30 Νοε 2017

Μην αναβάλεις την χαρά...


Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε "έχω αιτία να είμαι χαρούμενος". Άδικα περιμένουμε. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.
Στον περίπατο με έναν καλό φίλο ή το αγαπημένο μας ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.
Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.
Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

4 σχόλια:

eylogite είπε...


Το σπουδαιότερο, πάτερ, είναι
πως νιώθουμε πλην των άλλων λόγων
και όταν τρέχουμε πίσω από την σελίδα σας την ίδια χαρά
και καθώς διάβαζα τα διατυπωμένα περί χαράς κείμενο!
Ελπίζω να έχετε την ίδια χαρά κι εσείς
όταν μας διαβάζετε,
ή όταν μας φέρει ο Θεός κοντά και γνωρισθούμε!
Έχει πολλές ομορφιές και αφορμές η ορθοδοξία,
ευτυχώς καθημερινές
και τις ….χαιρόμαστε!

Ιωάννης Κ. είπε...

Διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση σας πάτερ μου, κατέληξα στις εξής σκέψεις...

Κατά τους Αγίους Πατέρες ημών, αν δεν έχουμε χαρά με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να χαιρόμαστε όλα αυτά που μας προσφέρει η καθημερινότητα μας.

Αν δεν έχουμε χαρά με τον εαυτό μας δεν μπορούμε τίποτα να εκτιμήσουμε σωστά στη ζωή μας. Ή στην υποτίμηση θα πέσουμε ή στην υπερεκτίμηση, προσώπων, πραγμάτων και καταστάσεων.

Η χαρά με τον εαυτό μας ισορροπεί τα πάντα στην ζωή μας, η χαρά που κανείς και τίποτα δεν δύναται να μας την αφαιρέσει. Η χαρά να είναι κανείς ο εαυτός του, εν Χριστώ!...

Οπότε, νομίζω, το "μη αναβάλεις την χαρά", μπορεί να ερμηνευθεί ως μη αναβάλεις την ένωση σου - πάσα θυσιά -με την όντως χαρά και πηγή κάθε χαράς, τον Σωτήρα Χριστό μας!

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής δηλ. του πολιτισμού των σκουπιδιών, είμαστε δραπέτες του παρόντος. Και ως προς τον χώρο και ως προς τον χρόνο.
Μας στοιχειώνει το παρελθόν και μας τρομάζει το μέλλον που το αντιμετωπίζουμε ως απειλή.
Απόντες πάντα από το παρόν ή πιο συγκεκριμένα, δραπέτες.
Δραπέτες γιατί δεν έχουμε το σθένος να το αντιμετωπίσουμε ή ίσως γιατί είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να δραπετεύσεις από το παρόν δηλ. την πραγματικότητα από ότι άλλες εποχές.
Γι' αυτό εν' τέλλει δεν υπάρχει για εμάς ούτε παρελθόν που είναι ένα παρόν που πέρασε, ούτε και μέλλον που είναι η προβολή του παρόντος.
Αυτοί που ζήσανε, το ΕΔΩ και ΤΩΡΑ και σταύρωσαν τον εαυτό τους, όπως κάτι ασκητές κι ερημίτες εν' τέλλει ξεφύγανε από τα δεσμά του χώρου και του χρόνου.
Εμφανίστηκαν σε άλλα μέρη της γης ενώ ήταν αλλού και διέσπασαν τα δεσμά του χρόνου και γίνανε προφήτες.
Την ευχή τους νά 'χουμε.
Καλημέρα σας.

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία που τα γράφετε πάτερ!
Ο Θεός να σαςέχει καλά.