Οποιoδήποτε πνευματικό βίωμα ή χάρισμα, εάν δεν συνοδεύεται από ταπείνωση είναι επικίνδυνο. Όπου δεν υπάρχει ταπείνωσης δεν υπάρχει αληθές πνεύμα Θεού. Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχει το αληθές και απλανές πνεύμα του Θεού, η επιείκεια και η ταπείνωσης. Και όταν μιλάμε για ταπείνωση τι εννοούμε; Όχι σαφέστατα μια συναισθηματικού και ψυχολογικού τύπου ανημπόρια και μιζέρια. Ο ταπεινός δεν είναι μίζερος, αλλά άρχοντας του πνεύματος.
Διακρίνεται από την χαρά και την αισιοδοξία, από το φως και την ελπίδα που συνέχει την ύπαρξη του. Βλέπει το καλό και δεν εμμένει στο κακό και άσχημο στους ανθρώπους, τις καταστάσεις και τα πράγματα. Βρίσκει αιτίες να δοξολογεί και να ευχαριστεί τον Θεό. Δεν εμμένει σε αυτά που του λείπουν, αλλά χαίρεται με εκείνα που έχει.
Αναγνωρίζει στους άλλους το δικαίωμα να υπάρχουν, ως διαφορετικοί και μοναδικοί, δηλαδή ως πρόσωπα και εικόνες του Θεού. Δεν φοβάται να αποσυρθεί ώστε να φανούν και να αναδειχθούν άλλοι ικανότεροι ή τέλος πάντων περισσότερο χαρισματικοί σε συγκεκριμένους τομείς που εκείνος υστερεί.
Ξέρει να σιωπά, να ακούει, να μαθαίνει, να ρωτά και να μην φανερώνεται ως ο έχων για όλα τα θέματα απαντήσεις και μάλιστα αληθειών που δεν έχει βιώσει και εμπειρικά γνωρίσει.
Μαθητεύει και αποφεύγει να διδάσκει. Περισσότερο ακούει και λιγότερο μιλάει, νιώθε και συναισθάνεται τον συνάνθρωπο του, δίχως να το κρίνει κουνόντας το δάκτυλο της ηθικής ορθότητας. Θέλει να πονέσει και να προσευχεί για τον άλλον και οχι να τον νουθετήσει. Αγαπά δεν αναλύει τον άλλον.
Αποδίδει κάθε χάρισμα του στο Θεό και όχι στις δικές τους δυνάμεις και ατομικές ενάρετες πράξεις. Ζει τις χάρες και χαρές του Ουρανού ως δωρεές του Θεού, δίχως όμως να τις συνδέει με τα ατομικά του κατορθώματα.
Αναγνωρίζει τα υπαρκτικά του όρια, εκείνα της κτιστότητας και φθαρτότητας της υπάρξεως του. Δηλαδή, οτι δεν είναι παντοδύναμος μα ούτε φύσει αθάνατος. Ξέρει ότι μονάχα στο ποσοστό που συνδέεται με τον Άκτιστο αιώνιο Θεό, την Αιτιώδη αρχή του παντός, μονάχα τότε υπάρχει και ζει.
Δημιουργεί ζωντανή σχέση με τον Θεό και όχι ιερές ιδέες και πεποιθήσεις, που διαμορφώνουν ψυχολογικές κρυψώνες για το «εγώ». Ο Χριστός είναι η αλήθεια της ζωής τους και όχι το ψέμα της ψυχής του. Επιζητά τον Θεό και όχι τις παροχές του Θεού. Θέλει Εκείνον και όχι τον παράδεισο δίχως τον Χριστό. Τέλος δεν γνωρίζει ότι είναι ταπεινός γιατί εάν το γνώριζε πολύ απλά δεν θα ήταν…
Διακρίνεται από την χαρά και την αισιοδοξία, από το φως και την ελπίδα που συνέχει την ύπαρξη του. Βλέπει το καλό και δεν εμμένει στο κακό και άσχημο στους ανθρώπους, τις καταστάσεις και τα πράγματα. Βρίσκει αιτίες να δοξολογεί και να ευχαριστεί τον Θεό. Δεν εμμένει σε αυτά που του λείπουν, αλλά χαίρεται με εκείνα που έχει.
