31 Δεκ 2015

Στους μοναχικούς....


Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, σκέφτομαι, οτι κάπου σε πόλεις ή χωριά, βρίσκονται άνθρωποι μονάχοι. Δεν εξετάζω τον λόγο, μπορεί να ειναι πολλοί και διαφορετικοί. Σημασία έχει οτι είναι μόνοι και νιώθουν κάπως περίεργα απόψε, που ακούνε φωνές, γέλια, φώτα και μουσικές απο τα διπλανά σπίτια. Σε αυτούς λοιπόν θέλω να πω, καλή χρονιά και ο Θεός να ομορφαίνει την ζωή τους. Τους εύχομαι σύντομα να γεμίσει η αγκαλιά τους και η καρδιά τους με αγάπη. Να μην απελπίζονται γιατί η μοναξιά δεν μετριέται με το πόσοι είναι κοντά μας αλλα με το ΠΩΣ είναι. Να ξέρουν οτι τα φώτα που θαμπώνουν την νύχτα απόψε δεν είναι όλο τόσο φωτεινά, ούτε τα γέλια που θα ακουστούν κρύβουν απόλυτα χαρά. Άλλωστε μια μέρα είναι. Δεν αλλάζει κάτι σε ένα βράδυ. Ο Θεός κάθε μέρα μας δίνει ευκαιρίες γιορτής μόνο που εμείς τις κάναμε επετείους γιατί ξεχάσαμε να ζούμε. Γι αυτό σας λέω όσο μπορείτε και οσο αντέχετε χαμογελάστε. Αύριο η ζωή θα μας προκαλέσει πάλι να την ακολουθήσουμε. Καλή Χρονιά!!!

π.λίβυος

30 Δεκ 2015

Έπειτα θα΄ρθουν οι εκπλήξεις...


Εμείς όλοι οι τσαλακωμένοι και δυσκολεμένοι της ζωής, που έχουμε φάει τα σκοτάδια μας με το κουτάλι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι το ύφασμα που κάποτε σχίστηκε, δεν μπορεί να γίνει ποτέ το ίδιο. Η ραφή ή ουλή θα φαίνεται πάντα. Αυτό όμως, δεν είναι αναγκαστικά αδιέξοδο. Δεν ζητάμε την τελειότητα αλλά τον εαυτό μας. Και ο εαυτό μας, χρειάζεται μια βαθιά αγκαλιά γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Είναι φώς και σκοτάδι μαζί. Ιερός και βέβηλος, σεμνός και πρόστυχος, άγιος και αμαρτωλός. Η αποδοχή είναι η αρχή για το ταξίδι. Έπειτα θα έρθουν και οι εκπλήξεις…

π.λίβυος 

26 Δεκ 2015

Δε σε "αντέχουμε" Χριστέ μου...


Κύριε, εκείνο το παγερό βράδυ δεν βρέθηκε κατάλυμα να σε φιλοξενήσει. Ένας χώρος να στεγάσει την αγάπη σου. Μία γωνιά να ζεστάνει την νεαρή μητέρα σου. Μικρό παιδί μες στην αθωότητα μου, απορούσα, «μα γιατί δεν βρέθηκε κανείς να σε φιλοξενήσει; Βρέφος, μωρό παιδί, μιας ξένης κοπέλας χαμένης μέσα στην νύχτα με την αγωνία στα μάτια». Τώρα που μεγάλωσα και η αθωότητα έδωσε την θέση της στην εμπειρία του κακού, έμαθα το «γιατί». Γιατί αυτός ο κόσμος δεν αντέχει Χριστέ μου, την ομορφιά της αγνότητας σου. Κόσμος ψεύδους και υποκρισίας, μίσους και αδικίας, δεν έχει χώρο για σένα. Είμαι πλέον βέβαιος, ότι όσες φορές κι αν ξανάρθεις σε αυτή την γη, πάλι σε φάτνη θα γεννηθείς, γιατί δεν σε αντέχουν.
Δεν μπορούν την αγάπη και την ελευθερία σου. Τους παιδεύεις Χριστέ μου, τους μπερδεύεις. Αυτοί διψάνε για εξουσία και δύναμη και εσύ έρχεσαι ταπεινός και αδύναμος. Αυτοί διψάνε για απειλές και τιμωρίες και εσύ συγχωρείς και ανέχεσαι. Αυτοί θέλουν «νόμους» και «δικαιοσύνη» και εσύ τους δίνεις αγκαλιές και φιλιά, την κόλαση ποθούν και τους χαρίζεις τον παράδεισο.
Γι αυτό σου λέω, και σήμερα πάλι να ερχόσουν σε σκοτεινό και παγερό δρόμο θα σε πετούσαν. Πρόσφυγα θα σε έκαναν, ζητιάνο και ρακένδυτο, τρελό θα σε ονόμαζαν, ως ασεβή και αιρετικό θα σε καταδίκαζαν, έξω από τις θρησκείες τους θα σε πετούσαν ως επικίνδυνο.
Είναι αλήθεια Χριστέ μου, ότι ποτέ δεν σε κατάλαβαν οι ισχυροί και «δίκαιοι», οι «ικανοί» και επιτυχημένοι, οι καθώς πρέπει και «τέλειοι». Μονάχα εκείνοι οι ταπεινοί και τσαλακωμένοι της ζωής, οι απογοητευμένοι και πονεμένοι, οι αμαρτωλοί, οι πόρνες και τελώνες της ιστορίας, όλοι εκείνοι που ποτέ δεν θεώρησαν ότι αξίζουν την Βασιλεία σου, μονάχα εκείνοι Κύριε, σε αναγνώρισαν και σε δέχθηκαν, γιατί πρώτα είχαν αποδεχθεί την αποτυχία και την αδυναμία τους, το πυκνό σκοτάδι της δικής τους παγερής νύχτας.
Είναι Χριστέ μου που αιώνες τώρα επιμένεις να αγαπάς τους κολασμένους που μυρίζουν παράδεισο. Είναι Κύριε που αγαπάς εκείνους που δεν αγάπησε κανείς…

π.λίβυος 


19 Δεκ 2015

Χριστουγεννιάτικη ἐκδήλωση Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας.

γαπητοί μας χριστιανοί,
 Σς γνωρίζουμε τι, την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015, τό βράδυ, ρα 7μ.μ , τό Πολιτιστικό Κέντρο τς ερς Μητροπόλεως Γορτύνης καί ρκαδίας, στίς Μορες, θά πραγματοποιήσει χριστουγεννιάτικη κδήλωση.
            Τό πρόγραμμα ατς τς κδήλωσης θά συμπεριλαμβάνει προβολή ταινίας, στό μφιθέατρο το Πολιτιστικο Κέντρου τς ερς Μητροπόλεως, μέ  θέμα: «Βηθλεέμ - Θεία Γεννήση». 
ν συνεχεί8:00μ.μ. θά γίνει μιλία, πό τόν π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, μέ θέμα: 
   « ταπείνωση το Χριστο καί λαζονεία το κόσμου».
           κολούθως, ο μαθητές τς Σχολς Βυζαντινς Μουσικς το Πολιτιστικο Κέντρου τς . Μητροπόλεώς μας θά ψάλλουν λίγους μνους τς ορτς τς Γεννήσεως το Κυρίου πό τή διεύθυνση το π. Νικολάου Κοκολάκη, Καθηγητο τς Σχολς.
            Κατόπιν θά τραγουδήσουν παραδοσιακά κάλαντα τν Χριστουγέννων, τς Πρωτοχρονις καί τν Θεοφανείων: α) παιδιά τν Νεανικών μας Συνάξεων καί β) μαθητές τς Σχολς Βυζαντινς Μουσικς το Κέντρου μας, μέ συνοδεία παραδοσιακν ργάνων.
            Τέλος, π. Γεώργιος Τζάβλας, Καθηγητής Μουσικς θά παίξει μέ τό σπάνιο καί θαυμάσιο ργανο κανονάκι, ορταστικά τραγούδια.
            Θά ταν χαρά μας νά λθετε στή χριστουγεννιάτικη κδήλωσή μας. Σς περιμένουμε καί εχόμαστε σέ λους βιωματικά καί για Χριστούγεννα.
Μέ θερμές όρτιες πατρικές εχές
Μητροπολίτης
Γορτύνης καί ρκαδίας Μακάριος


8 Δεκ 2015

Πάντα ξημερώνει...


