Κάποτε υπήρχε ένα πανέμορφο ελεφαντάκι το οποίο είχε εγκαταλείψει η μητέρα του για άγνωστους λόγους. Άγνωστους σε εμάς που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε ένα γεγονός που δε ζήσαμε και δεν γνωρίζουμε το βάθος της υπόθεσης. Πάντως όπως και να έχει το ελεφαντάκι βρέθηκε μόνο του να περιπλανιέται μέσα στην ζούγκλα.
Κάποιοι ακτιβιστές επιστήμονες που μελετούσαν την περιοχή της ζούγκλας όπου είχε εγκαταλειφτεί το μικρό ζώο, το είδαν και πήραν την απόφαση να το πάρουν μαζί τους, έτσι ώστε να το περιθάλψουν στην πρόχειρη επιστημονική βάση που είχαν κατασκευάσει προσωρινά ως εφαλτήριο των ερευνών τους. Έτσι και έγινε.
Για λόγους ασφαλείας αλλά και για πρακτικούς καθαρά λόγους αφού ο χώρος τους ήταν πάρα πολύ μικρός, έδεσαν στο ελεφαντάκι με ένα μικρό μαλακό σχοινάκι από το ποδαράκι του έτσι ώστε να μην μπορεί να φύγει και να χαθεί αλλά και για να έχουν το γενικότερο έλεγχο του.
Το μικρό ελεφαντάκι έκανε αρκετές προσπάθειες να τραβήξει τον πάσαλο, προσπάθησε πολλές φορές να σπάσει το σχοινί με το οποίο το είχαν δεμένο αλλά είδε ότι δεν ήταν δυνατόν να τα καταφέρει. Καθότι μικρό ακόμη και αδύναμο δεν είχε αυτή την δυνατότητα.
Πέρασαν οι μέρες και οι μήνες και συμπληρώθηκε ένας χρόνος.
Το ελεφαντάκι ήταν πλέον ένας ολοκληρωμένος μεγάλος και δυνατός ελέφαντας. Μεγάλος και δυνατός, έτοιμος μονάχα με την φωνή του, με μια κίνηση του να σκορπίσει τον τρόμο και τον πανικό και να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα του.
Όμως παρόλη αυτή την σωματική και μυϊκή εξέλιξη του εκείνος ήταν ακόμη δεμένος και σκλαβωμένος από το μικρό αδύναμο σχοινάκι, την μικρή κορδελίτσα και το μικρό ξύλινο πάσαλο που του είχαν βάλει την πρώτη μέρα που ακόμη μωρό τον είχαν βρει οι επιστήμονες στην ζούγκλα.
Ποτέ μα ποτέ εκτός από τις πρώτες εκείνες στιγμές- μωρό ακόμη- δεν προσπάθησε να κόψει το σχοινί και να ελευθερωθεί. Να φύγει, να τρέξει προς την ζωή, την ζωή της ζούγκλας, της πραγματικότητας μέσα στην οποία ανήκε. Και τούτο γιατί είχε πιστέψει απόλυτα ότι δεν μπορεί. Ότι δεν γίνεται. Ότι θα είναι πάντα δέσμιος και φυλακισμένος. Δούλος στις επιθυμίες των άλλων και κυρίως σε αυτό που οι άλλοι όρισαν γι αυτόν να είναι. Είχε αναπτύξει από μικρός την σκεπτομορφή, ότι η ελευθερία δεν είναι δυνατή. Είχε μέσα του αυτοματοποιηθεί η σκέψη ότι αυτόν τον πάσαλο δεν μπορεί να τον κουνήσει. Δεν μπορεί να κερδίσει την λευτεριά του. Είμαι δέσμιος έλεγε και έτσι θα πεθάνω.