Αναγνωρίζει στους άλλους το δικαίωμα να υπάρχουν, ως διαφορετικοί και μοναδικοί, δηλαδή ως πρόσωπα και εικόνες του Θεού. Δεν φοβάται να αποσυρθεί ώστε να φανούν και να αναδειχθούν άλλοι ικανότεροι ή τέλος πάντων περισσότερο χαρισματικοί σε συγκεκριμένους τομείς που εκείνος υστερεί.
Ξέρει να σιωπά, να ακούει, να μαθαίνει, να ρωτά και να μην φανερώνεται ως ο έχων για όλα τα θέματα απαντήσεις και μάλιστα αληθειών που δεν έχει βιώσει και εμπειρικά γνωρίσει.
Μαθητεύει και αποφεύγει να διδάσκει. Περισσότερο ακούει και λιγότερο μιλάει, νιώθε και συναισθάνεται τον συνάνθρωπο του, δίχως να το κρίνει κουνόντας το δάκτυλο της ηθικής ορθότητας. Θέλει να πονέσει και να προσευχεί για τον άλλον και οχι να τον νουθετήσει. Αγαπά δεν αναλύει τον άλλον.
Αποδίδει κάθε χάρισμα του στο Θεό και όχι στις δικές τους δυνάμεις και ατομικές ενάρετες πράξεις. Ζει τις χάρες και χαρές του Ουρανού ως δωρεές του Θεού, δίχως όμως να τις συνδέει με τα ατομικά του κατορθώματα.
Αναγνωρίζει τα υπαρκτικά του όρια, εκείνα της κτιστότητας και φθαρτότητας της υπάρξεως του. Δηλαδή, οτι δεν είναι παντοδύναμος μα ούτε φύσει αθάνατος. Ξέρει ότι μονάχα στο ποσοστό που συνδέεται με τον Άκτιστο αιώνιο Θεό, την Αιτιώδη αρχή του παντός, μονάχα τότε υπάρχει και ζει.
Δημιουργεί ζωντανή σχέση με τον Θεό και όχι ιερές ιδέες και πεποιθήσεις, που διαμορφώνουν ψυχολογικές κρυψώνες για το «εγώ». Ο Χριστός είναι η αλήθεια της ζωής τους και όχι το ψέμα της ψυχής του. Επιζητά τον Θεό και όχι τις παροχές του Θεού. Θέλει Εκείνον και όχι τον παράδεισο δίχως τον Χριστό. Τέλος δεν γνωρίζει ότι είναι ταπεινός γιατί εάν το γνώριζε πολύ απλά δεν θα ήταν…
6 σχόλια:
Εξομολόγηση το κείμενό σου καλέ μου πάτερ, να σε έχει καλά ο Θεός
π. Χαράλαμπε,
Το παραπάνω κείμενο με προκαλεί ώστε να θέσω το παρακάτω ζήτημα-ερώτημα: συμφωνώ απολύτως πως ο χριστιανός οφείλει να διατηρεί πνεύμα ταπείνωσης, δηλαδή καμία μορφή αλαζονείας ή κομπασμού! Ως λαϊκός και ζώντας μέσα σε μια ανταγωνιστική κοινωνία αυτό δείχνει αδυναμία ενώ η συνεχής και διακαης προσπάθεια προσευχής και αναζήτησης του θελήματος του Θεού "φαίνεται" ξένο, παράξενο, ιδιαίτερο ενώ φανερώνει μια αλλόκοτη συμπεριφορά ως προς το σύνολο.
Είμαι από αυτούς που δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των ανθρώπων και επίσης από αυτούς που δεν ζηλεύω την ψεύτικη υλική δόξα τους.
