θέλουμε και τον χρόνο μας, αλλά πιστέψτε με αξίζει, γιατί η ζωή είναι δώρο και πρέπει να το αναφέρουμε στο Θεό ευχαριστιακά.
π. Λίβυος
[1] Γέροντας Πορφύριος
12 σχόλια:
Παπα Λιβυε εμένα μου αρεσε πολύ αυτο που γράψατε στο προηγούμενο κείμενο, πως
"ο ντουνιάς αυτός είναι μικρός και δεν χωρά τους αναστεναγμούς μας" και, απ' ότι διαβάζω, εσείς τα ξέρετε, και το Αγιο Πνεύμα με στεναγμούς προσεύχεται για τον άνθρωπο.
Πατέρα Λιβυε,παρήγορη κι αυτή η εγγραφή σας ,οπως και η προηγούμενη.Εξαρτάται βέβαια απο ποια οπτική γωνία τη βλέπει κανείς...Ιδιαίτερα για μας που ξεκινάμε τη σχολική χρονιά με πιέσεις ,υπερβολές,ανησυχίες και ειναι ανάγκη να δώσουμε ελπίδα,όραμα,αξίες και κυρίως χαρα ζωής στα παιδιά που ζουν σ'ενα γκρίζο κόσμο.Μακάρι να βάζουμε πινελιές στην καθημερινότητά μας...!καλό απόγευμα!
Αδελφέ μου! και τα δύο σου κείμενα μου προξένησαν γόνιμους προβληματισμούς, διάθεση εσωστρέφειας και αυτοέλεγχου, σε καμιά όμως περίπτωση απογοήτευση και πεσιμισμό...Κια στα δύο απλώς περιγράφεις, με αδρές γραμές, την δομή και την λειτουργία του κόσμου που μας περιβάλει, στον οποίο έχουμε βάλει και εμείς το λιθαράκι μας....
Είναι παρήγορο το «ζουμάρισμα» στις δυνατότητες του ανθρώπου για αλλαγή του περιβάλλοντός του. Στη γενική του βέβαια μορφή. Γιατί, πολλές φορές δε συμπίπτει η επιθυμία του για δράση, με αυτό που πραγματικά δύναται, με αυτό που το σύμπαν τού προσφέρει εκείνη τη στιγμή ως πεδίο δράσης. Δεν πιστεύω πως η θέλησή του τού αρκεί. Πρέπει να συνυπολογίσει το ιερό «τάιμινγκ», τους συμπαντικούς νόμους και τελικά ο, τι περικλείουμε στην έκφραση «το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία του».
Εν προκειμένω, κατ’ εμέ, η σωφροσύνη επιβάλλει να παραδέχομαι τον περιορισμό των δυνατοτήτων μου και, κυρίως, την άγνοια του συσχετισμού όλων των δυνάμεων.
Τούτο τον καιρό πιο πολύ με αναπαύει ο ρεαλισμός παρά η όποια παρηγοριά. Πιο πολύ το ότι ζούμε κάτω από συνεχή, στιγμιαία, ανεξέλεγκτα από μας θαύματα παρά κάτω από ένα διαρκές...
Ευχαριστώ πολύ για την αγάπη... για την αφιέρωση.
Ολα ξεκινούν από εμάς και καταλήγουν σε μας ....
Καμιά φορά αναρωτιέμαι ...φταίνε οι καταστάσεις ή ο τρόπος που βλέπουμε όλοι εμείς ?
Είμαι πολύ προβληματισμένη και εγώ ...υπάρχουν στιγμές που νοιώθω μια ροή δίπλα μου και εγώ είμαι απλός θεατής....
Π.Λίβυε οι αναρτήσεις σας μου δημιουργούν γόνιμες σκέψεις και σας ευχαριστώ.....
Αυτό που λέτε "φαντασμαγορικά και χολυγουντιανά" είναι μία πικρή αλήθεια που έχει σχέση και με την εσωτερική μετακίνηση των Ελλήνων που κυνηγάν ένα ανέφικτο Ελληνικό όνειρο φτιαγμένο από τη γκλαμουριά του lifestyle. Ερήμωσαν χωριά και χωριά για να πάνε στις πόλεις...
a'μέρος
Δε νομίζω ότι τα λόγια του Π. Λίβυου είναι παρηγοριές, με την έννοια της παρηγοριάς που δίνουμε σε κάποιον που έχασε ένα δικό του, ένα φιλικό χτυπηματάκι στην πλάτη, ένα "εντάξει θα περάσει" και ούτω καθεξής.