Και όμως όλα ήταν τόσο απλά, αλλά και τόσο δύσκολα χωρίς την επιθυμία να σπάσει την σχέση του με το παρελθόν και τους κανόνες που άλλοι έβαλαν στην ζωή του για να τον κάνουν σκλάβο τους. Η λευτεριά, η γεύση μιας άλλη ζωής, είναι η κατανόηση των δυνατοτήτων μας.
Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η γνωριμία την αληθινή μας φύση, με αυτό που πλαστήκαμε να είμαστε και όχι με εκείνο που η οικογένεια μας, η φυλή μας, τα σχολεία μας, και η κοινωνία μας είπε πως πρέπει να είμαστε μοιράζοντας μας ρόλους που εξυπηρετούν την " κοινωνική ηρεμία" και συμβατικότητα, είναι μια δυνατότητα πραγματική και όχι ουτοπική. Άλλωστε το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά…. Αρκεί να το πιστέψουμε, να το ποθήσουμε, να το θελήσουμε, να αγωνιστούμε να φύγουμε μακριά από την κόλαση της συνήθειας.
π. Λίβυος
25 σχόλια:
Για την οικογένεια το σχολείο τη ζούγκλα και κάθε είδους κοινωνικό μόρφωμα. Για τους μύθους και τα πρότυπα...
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”
Χαλίλ Γκιμπράν
Είναι ένα πολύ γνωστό κείμενο του συγγραφέα των έργων "ο προφήτης", "ο κήπος του προφήτη" ιδιαίτερα αγαπητών και στην Ελλάδα. Δεν τον έχω διαβάσει(γενικότερα) αλλά μια φορά που θέλησα να αποτολμήσω κάποια επαναστατική κίνηση (επαναστατική σε σχέση με το οικογενειακό μου καθεστώς) έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα αυτό το κείμενο. Το άφησα στο τραπέζι για να το διαβάσουν οι δικοί μου. Η οικογένεια είναι το πρώτο σπουδαίο εργαστήρι της ζωής μας. Στην Ελλάδα οι γιοί και οι κόρες γεννιούνται για το πλήρωμα των ανεκπλήρωτων προσωπικών ονείρων των γονέων τους. Γαλουχούνται μέσα σε τέτοιο περιβάλλον και αργότερα η κοινωνία που υποδέχεται τον ενήλικα είναι φυσικά απ' το ίδιο εκμαγείο παρασκευασμένη. Είναι πολύ όμορφο πράγμα να σπάζεις τα αναίτια δεσμά των δεσμωτών σου. Θέλει όμως να ζυγίσεις τις δυνάμεις όπως έκανε το ελεφαντάκι την πρώτη του φορά. Ο άνθρωπος αντέχει πολλά και δεν πρέπει να ξεχνά τις κακοτοπιές της ζωής που τον έριξαν κάτω και σηκώθηκε. Διεκδικώ αυτά που θέλω και μιλώ στον κόσμο γι' αυτά. Δείχνω στον άλλο ποιος είμαι και όχι ποιος θέλει να είμαι. Φτάνει με την υποκρισία που αιχμαλωτίζει και τελικά σκοτώνει ότι πιο ανόθευτο έχουμε, την καρδιά. Εξάλλου καμμιά φορά δεν έπαθα κάτι βάζοντας στόχους και αστοχώντας. Το ταξίδι μετράει και όχι η Ιθάκη.
Άκου την καρδιά σου...τα άλλα είναι εμβόλιμα διλήμματα και πολύ κοντά στον υλισμό. Μιλώ για τη λογική και το συναίσθημα. Τίποτα απ' τα δύο. Την καρδιά και μόνο. Είναι η φύτρα που γεννάει κάθε όμορφη σπίθα.
Χαιρετώ Λίβυε
Υ.Γ: Το "ζαπατακι" είναι μοναδικά γλυκό , ο δε όρος που επινοήσατε προσθέτει γιατί μου φέρνει στο νου το πατατάκι.
