Δεν είναι μία και δύο οι φορές που χρειάστηκε τόσο σαν κληρικός όσο και σαν άνθρωπος, συγγενής, φίλος, πολίτης να συμμετάσχω σε μια εξόδιο ακολουθία(κηδεία). Άλλοτε μέσα σε ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα και άλλοτε σε πιο ήσυχο, πιο βουβό. Ωστόσο πάντοτε είτε σιωπηλά είτε εκκωφαντικά, στα μάτια και τα πρόσωπα των ανθρώπων υπάρχει ένα γιατί. Μια απορία. Πολλές φορές φόβος και αγωνία που ξεπερνούσε τον εκάστοτε κεκοιμημένο και μετατρεπόταν σε θρήνο για το δικό τους θάνατο.
Γιατί τις περισσότερες φορές στο φέρετρο του άλλου κλαίμε τον εαυτό μας. Στο θάνατο του άλλου βλέπουμε τον δικό μας. Μοιρολογούμε το λείψανο μας. Στην δική μας κηδεία πρωταγωνιστούμε. Τους φόβους μας προσπαθούμε να ξεμπερδέψουμε, να καταπραΰνουμε και να εξευμενίσουμε. Και ενώ τα δάκρυα κυλούν στο όνομα κάποιου άλλου, στο βάθος αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς.
Εκείνος όμως που πάντοτε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και μου προξενεί πάρα πολλά ερωτηματικά, πολλές δε φορές και αγανάκτηση είναι οι εκφωνήσεις των επικηδείων και συγκεκριμένα το περιεχόμενο και οι εννοιολογικές αναφορές.
Αρκετοί λαϊκοί(φίλοι και συγγενείς του κεκοιμημένου) , όσο και κληρικοί, επιθυμούν πολλές φορές να εκφωνήσουν κάποιο επικήδειο λόγο. Άλλοτε προς τιμή και μνήμη άλλοτε προς οικοδομή του σώματος της εκκλησίας. Πάντως για μένα πλέον το μόνο βέβαιο, που με σιγουριά περιμένω όταν αρχίζουν οι ομιλίες αυτές, είναι ότι θα ακούσω ένα βαρύ κατηγορώ, μια καταγγελτική επιχειρηματολογία απέναντι στην κακή μοίρα του ανθρώπου, την μαύρη και άραχνη τύχη του και ιδιαίτερα του κεκοιμημένου.
«….Ήθελε η μοίρα σου να σε πάρει….. Η μοίρα σου έπαιξε παιγνίδι….. Η μοίρα σε λάβωσε…. Η μοίρα σε αρρώστησε…. Η μοίρα σε τραυμάτισε…… Η μοίρα… η μοίρα…. Η μοίρα το ένα η μοίρα το άλλο, ώσπου στο τέλος αναρωτιέσαι μα καλά που είναι ο άνθρωπος, η ελευθερία του, η προσωπική του επιλογή και ευθύνη μέσα σε όλα αυτά. Που είναι η ευθύνη της υγείας μας, του βίου και της πολιτείας μας. Καμία προσωπική ευθύνη. Έλλειψη κρίσεως των προσωπικών συνειδητών και ασυνειδήτων επιλογών μας. Είμαστε έρμαια μιας θεάς τύχης, μιας ειμαρμένης, που καθορίζει, προσδιορίζει και διαμορφώνει την ζωή μας.
Κανείς δεν είπε ότι ο άνθρωπος είναι 100% ελεύθερος μέσα σε ένα κόσμο σχετικό, με όρια και περιθώρια, με χώρο, χρόνο, φθορά και θάνατο.
Είμαστε σε ένα ποσοστό αποτέλεσμα πολλών παραγόντων έξω από εμας, όπως τα γονίδια μας, οι οικογενειακές, κοινωνικές και πολιτισμικές καταβολές μας κ.ο.κ Ωστόσο όμως όλα αυτά δεν καταργούν την δυνατότητα ελευθερίας. Μπορεί να μας δίνουν μια πρώτη μαγιά. Μια προίκα ζωής. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας δεσμεύουν ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα. Οι δυνατότητες αλλαγών και επιλογών είναι μεγάλες. Ωστόσο φαίνεται αυτή η ελευθερία να μην μας αρέσει. Φαίνεται να προτιμούμε την απόθεση ευθυνών για την ζωή μας, τις επιλογές και τα αποτελέσματα σε μια αόρατη μαγική δύναμη, τύχης, μοίρας που θα αναλάβει αυτή τις ευθύνες της πραγμάτωσης του βίου μας, ειδικά όταν εκείνος θα ναυαγήσει και θα τελειώσει άδοξα ή μακριά από τους δικούς μας προγραμματισμούς.
