19 Απρ 2018

Οι σταυρωμένοι γελάνε αναστάσιμα...



Σήμερα συνάντησα δύο ήρωες. Όχι δεν ήμουν σε καμία πλατεία μεγάλου στρατηλάτη, ούτε σε κάποιο άγαλμα απ' εκείνα που οι εξουσίες στήνουν ανάλογα με τις πολιτικές και ιδεολογικές εμμονές τους. Μια μάνα ήταν με το ανάπηρο παιδί της, που προσπαθούσαν να επιβαστούν στο αμάξι τους. Σαφέστατα είχαν παρκάρει καθόλα νόμιμα, οχι σαν εμάς του και καλά "σώους" που κλέβουμε τις ελάχιστες προσβάσεις τους προς την ζωή, για να εξυπηρετήσουμε την καταναλωτική μας μανία και να πιούμε το ραστωνικό καφεδάκι μας. 

Αγώνας, υπομονή, πολύ αγάπη κρυμμένη μεσα στην μάνα. Θέληση, δίψα για την ζωή στα στήθη και τα μάτια του μικρού. Κινήθηκα να τους βοηθήσω. Αλλα δεν πρόλαβα, η ηρωίδα μάνα τα ειχε καταφέρει μια χαρά. 
-Να βοηθήσω; 
-Αααα σας ευχαριστώ. Ολά καλα. Είμαστε μια χαρά. 
Αυτό κι αν ήταν χαστούκι στα κακομαθημένα μου "γιατι" και την ατέρμονη μουρμούρα της αβολεψιάς. 
Το γέλιο ήταν στα πρόσωπα και των δύο. Χαρούμενοι και σταυρωμένοι συγχρόνως. Αλλα όχι μίζεροι. Βεβαίως κάποιες φορές κι αυτοί σαν άνθρωποι θα έχουν πέσει. Αλίμονο. Αλλα αυτό είνα απόλυτα σεβαστό και ιερό συνάμα. Δεν τους κάνει λιγότερο ήρωες και μαχητές. Ούτε αλλοιώνει την ομορφιά της ψυχής τους στην χαρά της δοξολογίας. Ποιος δεν έχει στιγμές πτώσης, κούρασης και λύπης; Άλλωστε ο ήρωας, δεν ειναι υπεράνθρωπος αλλα Άνθρωπος!!! 
Το σημαντικό όμως είναι, ότι επέλεξαν, γιατί αυτό συνήθως το επιλέγεις, να χαμογελούν !! Να χαίρονται δίχως όλα να ειναι τέλεια. Και εγώ τώρα πλέον χρόνια στα προβλήματα και στα δικά μου πάθη, εκτιμώ αφάνταστα εκείνους που ενώ πονάνε μπορούν και γελάνε. Αυτό κι είναι Ανάσταση.

4 σχόλια:

Μαρία Ταρναρη, Kadenbach Γερμανία κοντά στη μητρόπολη Βόννης είπε...

Με συγκλνισατε! Μια τέτοια ανάλογη περίπτωση υπάρχει στην ευρύτερη οικογένεια μου. Μια μητέρα με ένα παιδί, μοναχοπαίδι σε ένα καροτσάκι. Εδώ στη Γερμανία. Και πάντα χαμογελαστοί και οι δύο! Σε αυτό το παιδί έχω ίδια αδυναμία! Τις βόλτες τους, την καθημερινότητα τους. Και εμείς πιεζομαστε με μικρούς προβληματισμούς .....ας μάθουμε λοιπόν να εκτιμούμε ότι έχουμε!!! Με πολύ εκτίμηση και σεβασμό.

Ανώνυμος είπε...

Ξέρετε, πάτερ Χαράλαμπε,
όταν σ' έχει οργώσει η πτώση, η κούραση κι η λύπη,
το χαμόγελο δεν έχει σκοπιμότητα ούτε χρήση.

Αχνίζει σαν το φρεσκο-οργωμένο χώμα κάτω απ' την
κάψα του ήλιου, ελευθερώνοντας αρώματα και προοπτικές
γονιμότητας.

Μέρες Φωτεινές να έχουμε! :)

Ανώνυμος είπε...

" χαρουμενοι και σταυρωμενοι, ΑΛΛΑ οχι μιζεροι" .
Τι ομορφο κι αληθινο!
Σε εναν κοςμο που ακομα και ο Χριςτος εχει γινει διακοςμηςη,
Πατερ, συνεχιστε να γραφετε, παρακαλω.

Kathy Lau είπε...

Έχω έναν άγγελο που είναι ΑΜΕΑ και μας έμαθε όλους τι εστί αγώνας για τον παράδεισο....Μπορεί να έχει τα βίαια ξεσπάσματα του αλλά με την αγάπη καλύπτονται όλα...Εύχομαι όλοι να κατανοήσουν την αξία του να έχει κάποιος στην ζωή του έναν επίγειο άγγελο ,που θα είναι το μέσον τους εφόσον αγόγγυστα υπομεινουν την κάθε του ιδιαιτερότητα,για τον παράδεισο και την αιώνια ζωής!Ευχαριστούμε πάτερ για όλα τα διδάγματα της ζωής που μας φανερώνονται μέσα από τα γραπτά σας!