23 Οκτ 2017

Οτι εμείς πετάμε το μαζεύει ο Χριστός...


Μόλις είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία. Μοιράζω το αντίδωρο. Τελευταίο ένα παλικάρι, όμορφο, χρόνια σταυρωμένο, βαθιά πληγωμένο από την ψυχική νόσο. Γι αυτό κι λάμπουν τα μάτια του. Ποιος στις μέρες μας ξέρει να κοιτάει τον άλλο στα μάτια ; Ελάχιστοι. Στην εποχή μας το πιο έρημο τοπίο είναι τα μάτια μας, και το πιο ακατοίκητο η αγκαλιά μας. 
-«Πάτερ τι ωραίο σήμερα το κήρυγμα σας. Θα έρχομαι κάθε Κυριακή εδώ να σας ακούω.» 
Τον είχα δει που κοινώνησε. Με πάθος και πόθο, με δίψα ερωτική του Χριστού. Μέσα από ένα τεράστιο εκκλησίασμα εκείνος ένιωσε, αυτός είδε, αυτός εξέφρασε θαυμασμό, δοξολογία, ευχαριστία. Ποιος; Ο πληγωμένος, ο στιγματισμένος και για τον κόσμο τρελός. Ένιωσε την Χάρι εκείνος που όλοι εμείς οι καθωσπρέπει, βάλαμε στο περιθώριο. Έλα όμως που οτι εμείς πετάμε το μαζεύει ο Χριστός. Γι αυτό εαν πάμε στο παράδεισο θα τρίβουμε τα μάτια μας, με τις εκπλήξεις που θα αντικρύσουμε. Γιατί δεν θα δούμε εκεί αυτούς που πιστεύαμε οτι σίγουρα θα συναντήσουμε, αλλά εκείνους που η «ηθική» μας είχε ξεγράψει.
Καθώς το παλικάρι απομακρυνόταν απο το ναό, θυμήθηκα κάποιους όμορφους στίχους του παπα Βασίλη Θερμού:
«Σημαίες, πρόεδροι, επίσημοι,
κατά την καθιερωμένην τάξιν,
έχουν λάβει την θέση στον ναό.
Και ο Ιησούς παράμερα
συνωθείται με κάτι άσημους
Που θα Τον Κοινωνήσουν.....»

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ας μου επιτραπεί στους όμορφους στίχους του π. Βασιλείου να προσθέσω και δυό επίσης σχετικούς, ενός άγνωστου «γραφιά»:

Κι’ όμως Εσύ έσπειρες το σπόρο της Αγάπης Σου
σε απλές, ταπεινές και άγνωστες ψυχές
που εμείς ούτε υποψιαζόμαστε,
ούτε καταδεχόμαστε ν’ αφουγκραστούμε
την ανάσα της πολύτιμης παρουσίας τους.

Μα εκείνες καίνε το λαδάκι της ζωής τους
σκορπώντας την αγάπη
και φωτίζοντας το μονοπάτι
που αλαζονικά με πείσμα αγνοήσαμε
για να μας δείχνουν
πόσο μακριά είμαστε νυχτωμένοι...