Σίγουρα υπάρχουν γεγονότα μέσα στην ζωή μας που μας ξεπερνάνε. Που δεν χωράνε στις ερμηνείες μας μήτε στις προβλέψεις και στους προγραμματισμούς μας. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι υπάρχει τύχη ή μοίρα. Το ότι δεν είναι η ζωή μας σε απόλυτο βαθμό ένα ευανάγνωστο βιβλίο, που μπορούμε να διαβάσουμε και να ερμηνεύσουμε κατά μοναδικό μονοσήμαντο και μονοδιάστατο τρόπο, δεν συνεπάγεται την απόδοση ερμηνείας της, σε κάτι έξω του Θεού και του ανθρώπου. Όλα είναι μια θεανθρώπινη συνεργία. Μια βαθύτερη, πολλές φορές πέρα από την δεδομένη αντιληπτικότητα μας πραγματικότητα, όπου Θεός και άνθρωπος, ως απύθμενα βάθη μυστηρίου, συνεργάζονται και συναντιούνται διαμορφώνοντας το επίπεδο και τις μορφές της ζωής. Είναι ανώριμο και παιδαριώδες να εξαντλούμε την ερμηνεία της ζωής μας, στην κακή και μαύρη μας μοίρα ή τύχη, δίχως Θεό, δίχως ανθρώπινη ελευθερία.
Σαφέστατα η Ελλάδα είναι μια χώρα, ένα έθνος που γνώρισε αρκετά βάσανα στην ιστορική του διαδρομή. Πόλεμοι, κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές, κακουχίες και γενικότερα κοινωνικά προβλήματα. Γεγονότα που επέφεραν μια θλίψη, έναν διαρκές πόνο και μια οδύνη στην όλη πολιτισμική μας πραγματικότητα και παρουσία. Στις τέχνες και τα γράμματα τούτο είναι εμφανές καθώς και σε όλο τον πολιτισμικό μας βίο.
Όμως ίσως ήρθε η ώρα σαν λαός και έθνος να αποσύρουμε από την πολιτισμική και κοινωνική ζωή μας αυτή την καταθλιπτικότητα. Την μίζερη και αδιέξοδη μοιρολατρία και διαρκής κλαψομουρμούρα για τα δεινά μας.
Δεν μπορεί ένας λαός, μια κοινωνία να προχωρήσει με τόση θλίψη. Με τόση ενοχή. Με μια διαρκής θυματοποίηση. Όπου οι πάντες είναι θύματα ενός αόρατου θύτη. Όπου πάντοτε κάποιος, κάτι άλλο πέρα και πάνω από εμάς φταίει για την κακοδαιμονία της ζωής μας. Δεν προχωράει και δεν εξελίσσεται ο άνθρωπος, ούτε ως πρόσωπο αλλά ούτε και ως κοινωνία, χωρίς την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης για την ζωή του, για την κοινωνία μέσα στην οποία ζει.
Μέσα στο Ευαγγέλιο, στην παραβολή του επί 28 χρόνια παραλυτικού, ο Χριστός όταν τον θεραπεύει λέει με έμφαση στο άνθρωπο αυτό, «πρόσεχε γιατί εάν ζήσεις ξανά όπως ζούσες θα πάθεις χειρότερα από αυτά που είχες πάθει……» Κι αυτό δεν είναι απειλή αλλά η ρεαλιστική πραγματικότητα του ανθρώπινου βίου και των επιλογών που κάνουμε καθημερινά.
Το παρόν μας, τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, είναι με πολλούς τρόπους το αποτέλεσμα του παρελθόντος. Και το παρόν είναι επίσης το παρελθόν του μέλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι οι τωρινές επιλογές και αντιδράσεις μας κτίζουν τη μελλοντική πραγματικότητά μας.
π.Λίβυος
18 σχόλια:
Γεια σας,τι να πω;με έχετε συγκλόνησει και πάλι με τις αλήθειες που γράφετε.Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.Να είστε καλά!
