28 Σεπ 2017

Γιατί όχι σε σένα ρε φίλε;



Καθιερωμένος πλέον βραδινός περίπατος. Χωριό. Ήσυχοι δρόμοι. Έρημοι, αλλά με μια βαθιά ανθρωπιά, μια και περπατήθηκαν με σεβασμό από τις αγωνίες των ανθρώπων. Στην επιστροφή ανηφόρα. Νιώθω το αριστερό μου πόδι και πάλι να μην υπακούει. Βλάβη στην σπονδυλική στήλη. Κουτσαίνοντας και αργοπορώντας, προσπαθώ να φτάσω σπίτι. Ένας φόβος, μια αγωνία, ένα γιατί πάει να ξεπηδήσει στην ψυχή. Μα δεν το αφήνω να πολυκαιρίσει. Το σταματώ και κάπως μαλώντας το διορθώνω. «Και γιατί όχι σε σένα; Σε ένα κόσμο οδύνης, πόνου και δακρύων, τι ανήλικα ζητάς; Να μην πονάς; Γιατί ρε φίλε ποιος είσαι εσύ;»
Την ίδια στιγμή που εσύ απαιτείς να αποφύγεις την οδύνη και γογγύζεις για τα βάσανα σου, δεκάδες χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν σε ανόητους πολέμους, θάβονται κάτω από την γη σε σεισμούς, τεμαχίζονται σε τροχαία, και υποφέρουν απο φρικτές αρρώστιες. Άνθρωποι δεν προλαβαίνουν καν να χορτάσει η ματιά τους ομορφιά, και εμείς ζητάμε τι; Να μην πονέσουμε; Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερος εγωισμός.
Και μην ακούσω τώρα υψηλές αναλύσεις, οτι μέσα μας υπάρχει η δίψα του τέλειου, του απόλυτου, της χαράς και απόλυτης ευτυχίας. Δεν διαφωνώ. Αλλά τώρα ζούμε εδώ. Και εδώ στην γη και κόσμο τούτο, οι άνθρωποι γελούν και δακρύζουν, χαίρονται και λυπούνται, πονάνε και μαθαίνουν, φοβούνται και προσεύχονται και έτσι ελπίζουν. Και σε εάν τέτοιο κόσμο δεν μπορώ να πω «γιατί σε μένα...» Γιατί αντιστοίχως θα μπορούσε να σε ρωτήσει ένα παιδί από την ογκολογική με αυτά τα αγιασμένα μάτια, « και γιατί όχι σε σένα ρε φίλε;»

25 Σεπ 2017

Μιλώντας με τα παιδιά μας, για Όλα...


Μιλώντας με τα παιδια μας, για Όλα... 
Εκδόσεις "Αρχονταρίκι"