Και εάν έφεραν σε κάποια στιγμή αναστάτωση "ταμασική", αρνητική δηλαδή κατά τρόπο που ίσως προξένησε τη θλίψη ή την αυτολύπηση ίσως, σε κάποιους που νόμιζαν ότι «συνειδητοποίησαν» τη δεινή θέση τους, ακόμα και τότε καλώς έγινε.
Διότι το να νομίσει κανείς, το να ξεγελάσει ίσως κάποιος τον Εαυτό του, με τη σκέψη του μάταιου μπορεί να γυρίσει σε θετικό. Εάν καταλάβει ότι τίποτα μάταιο δεν υπάρχει τελικά εδώ. Είναι όπως όταν σε ξεγελάει κάποιος και το συνειδητοποιείς. Δε αφήσεις τότε να σε γελάσει ξανά έτσι εύκολα. Έτσι και τώρα, δε θα αφήσεις να ξεγελάσεις εσύ τον Εαυτό σου, νομίζοντας ότι πρόκειται περί ματαίου.
Και τα σουξεδάκια του τύπου «ψεύτικε ντουνιά» ωραία είναι, αλλά δε παύουν να είναι απλά σουξεδάκια, που έχουν γραφτεί για εμπορικούς λόγους, ανάλογα με τα συμβάντα και τον παλμό της κάθε εποχής. Αν θέλει κάποιος να πιαστεί από ένα στίχο ή μία στροφή ή ένα ρεφρέν τέλος πάντων, ας πιαστεί από το «Τη Υπερμάχω» βρε αδελφέ. Είναι ανάγκη να πιαστεί από τα επίτηδες κατασκευασμένα καταθλιπτικά ή ανεβαστικά, (απ’όλα έχει ο μπαξές), σουξέ της όποιας εποχής; Παράδειγμα φέρνω.
Τώρα όσο για την πραγματικότητα που μας περιβάλει, ποια είναι αυτή; Τα όρια; Ποια όρια; Όταν ο Χριστός λέει στους μαθητές ότι και βουνά θα μπορούσαν να κινήσουν, μόνο με τη θέληση τους, τότε ποια όρια έχουμε; Ή πιστεύει κανείς ότι μόνο οι 12 μαθητές του Κυρίου είχαν αυτή τη δυνατότητα; Μόνο 12 άνθρωποι σε τόσες χιλιάδες χρόνια θα μπορούσαν να έχουν το προνόμιο αυτό; Ή είναι απλά μια μεταφορά; Μια παρομοίωση; Αφού έτσι κι αλλιώς ο Κύριος μιλούσε με τέτοιο τρόπο που να τον καταλαβαίνουν όσοι έπρεπε, όσοι ήταν έτοιμοι; Αλλά και παρομοίωση να ήταν, και πάλι δε δείχνει το πόσο δυνατός μπορεί να αποδειχτεί ο ανθρώπινος νους; Για ποια όρια μιλάμε τότε; Δεν υπάρχουν όρια. Πέρα από τα όρια του σεβασμού στο συνάνθρωπο και στη φύση που ο Θεός δημιούργησε, δεν υπάρχουν άλλα.
Βρισκόμαστε όμως σε μία εποχή που ακολουθεί φθίνουσα πορεία ως προς τα ήθη και τις αρχές. Σε μία εποχή όπου η αλλοτρίωση των ψυχικών μας χαρισμάτων αυξάνεται. Δεν είναι περίεργο. Έτσι κι αλλιώς έχει ήδη προφητευθεί. (Δε μιλάμε φυσικά για συντέλεια το 2012, αυτά είναι βλακείες, αλλά δε παύει η πορεία να είναι φθίνουσα.)
β'μέρος
..........Περιορισμοί… όρια… δυσκολίες… όλα κατασκευάσματα του νου. Όλα, μας τα έχουν πλασάρει εντέχνως. Και παγιδευόμαστε σε φαύλο κύκλο, καταναλώνοντας, επιθυμώντας τα φθαρτά και τα προσωρινά, και οδηγούμαστε προς τη μη πνευματική ολοκλήρωση. Την οποία μόνο με την ανθρώπινη ενσάρκωση μπορούμε να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε, διότι μόνο ο άνθρωπος έχει το νου, και τη διάκριση. Και ο κερδισμένος ποιος είναι; Ο χαμένος είμαστε εμείς, εφόσον αφηνόμαστε έτσι ως έρμαια στις τύχες που μας υφαίνουν άλλοι. Ο κερδισμένος θέλω να μου πεις ποιος είναι. Ποιος κερδίζει από την ταπείνωση και τον πνευματικό χαμό μας;
Καλά τα είπε ο Γέροντας Πορφύριος. Διοχέτευση των επιθυμιών στο Θεό.
Καλά τα είπε κι ο Ιωάννης της Κλίμακος. Λιγότερες προλήψεις.
Καλώς είναι γραμμένο και στην Αποκάλυψη ότι «επειδή είσαι χλιαρός, κι ούτε ζεστός, ή κρύος, θα σε ξεράσω από το στόμα Μου», διορθώστε Πάτερ τυχόν λάθος μου.
Διότι από το μαύρο, πρέπει να πάμε στο λευκό, στο Φως. Οι γκρίζες ζώνες είναι χλιαρές, Πάτερ.
Πως; Αφέσου στον Κύριο. Εάν πραγματικά πιστεύεις, τότε αφέσου ολοκληρωτικά και δίχως επιφυλάξεις στον Κύριο. Είναι δυνατόν να μη σε οδηγήσει σωστά; Άσε τι νομίζεις εσύ σωστό για τον εαυτό σου, και για το ανόητο Εγώ σου. Αλλά το Εγώ σου, φουσκωμένο από τα κατασκευάσματα που προείπαμε, δε σε αφήνει φίλε μου. Και εδώ έρχεται πάλι το ερώτημα του ποιος κερδίζει.
Σκότωσε το Εγώ σου για να κυριαρχήσει το πνεύμα σου. Κι ο δράκος που σκοτώνει ο Άγιος Γεώργιος τον εγωισμό συμβολίζει.
Έτσι κι αλλιώς την ημέρα της Πεντηκοστής εκείνο που έκανε ο Κύριος ήταν να ανοίξει το πνεύμα των μαθητών του. Ήρθε το Άγιο Πνεύμα και τους έδωσε τη φώτιση. Για αυτό μπόρεσαν να μιλήσουν όλες τις γλώσσες. Από μόνοι τους με τις διδασκαλίες και τα θαύματα του Κυρίου, με την πορεία του που ακολούθησαν ως τη Σταύρωση, είχαν φθάσει σε υψηλό πνευματικό επίπεδο. Όχι όμως όσο χρειαζόταν, φαντάσου πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν μέχρι και για εκείνους.
Αφέσου λοιπόν στον Κύριο και ξέρει εκείνος καλύτερα μη στενοχωριέσαι. Θα σε οδηγήσει σωστά πέρα από «όρια» και «άπονους ντουνιάδες»!
Κι αν έμπλεξα κάπου το λόγο μου, συγχώρα με,
οι σκέψεις που τρέχουν ασταμάτητα φταίνε.
Η φύση μας είναι ένα όριο. Είναι καλό η κακό; Σας άνθρωποι μας περιορίζει η φύση μας ή εξαιτίας της ελευθερίας μας μπορούμε να αιχμαλωτιστούμε μέσα σε αυτή μας την φύση με τέτοιο τρόπο που να μην μπορούμε να πορευτούμε από το κατ΄ εικόνα στο καθ΄ ομοίωση.
Αν η φύση μας είναι ένα πρόγραμμα η πορεία μας από το κατ΄ εικόνα στο καθ΄ ομοίωση είναι ενημερώσεις οι οποίες μας δίνουν ή μας ξεκλειδώνουν δυνατότητες τις οποίες έχουμε; Αν ο Ιησούς είναι το όριο της ανθρώπινης φύσης εμείς που βρισκόμαστε; Ο Λόγος Του πώς λειτουργεί μέσα μας; Τι κάνει και τι με κάνει; Η πορεία από το κατ εικόνα στο καθ ομοίωση είναι και μπορούμε να το ονομάσουμε επέκταση των ορίων μας από ένα μικροσκοπικό και επτασφράγιστο εγώ σε κοινωνία με τον άλλο. Από την οικογένεια, στη γειτονιά, το σχολείο, το δήμο, την κοινότητα, το κράτος, το έθνος, τη θρησκεία,.
