π.Λίβυος: Δεν
μ' αρέσει το σταριλίκι, είμαι απλά ένας παπάς
|
|
Είχα ακούσει πολλές
φορές για τον πατέρα Λίβυο, τον ιερωμένο στον οποίο έχουν αποδώσει το
παράξενο όνομα ,που «μιλάει» περισσότερο τη γλώσσα των νέων , που γεμίζει
αίθουσες στις οποίες επικρατεί το αδιαχώρητο όταν παρουσιάζει τα βιβλία του
και κάνει ομιλίες «οργώνοντας» τη χώρα. Τον Κρητικό ιερέα που «παίζει» στα
δάχτυλά του την τεχνολογία, λατρεύει τη ροκ, τον ακολουθούν 11.600 άτομα στο
facebook , έχει φτάσει το μέγιστο όριο φίλων και συνομιλεί άνετα με
τους πάντες για όλα τα σύγχρονα θέματα ακόμα και αυτά που είναι ταμπού.
Η έκπληξη είναι ακόμη
μεγαλύτερη για όποιον γνωρίζει τον ποιητικό του λόγο και αντιλαμβάνεται τους
«ανοιχτούς ορίζοντες» του κατά κόσμον Χαράλαμπου Παπαδόπουλου. Δέχτηκε με
χαρά να μιλήσει στο neakriti.gr για το πώς ένας άνθρωπος που
δεν ήταν τόσο κοντά στο θεό έγινε παππάς, πως εξηγεί ότι η φήμη «έσπασε» τα
στενά όρια της Μεσσαράς αφού τον γνωρίζουν παντού, αλλά και για τα μικρά και
μεγάλα θαύματα που βιώνει. Μια συζήτηση μαζί του είναι πάντα «μονοπάτι» που
σε οδηγεί περισσότερο σε νέες σκέψεις και αναζητήσεις…
Συνέντευξη στη Φιλία
Σαριδάκη
-ΕΡ.Θα ήθελα να μας
περιγράψετε με λίγα λόγια για τη ζωή της και πως βρεθήκατε τελικά να
ακολουθείτε το δρόμο του Θεού. Ήσασταν πάντα βαθιά θρησκευόμενος ή είναι κάτι
που προέκυψε σταδιακά;
-ΑΠ. Γεννήθηκα στο
Ηράκλειο της Κρήτης, μεγάλωσα στο Μασταμπά, τελείωσα το 2ο Γενικό
Λύκειο Ηρακλείου στην Θέρισσο και έφυγα για την Ιερατική σχολή της Τήνου,
έπειτα πέρασα με εξετάσεις στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης, και
κατόπιν στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Η αλήθεια είναι ότι
μέχρι τα μέσα των Λυκειακών μου σπουδών δεν είχα καμία σχέση με την Εκκλησία
και δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να αφιερώσω την ζωή μου στον Θεό. Δε
μπορώ να πω ότι είχα κάτι στο μυαλό μου για το μέλλον μια και ο τότε
υπαρξιακός προσανατολισμός μου περισσότερο επικεντρωνόταν στο τώρα της
ζωής. Ανήκα βλέπετε στην ροκ μουσική και ζωή. Γιατί τότε το ροκ ήταν
τρόπος ζωής.
-Τι ήταν τελικά αυτό
το στοιχείο που σας έκανε να αλλάξετε γνώμη, να πείτε ότι «ο δικός μου δρόμος
είναι αυτός του Θεού και θα τα αφήσω όλα πίσω μου»…
-Είναι κάτι πολύ
προσωπικό που σπάνια έως καθόλου το μοιράζομαι μια και πιστεύω ότι τέτοιες
εμπειρίες ανήκουν σε εκείνη την ανεκδιήγητη ιστορία της ψυχής μας. Ωστόσο
ήμουν ένα ιδιαίτερα ανήσυχο παιδί και νέος, με πολύ έντονα κοινωνικά και
υπαρξιακά ερωτήματα. Κάποια στιγμή του βίου μου, ο Χριστός και οι αλήθειες
του λόγου Του καθώς και το γεγονός ότι έδινε μια βιωματική απάντηση στον
θάνατο ήταν κάτι που δε μπόρεσε να με αφήσει αδιάφορο. Θέλησα να ζήσω αυτό το
αλλιώς της ύπαρξης που ο Χριστός έφερε στην ανθρωπότητα ως μια πρόταση ζωής.
Άρχισε να με απασχολεί η Σωτηρία, αλλά όχι με την αυτή την απλοϊκή έννοια
μιας μεταφυσικής και μόνο απολαβής, αλλά ως ακεραιότητα και πληρότητα ζωής,
που ξεκινά από εδώ και συνεχίζεται στο επέκεινα. Σωτηρία σημαίνει ότι μένω
σώος. Δηλαδή ολόκληρος, σε εν Χριστώ πληρότητα.