• Ακούμε τους νέους;
• Κι αν τους ακούμε, μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε;
• Μήπως απαντούμε με παλιές «συνταγές» στις προκλήσεις της εποχής μας;
• Μήπως τα σύγχρονα προβλήματα μάς είναι άγνωστα και πιο περίπλοκα;
Ένας Συλλογικός Τόμος γραμμένος από 23 ειδικούς για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε σε τί κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά μας και πώς μπορούμε να συνοδοιπορήσουμε μαζί τους, ανάμεσα στις νέες συμπληγάδες που είναι υποχρεωμένα να περάσουν.
ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ:
• Φιλία • Έρωτας • Βία • Πολιτική • Εφηβεία • Πίστη • Ενσυναίσθηση • Ελληνική γλώσσα • Γάμος • Εκπαίδευση • Πολιτισμός • Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση • Κατάθλιψη • Ελεύθερος χρόνος • Παιχνίδι • Ίντερνετ • Ναρκωτικά • Καταστροφή του πλανήτη • Ψυχογενής ανορεξία • Αναπηρία • Θάνατος κ.ά
ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΑΒΑΝΗ, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ, Εφημέριος Ι.Ν. Ευαγγελιστού Λουκά Θηβών
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ, Φιλόλογος-Συγγραφέας
ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Μητροπολίτης Δημητριάδος
π. ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΓΙΑΓΚΟΥ, Υπεύθυνος Νεότητας Ι.Μ. Θεσσαλονίκης
π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ, Παιδοψυχίατρος-Επ. Καθηγητής
π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΛΛΙΓΕΡΗΣ, Εκπαιδευτικός
ΦΑΙΔΩΝ ΚΑΛΟΤΕΡΑΚΗΣ, Ειδικός Βοηθός Διευθυντή ΚΕΘΕΑ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, Παιδοψυχίατρος-Καθηγητής Πανεπιστημίου
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΛΙΑΣ, Ψυχίατρος-Καθηγητής Πανεπιστημίου
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΚΗΣ, Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΚΥΡΚΙΤΣΟΣ, Περιβαλλοντολόγος
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΩΛΕΤΤΗΣ, Εκπαιδευτικός-Ψυχολόγος
ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ, Δρ Θεολογίας-Συγγραφέας
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΑΣΤΡΟΜΙΧΑΛΑΚΗ, Δρ. Παιδαγωγικής Ψυχολογίας
π. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ΜΑΥΡΟΛΕΩΝ, Εκπαιδευτικός
ΜΑΡΙΑ ΜΕΞΙΑ, Διευθύντρια Λαογραφικού Μουσείου Κορίνθου
π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ, Εκπαιδευτικός
π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (ΛΙΒΥΟΣ)
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΑΜΠΑΖΙΩΤΗΣ, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΝΤΑΣ, Νομικός

20 Σεπ 2017

Αυτοί που έκαναν την κόλαση παράδεισο...


Απο μικρά παιδιά, πάντες πιστεύουν και αναδεικνύουν τα πλεονεκτήματα μας. Με το καιρό μαθαίνουμε κι εμείς να ποντάρουμε την ζωή μας, πάνω σε αυτά. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον να ταυτιζόμαστε μαζί τους. Να θεωρούμε οτι εμείς, είμαστε τα πλεονεκτήματα μας, οι νίκες, επιτυχίες και κατορθώματα μας. Τι γίνεται όμως όταν έρθει μια μέρα που χάνομαι κάποια από αυτά ή και όλα; Όταν η ζωή φέρει μια δοκιμασία που τα πάντα μοιάζουν να αχρηστεύονται; Τότε η κατάθλιψη μοιάζει ως η μόνη οδός. Το κλείσιμο σε ένα «ρακένδυτο» και «εξευτελισμένο», «αδύναμο» εαυτό(όπως εμείς πιστεύουμε) που πλέον δε μπορεί να στεφθεί νικητής και δυνατός ή όπως ο κόσμος της «επιτυχίας» ονομάζει, ικανός.
Κι όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η μόνο έτσι. Γιατί αυτό που πολλές φορές ονομάζουμε ήττα είναι η πιο μεγάλη νίκη της ζωής μας. Αυτό που ονομάζουμε αποτυχία ίσως να φανεί ως η μόνη πραγματική μας επιτυχία. Εκείνο που ονοματίσαμε αμαρτία και λιώσαμε στις ενοχές αργότερα φανερώνεται ως η αιτία της αρετής μας, και εκείνο που έμοιαζε ως το τέλος ήταν μονάχα μια νέα αρχή.
Πρέπει να επιτρέψουμε στο εαυτό μας, να δει με άλλα μάτια, την ζωή μας, την ύπαρξη, τον κόσμο. Να δούμε οτι εκείνα που θεωρούμε ως «μειονεκτήματα» στην ζωή μας, ίσως να είναι οι πιο μεγάλές ευλογίες.
Ένα ατύχημα, μια αρρώστια, ένας χωρισμός, μια αποτυχία σε ένα στόχο, μια ήττα, πολλές φορές είναι η αρχή για κάτι σπουδαίο, γνήσιο, σημαντικό, και πολύ δυνατό. Εκατομμύρια άνθρωποι βρήκαν τον πραγματικό εαυτό τους, όταν αγκάλιασαν τα μειονεκτήματα της φύσης τους ή τις αδυναμίες του χαρακτήρα τους, τις «ατυχίες» της ζωής, όταν αποδέχθηκαν την πραγματικότητα τους και δεν την έκρυψαν κάτω από το χαλί. Όταν ρεαλιστικά είδαν και είπαν, «εντάξει δεν τα έχω όλα, έχω λίγα και ίσως πολύ λίγα, αλλά δεν θέλω να κλαίω γι αυτό μια ζωή. Θέλω να δω τι μπορώ να κάνω με αυτά που εχώ, με αυτά που αντέχω, με αυτά που μπορώ....»
Και τότε τι έγινε; Το μπορώ μεγάλωσε, το θέλω θέριεψε, και οι αντοχές αυξήθηκαν. Μια πίστη αγκάλιασε ολη την ύπαρξη τους και ως αφύπνιση ο Θεός τους ψιθύρισε το αυτί, «Κοίτα, άρχισε να πιστεύεις όχι μόνο στα προτερήματα σου αλλά και στα «μειονεκτήματα» σου. Όταν θα μάθεις να διαχειρίζεται τις πληγές σου τότε θα θεραπευθούν. Όταν μάθεις να διαχειρίζεσαι τις αδυναμίες σου, θα γίνουν δύναμη. Εάν δεν μάθεις να διαχειρίζεται την κόλαση ποτέ δεν θα περάσεις στο παράδεισο......"

