Πες μου πόσες φορές δεν άκουσες, ότι δεν έχεις πίστη αρκετή για αυτό υποφέρεις;
Πες μου πόσες φορές σου είπαν ότι εάν πήγαινες εκκλησία δεν θα είχες προβλήματα; Με ρωτάς και εμένα. Λες πάτερ μήπως έχω κατάθλιψη γιατί δεν πιστεύω πολύ;
Δεν ξέρω, μα η απάντηση νομίζω ότι δίνετε μέσα από την εμπειρία της εκκλησίας. Όχι εκείνων που αυτάρεσκα λένε και πιστεύουν ότι είναι οι άνθρωποι της εκκλησίας, μα εκείνων που δίχως να το αισθάνονται πραγματώνουν την εκκλησία του Χριστού, όπως τον αθώο που ποτέ δεν θα νιώσει την βαθιά αγαθότητα του.
Εμένα λοιπόν αυτή εμπειρία με διδάσκει ότι ο Χριστός υπέφερε πάνω στον Σταυρό και πέθανε πρώτα για να αναστηθεί.
Η Παναγία μονίμως διωγμένη και κυνηγημένη γι αυτό που φέρει και είναι. Οι απόστολοι και οι μάρτυρες φυλακισμένοι και δια φρικτών μαρτυρίων παραδομένοι από τους δημίους της ιστορίας στον θάνατο.
Οι ερημίτες και ασκητές, σε ένα συνεχή αγώνα μαρτυρίου της συνειδήσεως και εσωτερικής νίψεως κ.ο.κ. Ο Άγιος Σιλουανός λένε πως δυο φορές σκέφτηκε να τερματίσει την ζωή του.
Πόνος και σε αυτούς; Ναι.
Γιατί η αγιότητα δεν καταργεί την ανθρωπινότητα. Ο Άγιος δεν είναι μόνο πνεύμα, γιατί έτσι θα ήταν φάντασμα, μα ούτε μόνο σώμα γιατί έτσι θα ήταν πτώμα.
Τότε θα μου πεις και τι αλλάζει μέσα στην εκκλησία;
Δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα πονέσουμε αλλά το πώς θα πονέσουμε και τι προοπτική θα έχει αυτός ο πόνος. Το πως βιώνουμε τις καταστάσεις της οδύνης που έτσι κι αλλιώς θα έρθουν στην ζωή μας. Η εκκλησία, ο Χριστός, προσφέρουν ένα τρόπο ζωής που μεταμορφώνει τα πάντα. Η εκκλησία δεν είναι φυγή αλλά τρόπος να ζεις. Από την φωτιά θα περάσεις μα με τον Χριστό δεν θα καείς….
π. λίβυος
π. λίβυος
2 σχόλια:
Καλησπέρα
Έχω μια απορία συνολική. Δηλαδή πολλές απορίες που συνοψίζονται σε μία.
Διαβάζω και ακούω συνεχώς από ιερείς διαφορετικά πράγματα για το ίδιο θέμα.
Πχ στο συγκεκριμένο έχω ακούσει ότι τον Παράδεισο ή την Κόλαση την ζεις από αυτή τη ζωή. Η το ότι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και να ελπίζουμε και να έχουμε όνειρα.
Αν ισχύει αυτό πως γίνεται όλα τα κακά που μας βρίσκουν (είτε από δική μας ή όχι υπαιτιότητα) να μας οδηγούν στον Παράδεισο όταν μας δημιουργούν σοβαρά ψυχικά προβλήματα τα οποία μας καταστρέφουν; Πως να κάνεις όνειρα και να ελπίζεις όταν περνάει η ζωή σου και τίποτα δεν εκπληρώνεται ή ότι φτιάχνεις γκρεμίζεται;
Υπάρχουν γεγονότα που τσακίζουν ψυχές. Και όταν λέμε τσακίζουν, τσακίζουν. Δημιουργούν αστάθειες που δε φεύγουν μια ζωή.
Αυτός είναι ο Παράδεισος που θα ζήσουμε εδώ για να περιμένουμε στην άλλη ζωή;
Τότε δεν έχω πίστη. Ή μάλλον είχα και δεν ξέρω πόση κι αν μου έχει μείνει. Γιατί ακόμα και η προσπάθεια μέσω της εκκλησίας όταν ο ιερέας είναι στην κοσμάρα του δε σε οδηγεί σε λύση του προβλήματος σου αλλά σε χειροτέρευση λόγω της απελπισίας της τελευταίας σου ελπίδας.
Ωραία τα λόγια αλλά όταν βλέπω κακούς να ευημερούν και αγαθούς να υποφέρουν από τη μια σκέφτομαι ότι ο τελικός στόχος ναι μεν είναι η Βασιλεία του Θεού αλλά από την άλλη αν ισχύουν τα λόγια κάποιων τότε μάλλον η κόλαση μας ετοιμάζεται από εδώ και όχι ο Παράδεισος μας. Και μετά φυσικά αυτό το άρθρο που λέει τα εντελώς διαφορετικά.
Κι αν ισχύουν όλα σε τελική ανάλυση προτιμώ να μην πιστεύω κανέναν.
Αγαπητέ ανώνυμε αισθάνομαι την βαθιά ανάγκη να σου πω κάτι .Όσο και αν προσπαθούμε τίποτα δεν καταφέρνουμε. Είναι αλήθεια .Υποφέρουμε και κάποιες φορές το σοκ είναι μεγάλο. Από μόνοι μας τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε.
Αυτό είναι ένα τμήμα της ζωής μας. Παράλληλα υπάρχει το υπόλοιπο που αρνούμαστε να ζήσουμε. Δεν θέλουμε, δεν μπορούμε, δεν ξέρουμε. Για να ζήσουμε ,λοιπόν, το υπόλοιπο, που όπως λένε είναι χωρίς τέλος , χρειαζόμαστε κάποια εφόδια .Το πιο σπουδαίο είναι η πίστη.
Αξιοποίησε αυτό το εφόδιο ,όσο μπορείς πιο πολύ, με όλες τις δυνάμεις τις καρδιά σου. Μην την πετάς. Είναι το πιο ακριβό δώρο .Είναι τόσο σπουδαίο που αν συνειδητοποιούσες γιατί μεγέθη μιλάμε θα μπορούσες μέχρι και να πετάξεις από την χαρά σου.
Μην το πετάς το δώρο σου. Είναι δικό σου και κανείς δεν μπορεί να στο πάρει. Μη το περιφρονείς.
Δημοσίευση σχολίου