30 Οκτ 2009

Από την 28 Οκτωβρίου στην αιωνιότητα

Επειδή ακριβώς εγω είμαι σε μια φάση που δε μπορώ να γράψω-γι αυτό και η μεγάλη για τα δεδομένα μου καθυστέρηση νέας ανάρτησης-δημοσιεύω ένα κείμενο του καλού φίλου Νικήτα Καυκιού -Ψυχολόγου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα και όταν το διάβασα με άγγιξε μη έχοντας καπου να διαφωνήσω. Το δημοσιεύω διότι είναι αλληλέγυο στην σκέψη μου αλλα και στην φιλοσοφία του μπλόκ. Καλή ανάγνωση και προβληματισμό.

Το μεγάλο "Όχι" Από την 28 Οκτωβρίου στην αιωνιότητα.

του Νικήτα Καυκιού http://www.psyche.gr


Ο άνθρωπος του Θεού δεν έχει πατρίδα και λέει "Όχι" μόνο στον εαυτό του. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανήκει σε κοινωνικές ομάδες, δεν υποτάσσεται σε θεσμούς και δεν έχει εχθρούς. Αγαπά άνεϋ όρων το Θεό και τον κάθε άνθρωπο. Βλέπει με την ίδια συμπάθεια τον καλό και τον κακό, τον δίκαιο και τον άδικο, το θύμα και τον θύτη, τον βιαστή και τον βιαζόμενο. Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έβλεπε με τον ίδιο πόνο, τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων και του Ναζί που τους εκτελούσαν. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανταγωνίζεται, δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, δεν συμμετέχει σε πολέμους και δεν νιώθει εχθρότητα για κανένα. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι ήρωας. Είναι άκρα ταπείνωση. Δεν αποζητά τη δόξα αλλά δοξάζει μόνο το Θεό. Δεν συμμετέχει σε μάχες αλλά προσεύχεται για αυτούς που τον μάχονται. Ο άνθρωπος του Θεού είναι με το μέρος των εχθρών του. Δεν υπερασπίζεται τα σύνορα αλλά την Αγάπη. Δεν έχει περιουσία, ιδεολογία και κατεστημένη θρησκεία. Ο άνθρωπος του Θεού ανεβαίνει εκούσια στον σταυρό, παίρνει επάνω του την οδύνη του σύμπαντος κόσμου και προσφέρει τη ζωή του ως ευώδες θυμίαμα ενώπιον του Θεού.


27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Ο άνθρωπος του Θεού δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματά του... "

Δηλαδή;
Επιτρέψτε μου την απορία.Είμαι νεοφανής επισκέπτης σας στο χώρο σας...


Εύα

Markos είπε...

Δεν ξέρω πιο είναι το σωστό, αλλά τα παρακάτω δύο αποσπάσματα, νομίζω έρχονται σε αντίθεση με το πνεύμα του κειμένου που δημοσιεύσατε.
ΜΑΤΘΑΙΟΥ 10, 34 ΜΗ ΝΟΜΙΣΗΤΕ ΟΤΙ ΗΛΘΟΝ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗΝ ΕΠΙ ΤΗΝ ΓΗΝ ΔΕΝ ΗΛΘΟΝ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗΝ ΑΛΛΑ ΜΑΧΑΙΡΑΝ

ΛΟΥΚΑ 22, 36 ΕΙΠΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΟΣΤΙΣ ΕΧΕΙ ΒΑΛΑΝΤΙΟΝ ΑΣ ΛΑΒΗ ΑΥΤΟ ΜΕΘ ΕΑΥΤΟΥ ΟΜΟΙΩΣ ΚΑΙ ΣΑΚΚΙΟΝ ΚΑΙ ΟΣΤΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΣ ΠΩΛΗΣΗ ΤΟ ΙΜΑΤΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΑΓΟΡΑΣΗ ΜΑΧΑΙΡΑΝ

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος
Κοίτα καθώς θα είδες το κείμενο δεν ειναι δικό μου. Ανήκει σε άλλο συγγραφέα και το φρονιμο και σωστό ειναι να απαντήσει αυτός επι του κειμένου του.
Πράγμα που δε ξέρω εάν μπορεί να το κάνει. Εγω πάντως θα του το πω.

Εγω το μονο που μπορώ να πω, ειναι οτι διαβάζοντας το συγκεκριμένο σημείο που αναφέρεις και σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο, μπορώ να πω, οτι εδω ο συγγραφέας πολύ πιθανόν να μιλάει-μπορεί να κάνω και λάθος- όχι για τα αστικά νομικά δικαιώματα του, η τα ατομικά όπως ορίζονται απο τους διαφόρους πολιτισμους και κοινωνικές συνθήκες, αλλα για το ΕΓΩ. Δηλαδή για την εγωπαθή απληστία του ανθρώπου να ορίζει εγωιστικά συνεχώς δικαιώματα ξεχνωντας τις υποχρεώσεις του. Δικαιώματα που ουσιαστικά δεν ειναι υπαρξιακές και οντολογικές του αλήθειες αλλα μηχανισμοί ελέγχου του δικου του εγω πάνω στην πραγματικότητα.