- Παρ΄ότι πλέον ζείτε
στον Πύργο , γρήγορα η φήμη σας εξαπλώθηκε και πολλοί μίλησαν για έναν ιερέα
έξω από τα τετριμμένα. Που αποδίδετε αυτό το ζεστό κύμα αγάπης και την
εμπιστοσύνη των νέων; Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε και ιερείς που μιλούν τη
«γλώσσα» της εποχής, γιατί κατά κάποιους υπάρχει και η πολύ συντηρητική
πλευρά της Εκκλησίας.
-Η εκκλησία ένα ένας
μεγάλος οργανισμός. Έχει μια απίστευτη δισχίλιετή παράδοση, οπότε στο σώμα
της, υπάρχουν όλες οι τάσεις, οι εκφράσεις, οι προσωπικότητες, που ενώνονται
όμως στην κοινή πίστη και αγάπη προς τον Χριστό. Δεν νομίζω λοιπόν ότι
υπάρχει μόνο η συντηρητική πλευρά, αλλά και η προοδευτική και ριζοσπαστική.
Όλοι όμως ανήκουμε στην μια αγία εκκλησία του Χριστού.
"Αντιστέκομαι σε
κάθε μορφή σταριλίκι"
Εμένα δε μου αρέσει να
με κατατάσσουν. Απλά ανήκω στην εκκλησία ως ένα απλό μέλλος της. Δεν
με απασχολεί και προσπαθώ να αντιστέκομαι σε κάθε μορφή σταριλίκι. Είμαι απλά
ένας παπάς. Τίποτε περισσότερο. Η φήμη δεν είναι καλό πράγμα. Έχω
γράψει, ότι συκοφαντία και έπαινος ίδια φυλακή. Σημασία έχει να είμαστε ο
εαυτός μας. Ο Θεός ζητά την αυθεντικότητα μας, αυτό που έχουμε χάσει.
Τώρα εάν στην προσπάθεια μου να είμαι ο εαυτός μου, κάποιοι άνθρωποι
χαίρονται, δόξα τω Θεώ. Αλλά δεν το αναλύω ούτε με απασχολεί. Η μεγάλη
δυσκολία είναι να είμαστε αληθινοί.
-Πότε ολοκληρώνεται το
νέο σας βιβλίο με ποιο θέμα ασχολείστε; Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι μεγάλες
αδυναμίες που κάνουν τους ανθρώπους να λυγίζουν και να «χάνουν» το
νόημα της ζωής και τι τους συμβουλεύετε;
Πιστεύω ότι σε ένα
μήνα περίπου από σήμερα, θα έχω παραδώσει το νέο μου βιβλίο. Η έκδοση του,
εάν όλα πάνε καλά, θα γίνει περίπου τον Νοέμβριο. Στο νέο αυτό βιβλίο
ασχολούμαι με την «σιωπή» του Θεού μπροστά στο πόνο και τις δοκιμασίες των
ανθρώπων, καθώς δε και στο ποια είναι η σχέση του Θεού με το κακό και το
θάνατο.
Ο άνθρωπος είναι
φοβισμένος, είναι φθαρτός και παίζει διαρκώς με την πλάτη στο τοίχο αφού
υπάρχει ο θάνατος. Πίσω από τις περισσότερες αδυναμίες, κρύβεται το υπαρξιακό
άγχος του θανάτου. Η δίψα του ανθρώπου για αιωνιότητα, δηλαδή για νόημα ζωής.
Η αμαρτία και τα πάθη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το υποκατάστατο της
απουσίας του Θεού. Η φύση δεν δέχεται ούτε ανέχεται κενά. Οπότε όταν δεν
υπάρχει Θεός, και υψηλό νόημα πρέπει κάτι να μπει στην θέση του, και τότε
βάζουμε τα πάθη. Γι αυτό τον αμαρτωλό δεν πρέπει να τον καταφρονούμε και
καταδικάζουμε, αλλά να τον αγκαλιάζουμε και να τον κατανοούμε. Να δούμε τι
προσπαθεί να κρύψει πίσω από ένας πάθος. Τα πάθη είναι ανάγκες που πήραν
λάθος δρόμο έκφρασης και ικανοποίησης. Δηλαδή όπως λέει και ο στίχος, «Άλλα
θέλω και άλλα κάνω….».
Δε μου αρέσει να
συμβουλεύω αλλά να κουβεντιάζω και να διαλέγομαι, ωστόσο εάν κάτι θα ήθελα να
πω προς τους συνανθρώπους μου, είναι να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους, να
κατέβουν στην κόλαση τους, να επιτρέψουν στον εαυτό τους να δει το σκοτάδι
και τις πληγές τους, κι από εκεί να βρουν τους δρόμους των αδιεξόδων τους. Να θυμούνται ότι
κανείς δεν πήγε στο παράδεισο δίχως να ζήσει την κόλαση. Σε αυτό το ταξίδι
μην πάνε όμως μόνοι τους, συντροφιά ας είναι ο Χριστός. Κάνει όμορφη και
γλυκιά παρέα, ειδικά όταν όλοι οι άλλοι θα είναι απόντες.