Πόσες νοητικές και υπερβατικές δυνατότητες έχει ο άνθρωπος στη νηπιακή του ηλικία που τις ναρκώνει ο περίγυρος...Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά να τις ελευθερώσουμε.Καλό αγώνα φίλε μου.
"Υπήρξα ένας από αυτούς. Με τη μεριά εκείνων που οραματίστηκαν να ανατρέψουν την τάξη του κόσμου.
Όλες μας οι ήττες, η μια μετά την άλλη, μας έκαναν να δοκιμάσουμε την αντοχή του Σχεδίου.
Κάθε φορά που χάναμε τα πάντα, για να του φράξουμε το δρόμο, να εμποδίσουμε την εφαρμογή του. Με γυμνά χέρια, χωρίς άλλη επιλογή...
Επιθεωρώ νοερά όλα τα πρόσωπα, ένα προς ένα, σαν να τα βλέπω συγκεντρωμένα σε μια πλατεία, ένα πλήθος ανδρών και γυναικών απ' όλα τα έθνη, που το κουβαλάω μαζί μου καθ' οδόν προς έναν άλλο κόσμο.
Ένας λυγμός συνταράζει το στήθος μου, απόκαμα πια με το κουβάρι των σκέψεων.
Αδελφοί μου, δεν μας νίκησαν. Είμαστε ακόμα ζωντανοί και ελεύθεροι να οργώνουμε τα πέλαγα."
Luther Blisset - "Εκκλησιαστής"
Ας σπάσουμε τα δεσμά που μας κρατούν δέσμιους, δεν χρειάζεται καν να γίνουμε ελέφαντες...
Την καλησπέρα μου αδελφέ μου.
Πάτερ Λίβυε ,
πόσο όμορφα παρουσιάζεται αυτή την ιστορία με την πραγματικότητα .
Δέσμιοι της κοινωνίας μας , των γονέων μας, των δασκάλων μας ... όλων των άλλων , εκτός από εμας τους ίδιους .
Μήπως έφτασε ο καιρός της προσωπικής επανάστασης του καθενός μας ; ...
Καλή συνέχεια πάτερ Λίβυε ,
και την αγάπη μου από τη μεγαλόνησο.
Αργυρούλα
http://odevontas.blogspot.com/
Λίγοι είναι οι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι σήμερα...
και η ελευθερία να συμβαδίζει με την αγάπη και να είναι όχι εγωιστική-ατομική ελευθερία..
Μόνο που αυτοί οι "ελέφαντες", φροντίζουν να ενισχύσουν το σχοινί που τους δένει στον πάσσαλο.
Και το ενισχύουν με την επιθυμία για υλικά αγαθά που φυτρώνει μέσα τους.
Όταν η επιθυμία βρίσκει θετική ανταπόκριση, τότε γεμίζουμε χαρά, ενισχύεται το Εγώ μας, και δενόμαστε κι άλλο στον πάσσαλο, για να αποκτήσουμε και άλλα. Όταν έρχεται αρνητικό αποτέλεσμα, γεμίζουμε οργή, θυμό για αυτό και δενόμαστε πάλι στον πάσσαλο, για να προσπαθήσουμε πάλι.
Εάν "γδυθούμε" από τα περιττά τότε ίσως το μυαλό μας να αρχίσει να συλλαμβάνει κι άλλα πράγματα.
Και ταυτόχρονα να παίζουμε και τους ρόλους μας σωστά.
Διότι όλοι κάθε μέρα καλούμαστε να παίξουμε κάποιους ρόλους. Του γονιού, του οδηγού, του δασκάλου, του εργάτη, του κληρικού, του μαθητή, του συζύγου, του γιατρού, του νοσηλευτή, του παιδιού.
Όλα αυτά είναι ρόλοι που μας έχουν δοθεί. Και όχι τυχαία. Σε αυτούς καλούμεθα να ανταποκρινόμαστε σωστά.
