«Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια», Με αυτά τα λόγια, προσπάθησε μια κυρία να μου περιγράψει το πόσο την είχαν κουράσει τα πάθη της και μάλιστα ένα συγκεκριμένο που την είχε εξουθενώσει. «Κουράστηκα πάτερ μου, να λέω από αύριο τέλος, και όχι μόνο αυτό να μην έρχεται αλλά το πάθος μου να μεγαλώνει, λες και το κάνει επίτηδες να με τρελάνει..». Και έλεγε την αλήθεια. Είναι φανερό ότι η επιμονή του συγκεκριμένου πάθους κάλυπτε μια βαθύτερη ανάγκη που δεν είχε βρει ένα υγιή τρόπο να εκφραστεί.
Τα πάθη παίρνουν πάντα την θέση μιας βασικής ανθρώπινης ανάγκης που δεν βιώθηκε σωστά. Τι κάνουν όταν δεν ικανοποιούνται; Μασκαρεύονται. Λαμβάνουν διάφορες μορφές και με έναν άλλο τρόπο κυρίως καταστροφικό ζητάνε την ικανοποίηση τους. Όταν λείπει το πραγματικό, βρίσκουμε υποκατάστατα. Όταν μας δυσκολεύει η αλήθεια ζούμε με ψέματα. Τα πάθη είναι το ψέμα του εαυτού μας σε μια αλήθεια που κραυγάζει.
Πως λύνονται; Δεν ξέρω εάν λύνονται, εάν ξεπερνιούνται ή εάν τελικά μεταμορφώνονται με την Χάρι του Θεού. Εγώ προσωπικά πιστεύω πολύ στην τελευταία εκδοχή. Εκείνη της μεταμόρφωσης και όχι κατάργησης, αλλά με την συνεργία της ανθρώπινης ρακένδυτης θέλησης και της Χάρις του Θεού.
Ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές φαντάζει αδύναμος να τα ξεπεράσει τα πάθη του, για ένα πολύ απλό λόγο, που δυστυχώς μας διαφεύγει. Ότι για να ξεπεράσει κάποιος ένα πάθος, που έστω ψευδώς και καταστροφικά κάτι του δίνει, πρέπει να βρει ένα άλλο τρόπο να καλύψει την ανάγκη του. Με κενά δεν έζησε ποτέ κανείς, ή τα γέμισε ή τον άδειασαν…
6 σχόλια:
Να θυμάσαι πως ποτέ δεν ξέρεις τι μπορείς να δημιουργήσεις με δυο και μόνο λέξεις σου μόνο και μόνο που είναι δικές σου. Να ‘σαι σίγουρος άλλωστε πως οι άνθρωποι ξέρουν ή μάλλον έμαθαν να κρύβουν καλά όσα νιώθουν. Ναι, λοιπόν. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος μπορεί να περιμένει δυο κατά τ’ άλλα τυπικές, κουβέντες σου για να χαμογελάσει και να λάβει υπέρτατη δύναμη ή έστω την απαραίτητη για να ξεκινήσει και συνεπώς ν’ αντέξει τα τόσα της μέρας του.
Μια καλημέρα δική σου, μπορεί να είναι για κάποιον σωτήρια. Είναι η αύρα, είναι ο αέρας, είναι η ενέργεια, είναι όλα αυτά μαζί που τα έχουμε συνυφασμένα με εκείνον τον άνθρωπο που παρών ή απών από τη ζωή μας, έχει την ίδια επίδραση στην ψυχολογία μας ακόμα και εν αγνοία του. Στηριζόμαστε σε ματιές και χημείες γιατί μάθαμε πια να γοητευόμαστε από τα απλά μα καθ’ όλα ουσιαστικά για την πολύτιμη γαλήνη μας, κυρίως. Είναι λοιπόν εκείνοι οι άνθρωποι που δένουν στην καρδιά μας σαν γλυκό του κουταλιού κατακαλόκαιρο κι επιδρούν πάνω μας σαν γιατροσόφια.
