Είναι κάτι ψυχές που σήμερα το βράδυ δεν θα κατέβουν από τον Σταυρό. Που δεν μπορούν να συμμεριστούν την χαρά της Αναστάσεως. Θέλουν μα δεν σκάει το γέλιο στα χείλη τους. Σ' αυτούς λοιπόν θέλω να πω, οτι όλοι μας έχουμε περάσει παρόμοιες αν όχι και ίδιες καταστάσεις. Τότε που όλα μύριζαν κόλαση και δυσκολευόμασταν να βρούμε το άρωμα του παραδείσου, να αναπνεύσουν άνοιξη τα μέσα μας. Τότε που ο πόνος σαν βαθύ πέπλο κύκλωνε την ψυχή και η χαρά των πολλών μας κούραζε. Είναι οι στιγμές αυτές που λες, μακάρι να ερχόταν ένας να μου πει, οτι κι αυτός πονάει, να μοιάσουμε, να μιλήσουμε, να συνεννοηθούμε, να μην νιώθω μόνος σε αυτό το σκοτάδι.
Όμως ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνάμε και να είμαστε βέβαιοι γι αυτό, ότι ο Σταυρός θα γίνει Ανάσταση. Θα έρθει η μέρα που θα γελάσουμε πάλι και θα χαρούμε. Τώρα μοιάζει μακρινό, αλλά θα γίνει, να το θυμάστε. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο. Ο θάνατος, και το κακό σήμερα δέχονται πλήγμα αφού η παντοδυναμία τους, η απειλή τους τερματίζει. Πλέον και στα πιο βαθιά σκοτάδια εισήλθε το Φως. Και στις πιο δύσκολες στιγμές φάνηκε η ελπίδα. Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά χωρά ξανά η ζωή, το νόημα, η ανάσταση. Μετα Χριστό τίποτε πλέον, δεν μπορεί να νικήσει την ζωή. Οσο, μα όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου