27 Ιουλ 2017

Το "καλό" παιδί....

Ήσουν πάντα το «καλό παιδί», εκεί παρόν για όλους, όταν σε χρειάστηκαν όταν σε ζήτησαν, δίχως ώρες και αριθμούς. Όταν έπεσαν τους σήκωσες, όταν αμάρτησαν τους σκέπασες, όταν σε αγνόησαν τους δικαιολόγησες, όταν σε αρνήθηκαν τους συγχώρησες. Ήσουν πάντα παρόν για όλους, ξεχνώντας όμως κάποιον, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι αυτό και εκείνος σε εκδικήθηκε τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες. Γιατί λησμόνησες κάτι πολύ σημαντικό, οτι τον ίδιο σεβασμό και την ιδία αγάπη που δείχνεις στους άλλους έχει ανάγκη και ο εαυτός σου. Μα εσύ δεν τον αγάπησες ποτέ κι ας στο ζητούσε εκείνος με χίλιους τρόπους......

24 Ιουλ 2017

Ο Θεός σε γλυκαίνει δεν σε αγριεύει...


Νίκησες ένα πάθος και νιώθεις δυνατός, ισχυρός, βέβαιος, άτρωτος και υπέροχος; Κατακρίνεις και υποτιμάς τους αδυνάτους; Άστο δεν σε βοήθησε ο Θεός. Δεν ξέρω ποιός πάντως όχι Εκείνος. Όταν ο Θεός μας βοηθάει να βγούμε από ένα πάθος, η έξοδος από αυτό μας βρίσκει ταπεινούς, γλυκούς, ήρεμους, ήσυχους, αγαπητικούς προς τους άλλους, δίχως κατάκριση και έπαρση, μαλακωμένους και κυρίως ευσπλαχνικούς με όλους. Δεν τα νιώθεις όλα αυτά; τότε καλύτερα σε συνέφερε το πάθος παρά η «αρετή» σου.


21 Ιουλ 2017

Οτι κάνεις να το "θέλεις"...


Επιτέλους βρήκα κι 'ναν άνθρωπο να συμφωνεί μαζί μου. Πάντα με ρωτούσαν "μα γιατί δεν πας διακοπές ή που θα πας; " Όχι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη σώνει και καλά επειδή είναι καλοκαίρι να πάω διακοπές. Το θεωρώ ωραίο αλλά όχι επιβεβλημένο . Και γενικά δεν μπορώ αυτό το άγχος του πρέπει, του σωστού, του μαζικού, την ομαδική χαρά "αυτό είναι το σωστό". Για σένα ίσως, για σας ναι, για μένα όχι. Λέει λοιπόν η Κατερίνα Τζάβαλου πάνω στο ίδιο θέμα, "Σε πειράζει που εφέτος δεν θα κάνεις διακοπές λόγω θεάτρου; «Καθόλου! Ποτέ δεν με ένοιαζε πού θα πάω διακοπές, όλο αυτό το μαζικό άγχος, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πας κάπου και να περάσεις καλά το καλοκαίρι, δεν με εκφράζει. Κι αυτό ψυχαναγκαστικό είναι και εμείς οι Έλληνες το έχουμε σε τεράστιο βαθμό. Έχω μείνει πάρα πολλά καλοκαίρια στην Αθήνα κι έχω περάσει τέλεια..."
Συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Καθε τι που εχει μέσα την φράση "πρέπει" εμένα με αποδυναμώνει μονο στο άκουσμα του. Δεν θέλω να "πρέπει να ειμαι χαρούμενος", να "πρέπει" να περνάω καλά, να πρέπει να παω κάπου.
Ζητώ αυτη την ελευθερία της τεμπελιάς, την αναρχία της βαρεμάρας, του να εχω την δυνατότητα να μην κάνω τιποτα ή να τα κάνω όλα, αλλα ωστόσο να αποφασίζω εγώ. Θέλω να επιτρέπω στο ευατό μου να ζει αυτο που αισθάνεται. Εαν θελει να γελάσει να το πράξει εαν θελει να κλάψει επίσης. Εν νιώθει οτι θέλει διακοπές να τις κάνει εαν όμως θελει να μεινει στην Αθήνα ή Θεσσαλονίκη ή οπου αλλού μένει ο καθένας και να περάσει εκεί καλα με φιλους και αδέσποτα ας το κανει.
Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτη την βία της "ευτυχίας". Για να είμαι καλά χρειάζεται να επιτρέπω στο ευατό μου ενίοτε να μην είναι καλά, για να γελάσω με την καρδια μου, πρέπει να σεβαστώ οτι κάποιες στιγμές εχω την ανάγκη να κλάψω και για να κερδίσω οτιδήποτε στην ζωή αυτή, βασική προϋπόθεση είναι οτι θα πρέπει να μάθω να χάνω. Ισως τις περισσότερες φορες. Μα έτσι θα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, μακριά απο την εμμονη και το άγχος του "πρέπει" και του "σωστου", εκείνου που κάνουν ή λένε οι πολλοί. Ο πιο μεγάλος αγώνας στου κόσμου την συνάφεια ειναι να μην χάσεις το κέντρο σου, δηλαδή την μοναδική δικιά σου αλήθεια. Το "θέλω" και "μπορώ" να ειναι δικο σου και οχι δανεισμένο απο καρδιές ξένες...

19 Ιουλ 2017

Ενα παιδί μέσα μας.....


Έλεγε ο άγιος Πορφύριος, ότι τα συναισθήματα που δεν εκφράζονται γίνονται ασθένειες. Κι αυτό είναι μια αλήθεια. Γιατί τα παγωμένα, αβίωτα και απωθημένα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας, στην ενήλικη φάση της ζωής γίνονται ψυχοσωματικές ασθένειες. Πίσω από την κατάθλιψη, τον φόβο, πανικό, άγχος, αυτοάνοσα και άλλα, βρίσκεται το παιδί που δεν μπόρεσε να εκφράσει το πόνο του για την απώλεια ή την απόρριψη, για τον θυμό και την οργή του, για το φόβο και την ντροπή που αισθάνθηκε.
Λύση; Να δώσουμε σε αυτό το τραυματισμένο παιδι την δυνατότητα, να μιλήσει, να εκφραστεί, δίχως να φοβάται την εκ νέου απόρριψη. Δίχως κρίση και επίκριση ή τιμωρία να βιώσει την αποδοχή. Γιατί πέρα από αυτούς που εμείς καθημερινά λέμε ότι μας πίεσαν και καταπίεσαν, μας κατέστρεψαν και πλήγωσαν, υπάρχει κάποιος που ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ίδιο ακριβώς έργο και αυτός δεν είναι άλλος από εμάς τους ίδιους. Ο πιο βάναυσος τιμωρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πρέπει με αγάπη να του εξηγήσουμε οτι οι λόγοι που το έκαναν να ειναι θυμωμένο και τρομαγμένο πλέον δε υπάρχουν, και θα πρέπει να κοιτάξει εκ νέου τις πληγές του στο φως του σημερα, στο φως του Χριστού. Να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί με το παρελθόν του, στο σήμερα και το αύριο του. Εάν δεν καταφέρουμε να ελευθερώσουμε αυτό το τραυματισμένο και πληγωμένο παιδί, δεν θα σταματάει να κάνει ζαβολιές για να κερδίζει το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Και οι ζαβολιές αυτού του παιδιού, που ζει εκεί στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής, είναι οι αρρώστιες.


17 Ιουλ 2017

Γιορτή αγίου, γιορτή ζωής...


Κάθε που γιορτάζει ένας άγιος νιώθω οτι γιορτάζει η ζωή. Κάθε που γιορτάζει ένας άγιος πανηγυρίζει αυτή η όμορφη φωτεινή πλευρά του εαυτού μας. Για μένα η μνήμη ενός αγίου ή αγίας είναι ημέρα ελπίδας για ενα σημαντικό λόγο, οτι ενώ είμαστε αδύναμοι, ταλαίπωροι και χαμένοι, υπάρχει ένας τρόπος να σταθούμε πάνω από τα τραύματα μας. Να φανούμε πιο μεγάλοι από τις πληγές μας. Κι αυτός είναι ο τρόπος της αγάπης του Θεού. Μια και η αγιότητα δεν είναι τελειότητα ή κατόρθωμα, μα Χάρις, δωρεά, η χαρά και ο έρωτας του Θεού σε στήθη πληγωμένα. Η αγία Μαρίνα που τόσο πολύ από παιδί αγαπώ δίχως να ξέρω το γιατί και δεν με νοιάζει κι ολας να καταλάβω, μου θυμίζει οτι τα λάθη δεν είναι εμπόδιο στο δρόμο για τον Θεό. 'Αλλωστε πάνω στα τραύματα χτίζονται οι πιο λαμπρές και όμορφες ψυχές...

15 Ιουλ 2017

Το μυαλό στενεύει την ψυχή..


Δεν είμαστε οι πράξεις μας. Ούτε οι σκέψεις μας. Είμαστε κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο πέρα από αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Είμαστε εικόνες Θεού. Κάτι πολύ βαθύτερο απο αυτο που καταλαβαίνουμε. Στην ζωή μας ταλαιπωρούμαστε γιατί κάνουμε το λάθος να ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις και τον νου. Δεν είμαστε όμως αυτό. Κάτω από τα τρικυμισμένα κύματα των σκέψεων υπάρχει ένας ήρεμος και γαλήνιος βυθός. Ας κάνουμε μια πνευματική κατάδυση να τον συναντήσουμε. Εκεί δεν υπάρχει ποτέ ταραχή. Όλη η φασαρία γίνεται στην επιφάνεια, στο κύμα, στις σκέψεις του νου, ποτέ στο βάθος και στο βυθό. «Καμιά ψυχή δεν είναι στενή. Το μυαλό στενεύει πάντα την ψυχή....»

