Ζητείται πράξη ευθύνης και θυσίας...

Κανείς δεν μας ζήτησε να αρνηθούμε τον Χριστό.
Κανείς δεν είπε ότι θα σταματήσει η Θεία Λειτουργία(θα την κάνει έστω ένα παπάς με ένα πιστό...).
Κανείς δεν είπε ότι η Θεία κοινωνία είναι φορέας μικροβίων. Όσοι έχουν βιωματική σχέση με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ξέρουν καλά ότι είναι ο ίδιος ο Θεός κρυμμένος στο άρτο και τον οίνο.
Κανείς δεν μας είπε να μην εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στη Παναγία και τους Αγίους.
Κανείς δεν μας έθεσε διλήμματα πίστεως. 

Πολύ απλά ως εκκλησία και ως χριστιανοί θέλοντας υπεύθυνα να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση της επιδημίας, είπαμε σε ευπαθείς ομάδες, σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, αλλά και γενικότερα προς όλους, να περιοριστούμε αυτό το διάστημα στα σπίτια μας.
Εκεί μπορούμε να προσευχηθούμε για την εκκλησία και ολάκερο τον κόσμο, ιδιαιτέρως δε για τους συνανθρώπους μας, που δοκιμάζονται σκληρά. 

Άλλο το σώμα και το αίμα του Χριστού, που σαφέστατα δεν είναι φορέας μικροβίων όταν ενεργείται με πίστη, και άλλο οι συναθροίσεις. Στο κόσμο αυτό δεν υπάρχει χώρος όπου δεν υφίσταται φθορά και θάνατος. Δεν υπάρχει!!!!!!!!! Η αφθαρσία και ανοσία είναι καταστάσεις του κόσμου που έρχεται. Της Βασιλείας Του Θεού.
Οι άγιοι δεν αρρώσταιναν; Δεν πέθαιναν; Η εκκλησία δεν είναι χώρος αποστείρωσης, ούτε χώρος στο οποίο όποιος μπαίνει δεν αρρωσταίνει, δεν παθαίνει ατυχήματα, δεν έχει πειρασμούς και δοκιμασίες. Αλήθεια έχετε διαβάσει τα συναξάρια των αγίων; Τους πειρασμούς και δοκιμασίες τους τις γνωρίζετε; 

Η εκκλησία και η Θεία Ευχαριστία, είναι χώρος γεύσεως των εσχάτων. Της Βασιλείας του Θεού. Του κόσμου που έρχεται αλλά δεν είναι ακόμη εδώ. Εκεί που δεν θα υπάρχει το κακό, ο πόνος, η ασθένεια και ο θάνατος. Η Θεία κοινωνία είναι φάρμακο αθανασίας, όχι σε αυτόν τον κόσμο αλλά στο μέλλοντα. Είναι σχέση, διαθήκη, ενότητα με τον Χριστό. Κοινωνάω και ενώνομαι με τον έρωτα της ζωής μου, αυτόν που ούτε ο θάνατος θα μας χωρίσει!!! 

Αυτή βέβαια η σχέση με την ποτήριον της Θείας Ευχαριστίας με τον ίδιο τον Χριστό σίγουρα μας ενδυναμώνει, μας ενισχύει, γλυκαίνει την ύπαρξη μας, μας χαρίζει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά δεν μας κάνει εδώ στην ζωή αυτή αθάνατους και άνοσους. Εδώ γευόμαστε μερικώς αυτό που θα έρθει καθ ολοκληρία στην Βασιλεία Του Θεού. Στο κόσμο αυτό θα αρρωστήσουμε και θα πεθάνουμε αλλά θα αναστηθούμε εις ζωήν αιώνιο. 

Μην βλασφημούμε το όνομα του Θεού και μην πειράζουμε την δύναμη του. Διαβάστε τους πειρασμούς του Χριστού στην έρημο και θα καταλάβετε τι εννοώ. 

Ομολογία πίστεως σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες είναι να μείνουμε σπίτι μας. Αυτό θέλει ο Χριστός. Αυτό ζητάει.
Ας νιώσουμε όπως ο Χριστός. Τι θα έκανε εκείνος στην θέση μας; Λέτε να ζητάει μια λατρεία που αγνοεί και προκλητικά αδιαφορεί για την υγεία των συνανθρώπων μας; 

Μα εδώ ο Χριστός λέει ότι εάν φέρεις δώρα στο ναό και στο δρόμο σκεφτείς ότι κάτι έχεις με τον αδελφό σου, άφησε τα δώρα πήγαινε πρώτα να τα βρει, να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπο σου, και μετά έλα στην Λατρεία μου. 

Πως είναι δυνατόν ο Χριστός να αποδεχθεί μια λατρεία που γίνεται στο όνομα του, αλλά αδιαφορεί για το καλό, την υγεία, την χαρά και την ζωή των συνανθρώπων μας;
Έλεον λέει, δηλαδή αγάπη θέλω και όχι θυσίες... Αυτό ζητάει ο Χριστός; Θα το κάνουμε;
Ποιος σας είπε ότι ο Χριστός θα είναι χαρούμενος εάν γεμίσουμε τους ναούς αλλά αγνοήσουμε τους συνανθρώπους μας; 

Η εκκλησία μας, όλοι εμείς βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευθύνη και πρέπει να αποδείξουμε ότι γνωρίζουμε βιωματικά ποιος είναι ο Χριστός και όχι ιδεολογικά.
Πρέπει να φανερώσουμε σε όλους, ότι ο Χριστιανός είναι ο άνθρωπος της κοινωνικής ευθύνης και αλληλεγύης. Που δεν νοιάζεται για την ψυχούλα του, αλλά τις ψυχές όλων. Που δεν τον νοιάζει αυτός να πάει στο παράδεισο και όλοι οι άλλοι να μείνουν έξω. Κανείς παράδεισος δεν υπάρχει όταν είσαι μόνος, και μάλιστα κλεισμένος στον εγωισμό σου.