Δε ξέρω εάν βοήθησα ή τα μπέρδεψα πιο πολύ. χαχαχαχα

Καλήμέρα να έχεις.

π. ΛίΒυος είπε...

@Markos
Φίλε Μάρκο, εάν κανείς δει στο σύνολο της την ζωή και την παρουσία του Χριστού στον κόσμο δεν νομίζω ότι στα δυο αυτά χωρία που αναφέρεις ο Ιησούς κυριολεκτεί. Αισθάνομαι ότι ακόμη μια φορά μιλάει αλληγορικά, μεταφορικά, με γλώσσα συμβολική. Εννοώντας την μάχαιρα της εσωτερικής επανάστασης, με πεδίο μάχης την ανθρώπινη υπόσταση και όχι την εξωτερική επανάσταση την οποία και ουσιαστικά αρνήθηκε γνωρίζοντας ότι δεν οδηγεί πουθενά.

Unknown είπε...

Γενικότερα οι διδαχές του Ιησού είναι γεμάτες από συμβολισμούς. Το ίδιο και τα λόγια των Αποστόλων, που γράφτηκαν αργότερα.

Όπως πριν από την εν λόγω φράση είπε "Ότε σας απέστειλα χωρίς βαλαντίου και σακκίου και υποδημάτων, μήπως εστερήθητε τινός; οι δε είπον· Ουδενός"
και εδώ πάλι δε μιλάει για παπούτσια, χρήματα, και σακιά φυσικά.
(Αξίζει να σημειωθεί ότι δε γράφουν όλα τα Ευαγγέλια τα ίδια ακριβώς.)

Προσωπικά σε τέτοια θέματα, περί ηρωισμών, πατρίδας, πολέμων κτλ. εκείνο που με ενδιαφέρει, είναι κατά πόσο οι πόλεμοι γίνονται εν αγνοία του Θεού...
("ούτε μία τρίχα δε γίνεται να λείψει από την κεφαλή σας, χωρίς να το ξέρει ο Πατέρας" ... κάπως έτσι το λέει)
Και κατά πόσο σε καλεί η μοίρα, το γραφτό, το πεπρωμένο, να πολεμήσεις είτε είσαι καλός Χριστιανός είτε όχι.
Κάποιοι το λένε κάρμα. Από το οποίο δε ξεφεύγεις.

Σίγουρα ένας άνθρωπος του Θεού, ένας που έχει δεχθεί τη Θεία φώτιση, αποφεύγει να κάνει πάσης φύσεως βλάβη.
Γενικότερα όμως λέγεται ότι πρέπει να εκτελείς τα καθήκοντα σου, διότι και μέσω αυτών εξαγνίζεσαι, (+ και κάποιων άλλων διαδικασιών).

Και επίσης ως γνωστό, τα χέρια του Θεού είναι τα δικά μας χέρια.

Το όμορφο είναι ότι όλα αυτά αξίζουν μελέτη!
Συμπέρασμα μονομιάς καλό είναι να μη βγάζουμε.

Το ότι ο συγγραφέας του κειμένου, κάνει μία απόπειρα αναφοράς στο ΕΓΩ που μας διακατέχει, και λόγω αυτού ορίζουμε ότι κάτι ή κάποιος μας ανήκει, και νοιώθουμε χωριστοί από το σύνολο, πιστεύω ότι φαίνεται από την πρώτη πρόταση (λέει "Όχι" μόνο στον εαυτό του).
Ενδέχεται όμως στην απόπειρα αυτή, να υπερέβαλε λίγο.

Καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

π.Λίβυε,
βοηθήσατε αρκετά.
Ευχαριστώ
Εύα

Πλώρη είπε...

Και το Ζαπατάκι στην άκρη του ιστολογίου σας π.Λίβυε προς τι?

Ζηνάς είπε...

Αυτό που περιγράφει ο ψυχολογόγος δεν ξέρω αν είναι άνθρωπος του Θεού. Σίγουρα όμως δεν είναι άνθρωπος.

