Δεν επιτρέπεται να αδιαφορήσουμε...

Έχω ήδη γράψει την συνέχεια των αναρτήσεων με θέμα «Εκπαιδευόμενοι στην σιωπή». Όμως εξομολογούμαι ότι δεν μπορώ να τις αναρτήσω. Όχι γιατί δεν το επιθυμώ. Αντιθέτως. Όμως η συνείδηση μου τόσο ως Χριστιανού όσο και ως Έλληνα δε μου το επιτρέπει.

Αυτή την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές και εσείς τις διαβάζεται, χιλιάδες συνάνθρωποι μας, συμπατριώτες μας, αδέλφια μας, νέα παιδιά βρίσκονται στους δρόμους. Μέρες τώρα κοιμούνται μέσα σε σκηνές, φωνάζουν και διαμαρτύρονται με την ελπίδα κάποιος να τους ακούσει και να σκύψει με αγωνία και υπευθυνότητα στα αιτήματα τους.

Μέχρι πρότινος πολλοί αναλυτές του κοινωνικού μας βίου, ονόμαζαν τον νεοέλληνα και ιδιαιτέρως την νεολαία μας, ως αδιάφορους καταναλωτές. Αιχμάλωτους του καναπέ. Δεν είχαν και άδικο. Σήμερα όμως το σκηνικό αλλάζει. Μια άλλη Ελλάδα φαίνεται να βρίσκει την δυναμική της. Την χαμένη της αυτοπεποίθησης και ξεχύνεται στους δρόμους.

Το ποτάμι της οργής, της αγανάκτησης αλλά και της αξιοπρέπειας, της δίψας για ζωή φαίνεται ότι φούντωσε για τα καλά και δεν γυρνά πίσω.

Και δεν ομιλώ για ορισμένες ομάδες μεσήλικων που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνέβαλαν και εκείνοι στο σημερινό αδιέξοδο και κατεβαίνουν στους δρόμους για την υπεράσπισης των συντεχνιακών ατομικών τους δικαιωμάτων, αλλά για όλα εκείνα τα νέα παιδιά που ζητούν ελπίδα και όραμα ζωής.

Νομίζω λοιπόν πως το χρέος μας ως Χριστιανοί και η ευθύνη μας ως πολίτες αυτής της χώρας επιβάλουν στις κρίσιμες αυτές στιγμές να μην μείνουμε αδιάφοροι απέναντι στις κραυγές αγωνίας αυτών των νέων. Δεν επιτρέπεται να ομιλούμε για τον ουρανό και τον παράδεισο την στιγμή που συνάνθρωποι μας καίγονται μέσα στην κοινωνική κόλαση. Είναι επικίνδυνο ομιλώντας για τον «ουρανό» να χάσουμε την επαφή μας με την γη. Με τον πρόσωπο του εμπερίστατου ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πλούσιος της ευαγγελικής περικοπής καταδικάζεται από τον Χριστό όχι μονάχα γιατί δεν έδωσε φαγητό στο δύστυχο Λάζαρο, αλλά κυρίως και πρωτίστως για την πλήρη αδιαφορία του στον πόνο και το δράμα του.

Χρέος μας λοιπόν να ενώσουμε τις φωνές μας, τις προσευχές μας, την όλη παρουσία μας, με την αγωνία των δεκάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας και να τους πούμε ότι είμαστε αλληλέγγυοι στο δίκαιο αγώνα τους, για τον άνθρωπο, την κοινωνία, την φύση.

Ως εκ τούτου κάθε ανάρτηση διαφορετικού περιεχομένου πέραν τον θεμάτων που άπτονται των παραπάνω ζητημάτων δεν θα δημοσιευθεί στο blog μας, μέχρι και την στιγμή εκείνη που θα κρίνουμε ότι η κοινωνική ομαλότητα και η δυναμική μιας προοπτικής αποκαταστάθηκε ως ένα βαθμό στην χώρα μας.

π/Λίβυος