16 Μαρ 2012

"Αγάπης επαίτης στη ζωή μου ξένος"


Σίσσυ Κόσσυβα- Διηγήματα

Στα δεκαεννέα διηγήματα του βιβλίου αυτού, πρωταγωνιστές είναι οι αφανείς ήρωες της ζωής. Άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με τα όρια της ζωής, τον πόνο, τον θάνατο, άνθρωποι – «επαίτες» της προσοχής και της αγάπης μας.

Στην Ελλάδα του σήμερα, άνθρωποι διπλανοί μας, ιστορίες καθημερινές που χτυπούν τις πόρτες μας, και μας κάνουν να μάθουμε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.

Η συγγραφέας, μέσα από τις γνώσεις και τις εμπειρίες της, μεταφέρει από καρδιάς ιστορίες ανθρώπων ξεχωριστών, που παλεύουν με το μεγαλείο της ψυχής τους και βγαίνουν νικητές!

Η Μάρω Βαμβουνάκη γράφει στον πρόλογο: «Οι ήρωες της Σίσσυς είναι πλάσματα διαλεγμένα και διαλεχτά από χώρους δύσκολους, όπου η ίδια καθημερινά κινείται και εργάζεται, καταφύγια ψυχών γονατισμένων, αποθήκες βίων […], πλάσματα άγια και δαιμονισμένα, στην άκρη της καταστροφής που γίνεται και άκρη του μεγάλου άλματος, μισοχαμένα και μισοσοφά, κανείς μας δεν είναι ολάκαιρος και σώος στον κόσμο τούτο, όλοι μονάχα δυνάμει είμαστε ακέραιοι. Μας ξεναγεί σε κόσμους σκιερούς με φως, φωτεινούς με σκιές, σε χορό μαρτύρων ή μασκαράδων, που μοιάζει μεν από την επιπολαιότητά μας πάντα για πρόβα, αλλά που εντέλει Ζωή, η μόνη!»

12 Μαρ 2012

Γιατί πιστεύω ;


π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Γιατί πιστεύω ; Κοιτάζω μέσα μου , μέσα στις εμπειρίες και στα αισθήματα μου και μολοταύτα δεν βρίσκω καμία απάντηση.

Τι σημαίνει ο Θεός για μένα ; Ένας τρόπος να ερμηνεύσω τον κόσμο και τη ζωή; ΟΧΙ!

Πρώτον μου είναι ξεκάθαρο πως αυτή η εξήγηση δεν είναι η πηγή της πίστεως μου σ` αυτόν και δεύτερον πως η πίστη μου στον Θεό δεν «εξηγεί» ορθολογιστικά όλα τα μυστήρια και τα αινίγματα του κόσμου.

Όχι μια και δύο φορές στη ζωή μου έπρεπε να σταθώ στο πλευρό ενός ετοιμοθάνατου παιδιού που έπασχε φρικτά. Και λοιπόν τι ; Θα μπορούσα να υπερασπιστώ ή να διακαιολογήσω αυτούς τους πόνους και τον ίδιο το θάνατο «θρησκευτικά» καθώς λένε; ΟΧΙ! Μπορούσα μονάχα να πώ  Ο Θεός είναι εδώ , ο Θεός υπάρχει. Μπορούσα μονάχα να ομολογήσω πόσο αδύνατον είναι να μετρήσουμε αυτή την παρουσία με τις γεμάτες θλίψη γήινες ερωτήσεις μας .

Όχι φυσικά η πίστη δεν είναι προιόν της ανάγκης μου για εξηγήσεις .

Τότε από πού προέρχεται ; ή μήπως προέρχεται από τον φόβο μου για την τελική εκμηδένιση, από εκεινη την παραφορη και κατ` ουσιαν εγωιστικη εσωτερικη επιθυμια να μην εκμηδενισθω ; Όχι αυτό δεν εξηγει το γιατι πιστευω γιατι φαινεται πως οι υποθεσεις για την μετα θανατο ζωη και την αθανασια – ακομα και οι πιο ευφυεις φιλοσοφικες υποθεσεις – είναι παιδιαστικες φλυαριες .

Δεν είναι ότι επιθυμώ την αιώνια ζωή μετα θάνατο ο λόγος που πιστεύω στον Θεό , το αντίθετο , πιστεύω στην αιώνια ζωή γιατί πιστεύω στόν Θεό.

6 Μαρ 2012

Ενα γράμμα για τον "Κινέζο....."

Πάτερ Χαράλαμπε .

Όταν έμαθα ότι έγραψες ένα βιβλίο, επειδή σε γνωρίζω αρκετά χρονιά και από το χωριό μας είχα την επιθυμία αλλά και την περιέργεια να το διαβάσω. Άκουγα ομολογουμένως από όλους πολύ καλά σχόλια αλλά δεν μου αρκούσε. Ήταν όλα για εμένα "δι εσοπτρου εν αινίγματι"(Α Κορ. Ιγ.12).

Το βρήκα, το διάβασα και η αρχική μου εντύπωση ότι φαίνεται σαν να μην είναι γραμμένο από κληρικό γρήγορα ,καθώς προχωρούσα , ανασκευάστηκε και θα έλεγα ότι είναι γραμμένο από κάποιο χριστιανό κληρικό όχι ζηλωτή αλλά με ένθεο ζήλο.

