30 Οκτ 2017

Άγια κορμιά…


Κοιτούσα την εικόνα του αγίου Δημητρίου, και η μνήμη μου περπάτησε στην Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα στο ναό του. Θυμήθηκα αυτό το θαύμα του μύρου που τρέχει από το κορμί του αγίου και κερνάει πικραμένες καρδιές. Όχι «καθαρές» πικραμένες, πληγωμένες και αναγκεμένες.
Τι όμορφο να μην αγιάζει μόνο η ψυχή μα και το κορμί. Να σου λέει ο Θεός, ολόκληρο σε θέλω κι ας μας έχουν στο όνομα της «θρησκείας» τεμαχίσει εδώ και αιώνες.
Και το κορμί μετέχει στο αγιασμό, στην δόξα, στην ομορφιά της βασιλείας Του. Έτσι πεσμένο κι αυτό, κουρελιασμένο και ρακένδυτο, απο κάθε "αρετή" και επιβεβαίωση του "εγώ" το ντύνει ο Θεός με την Χάρι Του.
Και κάπου εκεί, στις σκέψεις αυτές, θυμήθηκα τον Άγιο Γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη. Όταν τον έφεραν στο χωριό του την Εθιά, διπλά ακριβώς το δικό μου χωριό. Τρεις μέρες σχεδόν άταφος. Τι φως ήταν αυτό στο πρόσωπο του; Τι λάμψη; Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μα πιο πολύ δεν θα λησμονήσω, πως στάθηκα σε όλη την εξόδιο ακολουθία στο ύψος το ποδιών του. Στις πατούσες του συγκεκριμένα. Δεν του φορούσαν παπούτσια αλλά κάτι μαύρες κάλτσες. Όταν τελείωσε η ακολουθία, και περάσαμε να το αποχαιρετίσουμε, αισθάνθηκα την ανάγκη να τον ακουμπήσω. Δε μου έφταναν μονάχα οι ευχές ήθελα και μια τελευταία αγκαλιά. Έπιασα τα πόδια του, τα φίλησα και έβραζαν. Ήταν ζεστά και μαλακά. Ήταν το πιο ζεστό κορμί που άγγιξα ποτέ μου, τρεις μέρες άταφο, μα ζωντανό.

27 Οκτ 2017

Ομιλίες


Ομιλίες:
29 Οκτ. 7.μ.μ Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Μπραχαμίου, "Το ταξίδι της ψυχής είναι η προσευχή"(Αναφορά στην Ευχή του Ιησού)
30 Οκτ. 7.μ.μ Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, Ταμπούρια, "Ο Ηθικολόγος της ψυχής μας, κατα τον Άγιο Πορφύριο".... 

23 Οκτ 2017

Οτι εμείς πετάμε το μαζεύει ο Χριστός...


Μόλις είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία. Μοιράζω το αντίδωρο. Τελευταίο ένα παλικάρι, όμορφο, χρόνια σταυρωμένο, βαθιά πληγωμένο από την ψυχική νόσο. Γι αυτό κι λάμπουν τα μάτια του. Ποιος στις μέρες μας ξέρει να κοιτάει τον άλλο στα μάτια ; Ελάχιστοι. Στην εποχή μας το πιο έρημο τοπίο είναι τα μάτια μας, και το πιο ακατοίκητο η αγκαλιά μας. 
-«Πάτερ τι ωραίο σήμερα το κήρυγμα σας. Θα έρχομαι κάθε Κυριακή εδώ να σας ακούω.» 
Τον είχα δει που κοινώνησε. Με πάθος και πόθο, με δίψα ερωτική του Χριστού. Μέσα από ένα τεράστιο εκκλησίασμα εκείνος ένιωσε, αυτός είδε, αυτός εξέφρασε θαυμασμό, δοξολογία, ευχαριστία. Ποιος; Ο πληγωμένος, ο στιγματισμένος και για τον κόσμο τρελός. Ένιωσε την Χάρι εκείνος που όλοι εμείς οι καθωσπρέπει, βάλαμε στο περιθώριο. Έλα όμως που οτι εμείς πετάμε το μαζεύει ο Χριστός. Γι αυτό εαν πάμε στο παράδεισο θα τρίβουμε τα μάτια μας, με τις εκπλήξεις που θα αντικρύσουμε. Γιατί δεν θα δούμε εκεί αυτούς που πιστεύαμε οτι σίγουρα θα συναντήσουμε, αλλά εκείνους που η «ηθική» μας είχε ξεγράψει.
Καθώς το παλικάρι απομακρυνόταν απο το ναό, θυμήθηκα κάποιους όμορφους στίχους του παπα Βασίλη Θερμού:
«Σημαίες, πρόεδροι, επίσημοι,
κατά την καθιερωμένην τάξιν,
έχουν λάβει την θέση στον ναό.
Και ο Ιησούς παράμερα
συνωθείται με κάτι άσημους
Που θα Τον Κοινωνήσουν.....»