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Αυτό που περιγράφει ο κύριος Καυκιός σίγουρα δεν είναι άνθρωπος είναι Άνθρωπος.
Οι κρίσεις σε μία άρρωστη ανθρωπότητα δεν μπορούν παρά να φέρουν τις νόσους της. Για 'μένα αυτό είναι άνθρωπος και πολλά ακόμη στο ίδιο πνεύμα με τα λεγόμενα του κυρίου Καυκιού. Οι τοξίνες διαπερνούν το σώμα μας και νομίζουμε ότι το σωστό είναι το στραβό. Αλλά εξηγείστε μας τις αντιρρήσεις σας κύριε Ζηνά στο πνεύμα του οραματισμού του κείμενου. Τελικά μένουν όλοι στις λέξεις,στο "γράμμα"...
Η όραση του κυρίου Καυκιού είναι προκλητικά διαυγής τους θολωμένους μου ορίζοντες. Έγραψε ένα ποίημα και τον ευχαριστώ για το μοίρασμα της σκέψης του.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Π. Λύβιε,
ο μανδικός άνθρωπος που ξέρω να έχει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου του ποιήματος - γιατί για ποίημα πρόκειτε - είναι ο Χριστός.
Κανείς άλλος δεν θα είχε την δύναμη να ξεπεράσει τους εγωισμούς που μας κυριαρχούν σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Όπως και να έχει
μου κάνει καλό να ξέρω πόσο δρόμο έχω μπροστά μου.
Ευχαριστώ πολύ.
Την αγάπη μου σου στέλνω.

Νικόλαος είπε...

Εγώ θα πρότεινα να προσγειωθούμε λίγο γιατί η ζωή που υπάρχει στον πλανήτη γη δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με αυτά που περιγράφονται στο κείμενο. Κι ούτε δείχνει πως κάποτε θα αποκτήσει..

Είναι ωραία η φαντασία μα, δυστυχώς, κάποια στιγμή η ίδια η ζωή σου τη διαλύει και τότε τα συντρίμια σου είναι αμάζευτα!

Ο ''άνθρωπος του Θεού''... δεν υπάρχει.

Ή μήπως κάνω λάθος παπά μου;

π. ΛίΒυος είπε...

Το κείμενο έχει μια ποιητική αφαιρετικότητα. Μια μεσιανική ουτοπία.
Γιατί πρέπει διαβάζοντας το να ψάχνουμε να βρούμε αυτομάτως ανθρώπους που να είναι ΕΤΣΙ.
Σαφέστατα υπήρξαν και υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα πλησιάζουν σε αυτό το πρότυπο ή που το έφτασαν ή που έχουν μέρος των στοιχείων και χαρακτηριστικών που περιγράφονται.

Ο συγγραφέας μέσα από το σχήμα άνθρωπος του Θεού μας δίνει κάποιες σκέψεις και απόψεις του για τα στοιχεία του άνθρωπο που εκείνος αντιλαμβάνεται ως άνθρωπο του Θεού.
Παίζει με έννοιες και εικόνες. Κυρολεκτεί και εικονολογεί. Αλλα ωστόσο οι πραγματικότητες του είναι αξίες, ιδανικά, πνευματικά χαρακτηριστικά που ήταν και θα είναι ζητούμενα για την ανθρωπότητα.
Πολλοι άνθρωποι έφτασαν και έζησαν μέρος από αυτά. Τούτο καταστεί το κείμενο ρεαλιστικά ουτοπικό και ονειρικά πραγματοποιήσιμο στην γλώσσα της προσδοκίας για ένα καλύτερο άνθρωπο για μια καλύτερη κοινωνία.

Τέλος θεωρώ ότι ο χρόνος που γράφτηκε δεν είναι τυχαίος. Δηλαδή έρχεται να απαντήσει σε όλους εκείνους που ταυτίζουν έθνος-θρησκεία, Χριστό-Πόλεμος, Παναγία-Υπερμάχω Στρατηγώ και οτι αλλο θεολογικά ασταθές και κοινωνικά φασιστικό.

Ανώνυμος είπε...

Αν ο Χριστός και η Παναγία δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να πολεμάς για ελευθερία, αξιοπρέπεια, για τα παιδιά σου, για όσους έχουν θαφτεί σ'αυτό το χώμα, για την γη πάνω στην οποία μέστωσες, για την λαλιά σου και για όλα όσα σε κάνουν να λέγεσαι Ρωμηός, Έλληνας, άνθρωπος,τότε δεν με ενδιαφέρουν.

Ζηνάς είπε...

Η προηγούμενη ανώνυμη ανάρτηση,ξέρετε, αυτή που κάνει τους θολοκουλτουριάρηδες ν'αηδιάζουν είναι δική μου.

SUBmarina είπε...