Από τα 1.000.000 κομμάτια μέσα μου και γύρο μου . στο 500.000, στο 250.000…. στο 3,2,1
Σε μια όραση του κόσμου αγαπητική που τους χωράει όλους σας πρόσωπα σε ένα ψηφιδωτό με 1.οοο.οοο ενωμένα κομμάτια. Η επιστροφή στον κόσμο τότε είναι μονόδρομος και τις περισσότερες φορές σταυρός.
Δεν γνωρίζω το πώς και το γιατί αλλά μετά το έθνος αρχίζει ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο φανατισμός και στον αντίποδα η θρησκεία όλα έστω και μαζί συντηρούν το διχασμό και φαίνετε πως αδυνατούν να διακονήσουν την ενότητα. Τα όρια υπάρχουν και υπάρχουν μέσα στα πρόσωπα όχι μέσα στις ιδεολογίες. Εμείς τα συντηρούμε και τα υπεραμυνόμαστε. Τα ίδια πάντα όρια που μας προσδιορίζουν ως πρόσωπα γίνονται οι φυλακές της ατομικότητας μας σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο και συντηρούν ένα διχασμό. Εγώ και ο άλλος. Ποτέ το εμείς. Το εμείς πάντα σε σχέση με το ο άλλος. Πάντα σε σχέση όμως και αυτή η σχέση και ο τρόπος που σχετίζεσαι είναι η υπέρβαση των ορίων μας ή η φυλακή μας.
Υ.Γ Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τα σχόλια και τις αναρτήσεις π. Λύβιε και με προβληματισμό σε μια φράση μέσα από το εισοδικόν του π.Βασιλείου Γοντικάκη . η πνευματικότης ως «αιχμαλωσία» στην ελευθερία
Σας ευχαριστώ όλους. Σας διαβάζω όλους και ας μην μπορώ πολλές φορές να απαντήσω ή να πάρω μέρος στην συζήτηση.
Σας ευχαριστώ πολύ!!!!
@Αλέξανδρος είπε:
''Και τα σουξεδάκια του τύπου «ψεύτικε ντουνιά» ωραία είναι, αλλά δε παύουν να είναι απλά σουξεδάκια, που έχουν γραφτεί για εμπορικούς λόγους, ανάλογα με τα συμβάντα και τον παλμό της κάθε εποχής. Αν θέλει κάποιος να πιαστεί από ένα στίχο ή μία στροφή ή ένα ρεφρέν τέλος πάντων, ας πιαστεί από το «Τη Υπερμάχω» βρε αδελφέ...."
Αδελφέ μου Αλέξανδρε ξέρεις πολύ καλά ότι σου δημοσίευσα όλο το σχόλιο σου παρόλο που ήταν αρκετά μεγάλο γιατί θεώρησα ότι έτσι έπρεπε να πράξω.
Δεν είχα για να είμαι ειλικρινής την ώρα να το προσέξω αναλυτικά. Παρόλο που συνήθως το κάνω. Μια φίλη λοιπόν μου επισήμανε αυτή σου την αναφορά που επίσης θεωρώ ότι δε μπορώ να την αφήσω ασχολίαστη. Αν και δε το συνηθίζω παρα ταύτα πάτησες πάνω σε ευαίσθητη περιοχή για εμένα και τις αρχές μου.
Να πεις οτι ειναι σουξεδάκι εμπορικό ενα τραγούδι του Ρουβα, της Βανδη κ.α πολλών το καταλαβαίνω. Αλλα να ονομάσεις έτσι ένα τραγούδι που εκφράζει τον οντολογικό καυμό του ανθρώπου για την μικρότητα και ματαιότητα αυτου του κόσμο, την υπαρξιακή του ψευτιά και την ανικανότητα να δώσει νοημα στο άνθρωπο, ενας στίχος που βγαίνει απο τις τραγωδίες της νεότερης ιστορίας του τόπου μας, το θεωρώ ύβρις. Συγνώμη αλλά δε μπορώ να το δεχτώ. Το τραγούδι αυτό δεν έχει καμία διαφορά από τόσους ύμνους της εκκλησίας μας, και σε παραπέμπω στην Εξόδιο Ακολουθία αλλά και σε άλλους πολλούς.