Ήρθε κι έδεσε το κείμενό σου. Λέω ελεύθερος άνθρωπος είμαι θα το κόψω το ρημάδι το τσιγάρο. Το κόβω, καθότι ελεύθερος, και κάθε μέρα το ξαναρχίζω, καθότι δέσμιος. Τι τα θες, η άτιμη η μοίρα... Άντε πάω για τσιγάρο τώρα, γιατί όπου να 'ναι θα με πιάσει το στερητικό.
Καλή σου χρονιά
Εξαιρετικό κείμενο κάρπος ποιμαντικής εμπειρίας και αγωνίας...
Πατέρα Λίβυε σε ευχαριστούμε πάρα πολύ.
Εύχου υπέρ ημών.
Για μια ακόμη φορά, π. Λίβυε, μίλησες βαθιά μέσα μας!
@Με τα φτερά της ψυχής
Σε ευχαριστώ, αν και μπροστά σου πραγματικά νιώθω πολύ λίγο. Εσυ μας μίλησες με την ζωή σου. Με το παράδειγμα σου. Και όπως λέει και ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, "ο ένας λόγος νικιέται με έναν άλλο λόγο, αλλα η ίδια η ζωή με τίποτε...."
Την Καλημέρα μου!!!!!
@px
χαχαχαχ Βρε φίλε μου, κάθε πράγμα έχει την ώρα του. Αμα δεν έχει έρθει το εσωτερικό timing, δεν παν να χτυπιέσαι το ίδιο σου κάνει. Κάποια στιγμή όμως που ξέρει ο βαθύτερος εαυτός σου, αυτό θα είναι τόσο δυνατό που θα λες ...καλά αυτό ήταν. Εύχομαι να έρθει γρἠγορα η στιγμή.
Άσε που ψι λιάζομαι οτι δεν θέλεις να έρθει χαχαχαχαχα
Φιλιά. Καλά να περνάς!!!!!
@ΕΥΔΡΟΜΟΥΝΤΩΝ ΑΛΕΙΠΤΗΣ
@γρηγόρης στ.
Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας. Είναι πολύ παρήγορο και μου δίνε δύναμη.
Καλή μέρα να έχετε!!!!!
Καλή χρονιά πάτερ!
Καλά τα λέτε. Να ρωτήσω κι εγώ κάτι; Η εκκλησία μας έχει ευθύνες για αυτήν την μοιρολατρεία και την ανευθυνότητα;
Καλή δύναμη στην ποιμαντική σας διακονία.
@Ζηνάς
Βεβαίως και έχει και μάλιστα μεγάλες.
Καλή Χρονιά, Χαιρετίσματα στην οικογένεια!!!
"Ντύνεται μοίρα η εξουσια και σου σφυράει..."
Ζούμε σε μια εξουσιαστική κοινωνία που αναπαράγει τη μοιρολατρία. Οι εξουσιαζόμενοι μαθαίνουν να μεμψιμοιρούν και οι εξουσιαστές να παίζουν τη μοίρα μέχρι να χτυπηθούν κι εκείνοι από τη μοίρα, δηλαδή από τον εαυτό τους.
Καλή χρονιά!
Πάτερ Λίβυε την ευχή σας να έχουμε. Να σας σκέπει πάντα η Χάρις του Χριστού μας και να μας εμβολιάζετε με τέτοιες αναρτήσεις που αφυπνίζουν και ακουμπάνε την ψυχούλα γιατί οι αλήθειες...αγγίζουν...''Αυτή η αίσθηση προσωπικής ευθύνης στην ζωή του ο καθένας μας που πρέπει να έχει '' όπως σωστά είπατε, είναι πολύ κομβικό σημείο για αλλαγή...μετάνοια..και χωριτικότητα αγάπης στην καρδιά μας...
Πάτερ μου, δε θα μπορούσατε να βρείτε χειρότερη αφορμή για ένα post περί ελευθερίας από τον θάνατο και τις κηδείες. Ο κόσμος πονά, και ο πόνος είναι μεγάλος γιατί ακριβώς ο θάνατος είναι τερματισμός της ζωής αμετάκλητος. Μικρή η ζωή, αλλά συνήθως όμορφη. Και ο θάνατος ή ο πόνος έρχονται χωρίς να το θέλουμε, μας επιβάλλονται και καταπίνουν τα πάντα.