Συνοψίζοντας: Ενδιαφέρον σαν αφαιρετικό ΄ποιητικό κείμενο, που αναφέρεται στο σπάσιμο του "εγώ"- σύνορου. Επειδή όμως όλα τα πράγματα σ΄αυτό τον κόσμο έχουν δυό όψεις, την καλή και την ανάποδη (άλλο αν έχουμε πάθει εθισμό στην ανάποδη) υπάρχει και το καλό "εγώ". Το εγώ που ενώνει, το εγώ που μπορεί να κάνει τον καθένα μας, εν γνώσει ή εν αγνοία του, να δρα σαν ζωντανή αντέννα της θελησης του Θεού. Όπως θεωρώ ότι συμβαίνει όταν υπερασπίζεσαι έννοιες που Τον αφορούν΄ όπως ελευθερία, αγάπη, αλληλεγγύη, σύμπνοια, τέτοια.
Πχ. υπάρχει και η έκφραση "οργή λαού φωνή Θεού" (που η αίσθησή της μου ήταν διάχυτη κατά τον περασμένο οργισμένο Δεκέμβρη.
Αν ζούσαμε τότε, το ’40 δηλαδή, με τις δοσμένες συνθήκες, τι θα απαντούσαμε στην επέλαση του φασισμού; (μη βλέπετε τώρα που μας χρυσώσαν το χάπι) Κι ο αναρχικός και ο συντηρητικός δεν θα αντιστεκόμασταν; Και, εξάλλου, αντίσταση δεν κάνουν οι πατριδοκάπηλοι, ούτε οι θρησκειοκάπηλοι, που, κολαούζα των εκάστοτε νικητών λεν φανφάρες κατόπιν εορτής (κατά τη διάρκειά της βέβαια είναι απόντες). Σε αυτά τα πλαίσια και έναντι αυτών το κείμενο κολάει, μ' όλη την υπερβολή του.
(Συγνώμη αν το ξαναστέλνω, όμως επιτέλους κατάφερα να οργανώσω την ταυτότητά μου στον χώρο των μπλόγκερς . Οπότε ας σβηστεί το προηγούμενο (ανώνυμο)
Χαιρετίσματα στο Λιβυκό

Διαβάτης είπε...

Πάτερ Λίβυε , προσωπικά μου άρεσε πολύ το κείμενο , και σας ευχαριστώ που το μοιραστήκατε μαζί μας .

Καλή δύναμη , και καλή συνέχεια.

Εύχεσθε κι΄ εσείς για μας.

Αυτόν τον καιρό υπάρχει "καταιγίδα"

Αργυρούλα

Unknown είπε...

@ Διαβάτης

Μεγάλη.
Κι αυτή στα καιρικά φαινόμενα ανήκει.

Σύναξη προσώπων επί το αυτό... είπε...

Εξαιρετικό το κείμενο. Ο άνθρωπος του Θεού έχει άλλη κλίμακα αξιών. Τα κατά κόσμον δικαιώματα πολλές φορές αντιβαίνουν την Αγάπη και οδηγούν στο κάθε λογής μίσος που χωρίζει ανθρώπους και έθνη. Και σε ένα κόσμο γεμάτο μίσος και εμπάθεια δεν μπορεί τίποτε άλλο να μας ειρηνεύσει από τον δρόμο της Αγάπης.

Όσο για το αν είναι φαντασιακός ο τύπος ανθρώπου που περιγράφεται, αλίμονο αν χάσουμε την ελπίδα μας για υπέρβαση.Χιλιάδες Άγιοι γνωστοί και άγνωστοι τον ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο...

Την ευχή σου πάτερ...

Άστρια είπε...

π.Λίβυε, διαβάζοντας τον τίτλο της ανάρτησής σου, είπα, θα περάσω να πω μόνο μια καλησπέρα που ήθελα, αφού για το εθνικό αυτό θέμα η συζήτηση έχει προ πολλού εξαντληθεί (δηλαδή νομίζω πως όλα έχουν ειπωθεί:)

Όμως διαβάζοντας το κείμενο που επέλεξες να αναρτήσεις, θα σου εκμυστηρευτώ ότι αυτό που ζητά, αυτό που προτρέπει στην ουσία, το "αγάπα τον πλησίον σου" (τον όποιον πλησίον σου, και τον εχθρό σου όπως το τοποθετεί), συνειρμικά φέρνει στη σκέψη τα λόγια της αγαπημένης προσευχής "...ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών ...".
Γιατί σ' αυτό το σημείο όταν φτάνω πάντα σταματώ και σκέφτομαι λίγο παραπάνω ποιοι νοιώθω εκείνη τη στιγμή ότι μπορεί να είναι αυτοί για μένα. Και καμιά φορά, όταν κάποιο γεγονός είναι αρκετά πρόσφατο, η δυσκολία είναι μεγάλη. Όμως προσπαθώ και είναι θέμα χρόνου να περάσει, όπως περνάει πάντα. Και νομίζω ότι το πρώτο μεγαλύτερο βήμα είναι να συγχωρέσουμε. Το να προχωρήσουμε όμως και στο βήμα να τους "αγαπήσουμε", αυτό της προτροπής, είναι πολύ δύσκολο ανθρώπινα, θέλει άλλες εσωτερικές δυνάμεις.