10 Ιουλ 2017

Ενα ταξίδι που δεν θελήσαμε.....



Έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι αυτά που «θέλουμε» δεν τα πόθησε ποτέ η καρδιά μας; Σκεφτήκαμε ότι το όνειρο που κυνηγάμε ποτέ δεν το είδαμε στον ύπνο μας; Πόσα από αυτά που καθημερινά αποτελούν τους στόχους και τις επιδιώξεις μας, είναι δικοί μας καημοί και κέφια; Κουρδισμένοι καλά, προγραμματισμένοι από μικροί να κυνηγάμε κάτι που δεν μας ανήκει ναυαγούμε σ΄ενα ταξίδι που δεν θελήσαμε. Έπειτα από χρόνια πάνω από την σωρό των δολοφονημένων στιγμών μας με σκυμμένο κεφάλι αναλογιζόμαστε, πόσα χάσαμε για να κερδίσουμε κάτι που δεν ξέραμε τι να κάνουμε, γιατί δεν ήταν δικό μας....

7 Ιουλ 2017

Ο καιρός των ερωτήσεων...



Στον πνευματικό δρόμο θα περάσουμε μια μεγάλη περίοδος όπου θα είμαστε γεμάτοι ερωτήματα. Ο νους θα ρωτάει διαρκώς ως άμυνα να κατέβει στην καρδιά και να ζήσει. Είναι η εποχή όπου ο Θεός διαλέγει τον δρόμο της σιωπής, γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε ώριμοι να ακούσουμε τις απαντήσεις. Δεν φτάνει μονάχα να ρωτάμε αλλά να είμαστε κι’ έτοιμοι να ακούσουμε. Η σκέψη και οι λογισμοί είναι η άμυνα μας απέναντι στην πραγματικότητα της ζωής. Όταν φοβόμαστε να ζήσουμε, διαρκώς ρωτάμε, και όταν δεν θέλουμε τίποτα να αλλάξουμε είμαστε όλο απορίες. Ο νους ρωτάει η καρδιά ξέρει. 
Θα έρθει όμως ο καιρός που θα έλθουν και οι «απαντήσεις». Πότε; Όταν θα τελειώσουν οι ερωτήσεις. Όταν πλέον θα ζούμε και δεν θα σκεφτόμαστε. Όταν θα είμαστε παρόν στην ζωή μας, και όχι χαμένοι στο χθες ή το μετά. Όταν θα έχουμε μάθει μέσα από δεκάδες θανάτους ότι η ζωή κερδίζεται στην απλότητα, την αποδοχή, την σιωπή. Μέχρι εκείνη την στιγμή απλά, ήσυχα δίχως, φόβο, ενοχές και πίεση, αλλά με απλότητα και χαρά, θα προσπαθούμε όσο και όπως μπορούμε να εφαρμόζουμε τις εντολές του Χριστού. Την αγάπη και συγχωρητικότητα. 
Και η Χάρις, θα έλθει. Θα έλθει εκεί που δεν θα το περιμένουμε. Η μάλλον όταν θα πάψουμε να την περιμένουμε. Σε ενα ξύπνημα, σε ενα περπάτημα, στην ησυχία, στην φασαρία, στην δουλειά, στο σπίτι, στον πιο απλό και καθημερινό τρόπο ζωής μας. 
Τότε από το νου θα εισέλθουμε στην καρδιά. Και εκεί δεν υπάρχουν απορίες παρά μονάχα ζωή. Η παρουσία του Θεού θα μας κατακλύσει. Όταν έχεις Θεό δεν ρωτάς αλλά ζεις. 

(Συνεχίζεται….)

6 Ιουλ 2017

Πραγματικοί «survivors»...


Υπάρχουν ξέρετε κάποιοι πραγματικοί «survivors». Που από την μέρα που γεννήθηκαν προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια ζωή που δεν τους ταίριαζε, και τους έβαζε καθημερινά τα πιο δύσκολα αγωνίσματα. Ας ελπίσουμε το έπαθλο να άξιζε τον πόνο….

1 Ιουλ 2017

Θεός και σκουπιδάκι: Όσα μου έμαθε η μανιοκατάθλιψη


«Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη».
«Αν μου έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ”ταξίδι”».

Πατήστε πάνω εδώ, για να διαβάσετε το υπέροχο κείμενο, της Αριάνδης Λουκάκου, απο την εμπειρία της με την Μανιοκατάθλιψη!!!!!!!