Να μην πενθούνε οι άνθρωποι; Ή να θεραπεύουν το πένθος τους με μια άδηλη ελπίδα περί αναστάσεως που εσείς μπορεί να πιστεύετε πως θα γίνει, αλλά η ίδια η ζωή διαψεύδει καθημερινά;
Κατά τα άλλα, συμφωνώ, η μιζέρια και η κακομοιριά βλάπτουν την ποιότητα της ζωής μας και για αυτό καλά θα κάνουμε να είμαστε ενεργητικοί και δραστήριοι, να χτίζουμε τη ζωή μας, στο βαθμό που μπορούμε, μόνοι μας.
Π.Λίβυε, το γονίδιο κ η μοίρα(ο,τι και αν σημαίνει αυτό!) μπορούν σε κάποιες περιπτώσεις να επιβάλλουν τις επιλογές τους. Η μικρή μου αδελφή, γερό παιδί με αποφασιστικότητα και δυνατή ψυχή ήλθε αντιμέτωπη με οξεία λευχαιμία.Είμαι σίγουρη οτι είχε τη δύναμη κ να το παλέψει κ να το νικήσει,η επιλογή της φύσης/μοίρας ήταν να της δοθεί μηδενικός χρόνος πάλης, έφυγε μέσα σε τρείς μέρες. Ανεύθυνοι δηλαδή ανώριμοι δηλαδή ανελεύθεροι.Πόσο πραγματικά ελεύθερος είναι ενας άνθρωπος?Γονίδιο, οικογένεια, συλλογικό ασυνείδητο μπορούν να φιμώσουν πολλές ελευθερίες!Μήπως το κλάμα στην κηδεία λέει ακριβώς αυτό, οτι δυστυχώς, ο,τι και να κάνει κανείς, τον τελευταίο λόγο τον έχει άλλος!Ανευθυνότητα η μοιρολατρία ή αποδοχή της αδυναμίας?Ευχαριστώ-Μαρία
@Andreas
Φίλε μου σε ευχαριστώ για την επικοινωνία. Συγνώμη που δεν σου απάντησα σύντομα αλλα τούτο δεν ήταν δυνατό.
Εκεί που μπορώ να σου πω είναι οτι εάν ξαναδιαβάσεις το κείμενο αυτό, θα δεις οτι δεν είναι σκοπός και στόχος μου να μιλἠσω για την ελευθερία. Είναι ενα θέμα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ και εχω ασχοληθεί στο παρελθόν και μάλιστα πολλές φορές ωστόσο σε τούτο το κείμενο δεν μιλάω για την ανθρώπινη ελευθερία.
Εκείνο με το οποίο ασχολούμαι ειναι η συνήθεις τακτική υμών των Νεοελλήνων να μην θέλουμε να αποδεχτούμε τις προσωπικές ευθύνες της ζωής μας. Νά αρνούμαστε οτι σε ένα μεγάλο ποσοστό(πρόσεξε τι λεω, οχι απόλυτα αλλα σε μεγάλο ποσοστό) διαμορφώνουμε τις ποιότητες της ζωής και του θανάτου μας.
Αυτό διαπραγματεύομαι σε αυτό το κείμενο το οποίο θεωρώ οτι σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την κακοδαιμονία της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας.
Τέλος εκτός του οτι το θέμα μου ήταν άλλο και εσύ το εστίασες στην Ελευθερία, αναφέρεις και κάτι που εγω ποτέ δεν είπα και ειναι ἐξω απο τις αντιλήψεις και την πρακτική μου. Λές:""" "Ο κόσμος πονά, και ο πόνος είναι μεγάλος γιατί ακριβώς ο θάνατος είναι τερματισμός της ζωής αμετάκλητος. Μικρή η ζωή, αλλά συνήθως όμορφη. Και ο θάνατος ή ο πόνος έρχονται χωρίς να το θέλουμε, μας επιβάλλονται και καταπίνουν τα πάντα.
Να μην πενθούνε οι άνθρωποι; Ή να θεραπεύουν το πένθος τους με μια άδηλη ελπίδα περί αναστάσεως που εσείς μπορεί να πιστεύετε πως θα γίνει, αλλά η ίδια η ζωή διαψεύδει καθημερινά;...""
Είπα εγω το αντίθετο περί ανθρωπίνου πόνου? Είπα να μην πενθούν? Που ανέφερα εγώ οτι δεν πενθούν και να μην κλαίνε οι άνθρωποι? Από που συνάγετε τοὐτο το συμπέρασμα ?