Και θυμάμαι κάποια άλλη συζήτηση σ' αυτό το blog, για τα όρια του μέχρι πόσο μπορούμε να ανεχτούμε κάποιες συμπεριφορές, πότε είναι ανοχή, πότε καλοσύνη, πότε βλακεία, πότε ίσως ευκαιρία εκμετάλευσής μας και πότε βλαβερό και για μας.

Να είσαι πάντα καλά, καλή δύναμη:)

Αλντεμπαράν είπε...

Αν ο άνθρωπος που γράφει το κείμενο έχει συναντήσει τέτοιους ανθρώπους τον ευχαριστούμε γιατί μας μεταφέρει αυτό που είδε και τα χέρια του το ψηλάφισαν. Αν όχι, εύχομαι να άκουσε από άλλους αυτά τα λόγια και να μεταφέρει σε εμάς την εμπειρία τους . αν έστω και ένας έχει καταφέρει να ζήσει έτσι εμένα μου είναι αρκετό. Παρακαλώ όμως όλα αυτά να είναι αληθινά και σαρκωμένα και όχι από τον κόσμο του θαυμαστού που δεν σαρκώνετε ποτέ.
Δεν θα διαφωνήσω με το κείμενο ξέρω πως αυτό έχει σαρκωθεί και σαρκώνεται στα μέτρα του εφικτού σε πολλούς ανθρώπους ακόμα και σήμερα με μια προϋπόθεση. Να μετράς με αυτά τον εαυτό σου και όχι τους άλλους .και μιας και μιλήσαμε για μέτρα… το μέτρο είναι ο Χριστός. Όλα τα άλλα μέτρα είναι ανθρώπινα και επικίνδυνα. Όταν συναντάς ανθρώπους που έμαθαν να μετράνε τον εαυτό τους και όχι τους άλλους με τον Ιησου τότε τα μεγάλα Όχι τα ριζωμένα εγωιστικά μέσα μας γίνονται ένα μικρό Ναι μέσα σου που σταματάει να διχάζει και μόνο ενώνει . καλό σας βράδυ

Αθηνά είπε...

Αν κάποτε πιστέψουμε πως το αίμα δεν είναι απαραίτητο για να πηγαίνει ο κόσμος μπροστά,αν κάποτε πιστέψουμε πως οι θρήνοι κάποιων ανθρώπων πρέπει να μας κάνουν να σταματήσουμε τις πολεμικές ιαχές και να σκύψουμε προσεχτικά και να τους ακούσουμε,αν κάποτε πιστέψουμε πως και το γέλιο και η χαρά μπορούν να είναι εφαλτήριο για παρπέρα νίκες του ανθρώπου, τότε δε θα έχουμε ανάγκη ούτε από πολεμικές επαιτείους, ούτε από ανθρωποθυσίες σε αλώνια πολέμων,ούτε από θυσίες σε σοκάκια των πόλεων..ούτε από παρελάσεις που θέλουν να διατηρούν πολεμικό φρόνημα.Καιρός δεν είναι να μπει η ιστορία των ανθρώπων σε άλλους δρόμους;Η μυρωδιά του αίματος είναι ξινή, είναι τρομερή...Μπορούμε ν' αλλάξουμε τρόπους, μπορούμε να χαράξουμε καινούργιους δρόμους, που τώρα είναι μονοπάτια παράπλευρα, αν πράγματι είμαστε ικανοί ας ορίσουμε αλλιώς τα μέσα διεκδίκησης, ας ορίσουμε σωστά τα μέτωπα πάλης και κυρίως ας ορίσουμε σωστά τους αντιπάλους,αν και στο δικό μου μυαλό ηχεί τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κάποια άποψη που διατύπωσε ένας συγγραφέας "δεν υπάρχουν εχθροί και φίλοι παρά μόνο η τρέλα".και είναι αλήθεια αυτό σε κάθε εποχή της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί η ζωή μπορεί να είναι αγαθό πολύτιμο για όλους, όταν το δούμε υπό το πρίσμα του θανάτου που αναλογεί σε όλους μας, γιατί η ζωή μπορεί να γεμίσει από αυτό που όλοι επιθυμούμε, από μικρές καθημερινές χαρές,από απλά όμορφα πράγματα που τόσο έχουμε υποτιμήσει και θαρρούμε πως ο τρόμος, το κυνηγητό, το αίμα είναι αυτά που ορίσζουν τις υπέρτατες αξίες πως αγωνίζεται και αντιστέκεται στη μιζέρια της ζωής αυτός που πολύ εύκολα σχεδόν ανάλφρα την περιφρονεί και την σκοτώνει.

