31 Ιαν 2014

Έχει χρόνια να ονειρευτεί.




παπά-Λίβυος



«Να αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα
 χωρίς σφίξιμο και άγχος.» Αγ. Πορφύριος

Το ξέρω ότι πολλές φορές αισθάνθηκες μια προδοσία. Όχι από τον άντρα σου ή την γυναίκα σου, ούτε από το καλύτερο σου φίλο, αλλά από κάποιον που σε πλήγωσε πιο βαθιά και δυνατά, από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι ο πιο πνιγερός άνθρωπος που συνάντησες ποτέ στην ζωή σου ήταν ο εαυτό σου.
Κι όμως, πρέπει να κατανοήσεις, όσο πιο ουσιαστικά και αληθινά μπορείς, ότι εάν πρέπει να ξεκινήσεις το πνευματικό σου ταξίδι παρέα με τον Χριστό, το πρώτο πρόσωπο, τον άμεσα πλησίον που  καλείσαι να αγαπήσεις, να συγχωρήσεις και να αποδεχτείς είναι αυτός ο μη αξιαγάπητος εαυτό σου. Αυτό το θηρίο που ζει μέσα σου και σε τρομάζει, όταν εσύ θέλεις να ησυχάσεις. Που σε φοβίζει όταν εσύ θέλεις ειρηνεύσεις, που ουρλιάζει μέσα στην νύχτα των παθών σου, σε στιγμές που εσύ ζητάς να σιωπήσεις όλους του θορύβους της ύπαρξης σου.

Αυτό το θηρίο, είναι δικό σου. Όσο κι αν σε ενοχλεί, είναι δικό σου. Αυτό το άσχημο πρόσωπο είναι δικό σου, είναι και αυτό εσύ, όχι μόνο αυτό, μα κι αυτό.
Δεν είσαι μόνος φως είσαι και σκιές, δεν είσαι μόνο σκιές αλλά και φως. Όλο αυτό καλείσαι να το δουλέψεις παρέα με τον Χριστό, όχι όμως απωθώντας το, ούτε κρύβοντας το, αλλά αγαπώντας ως κομμάτι δικό σου, που ζητά και κραυγάζει την θεραπεία. Ένα άσχημο παιδί που ζητά να το αγαπήσεις. Ειρήνευσε το με την προσευχή και την παρουσία του Χριστού που αποδέχεται και αγαπά τον μη αξιαγάπητο. Σκέπασε το με την ακατάκριτη αγάπη Του και βάλτο για ύπνο. Έχει χρόνια να αγαπηθεί, έχει χρόνια να ονειρευτεί..


23 Ιαν 2014

Μην επαναλαμβάνεσαι "βαριέται" ο Θεός...




                                                                παπα-Λίβυος

Ο Θεός μας έπλασε μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Μα εμείς θελήσαμε να μοιάσουμε σε άλλους. Γονείς, δασκάλους, φίλους, γεροντάδες και «αγίους».
Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ότι στον Θεό δεν αρέσει να επαναλαμβάνεται. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και συνάπτει μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικές σχέσεις με τον καθένα μας ξεχωριστά. Τα βιώματα των αγίων δεν επαναλαμβάνονται. Είναι μοναδικά για τον καθένα. Είναι ο δικός τους δρόμος προς Εκείνον.
Ο Θεός μας έδωσε εκατοντάδες τρόπους, για να φτάσουμε κοντά Του. Ένα δρόμο με χιλιάδες μονοπάτια. Και εμείς θέλουμε να πάμε όλοι από τον ίδιο. Και δεν χωράμε. Και στριμωχνόμαστε και σκάμε και δυσφορούμε, πνιγόμαστε και ταλαιπωρούμαστε. Γιατί; Μα γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε την ζωή που μας χάρισε Εκείνος. Προτιμούμε να ζούμε την ζωή ενός άλλου. Να φεύγουμε από την ευθύνη την μοναδικότητας. Και μόνο  όταν πεθάνουμε θα καταλάβουμε ότι εμείς δεν ζήσαμε, μα κάποιος άλλος ως σκιά την θέση πήρε την δικιά μας. 