Δυστυχώς όμως, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας επιθετικής συμπεριφοράς έναντι της ειρήνης και της αγάπης που ο χριστιανισμός πρεσβευει...πόσο μπορούμε ακόμη να αντέξουμε; Πώς μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις αλλεπάλληλες δυσκολίες; Η επιλογή μου ήταν να δημιουργήσω οικογένεια και όχι να κλειστώ σε μοναστήρι ή να γίνω ιερέας!
Σας παρακαλώ, βοηθήστε με, στηριξτε όλους εμάς,όσους ακομη επιθυμούμε να αντιδρούμε ακολουθώντας το παράδειγμα της ζωής του Ιησού, να μην νιώθουμε μόνοι, ξένοι, "πρόσφυγες" στη ευλογημένη από τον Θεό Γη.
Αγαπητέ Γιάννη όσα περιγράφεις τα ζουν οι χριστιανοί δυο χιλιάδες χρόνια, δεν είναι κάτι νέο και μοναδικό. Απλά εμείς τα βιώνουμε τώρα. Όμως ο απ. Παύλος που έζησε χειρότερες συνθήκες και αναφέρει πολλούς κινδύνους τονίζει ότι το σημαντικό είναι να αγωνίζεται κάποιος να μην χάσει τον Χριστό. Τις δύναται ημάς χωρίσαι της αγάπης του Χριστού; Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει για τον χριστιανό, μόνο ευλογημένος άνωθεν και στη δύσκολη στιγμή σιωπάς και αφήνεις τον Χριστό να ενεργήσει....καλή δύναμη.
Άκου πάτερ να γελάσεις ..!
Είμαι όψιμος στα του θεού ,μετά από ένα μεγάλο ταρακούνημα υγεία που ξεκάθαρα προκάλεσα λόγο της ασωτία μου, που τρεφόταν από υπέρμετρη φιλαυτία, που μάλλον είχε πηγή της την μειονεξία μου σε πράγματα που ακόμα ξεχνώ βαθιά μέσα μου και ελπίζω να ανακαλύψω με το καιρό.
Είμαι λοιπόν διαβασμένος με τα κατάλληλα Αγία βιβλία !
Ψιλοβρηκα τον τρόπο να προσεύχομαι και νομιζω εχω και real time επικοινωνία με θεό.
Πάω εκκλησία , νηστεύω με ζήλο .
Καταφέρνω κατάσταση πραότητας τύπου Ζεν!
Κάνω το καλό καθημερινά βοηθώντας φίλους , γνωστούς και αγνώστους .
Δίνω χρήματα όπου μου ζητούν, για διάφορους σκοπούς χωρίς να θελω κανενός το ευχαριστώ να ακούσω .
Είμαι νομιζω μετά από τρία χρόνια απεξάρτησης από τα πονηρά πνεύματα ,σε φάση ολικής αναδομήσεις και εχω ξεφύγει τον κίνδυνο της υποτροπής .
Προσπαθώ να μην κουνάω το δάχτυλο στους ανθρώπους και ας οσμίζομαι τα σφάλματα τους στον αέρα και με κλειστά τα μάτια !
Απέχω από παρέες κακές , απαρνούμαι τον παλιότερο σελέμπριτι εαυτό μου και μένω αγκαλιά με τα βιβλία μου να θαυμάζω ότι άθλο Αγίου διάβασα .
Αρχίζω να νομιζω ότι είμαι καλος... εχω τον νου μου ομως ..!
Προσπαθώ να το νομιζω οσο σπανιότερα μπορω ,να μην υπεριφανετω, με τόσα που διάβασα λέω Οκ ,αυτό τουλάχιστον το εμπεδώσαμε , απεταξάμην την περηφάνια !
Αν δεν ήμουν υποψιασμένος ,στάνταρ θα νόμιζα ότι κατάφερα ενα μικρό φωτοστέφανο, ή έστω ενα κάποιο ταπεινό φρόνιμα... απώθουσα ομως τα βιαστικά συμπεράσματα και με εναπόθετα στον καλό Θεό να με τιμήσει όταν αυτος θελήσει ..!