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Συγνώμη που παρεμβαίνω αλλά η συζήτηση δεν είναι τι καταντάμε να είμαστε αλλά ποιος είναι ο στόχος. Αν ο στόχος είναι στα μέτρα μας δηλαδή αν κατεβάζουμε το πρότυπο τότε ζήτω που καήκαμε, τότε τίποτα δεν μας σταματά από την εγωιστική αναπροσαρμογή της ηθικής στα μέτρα μας κ.τ.λ. Αν αναγνωρίζουμε όλοι τις αδυναμίες μας αυτό είναι καλό. Δεν μπορούμε όμως να ζητήσουμε συγχώρεση αν δεν βλέπουμε στον υψηλό στόχο του ποιήματος την χαμένη εικόνα του Θεού , τη χαμένη απλότητα της ζωής. Στον άνθρωπο του ποιήματος κρύβεται η ελπίδα , η αλήθεια. Οι απόψεις μας είναι σαν των πολιτικών "το νόμιμο είναι και ηθικό" τέτοιες αναπροσαρμογές δεν δείχνουν διάθεση για αγώνα αλλά ένα παροπλισμένο άνθρωπο που καταφάσκει στην περιδίνηση του ερέβους. Ναι, η ζωή θα μπορούσε να ήταν με τέτοιους ανθρώπους πολύ καλύτερη, ναι δεν μπορούμε τώρα και ντρεπόμαστε αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν, "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ...ισχυρή θέληση και θάρρος για αυτοθυσίες. Υπάρχουν άνθρωποι τέτοιοι. Όλοι έχουμε συναντήσει. Και δεν εννοώ εμένα αλλά πάντα τον άλλον. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή. Πάντα ο άλλος είναι πιο δυνατός. Πάντα ο άλλος είναι πιο κοντά στο Χριστό κι εγώ τους θέλω όλους. Χαίρομαι με τον άλλο και βρίσκω ομορφιά σε όλους τους ανθρώπους. Πάντα στους άλλους . Εμένα με παρηγορεί η τέχνη μου. Μη μου τους κύκλους τάραττε , είμαι τόσο απορροφημένος να δώσω στην τέχνη μου που δεν θα πάρω ποτέ.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο. Συμφωνώ πώς μάλλον πρόκειται για ένα ουτοπικό μοντέλο αγίου, το οποίο μπορούμε να μιμηθούμε κατά μέτρο και κατά δύναμη , αλλά δυστυχώς-ευτυχώς δεν υπάρχουν συνταγές στην αγιότητα.

Από τη μια ο πόλεμος, το αίμα ή ο οδυρμός δε μπορεί να έχουν κάποια σχέση με την αγνοτητα του θείου και από την άλλη έχουμε να κάνουμε με τον σύνθετο άνθρωπο που οι περιστάσεις δεν τον αφήνουν να μείνει απλός. Όσες αμαρτίες και οι όσες ευστοχίες θα μετρηθούν εκ των υστέρων είναι αυτές που μετράνε, τελικά; Και αλλιώς η πρόθεση είναι αυτή που δικαιώνει τις πράξεις χωρίς να προσμετράται το αποτέλεσμα; Μέσα στον παραλογισμό βρίσκει κανείς κάποια αλήθεια; Ή μήπως παραλογισμός είναι μια μονοκόμματη παθητικότητα;
Και τέλος αν ο άνθρωπος είναι απλά έρμαιο των περιστάσεων αυτό τον δικαιώνει ενώπιον του θεού; Ή μήπως προλαμβάνουμε την θεϊκή κρίση όταν κλίνουμε στην μια ή την άλλη άποψη; Ή ακόμα εν τέλει αν ο άνθρωπος κρίνεται σαν μέλος του συνόλου και όχι σαν αυτόνομη οντότητα με ανεξάρτητες επιλογές τί ισχύει;Στα μεγάλα ρεύματα ο πνευματικός άνθρωπος ή παρασύρεται ή παρασύρει. Ή καθοδηγεί ή καθοδηγείται. Και ποιός θα κρίνει τον στρατιώτη σαν αμαρτωλό, όταν την ίδια στιγμή μπορεί να είναι ήρωας; Ή τον δήμιο ο οποίος νομίζει πώς "λατρεία προσφέρη τω Θεώ';(όπου θεός βάλτε ό,τι θέλετε).
Ανεξάντλητο το θέμα.Δεν συμφωνώ με τον πόλεμο αλλά δεν νιώθω και δυσάρεστα με την ένοπλη αντίσταση σε κάποιες περιστάσεις. Σταματώ όμως για να μην πέσω σε υπόκριση...
Δεν μ αρέσουν οι εύκολες απαντήσεις.Δεν μ'αρέσει και η σοφιστεία(μιλώ για μένα).

ΥΓ Ειμαι κατά των ακραίων ενθουσιασμών σε κάθε περίπτωση.

thiv είπε...