-Στο facebook και
το blog σας plibyos.blogspot.gr μιλάτε
για τα πάντα, ακόμα και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Πρόκειται όμως πάντα για
μια πρωτοποριακή προσέγγιση μέσω της τεχνολογίας που δεν έχουν συνηθίσει οι
ιερωμένοι. Πως αντέδρασαν οι πιστοί και οι ιερείς;
Εγώ προσωπικά δεν
αντιμετώπισα κάποια προβλήματα. Μόνο χαρά και θετικότητα. Σίγουρα θα υπάρχουν
και αυτοί που δεν θα τους αρέσουμε, αλλά είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν
γίνεται να αρέσουμε σε όλους ή να λένε όλοι καλά λόγια. Το θέμα είναι δικό
μας. Δηλαδή το πώς θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από το καθρέφτισμα στο
βλέμμα του άλλου. Να λαμβάνουμε τόσο πολύ σοβαρά την άποψη του για εμάς και την
ζωή μας. Πιστέψτε με δεν υπάρχει μεγαλύτερη τυραννία.
Μικρά και μεγάλα
θαύματα
-Έχετε να θυμηθείτε
περιστατικά ανθρώπων που ζήτησαν τη βοήθειά σας, ανθρώπων που βοηθήθηκαν από
το Θεό, που βίωσαν το θαύμα με το δικό τους τρόπο;
Δεν υπάρχει ζωή και άνθρωπος
που να μην έχει μαρτυρία της παρουσίας του Θεού. Δεν γίνεται αυτό. Απλά εμείς
προσπερνάμε την καθημερινότητα δίχως να είμαστε παρόντες. Κοιτάμε αλλά δεν
βλέπουμε. Δεν είμαστε παρόν στην ζωή μας. Τότε ποια θαύματα να δούμε; Ξέρετε
θαύμα δεν είναι μόνο να περπατήσει ένας ανάπηρος ή να βρει το φως του ένας
τυφλός. Ο Χριστός με τα θαύματα αυτά δεν θέλει να εντυπωσιάσει αλλά να
φανερώσει ένα άλλο τρόπο ζωής και μάλιστα την Βασιλεία Του, που εκεί δεν θα
υπάρχουν τα φαινόμενα της φθοράς, του πόνου και του θανάτου.
Θαύμα κατά τους
πατέρες της εκκλησίας, είναι η ίδια η ζωή και ο άνθρωπος. Το κάθε τι που μες
στην καθημερινότητα προσπερνάμε η αποδίδουμε στην τύχη. Όχι δεν υπάρχει τύχη.
Υπάρχει ο Θεός που είναι γεμάτος εκπλήξεις. Και μάλιστα εκεί που δεν το
περιμένουμε.
Το θαύμα έρχεται πάντα
εκεί που δεν το περιμένεις. Όταν το ζητάς και το περιμένεις γεμίζεις άγχος
και αγωνία, και τότε το μπλοκάρεις. Ο Θεός έρχεται όταν είμαστε στην κόλαση
δίχως να χάνουμε την αίσθηση του παραδείσου. Κάθε μέρα ο Θεός γράφει μια
απίστευτη ιστορία, ας μάθουμε να την διαβάζουμε. Θυμάμαι μια
κοπέλα με καρκίνο που μου έλεγε, «πάτερ το πιο μεγάλο θαύμα για μένα είναι
ότι μπόρεσα να δω πράγματα που δεν έβλεπα, να εκτιμήσω εκείνα που
περιφρονούσα και να σταματήσω σε αυτά που περιφρονητικά προσπερνούσα. Μετά
τον καρκίνο όλα είναι αλλιώς. Ο Θεός άνοιξε την ψυχή μου. Και
να, εχθές περπάτησα στην παραλιακή, ένιωσα το αεράκι να χαϊδεύει το μάγουλο
μου, πίστεψε με πάτερ, βίωσα απίστευτή χαρά μόνο γι αυτό». Δόξα τω Θεώ. Θαύμα
είναι ένα «ψιτ» του Θεού, για να κοιτάξουμε αλλιώς την ζωή.
-Εσείς έχετε να
διηγηθείτε προσωπική εμπειρία που δεν μπόρεσε να εξηγηθεί με τη λογική αλλά
μόνο με την παρουσία του Θεού;
Καταλαβαίνω τι
εννοείτε, αλλά προσωπικά δεν θέλω να λέω τίποτα για την εσωτερική μου ζωή. Το
πιο μεγάλο θαύμα συντελείτε στα πρόσωπα των ανθρώπων όταν χαμογελούν σε ένα
κόσμο οδύνης. Κάπου είχα γράψει, «όταν μου χαμογελάς πιστεύω στην Ανάσταση…»,
και εγώ είχα πολλές αιτίες στην ζωή μου να μην χαμογελώ κι όμως αντέχω να
καλημερίζω τον Θεό στο πρόσωπο του άλλου. Ας κρατήσουμε αυτό…
|
| Πηγή: http://www.neakriti.gr/default.aspx?page=newsdetail&DocID=1409898 | ||||||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου