19 Νοε 2014

Οι σκιές που συνθέτουν....

Όταν περνάμε μια δύσκολη φάση στην ζωή μας, διαμορφώνεται μέσα μας, μια πολύ γκρίζα απόχρωση, λίγο πριν από το απόλυτο σκοτάδι. Μία αίσθηση βαθιάς απουσίας. Θλίψη και οργή γεμίζουν τα σωθικά μας. Αισθανόμαστε ότι όλοι είναι απόντες, ακόμη και ο Θεός, εκτός από τον τύραννο και δήμιο εαυτό μας. Νιώθουμε ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, κι ίσως να μην υπάρξει και μετά. Κι όμως, περνάει και αυτό κι αυτά κι άλλα πολλά που σίγουρα μες στην ζωή θα ανταμώσουμε. Και σαν σηκώσουμε κεφάλι καθώς λέμε, κάνουμε τον σταυρό μας, που τελικά πονέσαμε, δακρύσαμε, αισθανθήκαμε αδύναμοι και φοβισμένοι, γιατί όλα αυτά μαζί μας δίδαξαν, μας βάθυναν και καλλιέργησαν εντός μας ότι πιο όμορφο υπάρχει στην ψυχή μας.

Είναι τελικά όλες αυτές οι μαύρες σκιές που απλώνονται στην ζωή μας, που συνθέτουν το φώς στο πρόσωπο μας. Δίχως αυτές δεν θα είμαστε εμείς…

π.λίβυος 

14 Νοε 2014

Συγνώμη απ' την ζωή...


Κουράστηκες να υπολογίζεις τα πάντα στην ζωή σου ε; Να νιώθεις ενοχές και ανασφάλειες για κάθε κίνηση ή συναίσθημα σου. Κουράστηκες να περιμένεις την ζωή κι αυτή να αργεί πάντα μια μέρα.. Πες το.. μην φοβάσαι. Ομολόγησε το. Μα όχι σε εμένα. Στον εαυτό σου να το πεις. Με εκείνον που χρόνια τώρα προσπαθείτε να αλληλοεξοντωθείτε. 
Μίλα του, πες του, «με κούρασες ρε μπαγάσα, σε κούρασα κι εγώ καρδιά μου. Με πλήγωσες πολύ, σε λάβωσα. Με παίδεψες και εγώ σε τυράννησα ασύστολα και αυτοκαταστροφικά. Τα θέλω και τα όνειρα σου τα κατέστρεψα με αδιόρατη χαρά.
Δεν ξέρω πως έγιναν έτσι τα πράγματα, πως τα έφερε έτσι η ζωή και ζήσαμε σαν δυο μεγάλοι εχθροί. Σαν να μην είμαστε ένα, μα δυο, αντίπαλοι και διαφορετικοί.. Καθημερινά ο ένας πολεμούσε τον άλλο, προσπαθούσαμε με αβυσσαλέο μίσος να αλληλοεξοντωθούμε.
Ξέρεις τι λέω εαυτέ μου; Να.. τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια σε μάχες και έριδες, σε ενοχικά κυνηγητά δίχως ανάσες και σε φόβους χωρίς ξημέρωμα, να δώσουμε τα χέρια. Να συμφιλιωθούμε, να πούμε φτάνει. Να μην είμαστε δυο, μα ένα. Όχι εχθροί μα φίλοι σε ένα κοινό δρόμο. Χέρι χέρι να πάμε στην νίκη του θανάτου. Μην τον αφήνουμε να γελάει ειρωνικά που σκορπάμε τις ώρες και τις στιγμές μας, σε αδελφοκτόνες μάχες. Να με κάνεις μια αγκαλιά και εγώ μια πιο μεγάλη. Και να πάμε ξέρεις πού; να πάμε σε ένα ψηλό σημείο, σε ένα λόφο, να σταθούμε μια χαραυγή, κι να πούμε για πρώτη φορά ένα μεγάλο συγνώμη στον Θεό και την ζωή που σκορπίσαμε σε μέρες νόθες….» «Να κάτσουμε να κλάψουμε πικρά, να πούμε συγνώμη στην ζωή πρώτη φορά».


π.λιβυος