Μπαίνοντας καθυστερημένα στη συζήτηση σ' αυτόν τον φιλόξενο χώρο, νομίζω πως κάποιοι έχουν φτάσει στα μέτρα του ανθρώπου που σκιαγραφεί ο κ. Καυκιός. Έχω στο μυαλό μου τον π. Πορφύριο, που όσο περνάει ο καιρός από την κοίμησή του, τόσο και καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλος είναι.
Σχετικά με τον πόλεμο, νομίζω πως ο άνθρωπος του Θεού, που έχει ξεπεράσει το εγώ του, δεν παίρνει όπλο να αντισταθεί, ούτε "υπέρ πίστεως και πατρίδος", ούτε για τα "ιερά και τα όσια".
Ο π. Πορφύριος είχε πει στον Ειρηναίο Μπούλοβιτς το 1979, πριν να αναχωρήσει για τη Σερβία, να μην αντιδρά καθόλου, έστω κι αν έφτυναν την εικόνα του Χριστού μπροστά του. Γιατί διέβλεπε την υποσυνείδητη ή ασυνείδητη ανάγκη των μαρξιστών ή όσων δηλώνουν άθεοι για τη σωτηρία, τους έβλεπε σαν παιδιά που δεν ξέρουν τι κάνουν.
Και οι μοναχοί στο Σινά και στην αιγυπτιακή έρημο δεν απέδρασαν από τα μοναστήρια και τις σκήτες τους όταν έμαθαν ότι έρχονταν οι βάρβαροι, αλλά κάθησαν να σφαγούν. Γιατί τα είχαν εγκαταλείψει όλα κι είχαν μόνο τον Χριστό μέσα και δίπλα τους, υπάκουσαν στις ανεξιχνίαστες βουλές Του και τώρα τους τιμούμε ως Αγίους γι' αυτό.
Αυτό είναι η "ακρίβεια" στην Εκκλησία μας.

Υπάρχει όμως κι η "οικονομία" γι' όσους είναι ακόμα δεμένοι με την πατρίδα, τις οικογένειές τους, κλπ. και η Εκκλησία επιτρέπει ή ευλογεί την αντίστασή τους στις εχθρικές επιβουλές.
Όπως όμως μας το δείχνουν οι Άγιοι, ο στόχος είναι η εγκατάλειψη στο θέλημα του Θεού, η μη αντίσταση.

Σκέφτομαι πως τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται κάπως αντιφατικά. Αλλά η Εκκλησία δεν έχει ένα σύστημα λογοκρατούμενης ηθικής. Την ενδιαφέρει το κάθε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και ανάλογα με τον κάθε ένα και τις περιστάσεις, δίνει τις κατευθύνσεις. Γι' αυτό και κάποιοι θεοφόροι Γέροντες καμιά φορά έλεγαν το άκρως αντίθετο σε δυο ανθρώπους που ζητούσαν τη συμβουλή τους για το ίδιο θέμα.

Ανώνυμος είπε...

O Aνθρωπος του θεου αγαπαει τον θεο διχως ορια...ο ανθρωπος του θεου αγαπαει τον πλησιον με ορια.Ο καθε ανθρωπος εχει το μετρο του.Οι Αγιοι μας ειχαν το δικο τους μετρο.Οταν απειλητε η πατριδα σου δεν μπορεις να μην αντισταθεις,οταν καποιος παραβιαζει την ελευθερια σου δεν μπορεις να μην μιλησεις....ουτε μπορεις να αφησεις μια ξενη γυναικα να σου παρει τον ανδρα...θα πολεμισεις ,θα κανεις τον αναλογο αγωνα σου.Παλι στο σταυρο θα εισαι...αλλα οχι να δημιουργησεις ανοχη γιατι ο αλλος αποθρασυνεται.Οταν εκβιαζαν τους αγιους μας να θυσιασουν στα ειδωλα και εκεινοι ελεγαν ''οχι''τι ηταν αυτο ? δεν ηταν αντιρρηση σε ο,τι αφορουσε την πιστη? το ιδιο ειναι και η πατριδα το ιδιο και η οικογενεια,το ιδιο και η θρησκεια...τΟ ΠΡΑΓΜΑ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ...ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ,ΠΩΣ ΝΑ ΦΕΡΘΕΙ κατα τη γνωμη μου την ατελη.Χρειαζεται μετρο σε ολα τα πραγματα.δηλαδη οταν δεις το παραλογο δεν θα μιλησεις?δεν θα πεις ΄΄αδελφε εισαι λαθος..''Θαρθει η αλλη να σου παρει τον ανδρα και δεν θα μιλησεις στον συζηγο σου να του πεις για ποιο λογο πρατει ετσι?στο ευαγγελιο λεγει καπου οτι οι χριστιανοι επιδιωκετε την δικαιοσυνη αυτο τι ειναι δηλαδη?

Ανώνυμος είπε...