Με σεβασμό στο διπλανό μας, και όρεξη να τον βοηθήσουμε. Ότι βοήθεια κι αν είναι αυτή, ακόμα και στη δουλειά επάνω για παράδειγμα.
Τότε ίσως πετύχουμε τη "γνωριμία με την αληθινή μας φύση, με αυτό που πλαστήκαμε να είμαστε".
Καλησπέρα.
Καλημέρα,πατέρα Λίβυε.Ελπίζω να είστε καλά!
Για μένα γράψατε αυτήν την ανάρτηση;!
Φαντάζομαι ΚΑΙ για μένα...Ναι,παλεύω ακόμα για να μην είμαι αυτό που μου έμαθαν,από άγνοια,από κακία,από στενομυαλιά,κυρίως από άγνοια...
Την ευχή σας.
Κανένας χαρακτήρας δε γεννιέται από παρθενογέννηση...πλάθεται και πλάθεται μεσα στις συνθηκες που μεγαλώνει με τις παραμετρους που λαμβανει.
Το ζητημα και η μεγαλύτερη επιτυχια για μενα προσωπικα είναι να καταφερει το περιβαλλον οχι να δημιουργησει καλούς αφομοιωτές αλλά ενεργους αφομοιωτες...
Ανθρωπους που γνωριζουν , μαθαινουν , δεχονται και απορριπτουν.
Ερώτημα : με ποιο κριτήριο μπορώ να δεχτώ κάτι ως σωστό και να απορρίψω κάτι άλλο ως λανθασμένο?
Με λίγα λόγια πως μπορώ να έχω κριτική σκέψη ?
Εκεί μπαίνει ο χαρακτήρας μας .Ποιός χαρακτήρας ...αυτός που έχει διαμορφωθεί ...και αν , ναι , υπάρχει ολοκληρωτική διαμόρφωση χαρακτήρα ή μια α- συνεχεια στη συνεχεια του χρόνου ?
Με μια απλή μόνο τοποθέτηση θα μπορούσα να οριοθετήσω ότι το σημαντικότερο είναι να γνωρίζει κανείς ...τι θέλει ....να επιδιώκει το τρόπο προς την υλοποίηση του ..θέλω του...σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
Το ταξίδι προς τον ίδιο μας τον εαυτό....η μελέτη του εαυτού μας ...και η ελευθερία.... η πραγματική ελευθερία ξεκινά και καταλήγει στη μονάδα ...σε μας !
Η μυική δύναμη να τραβήξω το πόδι μου από το πάσσαλο είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί με λίγη προσπάθεια...η δύναμη της θέλησης να τραβήξω το πόδι μου από το πάσσαλο είναι τις περισσότερες φορές ακατόρθωτη να αποκτηθεί...όχι γιατί υπολοίπεται σε αντοχή αλλά γιατί υπολοίπεται σε θέληση ...
Ο φόβος , η άγνοια , το άγνωστο χρειάζεται δυνατούς χαρακτήρες ....
Προσέξατε μήπως σπώντας τα δεσμά αντί για την "όντως ζωή" συναντήσετε ένα μεγάλο κενό!
Πάτερ Λίβυε την καλησπέρα μου.
Χαμογέλασα διαβάζοντάς σε. Ένοιωσα σαν να διασταυρώθηκε η ματιά μας μια στιγμή περνώντας μέσα από το ίδιο περίπου μήκος κύματος που βρεθήκαμε απόψε στο διαδίκτυο.
Πάντα με τις καλύτερες ευχές, πρωτίστως για υγεία.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
http://ligery.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com
http://lygeri.pblogs.gr
Για μένα αδέλφια το πρώτο, είναι να συνειδητοποιήσουμε την κρυμμένη δύναμη που ο Θεός έχει βάλει μέσα μας. Το δεύτερο είναι να νοιώσουμε οχι απλά να καταλάβουμε νοητικά, οτι δεν είμαστε αυτό το οποίο μας προγραμμάτισαν να είμαστε.