Εκεί θα δεις ότι για τον κόσμο αυτόν, την οδύνη, τους αναστεναγμούς του ανθρώπου λέγονται πολύ περισσότερα και ιλαροτραγικότερα.
Δεν θέλω και δεν είναι στις προθέσεις μου, να κολλάω σε λέξεις ή εκφράσεις και να ακυρώνω την σημασία ενός ολόκληρου κειμένου.
Όχι δεν το κάνω και σαφέστατα δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Γι αυτο και αφήνω τα σχόλια σου.
Ομως αυτό δε μπορούσα να μη το σχολιάσω, γιατι δεν θελω μεσα στο χώρο μου να προσβάλεται η τέχνη, οι εκφραστές και πολύ περισσότερο ενας ολόκληρος κόσμος που έχει εκφραστεί μεσα απο αυτή.
Συγνώμη και παλι.
καλη η αναφορα σας π.Λιβυε.Εχω μια σκεψη πως ο ανθρωπος πρεπει παντα να ζηταει λιγα απο τη ζωη.Εξ αλλου και τα βασανα σε μια πανεμορφη γη τι μας δειχνουν?οτι δεν πρεπει να ειμαστε προσκολημενοι σε αυτη τη γη εφοσον ο κυριος μας,μας προετοιμαζει για την ασυγκριτως ομορφοτερη τη βασιλεια των ουρανων.Θυμηθητε στην κατοχη πεφτανε οι βομβες και μαζευονταν παπουδες,γιαγιαδες,παιδια και μανναδες και με το καντηλακι εκαναν παρακληση στην παναγια.Μετα τον πολεμο,αρχισε η ανοικοδομηση και ολοι κοιταγαν να φτιαξουν ενα δωματιο μετα εφτιαξαν πιο μεγαλο,μετα ερειξαν και αλλους οροφους για τα παιδια τους.Μετα ηρθε η μεταπολιτευση και τα δικαιοματα(ψωμι-παιδια-ελευθερια).ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ,ΠΟΥ ΧΩΡΑΓΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΟΜΑΤΑ???Δεν υπηρχε το προζυμι να αφησουν στις επομενες γενναιες και τωρα ερχεται η τραπεζα να παρει αυτα τα σπιτια των γονιων μας αφου εμεις μεγαλωσαμε μονο με τα δικαιοματα και την καλοπεραση.Για αυτο τσακιστηκε η ψυχη μας αφου δεν συρματοπλεχτηκε απο τον κυριο.Για αυτο ο πονος,τα πολυ μεγαλυτερα βασανα και οι θλιψεις.ο κυριος γεννηθηκε σε μια σπηλια και μετα την σταυρωση του σε σπηλια τον βαλανε για να δειξει ποσο ταπεινος ειναι αλλα και για να δειξει ποσο ταπεινοι πρεπει να ειμαστε εμεις.Εμεις γενναμε στα καλλιτερα νοσοκομεια που δεν εμπιστευομαστε τον κυριο μας οτι και σε ενα απλο νοσοκομειο μπορουμε να γεννησουμε.Επι πλεον πεθαινουμε με τις καλλιτερες κηδειες και βαζουμε διαδρομους και φωτα και λουλουδια μεχρι εξω να κηδευτει ο αρχοντας.Που ειναι η ταπεινωση σου αρχοντα?Μα και αρχοντας να εισαι παλι ταπεινος αρχοντας πρεπει να εισαι....Να γιατι μας ταπεινωνει ο κυριος.Να γιατι υποφερουμε και θλιβομαστε ολοι.Εχουμε γινει ολοι δουλοι των παθων μας,του χρηματος ,της καλοπερασης και της αφθονιας και ο κυριος δεν ειχε δευτερο χειτωνα να βαλει....Αυτα εξελαβα απο την ζωη και αυτα καταθετω....συγνωμη αν σας στενοχωρησα...πηνελοπη
Δημοσίευση σχολίου