17 Σεπ 2017

Πίστη, εμπιστεύομαι την στιγμή που αμφιβάλλω...


Ο Σταυρός είναι υπόθεση μοναχική. Σαφέστατα και η παρουσία ανθρώπων που σε αγαπάνε είναι σημαντική. Όμως παρά ταύτα παραμένει μοναχική υπόθεση. Εσύ πρέπει να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου. Εσύ με την ψυχή σου. Εσύ με την ασθένεια. Εσύ τέλος με την πίστη και απιστία, την ελπίδα και την απόγνωση. Και ίσως εκεί να είναι και η μεγαλύτερη μάχη. Το πως θα αντιμετωπίσεις αυτή την απόγνωση που θέλει να τεμαχίσει τις δυνάμεις σου.
Λένε ορισμένοι, «μα έχεις πίστη». Ξέρετε η πίστη δεν είναι ένα ιδεολόγημα.
Αναφέρω στο νέο μου προς έκδοση βιβλίο, «Τι είναι πίστη; Πίστη είναι 24 ώρες αμφιβολία και ένα λεπτό ελπίδα...»
Διαβάζοντας κάποιος αυτή την φράση ίσως θεωρήσει ότι πρόκειται για υπερβολή, όμως δεν είναι. Εάν είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, θα ομολογήσουμε ότι αυτή είναι η πίστη του σημερινού ανθρώπου. Μια πίστη ρακένδυτη, εύθραυστη και χαμένη σε τεράστια «γιατί».
"Πίστη είναι μια υπαρξιακή νησίδα στο πέλαγος της αγωνίας. Η ευαγγελική αναφορά, «Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ!» αισθάνομαι ότι είναι η κατεξοχήν προσευχή του σύγχρονου ανθρώπου.
Εάν νομίζουμε ότι το να πιστεύεις στον Θεό σημαίνει να έχεις μιαν αταλάντευτη απόλυτη κι ακυμάτιστη πεποίθηση, είμαστε γελασμένοι. Η πίστη δεν είναι ιδεολογία, ούτε ζητά υποταγή σε αρχές και συστήματα σκέψης. Άλλωστε αυτή η ιδεολογικοποίηση της ζωής «μυρίζει ανθρώπινο αίμα».
Πίστη στον Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη, άφημα. Πίστη σημαίνει περιπέτεια σχέσης με ατελείωτα σκαμπανεβάσματα. Πίστη σημαίνει να κραυγάζω την αδυναμία μου. Να καταθέτω την διάθεσή μου και συγχρόνως την έλλειψή μου. Να αντέχω την σιωπή του Θεού δίχως να ραγίζουν οι ελπίδες μου, να παγώνει το κορμί μου στα πατώματα της θλίψης κοιτώνας με πόθο το ξημέρωμα.....
Το γεγονός ότι εμπιστεύομαι κάποιον δεν αναιρεί την αμφιβολία ή την δυσπιστία, ακόμη και τον προβληματισμό απέναντι σε επιλο- γές και αποφάσεις του αγαπημένου προσώπου. Μπορώ να διαφωνώ και συγχρόνως να αγαπώ, να φοβάμαι και να εμπιστεύομαι, να χάνομαι και ν’ ανασταίνομαι. Αυτό είναι ζωή. Αυτό σημαίνει σχέση. Μα κι αυτό σημαίνει πί- στη. Όπως έλεγε ο Βλάσιος Πασκάλ: «Μια πίστη που δεν αμφιβάλλει είναι πεθαμένη πίστη». Πίστη στον Θεό σημαίνει να εμπιστεύομαι την στιγμή που αμφιβάλλω... »

