Έρχονται κοπέλες και μου λένε, "πατερ δεν υπάρχουν άντρες". Έπειτα έρχονται οι άντρες και μου λένε; "δεν υπάρχουν γυναίκες", και εγω λέω, οτι και άντρες υπάρχουν και γυναίκες υπάρχουν, ψυχή ρε δεν μας έμεινε σταγόνα για να ερωτευθούμε. Στεγνώσαμε απο συναισθήματα. Γιατί κρίση δεν ειναι να αδειάζουν οι τσέπες μας, αλλα οι αγκαλιές μας....
Η απορία μου είναι ειλικρινής και θα ήθελα απάντηση: πώς και γιατί στεγνώνουν οι αγκαλιές;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάτερ Χαράλαμπε, χαίρετε! ΄Ετσι είναι, όπως λιτά, περιεκτικά και ουσιαστικά τα περιγράφετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εδώ ένα απόσπασμα από μία εξαιρετική συνέντευξη του πατρός Β. Θερμού για το θέμα της συμβίωσης http://www.pemptousia.gr/2011/07/gia-tin-simviosi-ton-neon-zevgarion/ , που πιστεύω ότι έχει σχέση με το κείμενό σας.
''(...) Ψυχολογικά μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι νέοι προτιμούν να παραμείνουν στην παιγνιώδη διάσταση και όχι στην σοβαρή πλευρά της σχέσης. Ο τρόπος με τον οποίο οι προηγούμενες γενιές βιώσαμε τον γάμο δεν αποτελεί διαφήμισή του! Ενδεχομένως να υπερτονίσαμε τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα αφαιρώντας την χαρά. Πρέπει, νομίζω, να αποτελέσει αντικείμενο βαθιάς αυτοκριτικής της γενιάς μας το γεγονός ότι έχουμε γάμους σταθερούς μεν, αλλά χωρίς χαρά. Θεωρήσαμε ότι αρκεί η σταθερότητα (το να μη χωρίσουμε) για να είναι ένας γάμος επιτυχημένος. Και οι νέοι μας το διαψεύδουν αυτό και επισημαίνουν το λάθος μας εφευρίσκοντας την συμβίωση. Κάθε κοινωνικό πρόβλημα αποτελεί σύμπτωμα που μας υποδεικνύει την ανάγκη να κάνουμε διάγνωση της αρρώστιας. Και εδώ νομίζω πως η αρρώστια έγκειται στον γάμο όπως λειτουργεί σήμερα ακόμη και μεταξύ πολλών πιστών. Δεν έχει πνοή και ομορφιά. Οι νέοι διαμαρτύρονται και αντιστέκονται σε αυτό με την συμβίωση, ελπίζοντας να διασώσουν τον έρωτα, αλλά μπλέκουν χειρότερα.''
Και αν μου επιτρέπετε, να μεταφέρω κι ένα εξαιρετικό απόσπασμα από το βιβλίο της συγγραφέως Μ. Βαμβουνάκη ''Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα''.
Ευχαριστώ πολύ και καλή δύναμη!
''Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τολμούν το ρίσκο ενός ερωτικού δεσμού. Λαχταρούν και ονειρεύονται όσο λίγοι την αγάπη, τη σχέση, το γάμο, αλλά μόνο αν είναι μια σχέση σίγουρη. ΄Ομως σιγουριά και έρωτας είναι καταστάσεις ασύμβατες, σύντομα το μαθαίνουμε κι αυτό. Τα πιο φοβισμένα πλάσματα του έρωτα (...) θα κυνηγούν μεν το ερωτικό όνειρο, θα διαβάζουν τα πιο συγκινητικά ρομάντζα, θα ακούν τα τραγούδια τα πιο παθιασμένα, θα διηγούνται στους φίλους τις ελπίδες μιας νέας κατάκτησης με όλες τις μεγαλοποιημένες λεπτομέρειες, αλλά ταυτόχρονα θα θέτουν -υποσυνείδητα μάλλον- εμπόδια στην πραγμάτωσή του στη δική τους αληθινή ζωή.''
Τα λόγια σας αγαπητέ μου πάτερ Χαράλαμπε, ειδικά το "στεγνώσαμε από συναισθήματά", με παραπέμπουν εδώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή"ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.
ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται."...
Όσο για τον τρόπο που γράφετε, μου θυμίζει εκείνο που είπε ο Σωκράτης:
«Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Μπορώ μόνο να τον μάθω να σκέφτεται»...