20 Ιαν 2014

Όλα τα δάκρυα δεν είναι καθαρά. Υπάρχουν και θολά...




                                                                              παπα-Λίβυος

Έπεσες, αμάρτησες, αστόχησες δηλαδή δεν υπάρχεις σε πληρότητα ζωής όπως ο Χριστός μας αποκάλυψε.
Τώρα πλέον έχεις χάσει την χαρά σου. Ναι γιατί η χαρά σου ήταν τα κατορθώματα σου, όχι ο Θεός.
Τώρα πλέον νιώθεις ανάξιος. Ναι γιατί πριν αισθανόσουν άξιος όχι Χάρι της αγάπης, της αποδοχής του Θεού και της θυσίας Του, αλλά χάριν των φαντασιακών αρετών σου.
Τώρα αισθάνεσαι ενοχές. Ναι, γιατί δεν πίστεψες ποτέ στην δικαιοσύνη του Θεού που είναι Έλεος και Αγάπη, όπως λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, αλλά στην δική σου δικαιοσύνη, στο νόμο του Εγώ σου.
Τώρα αισθάνεσαι αποτυχημένος, γιατί δόμησες την επιτυχία σου στην έξωθεν καλή μαρτυρία και όχι στην έσωθεν ειρήνη με τον Θεό σου.
Νιώθεις ντροπή. Ναι γιατί έμαθες να κρίνεσαι στο βλέμμα του άλλου, στην γνώμη του άλλου, και όχι στο βλέμμα το ιλαρό και απόλυτα αγαπητικό του Χριστού μας.
Τώρα αισθάνεσαι ότι πλέον δεν σε αγάπάει ο Θεός, αλλά ξεχνάς ότι ο Θεός που μας απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, βρέχει επί δικαίους και αδίκους, και κατά τους πατέρες της εκκλησίας, είναι αμετάβλητος και απαθής. Δεν μεταβάλετε, δεν έχει συναισθήματα, δεν σε αγαπάει σήμερα περισσότερο γιατί είσαι «καλό παιδί» και αύριο λιγότερο γιατί είσαι «κακό». Μόνο σε αγαπάει. Πάντα το ίδιο παράφορα, ως μανικός εραστής, κατά Άγιο Μάξιμο Ομολογήτη.
Εσύ προσπάθησε να συνδεθείς μαζί Του και να αισθανθείς την αγάπη Του. Δεν άλλαξε Εκείνος, εσύ δεν μπορείς να αλλάξεις για να αισθανθείς της αγαπητική Παρουσία Του.
Τώρα θρηνείς και κλαις. Γιατί; Γιατί έχασες την σχέση με τον Θεό; Σε ενδιαφέρει πραγματικά το πρόσωπο Του;
Για δες μήπως κλαις, γιατί δεν είσαι πια αυτός που πίστευες ότι είσαι ή εκείνος που θα ήθελες να είσαι; Κι αυτό ενοχλεί την ιδεατή σου εικόνα. Η παντοκρατορία του Εγώ σου τρέμει. Γιατί πάνω κι από τον Θεό πίστεψες στα κατορθώματα σου. Άλλωστε όλα τα δάκρυα δεν είναι καθαρά. Υπάρχουν και θολά!!!



18 Ιαν 2014

Αυτός που ξέρει δεν μιλεί...





παπά-Λίβυος 

Αυτός που ξέρει δε μιλεί κι όποιος μιλεί δεν ξέρει,
αυτός που ξέρει προσπαθεί και θα τα καταφέρει.(Κρητική Μαντινάδα)