13 Σεπ 2017

Χάνομαι στην απουσία σου....








**απο το νέο μου βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα απο τις εκδόσεις "Αρμός"

Αυτή, Κύριε, αυτή η σιωπή Σου πόσο με τυράννησε! Πόσες φορές με εκνεύρισες, Κύριε, που έμεινες σιωπηλός όταν εγώ χανόμουν σε δρόμους που δεν ήξερα πού οδηγούν, σε μονοπάτια που για πρώτη φορά ρακένδυτος περπάτησα. Τότε χρειάστηκε να αμαρτήσω πολλές φορές για να νιώσω ότι «υπάρχω», να αισθανθώ ότι «ζω». Όχι, δεν αμαρτάνουν όλοι για την ηδονή, για να κάνουν το κέφι τους και να χαρούν με ψεύτικα αποκαΐδια μιας φωτιάς που ποτέ δεν άναψε μέσα τους.
Υπάρχουν κι εκείνες οι ταλαίπωρες και αναγκεμένες ψυχές, που κάθε μέρα παλεύουν να κρατηθούν στην ζωή ένα βήμα μόλις πριν τον θάνατο και την ολική έκλειψη του βλέμματός τους.
Υπάρχουν κι αυτοί που η ζωή τούς δυσκολεύει αφάνταστα και τα μεταξωτά σωθικά τους σκίζονται εύκολα στα σκληρά βλέμματα του κόσμου. Όλοι εκείνοι που οι μέρες και οι νύχτες τους δεν είναι ξέγνοιαστες, κι ας πρέπει να γελούν για να καλύψουν τα ανείπωτα δά- κρυά τους. Μια στιγμή μονάχα εάν αφήσουν να φανεί το δράμα της ψυχής τους, θα χαθεί μονομιάς όλο το μπλε της γης.
Τέτοιες στιγμές, Χριστέ, Σε φώναξα με ότι φωνή μού είχε απομείνει. Μα η σιωπή Σου με ράγισε, κι ας ήξερα στα βάθη της ψυχής μου ότι είσαι εκεί. Δεν έφτανε όμως αυτό για να σωπάσει ο καημός μου.
Ξέρεις καλά Εσύ, Χριστέ μου, δεν ήταν άπιστοι, προδότες και εχθροί όσοι δεν άντεξαν σε αυτή την σιωπή και χάθηκαν στους λογισμούς τους. Ήταν τα πιο αδύναμα δικά Σου παιδιά, που κύρτωσαν οι αντοχές τους στην απουσία Σου. Αυτό φοβάμαι κι εγώ, εκείνες τις ώρες που φρικτά μού λείπεις, μην χαθώ και ξενιτευτώ από την πίστη.
Μα ύστερα πάλι, στον κήπο της Γεθσημανή, σε σκέφτομαι εκείνο το φρικτό το βράδυ που επίμονα ζητούσες την συντροφιά των μαθητών. Τα δάκρυα και τους ιδρώτες συλλογιέμαι, τον φόβο και την αγωνία Σου, κι αυτό το μαρτύριο που ζήτησες από τον Θεό να Σε απαλλάξει. Κι όμως, στο τέλος έκανες αυτό που ήθελε Εκείνος.
Αυτή είναι η ελπίδα μου, ότι ενώ πιστεύω δεν με εμποδίζεις να αμφιβάλλω, να ρωτώ, να ψάχνω να σε βρω κομματιασμένος. Είναι του έρωτα καμώματα κι αυτά, να φεύγω σαν δεν μου μιλάς. Να χάνομαι στην απουσία Σου, κι όταν αργείς τα βράδια να μην κοιμάμαι... Κι είναι κάτι νύχτες, Κύριε, που αργούν πολύ να ξημερώσουν...