21 Οκτ 2017

Ένοχα μυστικά...


Σαν μεγαλώνουμε με θαυμαστή αγωνία ανακαλύπτουμε ότι φόβοι, ενοχές, άγχος και μια βαθιά ντροπή για τον εαυτό μας, δεν μας ανήκουν απόλυτα. Πως τα αποκτήσαμε άραγε; Απο που έρχονται και τι ζητάνε από εμάς; Έμεινα εκστατικός οταν διάβασα στον Αγιο Πορφύριο οτι μέσα μας κουβαλάμε τους αιώνες. "Είναι ένα μυστήριο ο άνθρωπος. Φέρομε μέσα μας κληρονομιά αιώνων....". Κι είναι αλήθεια, οτι μέσα μας κουβαλάμε ένοχα μυστικά αιώνων, γενεών, εκείνα που δεν είπαν, εκείνα που δεν μαθεύτηκαν, αυτά που δεν εξομολογήθηκαν. Σαν σκιές τα ένοχα αυτά μυστικά, στοιχειώνουν την ζωή μας και κληρονομούνται στις υπάρξεις μας.
Όταν μεγαλώνεις με ένα πατέρα αγχώδη ή φοβικό, μια μητέρα εμμονική ή ψυχωτική, δίχως να το ξέρεις και να το θες, ταυτίζεσαι μαζί τους. Νιώθεις ένοχα, ντρέπεσαι για το τραύμα τους. Αισθάνεσαι ότι φταις εσύ. Ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να τους λυτρώσεις. Ότι είναι δική σου η ευθύνη της θεραπείας τους.
Και τότε πέφτεις στο φαύλο κύκλο της ψυχικής επανάληψης. Γιατί στην προσπάθεια σου, ασυνείδητα ή μή, να τους λυτρώσεις θα ταυτιστείς μαζί τους. Το πρόβλημα τους, θα γίνει δικό σου.Θα αναπαραγάγεις ίδιες συμπεριφορές, φοβιές, πανικούς, εμμονές, και γενικότερα ολο το τραύμα θα κυλήσει μες στην ύπαρξη σου. Αντι να τους λυτρώσεις, θα χαθείς μαζί τους στην ψυχική μίμηση του τραύματος. Θα πάρεις το μυστικό τους, την δικη τους ντροπή.
Και πως θα ρωτήσει κάποιος σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος των ένοχων μυστικών και ψυχικών μεταβιβάσεων;
Όταν συν-χωρέσουμε την αδυναμία των γονέων μας. Όταν αποδεχθούμε ότι δεν ήταν και δεν έπρεπε να είναι παντοδύναμοι και τέλειοι για να είναι καλοί γονείς. Οτι απλώς ηταν άνθρωποι και οχι θεοί. Έκαναν αυτό που μπορούσαν και άντεχαν.
Συγχρόνως όμως χρειάζεται και μια αποδοχή και συγχώρεση προς τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας οτι δεν έχουμε την ευθύνη της ζωης των άλλων, οτι δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις αδυναμίες, τα λαθη και τα πάθη των άλλων. Η λύτρωση έρχεται όταν αγκαλιάζοντας την αδυναμία σου νιώσεις επιτέλους δυνατός. Γιατί αυτή είναι η χριστιανική θεραπευτική, μια αδυναμία που γίνεται δύναμη, ένας σταυρός που μεταμορφώνεται σε ανάσταση, μια άρνηση που γίνεται ζωή και φως.

19 Οκτ 2017

Δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου...


Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός. Να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας του. Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου, και ένας άνθρωπος έρχεται σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της ψυχής σου. Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε. Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου, ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξης σου το φίλησε. Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου, τον κλότσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητα του. Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου; Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων. Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό. Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά, δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…

17 Οκτ 2017

Τοξικές αγάπες...