Ενα παράδειγμα δύσκολο αλλά σημαντικό.
Κάποιος άνθρωπος λέει: η φύση μου είναι μελαγχολική τι να κάνω. ΟΧΙ, δεν είναι η φύση μελαγχολική, είναι ευαίσθητη η μελαγχολία είναι η τρόποι που έγιναν αυτοματισμοί που μας έμαθαν σπίτι και κοινωνία να αντιμετωπίζουμε την δημιουργική ενέργεια της ευασθησία μας. Άρα πρέπει να βρω τρόπους να εκφράσω σωστά και να διαχειριστώ υγιώς την πραγματική μου φύση.
Θα γράψω όμως κάτι πανω σε αυτό σε επόμενο πόστ.
Καλά να περνάτε όλοι σας.
Ζηνά, φοβάμαι πως σε νιώθω...
Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Νικόλαο που διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές
Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.
Κ. Π. Καβάφης
Οι 2 τελευταίοι στίχοι, φίλε Ζηνά.. οι δύο τελευταίοι στίχοι καταδεικνύουν το γιατί κάποιος μπορεί να φοβάται να σπάσει τις αλυσίδες του... αλλά "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία", δεν χαρίζεται, δεν προσφέρεται, πρέπει πρώτα να "σκοτώσεις τον δράκοντα που σου λέει ΟΦΕΙΛΕΙΣ" και "πρίν το μεγάλο ΝΑΙ να πεις το μεγάλο ΟΧΙ"...
"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".
Εδώ μας δείχνει την "ελπίδα" την οποία τρέφουμε για αλλαγή ζωής. Αφού η ζωή που κάνουμε δε μας ικανοποιεί. Οπότε σκεφτόμαστε να φύγουμε, να αλλάξουμε ίσως τόπο (το οποίο είναι και μεταφορά), και έτσι να αλλάξουμε ζωή, προς το καλύτερο.
Και καθαρά λέει ότι για τη ζωή τη "ριμαγμένη" φταίμε εμείς οι ίδιοι. (Ρίμαξα-χάλασα, δε μου ρίμαξαν, ούτε μου χάλασαν.)
__________________________________
"Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες."
Και εδώ απλά μας λέει ότι όπου κι αν πάμε, ότι κι αν κάνουμε, το μέσα μας, θα μας ακολουθεί παντού, κι εμείς το έχουμε χαλάσει. Γι'αυτό και όπου κι αν πάμε, η "πόλη" θα μας ακολουθεί.
Αν πάμε στη Βενετία θα είμαστε στη Βενετία. Δεν είναι δυνατόν να μας ακολουθεί αυτή η πόλη. Ούτε οι δρόμοι της.
Οι μεταφορές είναι ξεκάθαρες.
Ούτε μέρος πουθενά υπάρχει να ξεφύγουμε, ούτε μεταφορικό μέσο, ούτε δρόμος, εάν δεν αλλάξουμε εμείς μέσα μας.
Η αλλαγή έρχεται από μέσα μας, όχι από την πόλη, ούτε από την κανέλα.
Ο κύριος Καβάφης ήταν αρκετά φιλοσοφημένος. Τώρα εάν έφτασε την Αλήθεια ή όχι δε θυμάμαι.
Γενικά η ποίηση δεν είναι άρλεκιν, να προσέχετε πως διαβάζετε.
Π.χ
Όπως και το δημοτικό τραγούδι "ιτιά ιτιά λουλουδιασμένη, μου έχεις την καρδιά καμμένη", δε κυριολεκτεί μιλώντας για μια ιτιά που του έκαψε την καρδιά, έτσι και οι ποιητές συχνά θέλουν ανοικτό πνεύμα για να διαβαστούν.
Πολύ διδακτική ιστορία.
Δεν αφορά τόσο το αυτό καθαυτό το σπάσιμο των αλυσίδων.
