27 Ιουλ 2017

Το "καλό" παιδί....

Ήσουν πάντα το «καλό παιδί», εκεί παρόν για όλους, όταν σε χρειάστηκαν όταν σε ζήτησαν, δίχως ώρες και αριθμούς. Όταν έπεσαν τους σήκωσες, όταν αμάρτησαν τους σκέπασες, όταν σε αγνόησαν τους δικαιολόγησες, όταν σε αρνήθηκαν τους συγχώρησες. Ήσουν πάντα παρόν για όλους, ξεχνώντας όμως κάποιον, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι αυτό και εκείνος σε εκδικήθηκε τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες. Γιατί λησμόνησες κάτι πολύ σημαντικό, οτι τον ίδιο σεβασμό και την ιδία αγάπη που δείχνεις στους άλλους έχει ανάγκη και ο εαυτός σου. Μα εσύ δεν τον αγάπησες ποτέ κι ας στο ζητούσε εκείνος με χίλιους τρόπους......

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πατέρα Χαράλαμπε,

Υπάρχουν όρια στην (γνήσια και όχι παθολογική) Αγάπη τα οποία δεν πρέπει να υπερβούμε; Λίγο περίεργο, μέχρι τώρα να παροτρύνουμε τους συνανθρώπους να αγαπούν και τώρα να τους λέμε να πάρουν ένα «αγαπόμετρο» που θα τό συμβουλεύονται ώστε να «μην το παρακάνουν».
Ένας αγάπησε «υπερβαλλόντως» τους ανθρώπους, αλλά Αυτός δεν χρειάζεται ούτε τις παροτρύνσεις, ούτε τις συμβουλές μας.

Ανδρέας Θωμάς

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξερω πως να αγαπω τον εαυτο μου . Γιατι δεν ξερω πια ειμαι στην ουσια. Οσα γνωριζω για εμενα , οι αμαρτιες μου τα λαθη μου δεν με κανουν να με αγαπουν
Ακομα και σωματικα και προσωπο. Δεν με αγαπω. Δεν με θεωρω ομορφη οπως πολλες γυρω μου. Παντα ζηλευα τί δεν ημουν. Ακομα και για τους γονεις μου. Ακομα και για το ονομα μου. Δεν με αγαπησα ποτε.
Αληθινη-πραγματικη αγαπη για τον εαυτο ισως δεν εχουν... ή ισως εγω. Ειναι τοπροβλημα τελικα η ίσως σκληρη αυτογνωσια μου? Τι μου συμβαινει?
Γιατι απο τον καιρο που γεννηθηκα νιωθω ετσι
Ακομα και 5-6 χρονων ολα με ενοχλουσαν. Αν Θεε μου βοηθαμε.
Τοση ενοχη και πονος απο παιδακι. Ισως επειδη περασα καποιο ειδος βιασμου μικρη? Πατερ.. ποτε δεν εξομολογηθηκα. Κ εδω τα ειπα επειδη δεν με γνωριζεται. Τι να πω στον ιερεα. Φοβαμαι. Ημουν μικρη .ντρεπομαι. φοβαμαι. Τι να πω? Ολα ηρθαν απο μονα τους. Σαν γραμμενα. Και τωρα ειμαι εδω. Και ακομα ψαχνω απαντησεις .. Κανεις δεν ξερει τιποτα. Ολα τα κρατησα μεσα μου . Και ο Θεος .. ηταν εκει? Με εβλεπε? Που εκλαιγα? Ποσο πονεσα πατερ. Και κανεις δεν ηξερε τιποτα. Και κανεις δεν καταλαβε κατι. Δεν ηθελα να τους πω για να μην τους πληγωσω. Γιατι ηταν δυστηχισμενη ηδη. Και τους λυπομουν. Γιατι τους αγαπουσα.

ευλογειτε είπε...

Ένας άξεστος και απαράδεκτος
θα ξεστόμιζε:
…άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να σώσει!
Θα ακουγόταν ίσως για δεύτερη φορά
μετά την πρώτη της Σταύρωσης
και θα αποδείκνυε
ότι ο Κύριος επιτρέπει όπως και στον εαυτό Του επέβαλε,
παρά το απελθέτω,
να "τιμωρηθεί", να αποδυναμωθεί, να πέσει πάνω σ' έναν Σταυρό,
γιατί Τον περίμενε στην γωνία Ο καλός Πατέρας ο δίκαιος και αγαθός,
ερχόταν το θαύμα,
η αγάπη των μαθητών,
και η ανάσταση εκ νεκρών.
Άκου μια φωνή, ανασταίνει...https://www.youtube.com/watch?v=W9ezcFYLoHo

Ένα καλό κορίτσι!

Ανώνυμος είπε...


Αγαπητή εν ιστολογίω συνάδελφος (το σχόλιό σου βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δικό μου – Ανδρέας Θωμάς 27-7-17) θα μου επιτρέψεις να σημειώσω ότι άδικα βασανίζεται από ενοχές για πράγματα για τα οποία δεν ευθύνεσαι, αλλά και αν ακόμη ευθυνόσουνα ο Χριστός είναι εκεί για να μας απαλλάξει από κάθε ενοχή.
Δεν είναι η δουλειά μου και δεν έχω καμιά αρμοδιότητα – έστω και αν θα το ήθελα- να δίνω συμβουλές και να κάνω τον δάσκαλο σε ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Εκείνο το οποίο μπορώ να κάνω είναι να μεταφέρω τα λόγια που μου είπε ένας σεβάσμιος γέροντας λευίτης, (με παιδιά και εγγόνια) μιας απλής ενορίας της Ελλαδικής Εκκλησίας:
«Η αυστηρότητα της εικόνας που μας έχουν σχηματίσει για τον Χριστό εδώ πάνω στη γη δεν έχει καμιά σχέση με τη γλυκύτητα της εικόνας που θα μας αποκαλυφθεί στο μέλλον. Γι΄ αυτό ας αφεθούμε στη χαρά που μας καλεί αυτή η εικόνα».

Ανδρέας Θωμάς

Ανώνυμος είπε...

Μα τα περισσότερα πατερικά και άλλα θεολογικά κείμενα όλο για την αγάπη για τον πλησίον λένε, έως θυσίας... Ποιος όμως έχει τόσες δυνάμεις να φτάσει αυτή τη θυσιαστική αγάπη; Οπότε μένει το να κάνει κανείς το "καλό παιδί", ένα αδύναμο παιδί που δεν μπορεί να πει όχι σε κανέναν και που μπορεί να νομίζει κιόλας ότι είναι και άγιος...

Ανώνυμος είπε...

Δεν είσαι μόνη στο ορκίζομαι!!! Θέλει δύναμη.
Δεν είσαι μόνη, να το πιστέψεις.Να προσεύχεσαι δυνατά, όπως μπορείς. Ο Θεός κάνει
θαύματα , η Παναγία. Όταν κοιτάμε στον ουρανό και ψάχνουμε με τα μάτια της ψυχής
να δεις πόσο όμορφα είναι.Πίστη. Αγάπη. Ελπίδα.Ναξερες πόσο σε νιώθω.Διάβαζα πριν από καιρό τι διαφορά της μετάνοιας και της μεταμέλειας. Βαθιές έννοιες που βοηθούν.
Να σαι καλά και να αγωνίζεσαι.
ε.

Ανώνυμος είπε...

Ο Θεος να μας φωτιζει σε καθε βημα σε καθε σκεψη. Η μονη σωτηρια μας ο Ιησους μας .