Με ρωτάς εάν σε αγαπάει. Το θέμα δεν είναι εάν σε αγαπάει έλα εάν εσύ αντέχεις τον τρόπο που σε αγαπάει. Γιατί αυτός ή εκείνη μπορεί να λέει οτι σε αγαπάει και να σε πνίγει σαν τρεμάμενο χέρι γύρω από τον λαιμό της ελευθερίας σου, κόβοντας σου ολες τις ανάσες ζωής. Μπορεί να λεει οτι σε αγαπάει άλλα εσυ να χάνεσαι, να αλλοιώνεσαι, να καταστρέφεσαι και να παραμορφώνεσαι, άγνωστη και άγνωστος να καταντάς ακόμη και στο ίδιο σου τον εαυτό. Ξέρεις πόσες ψυχές χάθηκαν σε αγάπες φτηνές και τοξικές, σε αγάπες χειριστικές; Χιλιάδες στις ερημιές της ζωής. Κι ολο αυτό γι ένα βαθύ λόγο. Όταν δεν αγαπάς και εκτιμάς τον εαυτό σου. Οταν εχεις την χειρότερη εικόνα και άποψη γι αυτό που είσαι, κάνεις τα πάντα για να το επιβεβαιώσεις. Οπότε με ενα ασυνείδητο τρόπο, επιλέγεις πάντα τον φονιά και δήμιο της καρδιάς σου, ώστε να τρέξει το σενάριο οτι είσαι μια αποτυχημένη ή ενας άχρηστος της ζωής.
Ο φαύλος κύκλος θα σπάσει και οι κατα εξακολούθηση ασελγοί θα φύγουν απο κοντά σου, όταν εσυ πάψεις να μισείς τον εαυτό σου. Γιατί δίχως να το ξέρεις, όλους αυτούς ή εκείνες που έπαιξαν μαζι σου εσύ τους προσκάλεσες και τους επέτρεψες ψυχικά να σε τεμαχίσουν. Και ενώ αυτοί φώναζαν "σ' εξαπατώ" εσύ ήθελες να ακούς "σ αγαπώ", έτσι, για να θρηνείς κάθε φορά κι ένα κομμάτι απο έναν εαυτό που ποτέ δεν αποδέχθηκες....

11 Οκτ 2017

Το χασμουργητό της "τελειότητας"...




Μας μεγάλωσαν με το άγχος του λάθους. Λες και δεν θα το συναντούσαμε ποτέ στην ζωή μας. Αναγκαστήκαμε να υποκρινόμαστε τους τέλειους. Με τον καιρό μπερδέψαμε το πραγματικό με το φανταστικό.Τότε είναι που αρχίσαμε να αμαρτάνουμε "ευσεβώς" και να κοροιδεύουμε «τίμια».
Η υποκρισία γίνεται σαν δεύτερη φύση σου. Γιατί; Μα για να αντέξεις οτι δεν είσαι τέλειος. Ο πρώτος που εξαπατάς δεν είναι οι άλλοι, μα ο εαυτός σου. Αυτόν κοροιδεύεις, αφού ζεις την ζωή ενός άλλου που στην ουσίαδεν είσαι εσύ.
Έρχεται όμως η ώρα και αυτό ισχύει για όλους μας, που οι μπογιές της μάσκας θα λιώσουν και ή θα σε λυτρώσουν ή θα σε λερώσουν.
Γιατί την ζωή την χαίρονται εκείνοι που αποδέχονται την πραγματικότητα και δεν κυνηγάνε το τέλειο. Εκείνοι που όταν όλοι τους λένε στρίψε αριστερά πάνε δεξιά στο δρόμο της ζωής, γνωρίζοντας οτι το «λάθος» πολλές φορές είναι η πιο σωστή επιλογή. Το να αρνείσαι το «ασφαλές», το «βέβαιο» και «σίγουρο» κάνει συναρπαστικό το ταξίδι της ζωής. Διαφορετικά θα είσαι τόσο «καλά» που στο τέλος θα σε καταπιεί το χασμουρητό σου...

10 Οκτ 2017

Παρουσιάζεται το βιβλίο "Ενας Θεός που έπαιζε Κρυφτό..."

Οι Εκδόσεις Αρμός σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

«ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΕ ΚΡΥΦΤΟ»
την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017 και ώρα 7.00 μ.μ.
στην Στοά του Βιβλίου (Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου)


Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
- Βίκυ Φλέσσα, Δημοσιογράφος
- Όλγα Νικολαϊδου, Δημοσιογράφος
- και ο συγγραφέας του βιβλίου π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

6 Οκτ 2017

Ένας Θεός που έπαιζε Κρυφτό.......

**Με την χάρι του Θεού σήμερα κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις Αρμός, το νέο μου βιβλίο με τίτλο " Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό..."(η σιωπή του Θεού στις δοκιμασίες των ανθρώπων...)