Πίσω από τα ζήτω ο Σταυρός

Γιορτάσαμε σήμερα, με Βάϊα, κλάδους από ελιές και όμορφους ύμνους την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Όταν όμως σε λίγες μέρες τα Βάια θα έχουν ξεραθεί και τα ζήτω θα έχουν παντελώς κοπάσει θα αποδειχθεί το φιάσκο μιας υποδοχής που έκρυβε το μίσος του θανάτου. Όπως οι έπαινοι τις περισσότερες φορές κρύβουν επιμελώς την κατηγορία και την συκοφαντία.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ονομάζουμε την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα «θριαμβευτική». Που είναι ο θρίαμβος; Μήπως στο γεγονός ότι εκατοντάδες κόσμου έχουν συναχθεί για να τον υποδεχθούν; Ότι ζητωκραυγάζουν και χειροκροτούν; Πόσο αυτό απασχολεί ή άγγιζε την ταπεινή ψυχή του Χριστού. Τον Χριστό που δεν διαφήμισε ποτέ το πρόσωπο του, που επίμονα ζητούσε όλες οι ευεργεσίες και τα θαύματα που έκανε να μένουν μυστικά, δίχως τυμπανοκρουσίες και εξωτερικές επευφημίες ή στιγμιαίους ενθουσιασμούς χωρίς βαθύτερο περιεχόμενο.

Ο Χριστός αυτό που γνωρίζει πολύ καλά είναι ότι η είσοδος του στα Ιεροσόλυμα, δεν είναι καθόλου θριαμβευτική με την έννοια, τα πρότυπα και τις αντιλήψεις του κόσμου, περί επιτυχίας και ιδιαίτερα θριάμβου.

Τι ζητούσε ο κόσμος; Τι επιζητούσε και είχε συναθροιστεί κατά δεκάδες εκατοντάδες; Μα τι άλλο από το θέαμα. Την φαντασμαγορία. Την ικανοποίηση αιτημάτων. Την αντίληψη ότι ο Χριστός θα τους λύσει μέσα από ένα «μαγικό» ανώδυνο για αυτούς και τις επιλογές ζωής τους τρόπο όλα τα προβλήματα τους. Κυρίως ότι ο Χριστός θα ξεκινήσει μια επανάσταση απέναντι στην Ρωμαϊκή εξουσία που θα έχει κυρίαρχα στοιχεία την βία, το αίμα, το μίσος, το πόλεμο.

Πόσοι αυτούς που έχουν συναχθεί έχουν κατανοήσει το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού. Ποιος είναι πραγματικά και ουσιαστικά ο Χριστός, ο λόγος του, το βαθύτερο νόημα του μηνύματος που προσκόμιζε στην ανθρωπότητα ως πρόταση ζωής. Πολύ λίγοι έως κανείς. Μα τι λέμε τώρα. Εδώ ακόμη και οι ίδιοι οι μαθητές του δεν είχαν κατανοήσει την αλήθεια περί του προσώπου του Χριστού. Δεν είχαν καταλάβει ποιος στα πραγματικότητα ήταν.

Για αυτό ακριβώς τον λόγο και μετά από λίγες ώρες αυτό το πλήθος-μάζα-όχλος που ζητωκραυγάζει θα επιζητεί μετά μανίας την τιμωρία και τον θάνατο του Ιησού.

Άλλα μήπως αυτή δεν είναι η ψυχολογία του όχλου; Της μάζας που πολλές φορές έχουμε μάθει να τις αμνηστεύουμε τα πάντα. Όλα τα λάθη και τις ανεπαρκείς και επιβλαβείς για την ιστορία της ανθρωπότητας επιλογές της.

Δεν είναι ο «λαός» εκείνος που ακολουθεί τον Χίτλερ στην ψυχωτική καταδίκη και κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας, ελευθερίας, και κυρίως ανθρωπισμού. Δεν είναι ο «λαός» αυτός που σκοτώνει τους ευεργέτες του, κοινωνικούς ήρωες και ηρωίδες, φιλοσόφους και προφήτες, αγίους και αγωνιστές του κοινωνικού καλού και ωφέλιμου. Δεν είναι εκείνος που ανέχεται και όχι μόνο ανέχεται αλλά συγκαλύπτει, υποστηρίζει και στο τέλος πολιτικούς και πολιτικά σχήματα αποτυχημένα, καταστροφικά και επικίνδυνα για τον άνθρωπο και τον πλανήτη. Δεν είναι αυτός ο «λαός» που στήνει λαϊκά δικαστήρια καθημερινά στην διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας με τραγικές συνέπειες ιδιαιτέρως στις μικρές και κλειστές κοινωνίες. Δεν είναι εκείνος που στην ραστώνη και στον εφησυχασμό του αστισμού, των μικροσυμφερόντων του μελαγχολικού και ζοφώδους μικρόκοσμου του, εφησυχασμένος αρνείται κάθε ομαδική και συλλογική δραστηριότητα ουσιαστικής προόδου και ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης και πραγματικότητας.

Πρέπει λοιπόν επιτέλους να σταματήσουμε την αμνηστία κριτικής και απόδοσης σοβαρών ευθυνών από τον δύστυχο και άμοιρο «λαό». Ούτε άμοιρος είναι ούτε χωρίς ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Γιατί είναι ίδιος ο λαός που ζητωκραυγάζει και επευφημεί τον Χριστό με εκείνον που σε λίγες ώρες και μέρες θα ζητάει την άρον άρον σταύρωση του. Είναι ο ίδιος λαός που μπορεί την μια μέρα να σε κολακεύει ή να σε επαινεί και την επόμενη στιγμή να σε συκοφαντεί και κατηγορεί. Είναι εκείνος που την ώρα που γλυκά σε φιλά θέλει στο βάθος της απύθμενης υποκρισίας του να σε δαγκώσει μέχρι θανάτου.

Εάν λοιπόν κάτι το θριαμβευτικό υπάρχει σε αυτή την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, είναι πέρα και πάνω, από τα ζήτω, τα παλαμάκια και τις κραυγές ενός «λαού» που δεν έχει επίγνωση του ποιος στην πραγματικότητα είναι ο Χριστός. Και αυτό θα το δούμε τις επόμενες μέρες τις μεγάλης εβδομάδας. Όταν θα φανερωθεί μπροστά μας η ταπείνωση ισχυρότερη της αλαζονείας. Όταν θα φανεί η εξουσία πάσχουσα και αδύναμη μπροστά στην διακονία. Όταν θα παρουσιαστεί ακόμη και αυτός ο θάνατος αδύναμος κρίκος στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας να απειλήσει, να τρομοκρατήσει και ιδιαιτέρως να τερματίσει την Αλήθεια, την Ανάσταση της ζωής και του νοήματος της ύπαρξης.

π. Λίβυος