Να δίνουμε στο εαυτό μας το δικαίωμα να στεναχωρηθεί. Η θλίψη δεν είναι κατάρα. Τα συναισθήματα, οι πόνοι, οι καημοί πρέπει να εκφράζονται, αλλιώς όπως έλεγε και άγιος Πορφύριος γίνονται αρρώστιες. Απλά να θυμόμαστε, ότι όσο μεγάλη κι αν είναι η νύχτα πάντα, μα πάντα ξημερώνει.....

6 Δεκ 2015

Ηττημένοι νικητές....


κι αν χάσαμε την μάχη σήμερα, να λες δεν πειράζει, θα νικήσουμε αύριο. Γιατί οι σημερινοί ηττημένοι είναι οι αυριανοί νικητές…Ο Χριστός στην "ήττα" του, γνώρισε τον θρίαμβο, η δόξα Του είναι ο Σταυρός του!!!!

π.λίβυος

4 Δεκ 2015

Συνέντευξη στην Lifo....

Μια συνέντευξη στο ηλεκτρονικό περιοδικό και εφημερίδα LIFO. Ευχαριστώ θερμά τον κ. Γιάννης Πανταζόπουλο για την αγαθή διάθεση καθώς δε και για τις όμορφες και ουσιαστικές ερωτήσεις. 

http://www.lifo.gr/articles/book_articles/82818





3 Δεκ 2015

“Κάθε τέλος και μια αρχή”: Λόγος περί Αγιότητας



ΑΓΙΟΤΗΤΑ
Επέλεξα να ξεκινήσω την παρουσίαση με το πρώτο κείμενο του βιβλίου του πατέρα Χαράλαμπου. Ένα κείμενο γύρω από το ζήτημα της αγιότητας των ανθρώπων στο χώρο της εκκλησίας. Γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος:
«ο άγιος αγαπά ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνον που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα τον μαζεύει, τον αγκαλιάζει, τον φιλά με πάθος μέχρι να τον θεραπεύσει». Αυτή η ουσιώδη περιγραφή της αγιότητας ως αγάπης, ως αγαπητικής σχέσης ενός ανθρώπου με τους κοινωνικά περιφρονημένους και περιθωριακούς μου έφερε στο μυαλό την εικόνα του αγίου Φραγκίσκου. Ενός αγίου που περιφρόνησε τα πλούτη του πατέρα του, τα χρήματα, την πολυτέλεια και ερωτεύθηκε την φτώχεια, τους φτωχούς, τους αρρώστους, του λεπρούς, ερωτεύθηκε τους περιφρονημένους και τους περιθωριακούς.Όλους αυτούς που αγκαλιάζει, που φιλά, που αγαπά, όλους αυτούς, τους ελαχίστους αδελφούς που αποτελούν γι’ αυτόν την πρώτη μοναστική αδελφότητα που τον περιβάλλει.