Αν κατάλαβα καλά, η ειρωνία έχει περισσότερο να κάνει με την άγνοια πως οι αλυσίδες μπορούν σπάσουν.
Η δεύτερη ειρωνία είναι πως η άγνοια αυτή έχει αποκτηθεί μέσω της γνωστικής διαδικασίας!!! Μέσω της πειραματικής διαδικασίας συγκεκριμένα.
Οι δε ακτιβιστές, που γνωρίζουν πως ο ελέφαντας μπορεί να σπάσει άνετα τώρα το σκοινί που τον δένει στον πάσσαλο, δεν περνάει καθόλου από το μυαλό τους, ή δε θέλουν, να τον λύσουν μια που το δέσιμό του είναι πλεόν περιττό.
Η δύναμη τη συνήθειας ή, ίσως καλύτερα, η δύναμη της αδράνειας.
Είναι ωραία ιστορία γιατί μας κάνει να αμφισβητήσουμε τις γνώσεις που έχουμε ως δεδομένες γιατί δεν αποκλείεται καθόλου να είναι απλώς προιόντα συγκεκριμένων συνθηκών.
Μια πολύ ωραία ιστορία για την περίεργη σχέση μεταξύ γνώσης και άγνοιας.
Οπως λέει και ο Απόστολος Παύλος "ει δε τις δοκει ειδεναι τι ουδεπω ουδεν εγνωκεν καθως δει γνωναι"
Όταν αναλύουμε την ποίηση, την σκοτώνουμε.
Τα χειρότερα δεσμά που δένουν τους ανθρώπους, είναι τα ΠΑΘΗ ΤΟΥΣ και η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΟΥΣ.
Πολλοί άνθρωποι ΘΕΛΟΥΝ να πιστεύουν, ότι τα πάθη τους και η αμαρτία τους, είναι "ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ". Με αυτό τον λάθος τρόπο, πιστεύουν αυτοί οι άνθρωποι, ότι εξυπηρετούν τα "ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ" ΤΟΥΣ.
Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ εναντίον του Θεού, είναι μια παράλογη κίνηση του ανθρώπινου προσώπου, η οποία οφείλεται στην ΑΜΕΛΕΙΑ του ανθρώπου να ΚΑΝΕΙ ΠΡΑΞΗ ΣΥΝΕΧΩΣ το θέλημα του Θεού.
Νομίζω πως όποιος γεύτηκε εστω κ την προσπάθεια για την ελευθερία έχει κερδίσει τόσα πολλά μέσα του...
Κ είδικά για την εσωτερική ελευθερία που τόσα συχνα ποθούμε αλλά θέλει τοση δύναμη για να βάλουμε αρχή...
Δωράκι είναι μάλλον κ αυτό...
Ευχαριστούμε για το αφυπνιστικό αρθρο.
Δ.
Τί όμορφη ιστορία, παραβολική.
Πολύ σωστή η τοποθέτηση του θέματος.
Συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό ακόμα χειρότερα δεσμά, αλλά και μεγαλύτερη υποταγή σ΄αυτά, όταν θυμάμαι τους ελέφαντες στα τσίρκα.
Και ναι, οι ελέφαντες ήταν ο κύριος λόγος που από μικρή δεν ήθελα να πηγαίνω στο τσίρκο.
Ζώα άκακα, μια λύπηση να κάνουν νούμερα διάφορα, με τεράστια δύναμη που όμως δεν τη χρησιμοποιούν, και ενώ θα μπορούσαν ακόμα και να λυώσουν αν ήθελαν τους δαμαστές και εκμεταλευτές τους. Και στιβαγμένοι σε κλουβιά περίπου όσα και το μέγεθός τους και μια ζωή φυλακής...
Κάπως έτσι είναι και τα πιο δύσκολα στους ανθρώπους.
Π.Λίβυε, καλη δύναμη!!