Και χωρίς να θέλω να σε κολακεύσω αλλά να σε παρακινήσω να συνεχίσεις να γράφεις, έχει ακτίνες θεοπνευστίας ως βιβλίο .Είναι βιβλίο καθαρά θεολογικό αν και στο Βιβλιοπωλείο που το αγόρασα το έχουν στο ράφι των διηγημάτων.

Πιστεύω ότι τα συναισθήματα είναι κλιμακωτά και ποικίλουν όσο προχωρείς. Αποκαλύπτεσαι σε όποιον σε ξέρει.

Νομίζω ότι οι δυο μεγάλες πρωταγωνίστριες του βιβλίου ,η Ζωή ως άπαξ δοσμένο δώρο από το Θεό και η Μοναξιά ως κατάσταση μεταπτωτική δίνουν μάχη. Η Ζωή παλεύει με το Θάνατο και η Μοναξιά ψάχνει πρόσωπα να επι-κοινωνήσει.

Κάθε διήγημα δίνει το μήνυμα του άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά. Άλλοτε περιγράφεις και άλλοτε στηλιτεύεις.

Η αγωνιά των ηρώων σου να ρουφήξουν τη ζωή αρπάζοντας ακόμα και στιγμές ,ρισκάροντας, ψάχνοντας και δοκιμάζοντας είναι φανερή. Μπορεί για κάποιους το τέλος να είναι τραγικό αλλά είναι "όντως ελεύθεροι"(Ιωάννης 8 ,36 )

Τόση δίψα για ζωή, μου θύμισε το Ιωάννης(10,10 )"εγω ηλθον ίνα ζωην έχωσι και περισσόν έχωσιν".

Τόση δίψα για αλήθεια μου θυμίζει το "πάντας ανθρώπους θέλει σωθηναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθειν" (Α Τιμ. β.4).

Τόση δίψα για ειλικρίνεια μου θυμίζει τον Ψαλμό από την Λειτουργιά Των Προηγιασμένων Δώρων "μη εκκλίνεις την καρδίαν σου εις λόγους πονηρίας του προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίες".

Τόση δίψα για ελευθερία μου θυμίζει το αγαπημένο μου από το το Ιωάννης(8,32) "γνωσεσθαι την αλήθειαν και ή αλήθεια ελευθερώσει υμάς".

Τόση αγάπη για τη φύση γιατί και αυτή "συστενάζει και συνωδινει" με εμάς(Ρωμ η,22).

Όποιος αποφασίσει να αρνηθεί τη ζωή προσβάλει το Θεό ως Δημιουργό και Αυτοζωή. Εκενώθηκε,επτώχευσε, γεννήθηκε ,μορφή δούλου έλαβε, περιτμήθηκε, βαπτίστηκε και έφυγε στην έρημο, κήρυξε ,ραπίστηκε σταυρώθηκε, αναστήθηκε, μας άφησε Παράκλητο και μας έδωσε Ελπίδα Αναστάσεως και όχι "Πνεύμα δουλείας"(Ρωμ. η,15).

Όλα αυτά υπάρχουν μέσα "πολυμερώς και πολυτρόπως"(Εβρ. α,1).

Την ημέρα που το άρχισα ήταν του Αγίου Αντωνίου και το ολοκλήρωσα του Οσίου Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Και μου ήρθε συνειρμικά στο μυαλό η εικόνα του Αγίου Αντωνίου να παίζει μακριά γαϊδούρα με τους μαθητές του αλλά και η εικόνα του που γράφει σε πάπυρο τα τελευταία λόγια του "είδα τις παγίδες του Διαβόλου απλωμένες στη γη". Απλώθηκε το κακό και η πλάνη όχι τόσο με την έννοια του τόπου αλλά ως κατάσταση.

Μετά, επειδή και κάποιοι ήρωες σου υποφέρουν από τη μοναξιά μου ήρθε η περιγραφή της κόλασης από τα Αποφθέγματα του Όσιου Μακαρίου(PG 257CD-260A):"Είναι τόπος α-φιλίας και α-κοινωνησιας ,τα κεφάλια των ανθρώπων είναι κολλημένα ανάποδα και δεν υπάρχει επαφή ούτε μπορεί να δει ο ένας τον άλλο". Έτσι την περιγραφεί το πεταμένο κρανίο ενός αιρεσιάρχη την κόλαση στον όσιο Μακάριο και του ζήτησε να προσευχηθεί για να δει έστω λίγο ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Μάλιστα η ψυχή του αγαλλίασε στη κόλαση όταν ο Όσιος ακούμπησε με το ραβδί του το κρανίο του.

Για εμένα προσωπικά του μήνυμα των διηγημάτων είναι στην σελίδα118 "ο Θεός είναι ζωή και τον συναντάς μοναχά όταν ζεις".

Ζει ο Θεός μας και μάλιστα του αρέσει και η παρέα γιατί είναι Τριαδικός.

Σε ευχαριστούμε για τις σύγχρονες παραβολές σου.

Και για όσους δεν το έχουν διαβάσει ακόμη μια φιλική παραφρασμένη Ευαγγελική συμβουλή δίνω "δέυτε προς αυτό πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και αυτό αναπαύσει υμάς"(Ματθ. Ια,28).

Την ευχή σου.

Κων/νος Καπετανάκης- Θεολόγος

Ηλιούπολη Αττικής.