Έχουμε που λες περάσει Γολγοθάδες και συμπληγάδες, κάποτε και τα δυο ταυτόχρονα και κάποια στιγμή αρχίσαμε να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας, κάθε που ουρλιάζει από πεποίθηση. Κι είναι που λες, κάποιοι άνθρωποι που ενώ φαντάζουν τόσο μακριά μας, αγκιστρώνονται στις ζωές μας πιο κοντά από ποτέ χωρίς καν να το προσπαθήσουν. Στα τόσα που έχεις να κάνεις μέσα στη μέρα σου, μέσα στην ταραχώδη ομολογουμένως κάθε μέρα σου, είναι κάποια μάτια και κάποια χαμόγελα που έχουν αποδειχθεί εντελώς επαρκή για να σε εφοδιάσουν με εκείνα που θες για να τα καταφέρεις.
Είναι εκείνο το χαμόγελο που ξυπνάς νωρίτερα για να το συναντήσεις έστω και για πέντε λεπτά. Είναι εκείνα τα πολύτιμα λίγα λεπτά κι εκείνα τα μάτια που σου χαμογελούν μόνο που σε βλέπουν. Δε χρειάζεται να πείτε πολλά, τη δόση που θες, μπορείς να την λάβεις τόσο απλά. Έρχονται και φεύγουν οι άνθρωποι από τις ζωές μας μα είναι κι εκείνοι που η παρουσία τους με όποια μορφή κι αν υπάρχει, πάντα θα αξίζει και θα αφήνει δευτερεύουσα την κάθε πιθανότητα φυγής τους.
Γιατί, ξέρεις πως πια δεν ενθουσιάζεσαι δα και τόσο εύκολα κι εκείνα που αποσπάνε την προσοχή σου έχουν τόσο πολύτιμη θέση στην καρδιά σου. Γι’ αυτό κι εκεί που νιώθεις εσύ πως είσαι απαραίτητος, να το αξιοποιείς. Να σκορπάς τις καλημέρες σου γιατί δεν ξέρεις ποτέ ποιος το έχει πραγματικά λυτρωτική ανάγκη.
Είναι καρδιές που χτυπάνε με παλμούς που έχουν χάσει το μέτρημά τους περιμένοντας την πολυπόθητη κουβέντα. Είναι το λιγότερο γιορτή, τα μάτια που αγαπάς να τα ‘χεις δίπλα σου κάθε πρωί. Είναι ευλογία να ξυπνάς με την καλημέρα εκείνου που επιλέγει κάθε μέρα η ψυχή σου. Είναι αυτό το απλό μα τόσο θεραπευτικό καλημέρα που μπορεί να εσωκλείσει μέσα του όλους τους φόβους που ενδεχομένως και να μην έφυγαν ποτέ μα για λίγο, για τόσο λίγο ξεχνιέσαι και νιώθεις ικανός για πολλά.
Όταν σου λέει καλημέρα εκείνος που αγαπάς, εσύ πετάς. Είναι οι άνθρωποι ικανοί να σκορπίσουν σύννεφα και να απλώσουν τον ήλιο μες το καταχείμωνο. Είναι οι άνθρωποι ικανοί να φωτίσουν σκοτάδια και κυρίως διαθέσεις. Δε χρειάζεται ο άνθρωπος πολλά παρά μόνο έναν λόγο για τον οποίο να αξίζουν οι αντοχές κι οι ανοχές του, έναν λόγο πέραν του εαυτού του για τον οποίο αξίζει να επιμένει και να ελπίζει.
Για εσένα και όλες εκείνες τις φορές που η καλημέρα σου έκανε τη ψυχή μου να γελάσει, κάθε φορά πιο δυνατά. Να μου λες καλημέρα, να γελάει η ψυχή μου.
Είναι γνωστά τα πάθη μου στους γύρω μου- στους οικείους μου κι όχι μόνο- γνωστός κι αγώνας μου για αλλαγή αλλά και η πολυπόθητη ανεξαρτησία που ήρθε…
Καθώς αναπαύομαι στη σχέση μου με το Θεό, γνωρίζω πως και οι γύρω μου αντιλαμβάνονται αυτή τη (νέα) σχέση και θα ήθελα να επισημάνω ένα παράδοξο:
Εκλαμβάνουν την στροφή μου στο Θεό, ως «αδυναμία» ή ως «δεκανίκι» και είναι αυτό πέρα ως πέρα λάθος, με στενοχωρεί να αισθάνομαι πως από τη σχέση αυτή και τη δύναμη που αναβλύζει, την αλλαγή που είναι ολοφάνερη, τη γαλήνη, την ομορφιά και την Αγάπη, οι άλλοι επικεντρώνονται στο «ότι εγώ είχα ανάγκη βοήθειας, ενώ εκείνοι όχι». Κι είναι σαν ένα άλλοθι για εκείνους το ότι δεν «έμπλεξαν» όπως εγώ, για να συνεχίσουν στις ίδιες ρότες.