9 Σεπ 2017

Θρυμματισμένη «αγιότητα» της ασθένειας...

Αυτές τις μέρες τρέχοντας για θέματα της υγείας μου, σε γιατρούς και νοσοκομεία, από εξετάσεις σε εξετάσεις, σενάρια και ερμηνείες αποτελεσμάτων, σκέφτηκα για ακόμη μια φορά, πως μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος που μετα από κάποιο ιατρικό έλεγχο, ο γιατρός του ανακοινώνει, «δυστυχώς τα νέα δεν είναι καλά. Έχετε καρκίνο....» ή ακόμη πιο τραγικά, «σας μένουν 3 ή 6 μήνες ζωής».Πως αντέχει μια ανθρώπινη ψυχή σε τέτοια ακούσματα;
Έλεγε ο άγιος Παίσιος, «Πάντως ἄλλο εἶναι νὰ μαθαίνεις ὅτι ἀρρώστησε κάποιος καὶ ἄλλο εἶναι νὰ ἀρρωσταίνεις ὁ ἴδιος. Τότε καταλαβαίνεις τὸν ἄρρωστο. Ἄκουγα «χημειοθεραπεῖες» καὶ νόμιζα ὅτι εἶναι «χυμοθεραπεῖες», δηλαδὴ ὅτι κάνουν στοὺς καρκινοπαθεῖς θεραπεία μὲ χυμούς, μὲ φυσικὲς τροφές! Ποῦ νὰ ξέρω; Τώρα ὅμως κατάλαβα τί ταλαιπωρία εἶναι».
Προσωπικά, δεν πιστεύω οτι μπορεί κάποιος να αντέξει σε μια τέτοια ανακοίνωση και κατόπιν να αντιμετωπίσει, (όπως και το θάνατο του παιδιού του) αυτή την ασθένεια, δίχως την Χάρι του Θεού, ασχέτως εάν κάποιος πιστεύει ή δεν πιστεύει στον Θεό. Εάν  πάει ή δεν πάει στην εκκλησία. Αυτή η Χάρις είναι δωρεά ενίσχυση και παραμυθία της απρουπόθετης αγάπης του Θεού. Και κάτσε εσύ, να υπολογίζεις τις ενέργειες και την αγάπη του Θεού με μαθητικές λογικές και αναλύσεις. Ε, δεν θα καταλάβεις ποτέ τον Θεό. Αποδέξου το, σε ξεπερνάει η παραδοξότητα των δρόμων Του.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτό που έλεγε ο άγιος Παίσιος, οτι ο «καρκίνος θα γεμίσει των παράδεισο με μάρτυρες». Γιατί για μάρτυρες πρόκειται. Όχι μόνο για τον πόνο που επωμίζονται και τα μαρτύρια στα οποία υποβάλλονται ψυχικά και σωματικά, μα διότι με τον αγώνα τους προασπίζονται την αξία και ιερότητα της ζωής. Και όποιος παλεύει για την ζωή, συνειδητά ή όχι, δίνει μαρτυρία Θεού.
 Γι αυτό πολύ σωστά αναφέρει ο Σ. Ζουμπουλάκης, «δεν δέχομαι κανένα κήρυγμα περί αναστάσεως πάρα μονάχα απο  καρκινοπαθή δ΄ βαθμού».
Η ασθένεια, έλεγε η Σιμόν Βέιλ, έρχεται να μας φανερώνει οτι είμαστε ένα «τίποτα». Σαφέστατα δεν εννοεί ένα ψυχολογικό τίποτα. Αλλά ένα οντολογικό. Δηλαδή η ασθένεια μας θυμίζει την κτιστότητα και φθαρτότητα μας. Οτι έχουμε υπαρκτικά όρια.
Αισθάνομαι, οτι εκεί διαδραματίζεται όλη η σχέση μας με την ασθένεια, τον εαυτό μας και τον Θεό. Εάν η αρρώστια με διδάξει οτι είμαι ένα «τίποτα» που αξίζει πολλά. Οτι αυτό το θνητό πλάσμα, που φοβάται, ταράζεται, αμαρτάνει, πεθαίνει, το αγαπάει πολύ ο Θεός. Δεν είναι εύκολο, και μάλιστα την στιγμή που είσαι στην κόλαση και καίγεσαι από την αρρώστια και τον ψυχικό εγκλωβισμό. Ωστόσο αυτή είναι η μόνη παρηγοριά σε έναν απαρηγόρητο πόνο. Οτι ο Θεός είναι πάσχων μαζί μου και με αγαπάει πολύ. Αγωνίζομαι να προασπιστώ την ζωή που μου χαρίστηκε, απέναντι στο θάνατο που την απειλεί.