Και ο πατήρ Χαράλαμπος συνεχίζει:
«Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα…»
«Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής…»
«Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα, μα αποδοχή της ασημαντότητας…(αυτή η συναίσθηση ότι ο έσχατος έσεται πρώτος), «είναι ταπείνωση»… (αυτό το καταγρέμνησμα του εγωϊσμού), «είναι κένωση…» (αυτή η ενσάρκωση ως άδειασμα του ίδιου μας του εαυτού). Εκφράσεις και έννοιες που παραπέμπουν άμεσα στους Μακαρισμούς και ειδικότερα στον πρώτο στίχο των Μακαρισμών: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Μακάριοι όλοι όσοι αισθάνονται το πόσο ελάχιστοι είναι ενώπιον του μεγαλείου του Θεού. Το πόσο μικροί είναι απέναντι στη θεϊκή αγάπη.
«Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μη λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους» εκφράσεις που παραπέμπουν στη Βίβλο και ειδικότερα στην παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τη μετανοούσα αυτογνωσία του ληστή πάνω στον Σταυρό. Θα πούμε και άλλα λίγο παρακάτω.
«Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος».
«Ο άγιος μονάχα αγαπά»
«Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο», και…
«Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκείνοι που θέλουν και το επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού».
Πολλές φορές οι φοιτητές με ρωτούν, κυρίως όταν ασκώ κριτική για τα εκκλησιαστικά δρώμενα, τελικά τι είναι για σας η εκκλησία? Απαντώ περίπου όπως ο πατήρ Χαράλαμπος: εκκλησία είναι ο βίος των αγίων της και ο βίος των αγίων μάς επιτρέπει, εφόσον το θελήσουμε, να ατενίζουμε την εσχατολογική ολοκλήρωση της Βασιλείας του Θεού. Ο βίος των αγίων είναι πρόγευση αυτής της Βασιλείας, η οποία παρά την αξιοσύνη ή την αναξιότητα των χριστιανών, που συγκροτούν το consensus fidelium της ιστορικής εκκλησίας, δεν παύει ποτέ να υφίσταται και δεν χάνει ποτέ τη χαρισματικότητά της. Ο βίος ενός αγίου είναι ο αγώνας του αμαρτωλού που δικαιώνεται στην πορεία του προς αναζήτηση της αγάπης του Θεού.
Ακολουθεί ένα κείμενο με ένα περίεργο τίτλο, ένα τίτλο που παρουσιάζει τον Θεό σαν ένα άνθρωπο της παρέας μας, ένα φίλο μας που του εμπιστευόμαστε να μυστικά μας, που τσουγρίζουμε τα ποτήρια μας.
Όταν κερνάει ο Θεός.
Γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος:
«Ίσως ένας νους που έχει περιορίσει τις σκέψεις του, την φαντασία και τα κινηματογραφικά σενάρια, να είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Δηλ ένας νους πειθαρχημένος, ευλογημένος, καθαρός και διαυγής. Ναι, θα ήταν ευλογία εάν ο νους αυτός ήταν άδειος, ή ακόμα και πέρα από άδειος, κενός, ή ούτε κενός, ώστε να γεμίσει από την παρουσία του Θεού και της Χάριτός του».
Οι εμπειριστές σίγουρα εκπλήσσονται, διαβάζοντας και ακούγοντας αυτά τα λόγια, απορούν και αναρωτιούνται με αυτές τις φράσεις. Το περίφημο tabula rasa του Αριστοτέλη (περί ψυχής) και του μετέπειτα φιλελεύθερου εμπειριστή φιλοσόφου John Locke επαναστατεί απέναντι στις «αυθαιρεσίες» του πατέρα Χαράλαμπου. Πιστεύω πως και εμείς εδώ «αισθανόμαστε» την απορία του εμπειρισμού να μας διατρέχει. Να διατρέχει τους αγώνες μας για αγάπη, για ελευθερία και για γνώση. Ο πατήρ Χαράλαμπος, όμως, δίνει ο ίδιος τον τρόπο της συνάντησης με τους εμπειριστές με μια συνάμα εύκολη, αλλά δύσκολη στην εφαρμογή, περιγραφή. «Οι εμπειρίες μας» γράφει «είναι σαν ένα ποτήρι γεμάτο είτε με κρασί είτε με δηλητήριο. Δεν έχει σημασία αν είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Σημασία έχει ότι για να μας κεράσει ο Θεός την αγάπη της παρουσίας Του θα πρέπει να είναι άδειο». Επαναφέρει ο πατήρ Χαράλαμπος την έννοια της Κένωσις που είδαμε και στο κείμενο για την αγιότητα. Αυτός που αισθάνεται γεμάτος δεν έχει ούτε τον ελάχιστο χώρο να αγαπήσει τον Θεό. Μόνο αυτός που αδειάζει τον εαυτό του μπορεί να νιώσει την ψυχή του και τη καρδιά του να πληρώνονται πνεύματος αγίου και ένσαρκης θεϊκής παρουσίας.
Ακολουθεί ένα κείμενο στο οποίο «τόλμησα» να αλλάξω τον τιτλο. Ο πατήρ Χαράλαμπος του δίνει τον τίτλο:
Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις΄ φαίνεσαι
Η παρέμβαση η δική μου, αν μου επιτρέπεται, πατέρα Χαράλαμπε, είναι στο πιο μοντέρνο…
Ο υποκριτής φοράει prada…
Αξίζει, ειλικρινά, να διαβάσετε αυτές τις πέντε σελίδες από το βιβλίο του πατέρα Χαράλαμπου. Εμένα με «γαργαλάνε» να πω πολλά και ακόμη περισσότερα. Δεν θα το κάνω, γιατί φοβάμαι πως ό,τι και να πω θα είναι υποδεέστερο των σκέψεών του. Θα σταχυολογήσω απλώς κάποια σημεία:
«Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Εκείνους που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και ιερές μάχες δόντια…»
και συνεχίζει:
«Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας, ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στον κόσμο, ή εκείνων που με το ένδυμα του ζηλωτή και Ορθόδοξου αγωνιστή προσπάθησαν να καλύψουν την επιθετικότητά τους».
Με πολύ απλά λόγια ο πατήρ Χαράλαμπος θέτει τα πιο ουσιώδη ζητήματα για την εκκλησία και τον χριστιανισμό στην αναζήτησή τους με τον μοντέρνο άνθρωπο. Πνευματικότητα, εξουσία, ζηλωτισμός, φανατισμός. Όλες οι θεσμικές και χαρισματικές εκφάνσεις του χριστιανισμού παλεύουν και αγωνίζονται εσωτερικά και εξωτερικά να γίνει η συνύπαρξη με τον Άλλον, η σαρκωμένη πράξη της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Η λέξη φανατισμός παράγεται από τη λατινική λέξη fanum που σημαίνει ιερός. Η συγκόλληση του ιερού με άλλες λέξεις που σχηματοποιούν εκφράσεις του τύπου ιερός ζήλος, ιερός αγώνας, ιερός σκοπός, ιερός πόλεμος αποκρύπτουν φονταμενταλιστικές ιδέες και οδηγούν στην υποκριτική ικανότητα του ιερού prada να αποκρύπτει προθέσεις, στόχους και σκοπούς που κάθε άλλο παρά χριστιανικές μπορούν να θεωρηθούν.
Πρόκειται, για να επιστρέψω στον πατέρα Χαράλαμπο: «για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής. (Πρόκειται) για μια φοβερή εκπόρνευση των λέξεων, εννοιών και ουσιωδών χαρακτηριστικών του Ορθοδόξου χριστιανικού ήθους». Είναι, όπως ο ίδιος παραπέμπει λίγο παρακάτω στον πατέρα Alexander Schmemann: «αυτό το πλέγμα άλλωστε της υποκριτικής πνευματικότητας-εξουσίας-ζηλωτισμού και φανατισμού που οδηγεί τους «θρησκευόμενους» ανθρώπους να βλέπουν τη χαρά των άλλων με υποψία». Σε βλέπουν να χαίρεσαι και στεναχωριούνται γιατί, κυρίως, σκέφτονται τη χαρά των ανθρώπων συνυφασμένη με υλικά αγαθά. Αρα, χαρούμενος = αυτός περνάει καλά. Δεν έχει οικονομικό πρόβλημα. Και από κει και μετά αρχίζουν να ζηλεύουν και να φθονούν τον συνάνθρωπό τους γιατί χαίρεται την ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία, την παρέα, τη συντροφιά, την οικογένεια. Φθονούν ουσιαστικά την αγάπη του άλλου για τους άλλους. «Όσο λοιπόν», καταλήγει ο πατήρ Χαράλαμπος, ερχόμενος για άλλη μια φορά στο κείμενο των Μακαρισμών «και αν δηλώνεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλύσουν την ύπαρξή σου». “Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται”.
Στο κείμενο:
Μην χάνεις χρόνο…
Ή, αλλιώς θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο (να κάνω μια παρέμβαση πάλι)
Έσω αισιόδοξος…,