Θα σας παρακαλούσα με πολύ αγάπη να είστε πιο προσεκτικοί στην ανάγνωση κειμένων. Ευχαριστώ !!!!
@Μαρία
Αγαπητή μου Μαρία καταρχήν την αγάπη και την προσευχή μου για την αγαπημένη αδελφή σου. Είναι μεγάλος ο πόνος όταν χάνουμε τόσο κοντινά και αγαπημένα μας πρόσωπα. Σε νιώθω και σε καταλαβαίνω.
Παρ οτι και το λέω κατηγορηματικά αυτός ο χώρος δεν είναι ο καταλληλότερος για τέτοιους είδους θέματα, το μονο που μπορώ να πω, ειναι οτι θα ήταν φρόνιμο και καλό, να μην μικραίνουμε τον ορίζοντα των ερμηνειών μας. Να αποδεχτούμε οτι ζούμε μέσα σε ενα μεγάλο μυστήριο, τόσο μέσα μας, όσο και εξω απο εμάς. Εάν υπάρχει έξω.....
Δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατι ένας άνθρωπος φεύγει απο την εδω πραγματικότητα που ονομάζουμε ζωή.
Η ερμηνείας που δίνει είναι μια απο δεκάδες επίδης σοβαρές και πολύ πιθανές.
Όμως εμείς είμαστε άνθρωποι και το λογικό ειναι να πονάμε, να υποφέρουμε, να μας λείπουν οι άνθρωποι μας. Ετσι είναι άνθρωποι είμαστε.
Ομως επαναλαμβάνω για ακόμη μια φορά μη μικραίνεις την πραγματικότητα του μυστηρίου της ζωής μεσα σε συγκεκριμένες ερμηνείες. Ανοίξουν και αφησε πληροφορίες και απο άλλες πραγματικότητες να μπούν στην ζωή σου δίνοντας σου μια ολιστικότερη κατανόηση του Γιατί ?
Δεν μπορείς ακόμη να το κάνεις. Μη το κάνεις δε πειράζει. Αλλα τίποτε μην αποκλείεις. Ετσι κι αλλιώς όλα ειναι θεμα ερμηνείας.
Και πάλι την αγάπη μου!!!!!
@ π. Λίβυος
Ίσως δεν κατάλαβα καλά. Ευτυχώς, η άμεση επικοινωνία των blogs επιτρέπει και τις παρεξηγήσεις να επιλυθούν.
Ξεκινάτε με ένα παράδειγμα, με το "γιατί" που υπάρχει στους ανθρώπους στις κηδείες. Μετά κάνετε μια ανάλυση, που κατά τη γνώμη μου αδικεί τους ανθρώπους που πονάνε. Όπως το βλέπω εγώ, η ρητορική περί μοιρολογιού του δικού μας λειψάνου, είναι ενοχική και αδικεί την πραγματικότητα ότι οι άνθρωποι πονάνε που χάθηκε ένας δικός τους άνθρωπος.
Μετά λέτε για τους επικήδειους. Και για το κατηγορώ που περιέχουν απέναντι στην κακή μοίρα του ανθρώπου. Και εκφράζετε τα ερωτηματικά και την αγανάκτησή σας για αυτό.
Εδώ έρχεται η δικιά μου απάντηση στα ερωτηματικά αυτά. Η γνώμη μου είναι πως πράγματι σε έναν επικήδειο θα κατηγορήσεις την κακή κοινή μοίρα των ανθρώπων, τον πόνο και τον θάνατο. Θα θυμηθείς τις καλές στιγμές με τον μακαρίτη, αλλά η τραγωδία είναι αντικειμενική. Οι καλές στιγμές μαζί του είναι οριστικά στο παρελθόν και τον μακαρίτη σκεπάζει η μαυρίλα του θανάτου.