Σαφέστατα δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι σε ίδιες καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο,    πόσο δε μάλλον όταν εκείνες είναι οριακές. Ακόμη όμως κι αυτή η ιδιορρυθμία, ο θυμός ή πολλές φορές φαινομενική σκληρότητα ή απιστία με την οποίοι πολλοί αμύνονται απέναντι στην απειλή της ασθένειας, για μένα είναι «ιερές» καταστάσεις. Διότι είναι οι τρόποι που σταυρωμένοι άνθρωποι φωνάζουν με ένα ιδιόρρυθμο τρόπο, ένα βαθύ υπαρξιακό «διψώ», πάνω από τον σταυρό τους. Αυτό, μόνο να το σέβομαι μπορώ και θέλω.
Αυτοί οι άνθρωποι, βαδίζουν στο μονοπάτι μιας ιδιότυπης «αγιότητας».Όχι την «αγιότητα» της δύναμης και ισχύς, αλλά εκείνη της αδυναμίας, της ευαισθησίας, των δακρύων, του φόβου που ξέρει να ελπίζει, του λίγου που γίνεται πολύ, της πίστης που χάνεται και βρίσκεται ως εμπιστοσύνη, του παραπόνου που μεταμορφώνεται στο «ας γίνει το θέλημα σου....». Μιας θρυμματισμένης «αγιότητας», που αγκαλιάζει όλα τα συναισθήματα και τα μεταμορφώνει. Εκεί το δάκρυ δεν είναι ντροπή ή ολιγοπιστία, το «γιατί» αμαρτία και απειλή κολάσεως. Μια «αγιότητα» που κατανοεί την αδυναμία, το κτιστό, το φθαρτό, που το αγκαλιάζει, το μεταμορφώνει και το σώζει.
Στην εποχή που ζούμε, ο «άγιος» δεν θα είναι ο νικητής, ο τροπαιούχος, ο δυνατός και κραταιός, αλλά εκείνες οι θρυμματισμένες ψυχές, οι σταυρωμένοι άνθρωποι, που ήσυχα, καρτερικά και αθόρυβα, κουβαλάνε τον σταυρό της ζωής τους. Ο άγιος στέκεται γυμνός σε ενα κόσμο που ντύνει και μασκαρεύει τις ανασφάλειες του με εξουσία και δύναμη. Ο άγιος πορεύεται μονάχα με την πίστη του, σε ενα κόσμο που θέλει ολα να τα εξηγήσει. Αυτό δεν γίνεται. Η πιο μεγάλη προσευχή, ειναι το "δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, σου παραδίδομαι Κύριε..."
Λέει ο Ζουμπουλάκης, για την πολύπαθη αδελφή του Γιούλα: «Η αδερφή μου τα άξιζε όλα και δεν είχε τίποτα, ούτε υγεία, ούτε σταδιοδρομία ούτε κοινωνική αναγνώριση ούτε χρήματα ούτε τίποτε. Και όμως ήταν γεμάτη καλοσύνη για όλους. Αόργητη και αμνησίκακη. Ένα σχολείο καλοσύνης και αγάπης... Αν υπάρχει παράδεισος, είμαι απολύτως βέβαιος οτι η αδερφή μου βρίσκεται εκεί. Επιτέλους χωρίς γιατρούς και φάρμακα, μέσα στην χαρά της θέας του δεσποτικού προσώπου και τη ζεστασιά της κοινότητας των αληθινών αγίων...»