Δηλαδή, αν δεν έχεις μεγάλα Πάθη, αυτοκαταστροφικά, «δεν χρειάζεται» να μετακινηθείς εσωτερικά…
Και ενώ βλέπουν την αλλαγή μου και χαίρονται (και με συγχαίρουν) για αυτό, παραδόξως αυτά τα ίδια άτομα δε βλέπουν πόσο και πώς, αφορά και εκείνους η δική μου πορεία!
Φίλε 3:51,
Τα πάθη μας, όσο και να προσπαθούμε να τα κρύψουμε, φανερώνονται και αν όχι στους γύρω μας, τότε σε μας, σαν λογισμοί. Τα πάθη μας αυτά είναι ο αγώνας μας. Έστω κι έτσι-αλλιώς δεν γίνεται-απόλαυσε τον Αγώνα αυτό, εστίασε ακριβώς σε σένα και στα πάθη σου και δώσε προτεραιότητα σ' αυτό. Οι άλλοι μπορούν να βλέπουν ό,τι θένε, να έχουνε όποια οπτική θέλουν και να εκλαμβάνουν τα πράγματα όπως θέλουν. Εξάλλου, αυτοί οι άλλοι ανήκουν τις πλείστες φορές στο " πακέτο" των παθών μας. Γι' αυτό και συ, συνέχισε να πολεμάς Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες και άγριους Ποσειδώνες γιατί ξέρεις τι γίνεται; Αυτοί οι γύρω μας, φίλοι ή "φίλοι" κάνουν κι αυτοί το ίδιο και καμιά φορά παραδίδουν τα όπλα...αμαχητί ενώ εσύ συνεχίζεις να..μάχεσαι. Και γω τότε σου βγάζω το καπέλο.
Καλόν αγώνα στο Ταξίδι που λέγεται Ζωή...
"Τα... παθη μου τα καλλη μου"...! Αυτα τα παθη εκμεταλλευεται ο Θεος για να μας φερει κοντα Του! Ο Σαουλ, ο διωκτης των Χριστιανων, γινεται ο Παυλος, ο
πρωτος Αποστολος του Χριστιανισμου! Τα παθη μας αποτελουν την κολυμπηθρα της αναγεννησης μας, την αληθεια μας στα ματια Του! Σωστο η λαθος το παθος μας γινεται ευκαιρια αναζητησης και γνωριμιας του συνανθρωπου μας. Το παθος δεν ειναι εμμονη...
Η εμμονη ειναι εργο διαβολου καλη η κακη ειναι λαθος γιατι μυριζει σκλαβια, φυλακη της ψυχης και του μυαλου.
Τα παθη λοιπον αποτελουν το καλο δολωμα- πινελο του χαρακτηρα μας που μας επιτρεπει να ελπιζουμε πως καποια στιγμη ο Θεος θσ το χρησιμοποιησει για να μας λυτρωσει...
"Τα... παθη μου τα καλλη μου"...! Αυτα τα παθη εκμεταλλευεται ο Θεος για να μας φερει κοντα Του! Ο Σαουλ, ο διωκτης των Χριστιανων, γινεται ο Παυλος, ο
πρωτος Αποστολος του Χριστιανισμου! Τα παθη μας αποτελουν την κολυμπηθρα της αναγεννησης μας, την αληθεια μας στα ματια Του! Σωστο η λαθος το παθος μας γινεται ευκαιρια αναζητησης και γνωριμιας του συνανθρωπου μας. Το παθος δεν ειναι εμμονη...
Η εμμονη ειναι εργο διαβολου καλη η κακη ειναι λαθος γιατι μυριζει σκλαβια, φυλακη της ψυχης και του μυαλου.
Τα παθη λοιπον αποτελουν το καλο δολωμα- πινελο του χαρακτηρα μας που μας επιτρεπει να ελπιζουμε πως καποια στιγμη ο Θεος θσ το χρησιμοποιησει για να μας λυτρωσει...
Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση κι όντως η διάκριση ορθή! Ευχαριστώ και για την ενθάρρυνση, μακάρι να μαχόμαστε όλοι και με το χαμόγελο στα χείλη!
Δημοσίευση σχολίου