18 Ιουλ 2019

Ποιος μπορεί να εμποδίσει το φως;



Ποιός μπορεί να εμποδίσει το φως να φωτίσει και να σκορπίσει το σκοτάδι; Η απάντηση είναι κανείς. Το σκοτάδι άλλωστε δεν υπάρχει παρά μονάχα εκεί που υποχωρεί το φως. Άρα εάν υπάρχει σκοτάδι στην ζωή μας, στην κοινωνία μας, στον κόσμο έχουμε και εμείς ευθύνη που δεν γινόμαστε οι ίδιοι φως. Δεν ωφελεί ξέρετε να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι όταν εσύ δεν κάνεις τίποτα να έρθει το φως. 

Ακριβώς αυτό ζητάει ο Χριστός από εμάς, στο αυριανό ευαγγέλιο, να γίνει ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο πηγή φωτός και χαράς. Η ζωή και ο τρόπος μας να αποτελεί μαρτυρία του Χριστού. Να σε βλέπει ο άλλος έλεγε ο μακαριστός γέροντας Αιμιλιανός και να χαίρεται, να δοξάζει τον Θεό που σε γνώρισε, που σε βρήκε στην ζωή του, που είσαι μέρος και μέλλος της παρέας και συντροφιάς του.

Να μην σε βλέπουν οι άνθρωποι και στρίβουν στην άλλη γωνία. Να φεύγουν και να λένε «ωχ ήρθε πάλι αυτός;» Και πότε συμβαίνει αυτό; Όταν είσαι άνθρωπος σκοτεινός, μίζερος και γκρινιάρης. Που δε βλέπεις κανένα καλό και τίποτε όμορφο γύρω σου. Που για τα πάντα έχεις και μια παρατήρηση, κρίση και κατάκριση. Που όλοι και όλα σου φταίνε. Έτσι ο άλλος δεν μπορεί να είναι αυθεντικός κοντά σου, να είναι ο εαυτός του, να πει και να κάνει αυτό που αισθάνεται. Φοβάται, σφίγγεται, γιατί και μόνο η ματιά σου εκτός των λόγων σου, είναι μαχαίρι που κόβει αφήνοντας πληγές.

Τότε αλήθεια ποιος μπορεί να είναι κοντά σου και εδώ που τα λέμε γιατί; Για να τον προσβάλεις και να τον επιτιμάς; Λέμε έμεινα μόνος, μα πως ο άλλος να παραμείνει μαζί σου όταν γίνεσαι σκοτάδι που νεκρώνει τις πιο φωτεινές ελπίδες του.

4 σχόλια:

Γιάννης είπε...

Π.Χαράλαμπε,
Μετά από αρκετό καιρό απουσίας από τον σχολιασμό των κειμένων σας ήρθε η στιγμή να δοκιμάσω εκ νέου, καλοπροαίρετα πάντα και με σεβασμό, το παραπάνω κείμενο σας.
Δυστυχώς υπάρχει κατά την γνώμη μου κάποιος που σβήνει το φως για να μας αφήσει, εσκεμμένα στο σκοτάδι!
Ναι, είναι ο αχόρταγος εγωιστής εαυτός μας!... Δεν αναζητουμε τον ένοχο στον συνάνθρωπό μας αλλά στο βαθύ εσωτερικό μας είναι, που όταν του δώσουν λίγη αξία (δόξα), λίγο χρήμα, όταν τον διανθισουν με όμορφα λόγια, τότε φουσκώνει σαν μπαλονι, ξεχνάει το ποιος είναι και δεν χορταίνει ..."αέρα κοπανιστο"!
Φυσάει δυνατά στον εσωτερικό μας κόσμο, στην ψυχή μας αυτός ο άνεμος της εξουσίας και της αλαζονειας... σβήνοντας κάθε σπίθα φωτος μέσα μας!
Κάποτε, με κάποιο παράξενο μοναδικό τρόπο το μπαλόνι σκάει και τα υπολείμματα του σκορπίζουν... τότε και μόνον τότε μπορούμε να ελπίζουμε πως κάτι μπορεί να αλλάξει και Μέσα από τα αποκαΐδια της ψυχής μας να ξεπεταχτει μια μικρή σπίθα που θα μας ξαναδώσει το Αληθινό Φως.

ευλογειτε είπε...

Δεν πιστεύω ,
πάτερ,
να λέτε,
ωχ ,
πάλι
ήλθε Αυτή?

Ανώνυμος είπε...

Εγώ καλή μου ευλογείτε το ειπα μερικές φορές οταν πάντα είχες λόγο και σχολιασμό στο κάθε τι αλλά τώρα που διαβάζω αυτό το σχόλιο και τον τρόπο που το έγραψες το βρίσκω αρκετα συμπαθητικό και λέω χαίρομαι που ήλθε πάλι αυτή ;)
Α.

Ανώνυμος είπε...

Αν θέλουμε να γίνουμε ένα με το Φώς, αυτό που πρέπει σε κάθε στιγμή και σε κάθε μας επιλογή να μας απασχολεί, δεν είναι τόσο το πως θα μείνει κοντά μας ο άλλος αλλά το πως θα μείνει μαζί ο Χριστός κι εμείς μαζί Του. Αν δεν είναι Εκείνος σε όλα η πρώτη προτεραιότητα μας, τότε είναι οπωσδήποτε είναι το εγώ μας, ακόμα κι αν κάνουμε τις μεγαλύτερες θυσίες ...