υπάρχουν δέκα τρία «μην περιμένεις να», που σκιαγραφούν την υπαρξιακή αγωνία του μοντέρνου ανθρώπου να κατακτήσει σε απόλυτο βαθμό την τελειότητα. Μια βαθύτατη κοινωνική και πολιτισμική τελειότητα που η νεωτερικότητα «κέρασε» (Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει δηλ.) τον άνθρωπο ως αντίδοτο στην αποϊεροποίηση του συντηρητικού παραδοσιακού μεσαιωνικού μοντέλου. Η επιστημονική απόδειξη και ο εξορθολογισμός των χρηστικών διανοητικών εργαλείων εκλαμβάνονται ως ολιστικές επεξηγήσεις των ανθρωπίνων ικανοτήτων και ο μοντέρνος άνθρωπος εγκλωβίζεται σε μια σισύφεια μηχανιστική αποδεικτική περιπέτεια. Η αποδεικτική αυτοερμηνεία, όμως, των πολιτισμών αποδείχθηκε τραγική και ατελέσφορη.
«Οπότε τι κάνω»? αναρωτιέται ο πατήρ Χαράλαμπος και απαντά: «Κατανοώ την κτιστότητά μου», [παρένθεση: (ο αείμνηστος καθηγητής της Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας Νίκος Ματσούκας μας έλεγε πολύ συχνά στα μαθήματα του με αυτή την άνεση της γνωστικής χαρισματικής ικανότητας που τον χαρακτήριζε σηκώνοντας τους ώμους του, παίζοντας τα χέρια του και κουνώντας τις παλάμες του: αν θέλετε να καταλάβετε την Ορθόδοξη Θεολογία οφείλετε να καταλάβετε την διαφορά ανάμεσα στο άκτιστο και το κτιστό, τη διαφορά ανάμεσα στο άκτιστο και άπειρο του Θεού και στο κτιστό και πεπερασμένο του ανθρώπου]. Εδώ λοιπόν ακριβώς ο πατήρ Χαράλαμπος καταπιάνεται με το Α και το Ω της Ορθόδοξης Θεολογίας: «κατανοώ, λοιπόν, την κτιστότητά μου» λέει ο πατήρ Χαράλαμπος, κατανοώ δηλ με λίγα λόγια ότι δεν είμαι Θεός, «κατανοώ», συνεχίζει, «τη ρευστότητα των ανθρωπίνων πολιτισμών, δεν απογοητεύομαι, συμφιλιώνομαι με την πραγματικότητα του εαυτού μου και επαναδιεκδικώ». Δηλ. επαναδιεκδικώ μέσα από την κατεικονική μου δημιουργία από τον Θεό την δυναμική καθομοιωτική μου πορεία προς Αυτόν. Γιαυτήν λοιπόν την καθομοιωτική πορεία γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος μια εκπληκτική φράση, θα έλεγα μοναδική: «Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα για να πας έναν περίπατο (προς τον Θεό). Ξεκίνα έστω και μόνος. Στη διαδρομή θα συναντήσεις συνοδοιπόρους». !!!!!!!
Και ερχόμαστε σε ένα θέμα που πονά… Το κείμενο έχει τον τίτλο:
Ένα γιατί που γίνεται πίστη
Αν με ρωτούσατε να σας πω ή να σας συστήσω ένα από αυτά τα 26 κείμενα που υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο, ένα κείμενο που να «αποκαλύπτει» τη θεολογική σκέψη του πατέρα Χαράλαμπου ή ένα κείμενο που να απαντά στο ερώτημα: Τι θέλει να μας πει τελικά με το νέο του βιβλίο ο πατήρ Χαράλαμπος, θα σας πρότεινα να διαβάσετε αυτό το συγκεκριμένο κείμενο.
Η αμαρτία είναι αυτή που οδηγεί στην πίστη, γιαυτό και ο πατήρ Χαράλαμπος γράφει: «μη φοβάσαι ότι θα αμαρτήσεις» γιατί και στον ίδιο το Χριστό: «μετά το βαθύ υπαρξιακό ερώτημα, μετά την αγωνία του μαρτυρίου, μετά την οδύνη του Σταυρού έρχεται η παράδοση στο θέλημα του Θεού». Η φράση θυμίζει το κείμενο της Chiara Lioublich, ιδρύτριας του κινήματος των Focolari, για τον εγκαταλελειμένο, πάνω στο Σταυρό, Ιησού. Σε αυτό το κείμενο η θεολογία του πατέρα Χαράλαμπου «πυργώνεται», για να χρησιμοποιήσω αυτή τη αντριωμένη λέξη του Νίκου Καζαντζάκη, απεγκλωβίζεται από τη λογικότητα της οργανωμένης σκέψης, εγκαταλείπει την ορθολογική απαίτηση των απαντήσεων σε κάθε απαιτητικό αιτιολογικό «γιατί» και μεταμορφώνεται σε καρδιακή γνώση, σε πίστη και εμπιστοσύνη στον Εσταυρωμένο Ιησού. Δεν θα ανατρέξω στην νηπτική θεολογία των Πατέρων για να σας πω το πόσο δίκιο έχει, γιατί δεν ανήκω μεθοδολογικά σε αυτούς που ξεσηκώνουν τσιτάτα των Πατέρων για να επιβεβαιώσουν το πόσο συνεπείς, στην Ορθόδοξη θεολογία, είναι. Θα σας πάω στη μοντέρνα εποχή, στο μαθητή του Freud, τον Erich Fromm, ψυχαναλυτή και φιλόσοφο, ο οποίος δίνει τον εξής ορισμό για την πίστη: «Πίστη είναι βεβαιότητα για το αβέβαιο». Αυτή την φράση την παίρνω από τον Fromm και τη συνδέω με τα λόγια του πατέρα Χαράλαμπου. Πίστη λοιπόν σημαίνει: «αφήνομαι σε κείνον που δεν καταλαβαίνω» πίστη σημαίνει: «μαθαίνω να εμπιστεύομαι». «Και η πίστη γεννιέται» κατά τον πατέρα Χαράλαμπο εκεί που ο Άλλος μεταμορφώνεται σε παρουσία Θεού. Αυτός ο Άλλος που στην παραβολή της Τελικής Κρίσης γίνεται αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης. Γίνεται ένας Θεός των δακρύων, του πόνου, της πείνας, της δίψας, της φυλακής. Ένας Θεός έξω από εξουσίες και κυριαρχίες. Ένας Θεός της αγάπης και της ελπίδας.
Κουβεντιάζοντας… είναι ο τιτλος που δίνει ο πατήρ Χαράλαμπος στο κείμενο που θα δουμε τώρα και στο οποίο θα πρόσθετα
Κουβεντιάζοντας… για την ελευθερία.
Ο πατήρ Χαράλαμπος σε αυτό το κείμενο επιχειρεί να ορίσει την ελευθερία ως πράξη και όχι ως έννοια. Διαβάζοντάς το, το μυαλό μου πήγε στον μεγάλο Δανό υπαρξιστή φιλόσοφο του 19ου αι. Sören Kierkegaard και σκέφτηκα το πόσο θα χαμογελούσε ικανοποιημένος, αν, κρυμμένος σε μια γωνιά, άκουγε τα γραφόμενα του πατέρα Χαράλαμπου.
Πότε λοιπόν αισθάνεσαι ότι είσαι ελεύθερος?
«Όταν», μας λέει ο πατήρ Χαράλμπος, «δεν χρειάζεσαι να αποδεικνύεις τίποτα και σε κανέναν… Ελευθερία σημαίνει να απεγκλωβιστείς από την επικριτική ματιά των άλλων, μα πιο πολύ από τον φρικαλέο δήμιο που κουβαλάς μέσα σου και σε εξοντώνει διαρκώς στα μαρτύρια της καρδιάς σου. Και ξέρεις εεε? Την κουκούλα αυτού του δήμιου δεν θέλησε ποτέ κανείς να την τραβήξει. Μα κανείς, σου λέω. Γιατί σαν την τραβούσε, θα αντίκριζε πρόσωπα πολύ αγαπημένα, μα πιο πολύ τον ίδιο μας τον εαυτό».
Μας ζητά πολύ δύσκολα πράγματα ο πατήρ Χαράλαμπος? ΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ. Ζητά δύσκολα πράγματα. Δεν γνωρίζω κατά πόσο έστω και λίγοι από εμάς, έχουν τη δύναμη να επεγκλωβιστούν από την επικριτική ματιά των άλλων. Δύσκολα πράγματα αυτά. Ο ίδιος ο Kierkegaard εξουθενωμένος από την ίδια την υπαρξιακή του υποχρέωση για απόλυτη ελευθερία πέθανε σε ηλικία 48 χρονών, βαριά άρρωστος, στο γραφείο του πάνω στα γραπτά του, αρνούμενος κάθε σχέση με οποιονδήποτε πίστευε πως ερχόμενος σε σχέση μαζί του θα επιχειρούσε να θέσει στην ελευθερία του μέσα σε κανόνες και υποχρεώσεις. Μόνο που έκανε ένα τραγικό υπαρξιακό λάθος. Εβλεπε παντού ανθρώπους που θέλαν να του στερήσουν την ελευθερία του. Γιατί? Γιατί ξέχασε την αγάπη. Δεν γνωρίζω αν θα δοθεί ποτέ η ευκαιρία και η δυνατότητα στον πατέρα Χαράλαμπο να συναντήσει τον Kierkegaard και να συζητήσουν οι δυό τους την ελευθερία στην πράξη. Το σίγουρο είναι, κατά την γνώμη μου, πατέρα Χαράλαμπε, ότι θα πρέπει να του υπενθυμίσετε αυτό το οποίο γράφεται στο βιβλίο σας: «ότι ο Θεός αποκαλυπτόμενος στο πρόσωπο του Χριστού μάς είπε ότι η μόνη οδός της γνώσης του Θεού είναι η αγάπη. Και αγάπη χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς αγάπη».
Η θεολογική σκέψη του πατέρα Χαράλαμπου, η γραφή του, ο λόγος του, αποτελούν ανατρεπτικές καταθέσεις. Ανατρεπτικές καταθέσεις, οι οποίες σε αναγκάζουν όταν τον ακούς, όταν τον διαβάζεις ή όταν συνομιλείς μαζί του να σκεφτείς ότι: ετούτος δα ο παπάς είναι κάπως περίεργος. Γιατί?
Γιατί αυτά που λέει, γράφει και κάνει έρχονται σε αντίθεση με τα στερεοτυπικά ηθικολογήματα των «πρέπει» και των κανόνων. Τι πάει να πεί αυτός ο τίτλος σε ένα από τα κείμενα αυτού του βιβλίου:
Η αγνεία της πόρνης και η πορνεία των «αγνών».!!!???
Ο «εκκλησιαστικός» καθοδηγητικός κομφορμισμός θα εξίσταται και θα ενίσταται, όπως στο άλλο το κείμενο εξίσταται και ενίσταται ο εμπειριστής… Ο λόγος του πατέρα Χαράλαμπου σου χαλάει το χουζούρι… Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι που δεν κάνουν ένα βήμα στη ζωή τους χωρίς την έγκριση του «πνευματικού» τους καθοδηγητή θα αισθάνονται περίεργα αν όχι εχθρικά. Δεν έχεις ευτυχώς την «ευκολία» σου όταν συζητάς ή τον διαβάζεις τον πατέρα Χαράλαμπο. Ξεβολεύεσαι. Και ξεβολεύονται κυρίως αυτοί που δεν θέλουν να αναλαμβάνουν ευθύνες. Ευθύνες και αποφάσεις. Πόσο κοντά βρίσκεται στο μεγάλο κρητικό συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος έγραφε για την ευθύνη: “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω,” το γνωρίζει πολύ καλλίτερα απόλους μας ο ίδιος ο πατήρ Χαράλαμπος.
?Αυθαιρετεί ο πατήρ Χαράλαμπος όταν ανατρέπει με τη σκέψη του κάθε έννοια ηθικής ευταξίας και νομοκανονικού φορμαλισμού? ΟΧΙ. Τα βιβλικά παραδείγματα της πόρνης που έρχεται σε ρήξη με το αμαρτωλό της παρελθόν για να ελευθερωθεί μέσα στην αποδοχή και την αγάπη του Θεού, (όπως εκπληκτικά μας περιγράφει το δοξαστικό του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, το γνωστό ως τροπάριο της Κασσιανής) αφενός, και το παράδειγμα του Ιούδα αφετέρου, που από μαθητής της αγάπης έγινε «ο παραδιδούς» την ένσαρκη αγάπη στη νομοκρατούσα θρησκευτική και πολιτική εξουσία, δικαιώνουν την σκέψη του. Ο ηθικός περφεξιονισμός του Ιησού κινούμενος εκτός ορίων κανονικότητας συγ-χωρεί την πόρνη και επιτρέπει την «παράδοσή» του από τον μαθητή του. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη ο άνθρωπος κινείται ελεύθερος πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ροπής του είτε προς την αμαρτία είτε προς την ελευθερία.
Ο «ενάρετος θρησκευόμενος» χριστιανός αγνοεί την παράμετρο της ελευθερίας. Αισθάνεται μόνο το φόβο και την ενοχή της αμαρτίας και τρέχει «αυτοπαγιδευμένος» να λύσει τις αμαρτίες του «συστημικά». Είναι, όμως, τελείως αδιάφορο το γεγονός της συστημικής αναζήτησης της μετάνοιας και της συγ-χώρησης, όταν ο Θεός της ένσαρκης κένωσις απουσιάζει παντελώς από την καρδιά τους ή έχει μετατραπεί σε ένα checking ηθικών επιταγών ή έχει μετατραπεί στο ντοστογιεφσκικό μέγα ιεροεξεταστή. Για τον πατέρα Χαράλαμπο: «η ίδια η καρδιά που είχε την τόλμη και το θράσος της αμαρτίας, (αυτή) η ίδια έχει την ορμή και τη δίψα της μετάνοιας».
Λίγο παρακάτω στο κείμενο:
Θέλω όλα να τα ελέγχω…
Επανέρχεται με το ερώτημα: Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ την αμαρτία? Γιατί όχι δυστυχώς, θα χάσουμε τον Θεό, αλλά γιατί θα χάσουμε την υπόληψη και την εικόνα μας προς την κοινωνία. Αυτό το φόβο, γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος τον μεταφέρουμε και στην υποτυπώδη σχέση μας με τον Θεό. Οπότε, όταν έχεις μετατρέψει τα πάντα σε αμαρτίες, και το κάνεις καθαρά από το φόβο σου προς τη ζωή, γνωρίζεις τι να προσέχεις και τι όχι. Και οι εντολές του Θεού? θα ρωτήσει ο θεοσεβούμενος άνθρωπος. Και ο Φαρισαίος θεοσεβούμενος ήταν «αλλά έφαγε πόρτα από τον Ουρανό» γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος. Αυτή η εκπληκτική εικόνα του αυτάρεσκου Φαρισαίου των αρετών και της τήρησής του Νόμου. Τι είναι ο Φαρισαίος? Ένα εγωπαθές ανθρωπάκι που υποδεικνύει στον Θεό ότι αυτός είναι ο superstar της σωτηρίας, απαξιώνοντας τον Άλλον, τον «αμαρτωλό» συνάνθρωπό του. «Μακάριοι οι ταπεινοί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεό όψονται», αναφέραμε και προηγουμένως. Μακάριοι λοιπόν οι τελώνες, οι ληστές, μακάριες οι πόρνες, μακάριοι όλοι και όλες οι οποίοι εν επιγνώσει ταπεινώνονται.
Ο «θρησκευόμενος» φαρισαϊκός εγωισμός γράφει ο πατήρ Χαράλαμπος στο κείμενο:
Όλα τα δάκρυα δεν είναι καθαρά…,
διψά για έλεγχο. Έλεγχο του εαυτού του και των άλλων μέσα από νόρμες, νόμους και διατάξεις που θα επιβεβαιώνουν την αυτοϊκανοποίησή του, την αυτοδικαίωσή του, την αυτοδοξολογία του αφενός, και την αναμαρτωλότητά του αφετέρου. Προσδιορίζει ο ίδιος τον θρησκευτικό του ορίζοντα και τους κανόνες της σωτηρίας του. Έχει στα χέρια του το σωτηριόμετρο και κάθε μέρα μετρά, όπως ο διαβητικός μετρά τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα του, τις αμαρτίες που επιβαρύνουν την πορεία του προς τη σωτηρία, αυξάνοντας τις δόσεις της εγωϊστικής του θρησκευτικότητας, όπως αντίστοιχα ο διαβητικός αυξάνει τις γραμμές της ινσουλίνης που προσλαμβάνει, λες και η θρησκευτικότητα είναι μια ορμόνη που εξισορροπεί την άνοδο των τιμών της αμαρτωλότητας του ανθρώπου.
Ο Φαρισαίος αισθάνεται άξιος, όχι χάριν της αγάπης του προς τον Θεό, αλλά όπως αναφέρει ο πατήρ Χαράλαμπος: «χάριν των φαντασιακών του αρετών… Δόμησε την επιτυχία του στην έξωθεν καλή μαρτυρία και όχι στην έσωθεν ειρήνη με τον Θεό… Δεν κατανοεί ότι ο Θεός είναι αμετάβλητος και απαθής. Δεν μεταβάλλεται, δεν έχει συναισθήματα, δεν μας αγαπά σήμερα περισσότερο, γιατί είμαστε «καλά παιδιά» και αύριο λιγότερο, γιατί είμαστε «κακά».
Σιωπηρές απαντήσεις…
Ανάμεσα στα 26 κείμενα αυτού του σοφίας, πίστης, ελπίδας και αγάπης βιβλίου υπάρχει ένα κείμενο με επικεφαλίδα «Σιωπηρές απαντήσεις», το οποίο ξεχωρίζει για το έντονο προσωπικό εξομολογητικό τρόπο παρουσίας του ίδιου του πατέρα Χαράλαμπου. Διαπραγματεύεται το πρόβλημα της ύπαρξης του θανάτου ως ανθρώπινη κατάσταση, αλλά και ως απορία. Είναι ένα κείμενο συγκινητικό, συναισθηματικά φορτισμένο, ένα κείμενο αυτογνωσίας. Όσοι και όσες το διαβάσετε και έχετε βιώσει την απώλεια ενός αγαπημένου σας προσώπου θα δείτε εκεί μέσα τον ίδιο σας τον εαυτό. Αυτό τουλάχιστον ένιωσα προσωπικά ο ίδιος, διαβάζοντας αυτό το κείμενο. Αυτό το κείμενο μ’ έκανε ν’αγαπήσω ακόμη περισσότερο τον πατέρα Χαράλαμπο.
Ξέρετε…
Τον πατέρα Χαράλαμπο τον έχω συναντήσει ελάχιστες φορές. Δεν είμαστε αυτό που λέμε «κολλητοί». Δυό-τρείς φορές είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στον ίδιο χώρο και να ανταλλάξουμε κάποιες απόψεις. Όταν ήρθα στην Κρήτη μία συνάδελφος μού μίλησε γιαυτόν και με προσκάλεσε στην παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου. Στην αρχή αντέδρασα. Αυτή όμως επέμενε. –Ελα μου λέει και θα δεις… Ξέχνα αυτά που ξέρεις.
Ήρθα. Είδα. Άκουσα. Κατάλαβα. Μετά άρχισα να τον παρακολουθώ. Από γωνία σε γωνία. Τον ξαναβρήκα μέσω των μέσων κοινωνικής διαδικτύωσης. Τον βρήκα και ως πατέρα Λίβυο, ανακάλυψα ότι είμαστε ομογάλακτοι του τμ.Θεολογίας του ΑΠΘ και ανακάλυψα ότι είναι και παοκτσής. Ε, αυτό το τελευταίο ήταν απ’ όλα όσα σας ανέφερα και το πιο καταλυτικό. Είχα μπροστά μου λοιπόν έναν κληρικό (εμείς τα παπαδοπαίδια έχουμε μια άλλη θέαση του ιερέα, και μια άλλη συμπεριφορά θα έλεγα απέναντι στο «ιερό», γιατί συνήθως στον κάθε κληρικό βλέπουμε τον ίδιο μας τον πατέρα… και αυτό πολλές φορές δεν είναι και τόσο φρόνημο), που μου ζήτησε να συμμετάσχω στο πάνελ της παρουσίασης του βιβλίου του. Ενεργοποιήθηκε αμέσως η παοκτσίδικη αλληλεγγύη μου…
Λοιπόν αστειεύομαι…
Όταν λοιπόν μου ζήτησε να συμμετάσχω στο πάνελ της παρουσίασης του νέου βιβλίου του, τού είπα ότι με τιμά η πρότασή του, γιατί μου έδωσε να καταλάβω ότι και αυτός με παρακολουθεί. Αναζήτησα τον κοινό παρανομαστή. Με αυτό το κείμενο τον βρήκα. Είναι η αυτογνωσία. Στο κείμενο που μόλις προανέφερα ο πατήρ Χαράλαμπος έχει τη δύναμη και το σθένος να απαντήσει στην ερώτηση που του έκαναν: -Πάτερ μου γιατί??? Γιατί ο θάνατος? Δεν ξέρω, δεν έχω απαντήσεις, απάντησε. Μου αρέσει και μένα να δίνω τέτοιες απαντήσεις. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να απαντήσω. Ο Θεός ξέρει.
Δεν ξέρω. Ο Θεός ξέρει. Αυτή η αυτογνωσία μ’έκανε λοιπόν να τον αγαπήσω ακόμη περισσότερο.

Επιτρέψτε μου λοιπόν, κλείνοντας, να του αφιερώσω δυό στροφές από το τραγούδι της Αρλέττας : Στο μπαρ, το Ναυάγιο:
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος
Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις
ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις

30 Νοε 2015

Ο π. Βαρνάβας Γιάγκου στην Αθήνα


Μια ξεχωριστή ευκαιρία θα έχουν οι φίλοι του βιβλίου την Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015 στη «Στοά του Βιβλίου», Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου, Αθήνα, στις 7:00 το βράδυ.

Συγκεκριμένα οι εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ», θα παρουσιάσουν το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Βαρνάβα Γιάγκου με τίτλο, «Αμαρτωλών Εκκλησία».

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
- Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος,
- Ο Παν. Αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης, Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και
- Ο Δρ. Δημήτριος Καραγιάννης, Παιδοψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής
Την εκδήλωση θα κλείσει ο π. Βαρνάβας Γιάγκου.
Το βιβλίο διατίθεται στο βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων «ΕΝ ΠΛΩ», Χαρ. Τρικούπη 6-10, Αθήνα.

25 Νοε 2015

Αρρωστημένη θρησκευτικότητα


«Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητας για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητας για την αμαρτωλότητά του.
Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια…
Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.
Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.


Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης


24 Νοε 2015

Βιβλιοπαρουσίαση Ηράκλειο Κρήτης


Σήμερα ημέρα Τρίτη 24 Νοεβρίου 8:00μ.μ, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του νέου βιβλίου, "Κάθε τέλος μια αρχή...." στην αίθουσα "Ανδρόγεω" του Δήμου Ηρακλείου. 
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Χριστόφορος Αρβανίτης, Επικ, Καθηγητής Κοινωνιολογίας της Θρησκείας, Π.Α.Ε.Α.Κ 
Ζαχαρίας Κατσακός, D.E.A. Νεολληνικής φιλολογίας-κριτικός λογοτεχνίας
καθώς δε και ο συγγραφέας. 

18 Νοε 2015

Υποχρέωση....

Έχουμε ιερή “υποχρέωση” σε μια ζωή με τόσα βάσανα και πόνο, να χαμογελάμε. Κι αν όλα είναι χάλια να λέμε είναι τέλεια.Ή όπως έλεγε ο Ρίτσος,«Να λες: ουρανός και ας μην είναι». Μονάχα έτσι θα κουράσουμε τον θάνατο που μας κυνηγάει και προσπαθεί να κρύψει τον ουρανό πριν μας θάψει στο χώμα…


π. λίβυος


12 Νοε 2015

Δεν φταίς γι όλα και όλους..


Σταμάτα να αισθάνεσαι για όλους και όλα υπεύθυνος. Εάν γελά κάποιος ή κλαίει. Εάν έχει μούτρα ή είναι λυπημένος. Εάν περνάει ή δεν περνάει καλά στην βόλτα που βγήκατε, εάν έχει ή δεν έχει όρεξη. Θα ενδιαφερθείς. Θα ρωτήσεις. Θα τείνεις χείρα βοηθείας. Αλλά μέχρι εκεί. Έπειτα αρχίζει η αρρώστια. Δεν είναι πνευματικότητα αυτό. Είναι ενοχικότητα και νεύρωση καραμπινάτη. Μια βαθιά ενοχή εκφράζεις και όχι ενδιαφέρον. Μην μπερδεύεσαι. Άσε που κρύβει και τεράστια δόση εγωισμού να πιστεύεις ότι εσύ μπορείς να επηρεάσεις τα πάντα και τους πάντες. Δεν είσαι Θεός και ούτε πρέπει να πάρεις την θέση του…..



π.λίβυος 


9 Νοε 2015

Ένας συκοφαντημένος στον Παράδεισο...

Πείτε μου ποιος έχει διαβάσει τον βίο του Αγ. Νεκταρίου και δεν ένιωσε αγάπη και σεβασμό για το πρόσωπο του; Όχι δεν είναι μόνο τα θαύματα που τον έκαναν τόσο αγαπητό στο λαό μας. Αλλά αυτή η βαθιά αίσθηση αδικίας που διατρέχει ολόκληρη την ζωή του. Διαβάζεις το συναξάρι του και νιώθεις την ανάγκη να τον πάρεις μια τεράστια αγκαλιά. 
Ταλαιπωρημένος, διωκόμενος, συκοφαντημένος και αδικημένος. Ένας άνθρωπος που κατακρίθηκε τόσο πολύ στην ζωή του, που ειπώθηκαν τόσα ψέματα για το πρόσωπο του, και γνώρισε σε τέτοιο βαθμό την ψευτιά και υποκρισία των ανθρώπων «άξιζε» και "έπρεπε" να ανακηρυχτεί άγιος της εκκλησίας. Ίσως για πολλούς λόγους που γνωρίζει καλύτερα ο Θεός, μα πάνω από όλα, για να 'χουν σήμερα στην ζωή τους, όλοι οι συκοφαντημένοι και παρεξηγημένοι, οι κατά κόσμο περιφρονημένοι ένα δικό τους άνθρωπο στο ουρανό. Μια γλυκιά ζωντανή παρουσία, να παρηγορεί την πίκρα της αδικίας και της συκοφαντίας…..


π.λίβυος 


6 Νοε 2015

Το βλέμμα του άλλου...

Τι είπε για μένα ο τάδε; Γιατί το είπε; Πως με κοίταξε; Τι σκέφτηκε; τώρα τι θα γίνει; Πως θα γίνει; κι αν; μήπως; λες; Και ο βασανισμός δεν έχει τελειωμό.
Δήμιος εγώ ο ίδιος του εαυτού μου, που άφησα η γνώμη του άλλου να παιδέψει τόσο πολύ την δική μου ζωή.
Κουρασμένος και εξαντλημένος στα βλέμματα τους, στα πρέπει τα δικά τους, η αρρώστια κτυπάει απαιτητική την πόρτα της ζωής μου, ζητώντας μετά από το μυαλό και το σώμα μου. Πριν συμβεί αυτό, και όσο ακόμη προλαβαίνουμε.
Ας πάψουμε κι ας σπάσουμε των φαύλο κύκλο των τοξικών αυτών σκέψεων. Ας πούμε, φτάνει ως εδώ.

Ας με κοιτάξει όσο και όπως θέλει ο καθένας. Ας πει ότι θέλει και ότι στάξει από το χείλη του, εγώ πεισματικά και ορκισμένος στην ζωή που μου δωρίθηκε, θα κάνω αυτό που νιώθω, εκείνο που αισθάνομαι και ζητάει η ψυχούλα μου και η καρδιά μου λαχταρά. Αρκεί να μην κάνω κακό σε κανένα.

Να ζήσω ζητάω με το δικό μου τρόπο, την δικιά μου ζωή. Να ζήσω και να πεθάνω εγώ, κι όχι κάποιος άλλος στην θέση μου.

Ο Θεός μου χάρισε την ζωή, και εγώ δεν μπορώ πλέον να την σπαταλάω στο βλέμμα και τα θελήματα του άλλου….

π.λίβυος 

1 Νοε 2015

Λιγάκι σημασία....


Όταν ένα παιδί κάνει αταξίες τις περισσότερες φορές ζητάει να του δώσουμε λιγάκι σημασία. Ένα ενδιαφέρον. Ενήλικες ακόμη, τι ζητάμε; Το ενδιαφέρον του άλλου. Μια λέξη αγάπης, ένα βλέμμα συμπάθειας, μια αγκαλιά να σκορπίσουν οι φόβοι μας. Πολλές φορές λέμε, με παράπονο «δεν μου δίνει κανείς σημασία». Τότε μπορεί να κάνουμε τα πάντα για να ασχοληθεί κάποιος μαζί μας. Ετσι και στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, το μεγάλο αμάρτημα του πλουσίου, δεν είναι ο πλούτος και μόνο, αλλα η αδιαφορία του για τον άλλο. Τελικά να το θυμάστε, ένα ενδιαφέρον θα μας σώσει και μια αδιαφορία θα μας κολάσει.

29 Οκτ 2015

Η βοήθεια της Παναγίας....


Διάβασα, ένα ωραίο διήγημα, για μια πόρνη που έδινε τα λεφτά της ελεημοσύνη, τάιζε τα γατιά της γειτονιάς και μεγάλωνε την μονάκριβή κόρης της, η οποία βέβαια ήταν νεκρή εδώ και χρόνια, αλλά εκείνη δεν ήθελε να το αποδεχτεί. Γι αυτό έλεγε στους πελάτες της, "σιγά σιγά, θα μου ξυπνήσετε το παιδί". Ένα πρωί την είδαν να θυμιάζει το σπίτι, και να ανοίγει δειλά δειλά την πόρτα και τα παράθυρα. Όποιος ερχόταν, τον έδιωχνε, λέγοντας, ότι δεν θα δουλέψει. Έλεγε, ότι της εμφανίστηκε η Παναγία, και της ζήτησε να κόψει το τσιγάρο και την πορνεία. "Εεε να στεναχωρήσω και να απογοητεύσω την Παναγία δεν γίνεται...". Έκλεισα το βιβλίο και θυμήθηκα τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου, που μου έλεγε, "Έρχονται πόρνες για εξομολόγηση, και στο τέλος δεν ξέρω εάν πρέπει να τις αφήσω να μου φιλήσουν αυτές το χέρι ή εγώ το δικό τους".



14 Οκτ 2015

Θεέ μου, πόση αγάπη ξοδεύεις.....


Όταν επισκεφτείς, πολλώ δε μάλλον όταν μείνεις σε ένα νοσοκομείο, καταλαβαίνεις πόση βλακεία και μικρότητα κουβαλάμε εκεί έξω όλοι μας. Στις καθημερινές μας ασχολίες, στις σχέσεις και επαφές μας. Με τι ασχολούμαστε και τυραννιόμαστε. Με τα χρόνια πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία, από το να πετάς σε ανόητα πράγματα και υποθέσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός. Θεέ μου, πόση αγάπη ξοδεύεις για να συγχωρείς την ανοησία μας….

12 Οκτ 2015

Ο π. Λίβυος από την Κρήτη στο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει...».



Ο π. Σπυρίδων Τσιμούρης φιλοξένησε την Δευτέρα 5 Οκτωβρίου, τον π. Χαράλαμπο Λίβυο Παπαδόπουλο, σε μία συζήτηση με θέμα: “Άνω κάτω, πτήσεις στα χαμηλά με τον πατέρα Λίβυο. Τσαλακωμένη αγιότητα - η ευλογία της αποτυχίας ”, στο πλαίσιο του προγράμματος καθημερινών δράσεων του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, με τον τίτλο “ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει...”


27 Σεπ 2015

Μελαγχολικές Κυριακές...


