Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος και σε βλέπω να κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή πια αγκαλιά θα σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε η ζωή από μικρή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου». Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν καλύτερες μέρες, όσο κι αν αργεί θα ξημερώσει ρε αδερφέ…
π. λίβυος
2 σχόλια:
Σ ευχαριστούμε πατέρα Λίβυε γιατί είσαι ανθρώπινος,ρεαλιστικός,απενοχοποιητικός και αληθινός....
Βγες απ' το σκοτάδι του μυαλού σου!Κοίταξε τους ναούς ,μικροί ,μεγάλοι,ταπεινοί,μεγαλοπρεπείς,χαμηλοί ,πανύψηλοι αλλά μέσα τους συντελείται ένα έργο!Ευχαρίστησε Εκείνον και αντί ναού μεγαλοπρεπούς ,ύψωσε το ανάστημά σου και ευχαρίστησε Τον γιατί ο καπετάνιος μαθαίνει κι απ' τις τρικυμίες να μανουβράρει το καράβι !Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Δημοσίευση σχολίου