30 Δεκ 2015

Έπειτα θα΄ρθουν οι εκπλήξεις...


Εμείς όλοι οι τσαλακωμένοι και δυσκολεμένοι της ζωής, που έχουμε φάει τα σκοτάδια μας με το κουτάλι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι το ύφασμα που κάποτε σχίστηκε, δεν μπορεί να γίνει ποτέ το ίδιο. Η ραφή ή ουλή θα φαίνεται πάντα. Αυτό όμως, δεν είναι αναγκαστικά αδιέξοδο. Δεν ζητάμε την τελειότητα αλλά τον εαυτό μας. Και ο εαυτό μας, χρειάζεται μια βαθιά αγκαλιά γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Είναι φώς και σκοτάδι μαζί. Ιερός και βέβηλος, σεμνός και πρόστυχος, άγιος και αμαρτωλός. Η αποδοχή είναι η αρχή για το ταξίδι. Έπειτα θα έρθουν και οι εκπλήξεις…

π.λίβυος 

2 σχόλια:

Γρηγόρης Ζαγοραίος είπε...

...δεν πρέπει να κατατείνομε προς τον Χριστό μας για να αποκτήσομε συγγένεια μαζί Του πάτερ; Συνέχεια πρέπει να κινούμαστε γύρω απο τον εαυτόν μας;Αμαρτωλοί,δίκαιοι,σεμνοί ή πρόστυχοι όπως λές και να πάρωμε την ζωή στα χέρια μας όπως κι αν είμαστε;
Καλά όλα... αλλά μέτρο πάντων των ανθρώπων ο Θεάνθρωπος Ιησούς...

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γρήγορη, έγραψες!

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και επαυξάνω...

Η ανθρώπινη αδυναμία για να ζήσουμε τη ζωή Του και να εφαρμόσουμε τις εντολές Του είναι δεδομένη. Αλοίμονο σ’ αυτόν που καυχιέται για την πίστη του, τη δύναμή του, την ταπείνωση και τις αρετές του.

Στηριγμένοι στη δύναμη της αγάπης του μεγάλου Θεού μας, μπορούμε να προχωρούμε για να Τον συναντήσουμε.

Στηριγμένοι στη δική Του κίνηση να έλθει μέχρις εμάς και να γίνει ένα με μας, μπορούμε να ελπίζουμε πως τελικά θα ξεπεραστούν τα αδιέξοδα της ζωής μας, ο πόνος και τα προβλήματά μας.

Εμμανουήλ