 Μιλάς πολύ για τον Χριστό χωρίς να είσαι ακόμη έτοιμος. Λες πολλά πνευματικά, και έπειτα αισθάνεσαι ένα κενό, μια βαθιά ρωγμή στα στήθη όπου χάνεται στάλα στάλα όλη σου η ενέργεια. Γεμίζεις με θυμό, νεύρα και ένταση. Μια παράξενη θλίψη και ακαταστασία ντύνεται η ύπαρξη σου.
Γιατί άραγε; Είναι δαιμονική ενέργεια και μόνο; Είναι μονάχα κάτι που έρχεται έξω από σένα;
Δεν νομίζω αδελφέ μου. Πριν αποδώσουμε την ευθύνη της ζωής μας και του βιώματος μας, έξω από εμάς, ας κοιτάξουμε με νηπτικές και εν πνεύματι ματιές μέσα μας.
Εκεί θα δούμε, ότι οι αιτίες που κίνησαν όλη αυτή την εσωτερική ακαταστασία είναι;
v  Γιατί δεν μίλησες για τον Χριστό, μα για τον εαυτό σου. Τον εαυτό σου κήρυττες φορώντας την μάσκα του θρησκευόμενου ανθρώπου. Άλλωστε εκείνος αναπαύεται στην σιωπή και όχι στην λεκτική επιβολή και στις έριδες, δρόμο που διάλεξες εσύ.
v  Γιατί πίσω από τα σπουδαία λόγια περί Θεού, θέλησες να προβληθείς εσύ. Το πρόσωπο σου έκρυψε εκείνο του Χριστού. Οι λόγοι σου τα λόγια Του. Θέλησες να τον αντιπροσωπεύσεις, λες και Εκείνος έλειψε ποτέ από τις καρδιές των ανθρώπων.
v  Γιατί όταν μιλάς πολύ για το Φως, αγριεύουν οι σκιές μέσα σου. Το αντίθετο πνεύμα όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, αντιδρά.
v  Γιατί ακόμη μέσα στο βαθύτερο εαυτό σου, δεν έχεις αποδεχθεί αυτά που λες. Εξωτερικά κάνεις ανώδυνες ομολογίες, μεγάλα θεολογικά διαγγέλματα, πολλές φορές μάλιστα με στόμφο και απολυτότητα, οργή και φανατισμό, αλλά όσα η γλωσσα σου κομίζει η καρδιά σου δεν γνωρίζει. Δεν ανήκουν ακόμη σε εσένα, δεν είναι μέρος του εσώτερου βιώματος σου. Βρίσκονται στο μυαλό σου και όχι στην καρδιά σου. Δεν αναβλύζουν από αγιοπνευματικό βίωμα, από την πηγή του βαθύτερο υπαρξιακού μας κέντρου. Απο τον όντως εαυτό μας. 
   Ετσι ο κρυφός ευατος σου αντιδρά, σε αυτά που λες και κάνεις, γιατί δεν έχει ακόμη αποδεχθεί εσωτερικά αυτά που εξωτερικά κηρύττεις.
Και ξέρεις κάτι; Όταν δεν είσαι εσύ μέσα σου σίγουρος για κάτι, τότε βλέπεις παντού εχθρούς, όχι γιατί οι άλλοι είναι κακοί, αλλά γιατί σου ξυπνάνε τις δικές σου αμφιβολίες, την δική σου απιστία. Πρόσεχε γιατί πολλές φορές πίσω από έναν «ομολογητή» και «ζηλωτή» κρύβεται μια ατακτοποίητη, φοβισμένη  και άπιστη καρδιά.

14 Ιαν 2014

Ψυχής Δρόμοι τευχος 6 Κυκλοφόρησε.

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Χαρτογραφία
ΛΕΩΦΟΡΟΙ

Κωνσταντίνος Εμμανουηλίδης
Η ενοχή στην κλινική πράξη. Ψυχαναλυτικές σκέψεις για την θρησκευτική εμπειρία
Justin B. Poll και Timothy B. Smith
Ο πνευματικός εαυτός: προς μια εννοιολόγηση της ανάπτυξης της πνευματικής ταυτότητας
Josef G. Denys
Ποιμαντική φροντίδα σε έναν μετανεωτερικό κόσμο
ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Mitchell Parker
Σχηματισμός ταυτότητας και θρησκευτική σκέψη
ΞΕΦΩΤΑ
ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΙ

Συζήτηση με τον Στέλιο Ράμφο για την ψυχο(παθο)λογία του σύγχρονου νεοελληνικού υποκειμένου σε συνάρτηση με τις εκκλησιαστικές του ρίζες
ΓΕΦΥΡΕΣ
Περίπτωση 15: Η έλξη της χρησμολογίας
Λεωνίδας Κωλέττης - π. Γεώργιος Κέφης
Περίπτωση 16: Μια ζωή "θρυμματισμένη"
Αθανάσιος Αλεξανδρίδης - π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ
Ειδήσεις, χρονικά, δραστηριότητες
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
Επιστολές
ΠΛΑΤΕΙΕΣ
Δημητρίου Κυριαζή, π. Βασιλείου Θερμού (επιμ.), Θεραπεύοντας. Ορθόδοξη και Ψυχοθεραπεία: συγκλίσεις και αποκλίσεις
(π. Αθανάσιος Παραβάντσος)

ΠΛΑΤΕΙΕΣ
Harold G. Koenig, Dana E, King, Verna Brenner Carlson
Handbook of Religion and Health
Alison J. Gray
Eugene C. Roehlkepartain, Pamela Ebstyne King, Linda Wagener και Peter L. Benson (επιμ.)
The Handbook of Spiritual Development in Childwood and Adolescence
Αλεξάνδρου ΚακαβούληΠώς ο έρωτας γίνεται αγάπη: Οι δρόμοι της αγωγής
(Παναγιώτης Γ. Γκικόπουλος)
 

10 Ιαν 2014

Μην περιμένεις να βρεις τον εαυτό σου για να ξεκινήσεις…


Περιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια, σε ένα στημένο ραντεβού. Δεν ήρθε ακόμη. Δεν φάνηκε. Άργησε πολύ, τόσο που μάτωσαν τα μάτια στην αναμονή, τόσο που ράγισε η καρδιά στην προσμονή.
Θα στο πω εγώ κι ας πονέσεις. Δεν θα έρθει… Μην περιμένεις...
Όχι γιατί σε απορρίπτει. Αλλά γιατί δεν μπορεί να έρθει. Δε στο υποσχέθηκε, ποτέ. Εσύ το φαντάστηκες, εσύ είχες ανάγκη να το πιστέψεις.  
Δεν θα έρθει ποτέ εκείνος ο εαυτός που περιμένεις χρόνια στο ραντεβού.
Δεν θα έρθει ποτέ η μέρα όπου θα εμφανιστεί εντός σου ένας εαυτός καλοντυμένος, τέλειος, άψογος, αναμάρτητος, αψεγάδιαστος. Όχι δεν θα ‘ρθει. Δεν μπορεί να έρθει, γιατί απλά δεν υπάρχει.
Το ξέρω, στο είπαν, το άκουσες, το ήθελες και εσύ κατά βάθος, σαν άλλοθι σαν δικαιολογία, για να μην ξεκινήσεις ποτέ το ταξίδι.  Ίσως κάποιοι που παίζουν με τις καρδιές των άλλων, να στο υποσχέθηκαν.
Ξέχασε τους όλους. Και πάρε την απόφαση εσύ να τον βρεις. Εσύ να τον αγαπήσεις. Εσύ βαθιά να τον συγχωρήσεις. Έτσι όπως είναι, άσχημος, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, δυσκολεμένος και αμαρτωλός. Δώσε το φιλί της αποδοχής, όπως ο Χριστός σε κάθε μη αξιαγάπητο.
Ξεκίνα την διαδρομή, κι ας μην νιώθεις έτοιμος. Κι ας μην νιώθεις τέλειος, καλός και φοβερός.
Δεν σε κάνει άσχημο η πτώση αλλά η αλαζονεία της τελειότητας. Δεν σε κατακρίνει το λάθος, αλλά η εμμονή και επιμονή σε αυτό.
Μην περιμένεις πρώτα να νιώσεις για να δώσεις. Μην περιμένεις πρώτα να έρθει για να πας, μην περιμένεις να νιώσεις καλά και τέλεια για να ζήσεις.
Είναι ψέμα αυτό του νου σου. Μια φυγή του ψυχισμού σου. Ένα παιγνίδι του μυαλού σου.
Σώπασε με προσευχή και ελπίδα. Ξεκίνα να βαδίζεις.
«Μα δεν ξέρω το δρόμο…» θα πεις. Ας μην τον γνωρίζεις δεν χρειάζεται. Όταν περπατάς ανοίγονται οι δρόμοι και βλέπεις παντού να ξεπροβάλουν μονοπάτια.
Εσύ απλά μην περιμένεις να νιώσεις έτοιμος για να ξεκινήσεις, είναι παγίδα, ξεκίνα και ο δρόμος θα σε διδάξει.

