20 Νοε 2019

Στις συννεφιές της ζωής, να θυμάσαι....



Μην περιμένεις να είναι πάντα λιακάδα στην ζωή σου. Θα έρθουν και οι δύσκολες μέρες, γεμάτες σύννεφα και υγρασία που τρυπά τα κόκκαλα της ψυχής. 
Έτσι ήταν και θα είναι η ζωή όλων των ανθρώπων. 
Ακόμη και των ηρώων σου, των αγίων που προσκυνάς με τόσο πόνο και ζητάς την βοήθεια τους. 
Τι θαρρείς ότι επειδή λάμπουν μέσα στα φωτοστέφανα ποτέ δεν χλώμιασαν; 
Επειδή ψάλουμε και πανηγυρίζουμε τα πρόσωπα τους, δεν ένιωσαν μοναξιά, πόνο και θλίψη; 
Αυτοί κι αν ένιωσαν τι θα πει παγωνιά της ύπαρξης.  
Όμως γι’ αυτό κι μπορούν να μας νιώσουν απόλυτα. Να κατανοήσουν όχι μόνο τις χαρές μα κυρίως τις θλίψεις μας. Όχι τις επιτυχίες μα πρωτίστως τις αποτυχίες μας. 
Γι΄ αυτό μην ακούς εκείνους που λένε ότι ο Θεός ντρέπεται, φεύγει και χάνεται από την ζωή σου, όταν κάνεις λάθη και αμαρτίες, όταν πονάς και κλαις. Τότε είναι μαζί σου, όσο ποτέ άλλοτε. Όσο καμιά άλλη στιγμή. Όταν σε βλέπει λίγο πριν το κενό και την απόλυτη απελπισία. 
Ο Χριστός γι’ αυτό ήρθε στο κόσμο, να κατέρχεται στο Άδη της καρδιάς μας και να ανασύρει τα συντρίμμια μας, να πεθαίνει Εκείνος για να ζήσουμε εμείς….

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γεμάτο ευσπλαχνία και ελπίδα το κείμενό σας,να είστε γερός..

ευλογειτε είπε...

Μόλις πριν κοίταξα έξω'
ο ήλιος κοιτάζει ..μα χειμωνιάτικα!
Ωστόσο χαρίζει ελπίδα.
Το πρωί έβρεχε,
όπως όταν ο ουρανός πονά και βογγά
και κλαίγεται
και αυτός τώρα τελευταία,
από τις πληγές των ανθρώπων...
Πού ο άνθρωπος
και απών ο πόνος?
Και ποιος τον προξενεί?
Ο άνθρωπος μόνο
ή θα λέγαμε ξεσκούφοτα
ο αποκτεινωμένος άνθρωπος μόνο'
το Θηρίον με τα θεριά του!
Άνθρωπε παπα-λίβυε,
έψαχνα μεσ' το πρωινό τοπίο,
για φως,
και βρήκα το κείμενό σου,
και άλλα, αλλού από άλλους ανθρώπους,
να κλαίνε και να γελάνε με σθένος
μαζί μου!
Είναι ανεκτίμητο να φιλοσοφείς την ζωή,
χωρίς να παίρνεις το βλέμμα σου από την θεολογία,
για να αισθάνεσαι απλά ...άνθρωπος!
Χρόνια πολλά ,
σ' αυτό το " επάγγελμα".
Είναι προσοδοφόρο για όλους μας!
Και έναν ήλιο από μένα ..κι από κάποιον,
που αισθάνεται σαν κι εμένα:
https://www.youtube.com/watch?v=XW7A40ny_yE&list=RDMM11WTEeyE9Xk&index=27

Ανώνυμος είπε...

Πόσο αληθινό!

ευλογειτε είπε...

Οταν πολλές φορές επανέρχομαι
και ξανακοιτώ μια σκέψη ,μια καρδιά, σ' ένα κείμενο
πάντα κάτι άλλο συμπληρωματικά
προσθέτει η εύκαιρη ώρα!

Εμείς είτε λογοτεχνίζουμε με κάθε πόνο,
άλλοτε τον βιώνουμε,
άλλοτε τον προξενούμε'
ωστόσο πριν από μας και τα "νέα μας",
μας προετοίμασε ο αγιολογικός κύκλος
και μέσα του ο άγιος απόστολος Παύλος,
με τα λόγια του, που έρχονται βάλσαμο στις πληγές μας...
Πώς περνάει -θεραπεύεται αυτός ο " επιδρομέας"της ζωής μας?
Τη ελπίδι χαίροντες,
τη θλίψει υπομένοντες,
τη προσευχή προσκαρτερούντες!
Τα υπόλοιπα είναι γιατροσόφια της στιγμής
και αντιδράσεις ενός παθολογικού ανθρώπου,
όπως και η αδράνεια σε κάθε ανεπιθύμητο επιδρομέα!
Όταν αμύνεται ο Χριστός μαζί μας η νίκη είναι δική Του,
γι' αυτό και σίγουρη!
Ει ο Θεός μεθ' ημών,
-θα το αλλάξω λίγο-
και καθείς καθ' ημών,
ουδείς ηττημένος,
μόνο ο πόνος!
Το αποδεικνύουν μύριοι άγιοι μάρτυρες,και ήρωες!
υγ. Πάτερ, αν ειπώθηκε κάτι ακόμη ,
εκτός του πρώτου σχολίου,
παρουσιάστε το '
έχω ανοσία στον " πόνο "!!