26 Σεπ 2014

Η προσευχή δεν είναι συνταγή.....


από το προφίλ μου στο face 
Η προσευχή δεν είναι συνταγή για καλιτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει. Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.
Όταν λοιπόν ακούω ότι, πρέπει να προσεύχεσαι έτσι, τόσες φορές επί τόσες μέρες, με αυτό τον τρόπο και αυτή την ώρα, και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρο, αυτό που ζητάς θα γίνει, όχι γιατί ο Θεός γνωρίζει και θέλει, μα γιατί εκτέλεσες σωστά την συνταγή ως άλλος πνευματικός σεφ, τότε πραγματικά ναι, τρελαίνομαι… 
Είναι δυνατόν η προσευχή, που είναι μια από τις ανώτερες μορφές εσωτερικής έκφρασης και δημιουργίας, ανώτερη μορφή τέχνης, ως έλεγε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ «η προσευχή είναι ατελεύτητος δημιουργία, και ανωτέρα πάσης τέχνης ή επιστήμη..», εμπειρική σχέση με τον Θεό, να μετατρέπεται σε γυμναστικές επιδείξεις, χημικές ενώσεις, και συνταγογραφούμενες ευκαιρίες; 
Δεν προσεύχομαι καλά και κακά, σωστά και λάθος, δεν ρωτάω ακούστηκε η προσευχή μου; τώρα θα γίνει αυτό που ζήτησα; Πόσο ακόμη να προσευχηθώ για να επιτευχθεί ο στόχος μου; Τώρα έπιασε η προσευχή που είπα; Έχει δύναμη με τον τρόπο που την έκανα;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις και αγωνιώδης απορίες, είναι σεβαστές αλλά πολύ μακριά από αυτό που είναι η προσευχή. 
Στην προσευχή καλλιεργούμε μια σχέση. Ενωνόμαστε με τον μυστήριο ζώντος Θεού. Κοινωνούμε την αδυναμία μας και την αστοχία μας, με την πληρότητα Εκείνου. Ομολογούμε την ανεπάρκεια μας, και ζητάμε την αγάπη Του να αγκαλιάσει την αδύναμη φύση μας. Τον πόνο, τους καημούς και τα βάσανα μας, τα κάνουμε αιτία κουβέντας και κοινωνίας με τον Πατέρα μας.
Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος, «Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια. Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση. Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα.."..

π. λίβυος-Χαράλαμπος Παπαδόπουλος 

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό άρθρο και πραγματικά μεγάλη αλήθεια τα όσα αναγράφονται.
Πρώτα από όλα κανείς δεν αντιλαμβάνεται το Θεό με τον ίδιο τρόπο. Ναι μεν ακόμα και οι Θείες Λειτουργίες είναι ίδιες αλλά πάλι ο καθένας Τον βιώνει διαφορετικά.
Ο Θεός μας είναι ο Χριστός. Ο φίλος μας. Ο αδερφός μας. Ο πατέρας μας. Η ίδια μας η ύπαρξη. Ο Θεός μας. Ο Θεός που υπάρχει παντού.
Πάντα είχα την ανησυχία αν είναι κακό να Του μιλάω ξαπλωμένος ή καθιστός. Σήμερα επιβεβαίωσα ότι δεν είναι. Κακό είναι να μη Του μιλάς. Πάντα μας ακούει. Μπορεί να μας "σκάει" που δε μας εκπληρώνει όσα Του ζητάμε αλλά πάντα μας ακούει. Και μας βλέπει. Και είναι παντού. Ακόμα και μέσα μας.
Εμένα προσωπικά με "σκάει" πολλά χρόνια. Αλλά δεν παύει να είναι ο Θεός μου ο φίλος μου, ο αδερφός μου, η ίδια μου η ζωή. Για αυτό και έχω το θάρρος να τον ευχαριστώ να τον παρακαλώ ή να του "γκρινιάζω". Αρκεί όμως που Του μιλάω. Και Του μιλάω γιατί υπάρχει. Και όσο υπάρχει, υπάρχω κι εγώ.

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει που είμαι ανάμεσά σας,
εννοώ μεταξύ του άρθρου και των όσων κατέθεσε ο πολύ πρωινός σχολιαστής!!
Αισθάνομαι πως βρίσκομαι μέσα σε προσευχές που με "ξεσκάνε"και με ενθουσιάζουν πολλαπλασιαστικά σε σχέση με τις δικές μου!
Ας δώσει ο καλός Θεός μια φορά να βρεθούμε εν εκκλησίαις , εν χορδαίς και οργάνω για να Του τα πούμε όπως και οσο και με ό,τι Του ταιριάζει και μας συμφέρει!
Αμήν!
Ιωάννα Ιωαννίδου

Ανώνυμος είπε...

Ποσο με ανακουφισε αυτο το αρθρο...αισθανθηκα τοση ψυχικη ξεκουραση λες και μου φυγαν
βαρη τονων..Τον ευχαριστω πολυ αυτον τον ιερεα.Σπανιζουν αυτοι οι ανθρωποι πραγματικα...