Στις 10 του Φλεβάρη ήταν η γιορτή μου. Ευχές πολλές. Μέρες που οι φίλοι πιστοποιούν την αγάπη τους, και πολλοί που νόμιζες ότι ήταν απέναντι σου, φανερώνουν την εκτίμηση τους και ας μην το περίμενες.
Ωστόσο η προσωπική μου εμπειρία, με δίδαξε ότι οι έπαινοι, τα πολλά καλά λόγια, η συναισθηματική υπερβολή πολλές φορές λειτουργεί ως μια περίφημη παγίδα. Μέσα στην οποία χάνουμε την ελευθερία να είμαστε ο εαυτό μας.
Το μπράβο, ο έπαινος, η επικρότηση και συγκατάθεση, η παρότρυνση και ενθάρρυνση νομίζω για όλους είναι μια σημαντική ανάγκη. Ιδιαίτερα στην πρώιμη παιδική ηλικία. Γι αυτό και όσοι δεν τα ακούσαμε όταν έπρεπε και όσο έπρεπε, μια ζωή συνειδητά ή ασυνείδητα διψάμε ακόρεστα γι αυτά.
Ωστόσο παρόλο που κρίνονται απαραίτητα, μπορούν να λειτουργήσουν ως αυτοδέσμευση στην ανάγκη αναγνώρισης, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που στο τέλος να παθαίνουμε εξάρτηση. Εξάρτηση από την γνώμη του άλλου, από την άποψη του, το βλέμμα του, το ναι και όχι του. Και όσο πιο πολύ εξαρτόμαστε τόσο πιο πολύ υποφέρουμε. Δυστυχούμε και γινόμαστε σκιές μιας σκοτεινής ζωής του άλλου, όχι δική μας. Βυθιζόμαστε στην δίνη της κρίσης του απέναντι. Ζούμε όχι για να χαιρόμαστε αλλά για να απολογούμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα.
Στο Άγιον Όρος χαρισματικά γεροντάκια λένε, ότι «για να σώσεις την ψυχή σου, πρέπει να γράψεις όλο τον ντουνιά στα παλιά σου τα παπούτσια». Θα λέγαμε και εμείς συμφωνώντας μαζί τους, ότι για να είσαι ο εαυτός σου πρέπει να αγνοήσεις το τι ζητούν οι άλλοι από εσένα, και να πεις τίμια την αλήθεια στον εαυτό σου, για το τι θα ήθελες ώστε να νιώσεις ολοκληρωμένος.
Άλλωστε το να εξαρτάς την ζωή σου από τα εξουσιαστικά βλέμματα του εκάστοτε κριτή, σε οδηγεί στο πιο παγερό κελί της εξάρτησης. Σε δεσμεύει με τις πιο βαριές αλυσίδες. Σε καθιστά ισοβίτη στην απομόνωση της εικόνας σου, του προφίλ σου.
Ίσως κάποια στιγμή το Παύλειο «αγάπα και κάνε ότι θες...» πρέπει να γίνει ζωή μας. Να ζήσουμε για αυτά που αγαπάμε και ποθούμε και όχι για όλα εκείνα που οι άλλοι προσδοκούν από εμάς. Εκτός και αν τα προσδοκώμενα είναι η δικιά μας ζωή.
π. Λίβυος
12 σχόλια:
Ενδιαφέρον το Κείμενο θα Έλεγα και Διδακτικό. Καλή Συνέχεια στο Έργο σας Καλή Δύναμη.
Δεν γίνεται, πάτερ μου, να δεχόμαστε τα πράγματα όπως μας έρχονται, χωρίς δεύτερες σκέψεις αν όσοι μας λένε καλά λόγια ενεργούν υστερόβουλα, θέλουν να μας υποτάξουν στον κόσμο τους, κλπ.;
Ο αββάς Δωρόθεος στη διδασκαλία περί ψεύδους διδάσκει πως οι υπόνοιες εναντίον του άλλου είναι ψέμα, δηλαδή όποιος τις δέχεται ζει σ' ένα χώρο μακριά από την αλήθεια.
Πιο απλό και εύκολο, νομίζω, είναι να ακολουθεί κανείς τη συνείδησή του, να προσπαθεί να ζει κατά Θεόν και να μην ασχολείται με το τι κάνουν ή θέλουν να κάνουν οι άλλοι. Κι αν ζει κανείς έτσι, ο Θεός εξουδετερώνει τις όποιες παγίδες καραδοκούν.
π.Λίβυε,
όλα αυτά που αναφέρεις, είναι που με στέλνουν στον προορισμό μου.
Να βρω την ανθρωπιά μου.
Να αφήσω πίσω όσα δεν μπορώ να αλλάξω.
Απλά αλλάζω τον εαυτό μου.
Την αγάπη μου.
@Ανώνυμος
Ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι κάθε καλό.
@Theo
Ευχαριστούμε για την τοποθέτηση.
@epikuros
Αλλάζοντας τον ευατό σου, θα δεις οτι θα είσαι σε θέση να βοηθάς περισσότερο και τους άλλους.
Καλή δυναμη σε οτι κάνεις.
Πολλές φορές το έχω σκεφτεί.. να μη νοιάζεται κανείς για τη γνώμη του άλλου.. να κάνει αυτό που νοιώθει χωρίς να επηρρεάζεται.
Όμως, δεν μπορεί να γίνει πάντα έτσι. Δεν λέω τα ταμπού που υπάρχουν αλλά όταν αυτό συμβαίνει με ανθρώπους που αγαπάμε, τότε ασυναίσθητα σκεφτόμαστε αν αυτό που κάνουμε θα τους αρέσει ή όχι. Ίσως γιατί τους βλέπουμε ως επέκταση του εαυτού μας, ίσως γιατί θα μας ευχαριστούσε ακόμα πιο πολύ να είναι εκείνοι ευχαριστημένοι. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι τελικά αδυναμία ή δύναμη:)
Αν και καθυστερημένα, ολόψυχα, ευχές πολλές χαμογελαστές (χωρίς εισαγωγικά) για την γιορτή σου αγαπητέ π. Λίβυε. Να είσαι πάντα καλά και με πολλή δύναμη!
Όλα αυτά τα ακούμε και κάθε φορά που λέμε τη Κυριακή Προσευχή, κάπου στο τέλος...
Να σταματήσουμε να κατηγορούμε και να αφήσουμε αυτά που μας κάνανε και να δούμε λίγο μέσα μας, δε χρειάζεται πολύ λίγο. Μόνο έτσι, ο Θεός θα αφήσει και αυτός αυτά που του κάναμε και του κάνουμε...
Ωραίος ο παππούλης!...
@Άστρια
Σίγουρα δεν είναι τόσο εύκολο να φτάσουμε στο σημείο εκείνο που δεν θα μας απασχολεί σε αρρωστημένη μορφή η γνώμη των άλλων. Αλλά όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση και η ελευθερία.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές σου.
@Macubert
Γειά σου φίλε μου. Καλά να περνάς!!!!
Οι ψυχικές εξαρτήσεις είναι οι χειρότερες αλυσίδες που απειλούν την εσωτερική Ελευθερία.
Αυτή είναι Πολυτιμότατη και δεν εκχωρείται στην ανάγκη της αναγνώρισης.. Είναι θέμα χαρακτήρα αυτό το ζήτημα, και θέμα βιωμάτων και ωριμότητας.
χρόνια πολλά γεμάτα αγάπη και χωρίς κρίσεις πατέρα Λίβυε. Να σας έχει ο θεός καλά! με αγάπη διαδικτυακή!
@Ρεγγίνα
Σωστά μιλάς. Απλά πάντα υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής.
Η ελπίδα έστω.
Να είσαι καλα!!!
@provato
Γειά σου φίλε μου καλέ και αγαπημένε. Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου.
Εύχομαι και σε εσένα οτι καλύτερο και ομορφότερο, Να ζεις,,,,!!!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταστροφή στην πνευματική ζωή απο το να εισαι βυθισμένος στο φανταστικό, στο μη αληθινό, επειδή η ζωή διατηρείται και θρεφεται μέσα μας απο τη ζωτική μας σχέση με τις πραγματικότητες που βρίσκονται εξω απο εμάς.
Καλή δύναμη και καλή σαρακοστή!
τα σέβη μου
@Αίγλη
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Το να ζει κανείς σε κόσμους φαντασιακούς και εξωπραγματικούς ειναι καταστροφικό σε όλους του τομείς της ζωής. Πολύ περισσότερο στην "πνευματική" ζωή.
Καλή δύναμη, καλά να περνάς!!!
Δημοσίευση σχολίου