Τις προάλλες κατευθυνόμενος για το σπίτι μου χέρι - χέρι με τον πιτσιρικά γιο μου , ειπα να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο από σημείο που δεν είχε διάβαση πεζών . Ξαφνικά πετάγεται μπροστά μας ένας ηλικιωμένος κύριος με το αμάξι του και φωνάζει μέσα στον κόσμο , ντροπή σου ρε μπαγλαμά είσαι και πατέρας .. έτσι ρε μαθαίνεις το σωστό στον γιο σου ;
Που να παει μπροστά αυτος ο τόπος με τύπους σαν εσένα ..! Και φεύγει .
Πάτερ μου , ούτε φωτοστέφανα , ούτε νηστείες , ούτε πραότητες , ούτε παράδεισοι ούτε τίποτα . Αν δεν είχα τον μικρό στο χέρι θα του έκοβα το λαρύγγι με τα δόντια !
Έφτασα σπίτι και σκέφτηκα πολύ .
Είμαι ακόμα μέσα σε σκέψη για τις πεποιθήσεις μου ,για τις πηγές τους , για τους λεγεώνες που παραμένουν μέσα μου, τους έκανα δικαίως να ξεκαρδίζονται στα γέλια με την ‘’φρέσκια αγιοσύνη'’μου . Λέω ρε πάτερ μου ,τι φάση περίεργη είμαστε οι άνθρωποι , πόση αντίφαση κρύβουμε μέσα μας , πόση υπερβολή και στρεβλότητα σε ότι καταπιανόμαστε , τη τρέλα κουβαλάμε ,τη κρίμα. Τόσος κόπος και αντίσταση να γκρεμίζονται σε μια στιγμή και να φανερώνεται η απίστευτη ψευτιά του ψεύτικου κόπου της λαθεμενης καλοσύνης της ρηχής πραοτητας, πόσο κρίμα .
Τύποι σαν εμένα είναι βάσανο για τον κόσμο .
Λογισμοί , σκέψεις , ψυχολογισμοι .. όλα λάθος.
Το δίδαγμα πάτερ μου στην ιστορία που σας διηγήθηκα , δεν με εμπιστεύομαι πλέον ότι μπορω να βρω , είναι ακόμα βαθύτερο από το προφανές , αυτό του άθλιου περιφανου χαρακτήρας που αρνείτε να ταπεινωθεί . Αν έχετε κάτι να μου πείτε με χαρά θα ακούσω , εγώ σηκώνω τα χέρια ψιλά , δεν τα βγάζω πέρα με την άρρωστη διάνοια μου .
Την ευχή σας
Δημήτρης
Άκου Δημήτρη,
να συνέλθεις, και να συνεχίσεις ό,τι άρχισες καλόπιστα κι μ' ευγνωμοσύνη πιστεύω στον μόνο άγιο Θεό'σημειωτέον δεν αντικαθιστώ τον π.λίβυο,αλλά αυθόρμητα και χωρίς περιστροφές σου γράφω για το "συμβάν" σου!
Αν ήταν ο Θεός να μας βαθμολογήσει μόνο από τα αποτελέσματα των πράξεών μας -η αποτυχία σου στην αντίδραση προς τον ηλικιωμένο- θα καταλήγαμε στο πυρ το εξώτερον όλοι! Εκείνο που μετράει είναι πρώτα οι προθέσεις,μετά η επεξεργασία τους σε πράξη,και τέλος το αποτέλεσμα, που καμιά φορά είναι τόσο θορυβώδες όπως στο δικό σου παράδειγμα!
Προσπάθησες και κάπου έφτασες'και σου έβαλε ο Θεός για ό,τι κατάφέρατε μαζί ένα στεφάνι'αλλά δεν θυμήθηκες ότι το παρακάτω του αγιασμού σου είναι άπειρο , καμιά φορά και άφιλο προς τις δυνάμεις μας, απροσπέλαστο,-το Έβερεστ ευκολότερο φαντάζει-και ό,τι πάντα θα είναι εκεί και θα μας περιμένει για ένα καινούργιο στεφάνι?Ετοιμάσου λοιπόν για τα επόμενα βήματα, αφού πήρες ένα παρεξηγημένο από σένα μάθημα ,ότι δεν είσαι πλέον ό,τι νόμισες, ή ό,τι στα μάτια του Θεού παρουσιάζεις!