Eφοσων η δικαιοσυνη του θεου ειναι και η μεγαλυτερη του αγαπη τοτε η δικαιοσυνη παει μαζι με αυτην.Η υπερμετρη αγαπη προς τον συνανθρωπο μπορει να ειναι μια τελεια μορφη αγαπης αλα επειδη ο ανθρωπος δεν εχει σωστη κριση,ειναι προτιμοτερο να εχει αγαπη με μετρο.ο καθε ανθρωπος εχει το οριο του και στην αγαπη και στην δικαιοσυνη.οι τελειοι στην πνευματικη ζωη ειναι οι πραγματικοι φιλοι του θεου.Εμεις αν κανουμε κατι για την αγαπη και την δικαιοσυνη υπερμετρο....αποτυχια θα ειναι....εμεις προς το παρον πρεπει να τηρουμε το μετρο.παραδειγμα''καποιος βοηθουσε τον αδελφο του οικονομικα κρυφα απο την συζυγο του,Εφτασε στο σημειο να παρει καρτες οι οποιες εφτασαν 20000ευρω.Τωρα που το εμαθε η γυναικα του χωριζει.....η υπερμετρη αγαπη προς τον αδελφο του τον εφτασε να χασει απο την αλλη την οικογενεια του.....το ιδιο ισχυει και με την δικαιοσυνη που αγαπη περικλυει ....νομιζω.Αρα παν μετρον αριστον οπως ελεγαν οι αρχαιοι μας προγονοι.Δεν ειμαστε μονοι μας,οικογενεια εχουμε οι πιο πολλοι και αν κατι παει στραβα την οικογενεια στο λαιμο μας θα παρουμε.ΟΥΤΕ μπορεις λογω της αγαπης να σωσεις καποιον αν δεν ξερεις μπανιο...θα πνιγεις ....

πηνελοπη είπε...

εγω δεν ξερω δεν εχω φτασει σε τετοια μετρα πνευματικα ακομη....οταν φτασω ...τα λεμε ακομη εχω πολυ υπερηφανεια μεσα μου ισως....ολοι οι μοναχοι κανουν υπακοη ο ενας στον αλλον στο μοναστηρι υπαρχει σιωπη και προσευχη.Εχουν ολη την γνωση του θεου μπροστα τους και δεν ζητουν τιποτα ,δενθελουν τιποτα και ετσι αφηνονται στον θεο.Για να εμπαινε κανεις να αφαιρεσει την καντηλα που ειχε κανει δωρο ο ιουστινιανος ...που ειναι αξιας μεγαλης τι θα εκαναν?δεν θα υπερασπιζαν το μοναστηρι,να τρεξουν στην αστυνομια την τοπικη να τον πιασουν?μη τρελλαθουμε τωρα....ο ιησους ηταν θεος και εδειξε την τελειοτητα του στους ανθρωπους εμεις θελουμε να γινουμε θεοι απο την κουνια μας.οταν μιλαμε για δικαιοσυνη υπαρχει θυτης και θυμα....και ανθελω να ειμαι θυμα για χαρη του θεου ενταξει.....γιατι ομως ο θυτης να μην σωθει?ας δουμε λιγο τον θυτη?αλλα με την ανοχη που διχνει το θυμα αυτος δεν σωνεται με τιποτα.εχει ολη την εξουσια στα χερια του και κανει ο,τι θελει....και τσακιζεται η ψυχη του.δεν μπορεις να μην πεις στον αλλον οτι ειναι λαθος,του δινεις ευκαιρια να ξανασκεφτειτι παει να κανει.γιατι να κατσω να με σφαξει ο αλλος να αγιασω εγω (και καλα)και εκεινος να κολαστει?γιατι?γΙΑΤΙ Ο ΙΟΥΔΑς ΝΑΝΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΕΤΙΣΕΙ ,ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ ,ΝΑΚΛΑΨΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΕΒΑΡΗΜΜΕΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΝΧΩΡΟΥΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΓΙΟΣ ΤΩΡΑ.ΕΓΩ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΦΟΥ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΩ ''ξερεις τα μετρα μου ειναι πολυ λιγα και στην αγαπη και στην δικαιοσυνη''παρα να πω΄''ειμαι ανθρωπος του θεου και δεν υπερασπιζομαι τα δικαιοματα μου''.Ενω οταν αγαπας τον θεο δεν κινδυνευεις γιατι τον αγαπας διχως ορια....ο θεος θελει το καλο σου...ο θεος ειναι η τελεια αγαπη και η τελεια δικαιοσυνη....και ο,τι και να κανω θεος δεν γινομαι...ο θεος με χαριτωνει με την αγαπη του.οποιος νομιζει οτι ειναι τελειος και απαθης σαν τον θεο λαθος νομιζει ....συγνωμη ισως να εχω πολυ εγοησμο ακομη για να καταλαβω....συνχωρηστε με.....