Την γνωρίζω καλά αυτή την μελαγχολία της Κυριακής και μάλιστα του απογεύματος της. Ξέρεις γιατί το απόγευμα είναι πάντα πιο μελαγχολικό; Γιατί αισθάνεσαι μια προδοσία, για στιγμές και ώρες που χάθηκαν δίχως να ζήσεις. Λές πάει τελείωσε. Άσε δε που όταν μας μαθαίνουν πως είναι γιορτή και επιβάλλεται να είμαστε χαρούμενοι, κάπου μέσα μας αντιδράμε. Μια και η χαρά δεν ανθίζει στα "πρέπει". Όμως να θυμάσαι, δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι καλά, επειδή είναι Κυριακή ή γιορτή. Μην πιέζεις τον εαυτό σου να νιώσει κάτι που δεν είναι έτοιμος να βιώσει. Μην ξεχνάς ότι εάν η καρδιά σου δεν θελήσει να ζήσει και να χρωματίσει την κάθε ημέρα και ώρα και στιγμή, δε μπορεί κανένα ημερολόγιο να το πράξει. Άλλωστε θα έρθουν κι άλλες Κυριακές, να είσαι έτοιμος, ο Θεός δεν ειναι με τα ημερολόγια αλλά με τις ανθρώπινες καρδιές.. 

π.λίβυος

15 Σεπ 2015

Ο πιο σκληρός άνθρωπος πήγαινε στην "εκκλησία"....

Βρεθήκαμε στην παρουσίαση ενός βιβλίου. Φίλοι όλοι παλιοί. Από το σχολείο και  το πανεπιστήμιο. Τρεις άντρες και δυο γυναίκες. Μονάχα μια μεσήλικη κυρία δεν γνώριζα. Αλλά έμαθα ότι ήταν φίλοι των φίλων μου.
Η συζήτηση ήρθε γρήγορα γύρω από το θέμα των προσφύγων. Όντως δύσκολο ζήτημα. Πρώτα για τους ανθρώπους που εκπατρίζονται και περιφέρονται στα αζήτητα της ιστορίας δίχως όνομα. Έπειτα για εκείνους που τους υποδέχονται. Ανασφάλεια, φόβος και ταλαιπωρία.
Όλοι πήραμε θέση. Είπαμε την γνώμη μας. Κάποια στιγμή πήρε τον λόγο κι΄κείνη η κυρία που δεν γνώριζα. Η φίλη των φίλων μου. 
Σφιγμένο πρόσωπο. Αγχωμένα στήθη δίχως παλμό. Χέρια τρεμάμενα τρομοκρατημένα. Κυρίως όμως το βλέμμα της. Σκοτεινό και παγερό, γεμάτο κακία και επιθετικότητα. «Γιατί δεν τους αφήνουν να πνιγούν στην θάλασσα», είπε με μια αδιαφορία να κυματίζει στο ειρωνικό της γέλιο. «Ποιος τους είπε να φύγουν από εκεί που ήταν; Εμείς τι να τους κάνουμε εδώ;».
Σαστίσαμε όλοι στην παρέα. Όχι τόσο από μια διαφορετική έστω και ακραία άποψη που εκφράστηκε, όσο από την παγωμένη απάνθρωπη συνείδηση της. Για το γεγονός οτι υπάρχουν καρδιές για τις οποίες ο θάνατος μοσχοβολά αδιάφορα.
Όταν σηκώθηκε να φύγει μας χαιρέτισε όλους, ευγενικά και τυπικά τόσο.. που πάγωσα. Τότε ήταν που έγινε η πλήρη κατάρρευση μέσα μου.
«Ποια είναι η κυρία αυτή;», ρώτησα την παρέα.
«Την λένε Ελένη και είναι άνθρωπος της εκκλησίας. Πολύ πιστή.» μου απάντησαν.Έσκυψα το κεφάλι γεμάτος ντροπή. Ο πιο σκληρός άνθρωπος σε όλη την παρέα ήταν εκείνος που πήγαινε στην εκκλησία. Ήταν προφανές οτι δεν είχε γνωρίζει τον Χριστό αλλά τους νόμους και τύπους μιας θρησκείας. 


π.λίβυος 


3 Σεπ 2015

Όταν πεθαίνει ενα παιδί, πεθαίνει η ανθρωπότητα...



Όχι δεν πνίγηκε στην θάλασσα αλλά στην αδιαφορία μας. Στο ψεύτικο παραχαραγμένο Χριστιανισμό μας και στο πολιτισμό της παρακμής μας. Ας πάει τώρα κάποιος να ρωτήσει αυτό το παιδί, σε ποια φυλή και θρησκεία ανήκει. Γιατί εγώ βλέπω μονάχα ένα παιδί. Κι όταν πεθαίνει ένα παιδί, πεθαίνει η ανθρωπότητα.

π.λίβυος

31 Αυγ 2015

Προτιμώ τα λάθη από την ακινησία....

Σήμερα διάβαζα μέσα στα άλλα συνεντεύξεις. Μου αρέσουν πολύ οι συνεντεύξεις ως αναγνωστικό είδος.Μπορεί να διαβάζω ώρες.Έπεσα πάνω σε μια καταπληκτική της μεγάλης Σαρλότ Ράμπλινγκ που είχε δώσει στον Θ. Λάλα και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, αυτό: 
Δεν σας προβληματίζει η πιθανότητα της λάθος επιλογής;

«Και βέβαια. Αλλά δεν μπορώ να μην κάνω τίποτε στη ζωή μου για να μην κάνω και λάθη... Προτιμώ τα λάθη από την ακινησία. Όποιος δεν θέλει να κάνει λάθη κάθεται όλη την ημέρα ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Δεν μπορώ την ακινησία. Η διάθεσή μου να κινηθώ είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνάει τον φόβο του λάθους. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι στα λάθη περιέχεται το ταλέντο για ζωή».

28 Αυγ 2015

Απέτυχες στις εξετάσεις;


Να πούμε συγχαρητήρια στα παιδιά που πέτυχαν στις εισαγωγικές εξετάσεις. Είναι ένα πρώτο βήμα στην ζωή τους. Ένα όνειρο που γοητεύει εάν ήταν βέβαια δικό τους και όχι ικανοποίηση και επιβεβαίωση της γονεϊκής επιθυμίας. 
Να πούμε όμως και συγχαρητήρια και στα παιδιά εκείνα που "απέτυχαν"στις εξετάσεις. Να μην τρομάξουν μπροστά στην "αποτυχία" τους. Άλλωστε η αποτυχία δεν είναι κατάρα αλλά ευκαιρία, μια νέα αρχή που μας περιμένει κλείνοντας το μάτι. Είναι αυτό το πολύ όμορφο και δυνατό που διάβασα σε μια συνέντευξη του φίλου  Θ. Λάλα "Η επιτυχία είναι ένα λεωφορείο που μέσα της σε παίρνει ο ύπνος..."

π.λίβυος 

26 Αυγ 2015

Όταν περνάς όμορφα.....


Είναι αλήθεια, πως όταν περνάς όμορφα και ωραία, ο χρόνος χάνεται. Σαν να μην υπάρχει. Λες και βρίσκεσαι στο παράδεισο που δεν κρέμονται ημερολόγια στους τοίχους μήτε κουρδίζουν ρολόγια στις φτερούγες των αγγέλων. Δεν ισχύει όμως το ίδιο, όταν τα πράγματα δεν κυλούν και τόσα ιδανικά. Όταν η πραγματικότητα που βιώνεις, είναι κόλαση. Εκεί υπάρχει χρόνος. Και είναι τόσο αργός και ζοφερός που σου φαίνεται πως δεν περνάει, δεν κυλάει. Σέρνεται ως φίδι που κοιτά να σε πλανέψει για δηλητηριάσει τα όνειρα σου…

π.λίβυος