7 Σεπ 2017

Μείζων όλων των τιτάνων της "θεολογίας"....


Όποιος έχει αγόγγυστα σκατοσκουπίσει άρρωστο είναι μείζων όλων των τιτάνων της θεολογίας. Γνώρισα στη ζωή μου σπουδαίους ανθρώπους, συγγραφείς, φιλοσόφους, επιστήμονες, ορισμένοι – οι λιγότεροι – μου έγιναν συμπαθείς, περνάω καλά στη συντροφιά τους. Ξέρω να αξιολογώ τα έργα τους και να τα τιμώ όταν αξίζουν, η ηθική όμως εκτίμησή μου πηγαίνει μόνο, αποκλειστικά και μόνο, σε όσους στάθηκαν δίπλα σε βαριά και ανίατα άρρωστους και τους φρόντισαν δίχως κανένα γογγυσμό, με αγάπη και αφοσίωση. (Σταύρος Ζουμπουλάκης, Η Αδελφή μου, σελ. 61)

6 Σεπ 2017

Μια βαθιά έκπληξη σε αδιέξοδο ειναι ο Θεός....


Πόσες νύχτες ευχήθηκες να γοργοξημερώσει; Πόσες βραδιές κοιτούσες επίμονα τους δείχτες του ρολογιού πότε θα τερματίσουν της νύχτας την πολιορκία. Δεκάδες φορές σηκώθηκες από το κρεβάτι κοιτώντας το παράθυρο μήπως ξεπρόβαλε το Φως; Και χαμηλώνοντας το βλέμμα γυρνούσες πίσω μονολογώντας, «αργείς».... 
Τι θα αλλάξει θα μου πεις. Ο πόνος δεν είναι υπόθεση μονάχα της νύχτας. Και την μέρα υποφέρουμε. Ναι, μα είναι αλλιώς. Αισθάνεσαι οτι ένα νέο ξημέρωμα, μια νέα μέρα θα φέρει φως, μια νέα υπόσχεση ελπίδας, μια αλλαγή, μια ευκαιρία, μια τόση δα στιγμή που θα μεταμορφώσει τα πάντα. Αυτή άλλωστε είναι η πίστη, μια βαθιά ελπίδα στο αλλιώς της ζωής, στο ίσως, στο μετά απ’ αυτό που εγώ βλέπω και καταλαβαίνω, και είναι αλήθεια τόσο μικρό αυτό που καταλαβαίνουμε και τοσο μεγάλο εκείνο που θα μας εκπλήξει. Γιατί μια έκπληξη σε βαθύ αδιέξοδο είναι ο Θεός.....

2 Σεπ 2017

Αποδέχομαι, συνθέτω και προχωρώ στην ζωή μου....


Υπάρχει άνθρωπος που δεν θα ευχόταν στην ζωή του, να μην πονέσει ποτέ; Σαφέστατα και όχι. Ακόμη και εκείνοι που γνωρίζουν ότι ο πόνος υπήρξε ο μεγάλος δάσκαλος της ζωής τους, δεν θα επιθυμούσαν να ξαναζήσουν τις στιγμές εκείνης της αβάσταχτης μοναξιάς πάνω στο Σταυρό. Γιατί κακά τα ψέματα, στο Σταυρό είσαι μόνος, ενίοτε “κρύβεται” ακόμη και ο Θεός από το ψυχικό σου τοπίο. “Ηλι Ηλι λαμά σαβαχθανί…..”Ο πόνος όμως είναι μια πραγματικότητα της εδώ ζωής είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε τον αποδεχόμαστε είτε προσπαθούμε να τον αρνηθούμε.
Θα παίξουμε πολλούς ρόλους και θα χρησιμοποιήσουμε αρκετές κρυψώνες αναζητώντας το τόπο εκείνο που δεν θα πονάμε. Όμως δεν υπάρχει.
Ένα από τα βασικά σημεία της πνευματικής μας ωρίμανσης είναι να εντάξουμε αρμονικά στην ιστορία της ψυχής μας, τον Σταυρό, να μην αρνούμαστε τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες και να μην προσπαθούμε να κρυφτούμε. Να αποδεχθούμε ότι η ζωή αυτή έχει και οδύνη. Οχι μόνο ομως οδύνη, απλά και απο αυτήν. Και να απεξαρτήσουμε την ζωή μας από την ψευδαίσθηση και το εμμονικό κυνήγι της απόλυτης στο κόσμο αυτόν "ευτυχίας". Γιατί απλά δεν υπάρχει.
Τι υπάρχει τοτε; Υπάρχει μια ροη γεγονότων της Θείας πρόνοιας, που άλλοτε χειμωνιάζουν και άλλοτε μυρίζουν καλοκαίρι. Υπάρχουν φωτεινές και σκοτεινές περίοδοι της ψυχή μας, επιτυχίες και αποτυχίες, νίκες και ήττες, καλές και κακές στιγμές, και όλες αυτες μας συνθέτουν.
Αυτό που είμαστε και θα γίνουμε, είναι μια ποικιλία πραγμάτων. Είναι μια πολύμορφη σύνθεση εσωτερικών και εξωτερικών καταστάσεων, που μας διαμορφώνουν και μας οδηγούν στον Θεό.
Θα έρθει μια μέρα, μια στιγμή, που θα καταλάβουμε και θα δούμε εσωτερικά πλέον, ότι πολλά που στην ζωή μας ονομάσαμε λάθη ήταν σωστά και πολλά που τα χαρακτηρίσαμε ως κακά ήταν ευλογημένα. Έκπληκτοι θα αντιληφθούμε οτι αρκετές “αμαρτίες” μας οδήγησαν στην αρετή και πολλές υποτιθέμενες “αρετές” στην αμαρτία. Η πιο μεγάλη έκπληξη όμως θα ειναι η αποκάλυψη οτι ο Θεός "έπαιζε" μαζί μας κρυφτό, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να φωνάξει δυνατά, “Φτου ξ ελευθερία…..”