αλήθεια, τί σημαίνει "φυσιολογικό" και τί "συμφέρον"; και πόση αξία έχει για την ύπαρξη οποιουδήποτε να ζει για να εκτελεί το θέλημα κάποιου άλλου;...ακόμα κι αν αυτός είναι ο δημιουργός του...μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; μήπως η προσέγγιση μας είναι αυτή που αμαρτάνει, που αστοχεί δηλαδή;
την καλησπέρα μου...
Καταπληκτική ιστορία. Έχει και άλλο δίδαγμα όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη: μην βιάζεσαι (να μεγαλώνεις…) Έτσι ώστε να ξέρεις να χρησιμοποιείς σωστά την δύναμη σου και να είσαι πάντα ελεύθερος.
“A human being is part of a whole, called by us the Universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feelings, as something separated from the rest a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circles of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.”
Albert Einstein
___________________________________
"Ο άνθρωπος είναι κομμάτι του Όλου, το οποίο εμείς το ονομάζουμε Σύμπαν, ένα κομμάτι περιορισμένο στο χρόνο και το χώρο. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματα του, ως κάτι χωριστό από από τα υπόλοιπα, ένα είδος οπτικής εξαπάτησης της συνειδήσεως του. Αυτή η εξαπάτηση είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, που μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες, και στην αγάπη που νιώθουμε για μερικά πρόσωπα που έχουμε δίπλα μας. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι να ελευθερωθούμε από αυτή τη φυλακή, διευρύνοντας τους κύκλους της συμπάθειας μας, αγκαλιάζοντας όλα τα ζωντανά πλάσματα, και όλη τη φύση στην ομορφιά της.
Άλμπερτ Αϊνστάιν
Tελικα ειμαστε αυτο που νοιωθουμε η ειμαστε αυτο που νομιζουμε οτι ειμαστε?
H πραγματικη ελευθερια μονον στην αλλη ζωη θα υπαρχει.Σε αυτη τη ζωη ελευθερια νοιωθει ο χριστιανος μονον μεσα στην εκκλησια με τα μυστηρια.που αν και εισαι αμαρτωλος μεσα στην εκκλησια ,καθε φορα που εξαγωρευεις τις αμαρτιες σου ελευθερωνεσαι....οι θλιψεις και τα βασανα της ζωης δεν σου δινουν ελευθερια ουτε αναπαυση.....αλλαεχεις την ελευθερια στην ψυχη και την σκεψη σου να κοιτας τον ουρανο και σκεπτομενος το χαλι σου να αναπολεις την ανασταση.Και δεμενος με αλυσιδες να εισαι,εχεις την ελευθερια να σκεπτεσαι το θεο απο μεσα σου,την ελευθερια της αλλης ζωης,την ελπιδα της συναντησης σου με τον κυριο.Οσα προβληματα και αν εχεις ,οσα βασανα και αρρωστιες,αφου εισαι στην εκκλησια κοινωνας εξομολογεισαικ.λ.π μεσα σου νοιωθεις αυτη την ελευθερια του οτι''θεε μου εισαι διπλα μου το ξερω ποσο θα ηθελα να σε δω,να σε συναντησω,να φιλησω το αγιο χερακι σου....ναμυρισω την αγιοτητα σου....ποσο θα ηθελα να ημουν στον παραδεισο κοντα σου....κ.λ.π''λιγο ειναι αυτο? αυτο δεν ειχαν και οι μαθητες που φυλακιστηκαν ,εξοριστηκαν,ταπεινωθηκαν.Πως αντεξαν αυτοι δηλαδη.Δεν ειναι ο τοπος και οι συνθηκες ζωης που σε κανουν ελευθερο αλλα ο τροπος ζωης που εσυ διαμορφωνεις στην πορεια της ζωης σου ,βαζοντας δεκανικι της ψυχης και του νου σου τον κυριο μας./////////////////////
Δημοσίευση σχολίου