Και μετά βάζετε το θέμα της ελευθερίας. Λέτε πως δε μιλάτε για την ανθρώπινη ελευθερία, όμως και η δεύτερη ανάγνωσή μου τη βγάζει αμέσως:
"Κανείς δεν είπε ότι ο άνθρωπος είναι 100% ελεύθερος... Ωστόσο όμως όλα αυτά δεν καταργούν την δυνατότητα ελευθερίας.... Ωστόσο φαίνεται αυτή η ελευθερία να μην μας αρέσει... Σίγουρα υπάρχουν γεγονότα μέσα στην ζωή μας που μας ξεπερνάνε... Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι υπάρχει τύχη ή μοίρα... Είναι ανώριμο και παιδαριώδες να εξαντλούμε την ερμηνεία της ζωής μας, στην κακή και μαύρη μας μοίρα ή τύχη, δίχως Θεό, δίχως ανθρώπινη ελευθερία."
Ελευθερία, ελευθερία και ξανά ελευθερία. Μου προκαλεί εντύπωση το σχόλιό σας πως εγώ το εστίασα στην ελευθερία τη στιγμή που εσείς μιλάτε για υπευθυνότητα, ευθύνη και ελευθερία του ανθρώπου!
Και δεν έχετε άδικο! Πράγματι, η υπευθυνότητα είναι αντίδοτο στη μιζέρια και την κακομοιριά! Συμφωνώ με το τέλος του κειμένου!
Αλλά το πρώτο μέρος περί θανάτου δεν κολλάει! Γιατί εκεί καταργείται η υπευθυνότητα και η ελευθερία. Η τραγωδία οδηγεί στους επικήδειους με τους οποίους αγανακτείτε. Όχι μια νοοτροπία διαρκούς θυματοποίησης. Γιατί στον θάνατο πραγματικά είμαστε όλοι θύματα. Δεν είναι μοιρολατρία. Αλλά η "κοινή τύχη" των ανθρώπων.
Δε "δένει" δηλαδή το πρώτο με το τελευταίο μέρος του post σας. Δεν είναι παράδειγμα το πρώτο μέρος για αυτά που ολοκληρώνουν την ανάρτηση (το θέμα της ανάρτησης, όπως λέτε). Αυτό είπα και συγγνώμη αν σας παρεξήγησα.
Ειλικρινά δεν έχω κάτι άλλο να πω φίλε μου. Παίζεις με το κείμενο.
Να είσαι καλά. Πολύ πιθανό να έχω λάθος και να έχεις δίκιο. Αλλα δε με ενδιαφέρει να έχω δίκιο. Εγω έγραψα ένα κείμενο. Ο καθένας παίρνει ή αφήνει οτι θέλει.
Δεν με ενδιαφέρει η δικαίωση μου.
Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ για όλα.
Καλή σας ημέρα. Διαβάζοντας το κείμενο, σαφώς και το βλέπετε μέσα από το Θεολογικό σας πιστεύω και καλά κάνετε. Όμως λύνει ερωτήματα από αυτά εσείς προβάλατε και που κατά την γνώμη μου και συμφωνώ μαζί σας, ακούονται σε πολλές από τις κοινωνικές εκφάνσεις των ανθρώπων.(Οι μοίρα τους ένωσε, η μοίρα έπαιξε τούτω εκείνο το άλλο, ήταν μοιραίο να περάσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέρος της ζωής του).Δηλαδή και να το ερώτημα η λέξη αυτή καθαυτή έχει Ιστορία και αν έχει, που, πως και γιατί. Να δούμε και τα παιδιά του Αδάμ του προπάτορα, ποιά Ελευθερία, ποιό αυτεξούσιο και ο λόγος περί συνειδήσεως πού; Υπάρχουν δυο πρακτικές στην ανάλυση. Υπάρχει το καρώτο και το μαστίγιο, θα έλεγα όμως και εγώ την μαιευτική διαλεκτική. Βάζοντας τα πράγματα όσο μπορώ στην θέση τους, δηλώνω Χριστιανός Ορθόδοξος, όχι προς αποφυγή παρεξηγήσεως, αλλά λόγω αληθείας μου. Τελειώνοντας αν δεν δούμε πως προέκυψε η λέξεις μοίρα και με ότι αυτή συνεπάγεται, νομίζω ότι δεν θα πάρουν απάντηση, κατεύθυνση, αυτή που ψάχνουν για απαντήσεις, θα πάρουν απάντηση μόνον οι λουσμένοι με αφοριστική διάθεση ή αυτοί που περιγελώντας ασύνετα την όποια διαφορετικότητα, λαθεμένα ναι από αμάθεια ναι, όμως αναπάντητη και εκεί είναι το ζητούμενο και η ευθύνη. Την ευλογία σας.
Δημοσίευση σχολίου