π. Λίβυος
 

8 Ιαν 2014

Περπάτα κι ας βρέχει...



 
Ξέρω ότι πολλές φορές αισθάνεσαι ότι δεν κατάφερες τίποτα. Ότι πάλι έπεσες στα ίδια πάθη, στα ίδια λάθη, σε εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις αδύναμος, ένοχος και αμετανόητος. Και όμως είχες δώσει μια υπόσχεση στο Θεό και τον εαυτό σου. Κι όμως είχες πει, «δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια». Είχες γονατίσει μάλιστα στην προσευχή γι αυτό το θέμα με την καρδιά γεμάτη πόνο αλλά και ελπίδα ότι δεν θα ξανασυμβεί.
Κι όμως, πάλι ήρθε, πάλι το συναντάς, το πάθος, την αδυναμία, το λάθος και αστοχία. Αισθάνεσαι ότι τίποτε δεν άλλαξε, ότι όλα είναι πάλι τα ίδια, ότι πάλι από την αρχή.
Κι όμως δεν είναι έτσι. Άδικα χτυπάς τον εαυτό σου και μάλιστα πιο σκληρά από όλους του δήμιους και βασανιστές. Ξερεις κατι;; η δική σου ματιά είναι η πιο σκληρή.

Όταν βρίσκεσαι σε ένα δρόμο, και κινείσαι δεν σημαίνει ότι έφτασες και στο προορισμό. Μπορεί να πέσεις, να χτυπήσεις, να λασπωθείς, να χαθείς μάλιστα, όμως δεν παύει να είσαι μέσα στο δρόμο. Ο ιερός Χρυσόστομος τι λέει: το φοβερό δεν είναι να πέσεις αλλά να μείνεις κάτω.
Ποσό εγωισμό θέλει, ώστε να επιθυμείς να φτάσεις αμέσως στο τέρμα πριν καν ακόμη ξεκινήσεις. Να μην βλέπεις τι μπορείς και τι αντέχεις κάθε φορά, αλλά τι και πως θα έπρεπε να είσαι. Όχι τι είσαι αλλά τι θα έπρεπε να είσαι. Αυτό είναι συμβόλαιο θανάτου. Είναι σίγουρη αποτυχία.

Όταν σε έχουν δέσει με σχοινιά και αυτό είναι τα πάθη, δεν είναι δυνατόν να λυθείς αμέσως. Όμως κάθε φορά που εσύ θα παλεύεις και θα αγωνίζεσαι, ακόμη κι αν δεν έχεις ελευθερωθεί, θα έχεις έστω και λιγάκι κάνει πιο ανώδυνο το σφίξιμο, έχεις λασκάρει τα σχοινιά, έχουν γίνει πιο άνετα. Έχεις λιγάκι κερδίσει την ελευθερία σου.

Δεν το βλέπεις όμως αυτό. Δεν το νιώθεις;;; Εσύ νιώθει ότι είσαι το ίδιο και χειρότερα. Γιατί;;
Μα γιατί δεν έχεις μάθει να εκτιμάς τα απλά μαθήματα, τα σιγαλά βήματα, τον αρμονικό ρυθμό. Θέλεις σπουδαία και θαυμαστά, θέλεις υψηλά και μέγιστα, θέλεις να μην πονάς και μην δακρύζεις, να γίνουν όλα ανώδυνα και πολύ γρήγορα, όπως το φαγητό σου, το ποτό σου, το κινητό σου, το αμάξι σου, το σεξ σου, η αγάπη σου.
Δεν κατανόησες ότι δεν έχει σημασία το ταξίδι αλλά η διαδρομή. Ότι αυτή σε διδάσκει. Ότι μια πτώση μπορεί να σε ωφελήσει πολύ περισσότερο από μια μεγάλη σου «αρετή».


π. Λίβυος