Το μάλλον σνομπ ύφος για τα "κατορθώματά σου"δεν σε εξιλεώνει, αφού διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου σαν τον χειρότερο εχθρό σου!Φαίνεσαι διαβασμένος, αλλά υπάρχει και το παρακάτω της ανάγνωσης , η μελέτη, η αποδοχή και ...η απόδειξη πως ό,τι πέρασε από τον εγκέφαλο στη καρδιά σου θα γίνει και δικό σου επίτευγμα, όταν ο θεός μας βάλει στον πειρασμό ...για να μας δοκιμάσει!
Όμως λέω του Θεού και για σένα και για μένα "μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν"όταν δεν μπορείς να τον σηκώσεις!
Ζητώ συγγνώμη από τον π.Χαράλαμπο ,γιατί όντας αναντικατάστατος, κάθεται τώρα και με διαβάζει!
Ελπίζω να βρεθεί ο Θεός στην ευχάριστη θέση να σου περνάει κάθε μέρα κι από ένα στεφάνι καλών προθέσεων και αποτελεσματικών θέσεων!
Ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο και σκέψη για μένα , αντιλαμβάνομαι την καλη σου διάθεση.
Δεν μπορω να κάνω πίσω φίλε μου σε αυτό που άρχισα ,ειναι αδύνατο να επιστρέψω στα παλιά που αποστρέφομαι. Στενοχωριέμαι ανθρωπε μου που πληγώνω τον Θεό. Θλίβομαι που ενώ θελω να κάνω το σωστό καταλήγω στο λάθος .
Κλονίζονται τα πάντα μέσα μου όταν με πιάνω να φιλαυτώ ή να επαιρωμαι ,να εχω θυμό ,να νιώθω οργή. Δεν εχω εμπιστοσύνη στις προθέσεις μου, παρατηρώντας τες διακρίνω την υστεροβουλία τους και μένω βουβός , με το στόμα ανοιχτό , τρομαγμένος ,από την ευρηματικότητα της πονηριάς τους .
Θα ‘θελα να αγαπώ δυνατά και ακλόνητα τον Θεό , αυτόν τον απεριγραπτο και απερινοητο Θεό που νιώθω ότι υπάρχει ζωντανός παντού , αλλά εγώ καταφέρνω να τον απωθώ με πραξεις και σκέψεις μου πληγωνοντας τον.
Είμαι λες εχθρός μου φίλε μου , και κανίβαλος μου ακόμα ή εχω κιόλας καταλήξει αιχμάλωτος εκείνου του κακού εαυτού μου ,που Θα ‘θελα να μην υπήρχε αλλά υπάρχει και αναγκαστικά πρέπει να μάθω να ζω μαζί του στον ίδιο κουφαρι συγκατοικώντας;
Κανεις δεν απολαμβάνει μια τέτοια συγκατοίκηση , όλοι θα ‘θελαν να απαλλαγούν!
Μόνο ο Θεος μπορει να δώσει την λύση φιλε μου , οχι αυτη που επιθυμώ ή ελπιζω , γιατί δεν εχω καμία εμπιστοσύνη στα θελω μου , αλλά την λύση που ξέρει ότι μου ταιριάζει . Μακάρι να θελήσει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσει λογισμους ,προθέσεις και παρενθέσεις, ξεπλένοντας και καυτηριάζοντας τες , σαν πληγές που εκκρίνουν πίο και προκαλούν δυσοσμία.
Και εγώ ευχαριστώ τον π.Χαραλαμπο για το βήμα .
Χάρηκα που μου μίλησες .
Υγεία σου εύχομαι και λύση ναι σου βρει ο Θεος σε ότι σε βαρύνει .
Δημοσίευση σχολίου