Πέρα από την χαρά των εορτών, υπάρχει κι’ η θλίψη. Εκείνη η αβάστακτη μελαγχολία που διαπερνά κορμί και ψυχή, κυρίως τα απογεύματα της εορτής. Όταν όλα φαίνονται να έχουν τελειώσει. Ένας αναστεναγμός που δεν ακούγεται μα είναι παρόν μέσα μας, διερωτάται, «Αυτό ήταν; Και τώρα;».
Κάθε γιορτή είναι μια προσμονή. Κάθε τέλος της μια προδοσία. Αυτό που ποθήσαμε και πάλι δεν ήρθε, δεν το συναντήσαμε, ήταν απών. Η επιθυμία μας ήταν πιο μεγάλη από το αντικείμενο. Στην γιορτή, βλέπουμε και προσδοκούμε αυτή την έξοδο από την ρουτίνα της πλήξης ή επανάληψης. Το αίτημα κάθε εορτής, είναι η μεταμόρφωση της ζωής. Η εμπειρία του διαφορετικού. Ουσιαστικά μέσα από μια γιορτή προσπαθούμε να νικήσουμε τον θάνατο που μας ζυγώνει. Είναι μια ελπίδα εξόδου από αυτό το καθημερινό που μας πνίγει και μας στενεύει. Θέλουμε να σκίσουμε τα ρούχα μας, να βγούμε γυμνοί στην αλήθεια μας, και να φωνάξουμε ότι ο κόσμος αυτός είναι λίγος για τα μεράκια, τα όνειρα, την δίψα και πείνα της ψυχή μας.
Δεν το κάνουμε. Ντρεπόμαστε, φοβόμαστε, κλεινόμαστε και μαραζώνουμε στην μετριότητα που ετοιμοθάνατη αγκομαχεί πάνω από την ελπίδα μας. Η καρδιά μας, γίνεται το πιο μεγάλο νεκροταφείο πεσόντων σε μάχη. Άπειρες δολοφονημένες στιγμές, μέρες χαμένες στο τίποτα του εφήμερου, ψυχές που ακόμη φωνάζουν για λευτεριά.
Κι όμως θα ήταν τόσο λυτρωτικό, να ομολογούσαμε, «Θεέ μου για ποιο κόσμο μας ετοίμασες και δεν μπορούνε να μερώσουνε εδώ τα όνειρα μας;»
Κάθε γιορτή είναι μια προσμονή. Κάθε τέλος της μια προδοσία. Αυτό που ποθήσαμε και πάλι δεν ήρθε, δεν το συναντήσαμε, ήταν απών. Η επιθυμία μας ήταν πιο μεγάλη από το αντικείμενο. Στην γιορτή, βλέπουμε και προσδοκούμε αυτή την έξοδο από την ρουτίνα της πλήξης ή επανάληψης. Το αίτημα κάθε εορτής, είναι η μεταμόρφωση της ζωής. Η εμπειρία του διαφορετικού. Ουσιαστικά μέσα από μια γιορτή προσπαθούμε να νικήσουμε τον θάνατο που μας ζυγώνει. Είναι μια ελπίδα εξόδου από αυτό το καθημερινό που μας πνίγει και μας στενεύει. Θέλουμε να σκίσουμε τα ρούχα μας, να βγούμε γυμνοί στην αλήθεια μας, και να φωνάξουμε ότι ο κόσμος αυτός είναι λίγος για τα μεράκια, τα όνειρα, την δίψα και πείνα της ψυχή μας.
Δεν το κάνουμε. Ντρεπόμαστε, φοβόμαστε, κλεινόμαστε και μαραζώνουμε στην μετριότητα που ετοιμοθάνατη αγκομαχεί πάνω από την ελπίδα μας. Η καρδιά μας, γίνεται το πιο μεγάλο νεκροταφείο πεσόντων σε μάχη. Άπειρες δολοφονημένες στιγμές, μέρες χαμένες στο τίποτα του εφήμερου, ψυχές που ακόμη φωνάζουν για λευτεριά.
Κι όμως θα ήταν τόσο λυτρωτικό, να ομολογούσαμε, «Θεέ μου για ποιο κόσμο μας ετοίμασες και δεν μπορούνε να μερώσουνε εδώ τα όνειρα μας;»
2 σχόλια:
Πολυ αληθινο κειμενο, οπως ολα των τελευταιων εορτασιμων ημερων... Ποιος δεν εχει νιωσει αυτη την θλιψη αργα το βραδυ μιας γιορτινης μερας! Ποιος απο εμας δεν εχει πει το "και του χρονου παλι"...!
Ποσο ωραια θα ηταν αν η καθε μερα ηταν γιορτη; Γιατι αληθεια ειναι πως δεν εχουμε πια, τοσο αναγκη τα δωρα, τα φαγητα, τα φωτα... Οταν ημασταν παιδια, αυτα μας ικανοποιουσαν,ως εναν βαθμο, ετσι νιωθαμε πως μας αγαπουν!
Τωρα ομως αναζητουμε κατι πιο βαθυ, κατι πιο ουσιαστικο! Τα εφημερα, τα προσκαιρα ικανοποιουν μονον την σαρκα και τον εγωισμο μας!
Ακομη και εαν η σκεψη, ο νους, η λογικη φωναζουν θριαμβευτικα στην καρδια μας, η ψυχη μας μενει ανικανοποιητη...
Αλλο η καρδια, αλλο η ψυχη...! Την ψυχη δεν την αγγιζουν τα κουτια με τα δωρα, τα φαγητα και τα γλυκα, τα ψευτικα φωτα στα ψευτικα δεντρακια των Χριστουγεννων...!
Η ψυχη χορταινει με συναισθηματα, με πραξεις που γινονται για σενα χωρις εσενα, με σιωπη, με γαληνη, με ενα ουρανιο τοξο, με λιγη ωρα προσευχης, με πολυ Θεο...
Αν καθε μερα ειχαμε λιγα λεπτα προσφορας χρονου για τον αλλον, αν καθε μερα διναμε λιγο φαγητο απο το δικο μας πιατο, αν καθε μερα προσευχομασταν και για τον αλλον, σιγουρα καθε μερα θα ηταν γιορτη! Γιορτη αληθινη, χωρις θλιψη...
Παππούλη, πόση αλήθεια περιέχει το κείμενό σας αυτό...
Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας ότι για "αλλού" πλαστήκαμε και όχι για "εδώ"...
Ευχαριστώ την Παναγία μας που εμφανιστήκατε μέσω των κειμένων σας, απρόσμενα στη ζωή μου...
Ευχαριστώ και εσάς παππούλη που τα κείμενά σας γίνονται βάλσαμο και ελαφρύνουν πολύ το "σταυρό" μου...
Η Παναγία μας να σας έχει καλά...
Δημοσίευση σχολίου