Όταν οι άνθρωποι ζητούν την ευχή και μου φιλούν το χέρι, νιώθω τα χέρια τους να μου μιλούν. Και να δείτε που το καθένα έχει άλλο χαρακτήρα, άλλη δική του ιστορία να διηγηθεί. Κανένα άγγιγμα δεν είναι ίδιο. Είναι πάντα μοναδικό. Όπως μοναδικές είναι και οι ζωές μας. Υπάρχουν χέρια μαλακά σάν βελούδο, ευαίσθητα με τρόπους ευγενείας. Χέρια γεμάτα δύναμη και αυτοπεποίθηση, χρόνια δουλεμένα. Υπάρχουν και χέρια ντροπαλά που δεν ανοίγονται εύκολα και στο χαιρετισμό μένουν μισόκλειστα. Μα πιο πολύ εκείνα που με συγκλονίζουν στο άγγιγμα τους αισθανόμενος βαθιά ανάγκη να τα φιλήσω, είναι αυτά που έχουν μείνει καιρό άδεια, μόνα και ορφανά. Δίχως αγκαλιά, δίχως κάποιος να τα κρατήσει στοργικά. Εκείνα, σε σφίγγουν δυνατά, ιδρώνουν στις παλάμες σου και σου φωνάζουν «κράτα με…».
Ευχαριστούμε καλέ μου πάτερ, διαβαζω το κείμενό σου και αισθάνομαι το χέρι του Γέροντα μου στο χέρι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που εσείς ,πάτερ, ξέρετε να "δινετε",
ΑπάντησηΔιαγραφήνα παραδίνετε το χέρι σας σε όσους το ζητούν,
χωρίς ή με εσωτερικά σχόλια!
Υπάρχουν όμως και ξύλινα ποιμενικά χέρια,
που μόνο δείχνουν,
ή μόνο παίρνουν,
ή τα "χάνουν"
μπροστά στην αληθινή αγάπη!
Αυτά είναι του Χριστού τα χέρια
είναι του Σταυρού η Αγάπη?
Αυτά τα χέρια τί χρειάζονται για να συνέλθουν?
Ποιμαντική χειραγώγηση μήπως,
εκτός από σχόλια?
Αλλοίμονο σ' αυτούς που φεύγουν από τη ζωή με άδεια χέρια... και χαρά σε κείνους που η καρδιά τους υπερπληρώθηκε από Αγάπη. Την μοίρασε απλόχερα στους συνανθρώπους του, υποθήκη της μνήμης του για το υπόλοιπο της ζωής τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου και την ευγνωμοσύνη μου.
Σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας σε αυτό το διαδικτυακό χώρο, και τα αγαπητικά σας λόγια που ενισχύουν την μια προσπάθεια και διακονία. Ο Θεος να ευλογεί την ζωή σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή