Ο Χριστός για μένα είναι ζωή. Είναι ο τρόπος που επέλεξα να κοιτάζω την ζωή, τους ανθρώπους, τα πράγματα, τα ζώα, την κτίση.
Είναι ο τρόπος να βλέπω τα πάντα και τους πάντες.
Ο Αγώνας μου είναι τούτος, βήμα βήμα να αποκτήσω το βλέμμα του Χριστού. Να βλέπω στην πόρνη την αγνότητα, στο ληστή την ειλικρίνεια, στο κάθε ανθρώπινο λάθος και πάθος ένα βαθύ τραύμα. Να μην κατακρίνω μα να κοιτώ πίσω από τα πάθη τις βαθιές ανθρώπινες ανάγκες.
Ο Χριστός για μένα είναι ο τρόπος που λέω καλημέρα και καληνύχτα.
Ο τρόπος που ξυπνάω και την νύχτα πέφτω για ύπνο.
Το πως μαθαίνω να σιωπώ, να αφήνομαι, να μην ελέγχω, να μην εξουσιάζω, να μην ορίζω και καθορίζω.
Ο Χριστός είναι ο τρόπος να αγαπώ τον εαυτό μου ώστε να αγαπήσω τον συνάνθρωπο μου. Ο τρόπος που σηκώνομαι όταν πέφτω και μαζεύω τα συντρίμμια μου, δίχως να τα βρίζω και να τα κακολογώ αλλά αγαπώντας τα, άλλωστε μονάχα έτσι μπορώ να αγκαλιάσω την θρυμματισμένη εικόνα το πλησίον μου.
Ο Χριστός είναι ο τρόπος που μυρίζω, ακούω, γεύομαι, αγγίζω, περπατώ και νιώθω. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι και αισθάνομαι. Είναι η ζωή η ίδια.
Δεν μπορώ πλέον τα μεγάλα λόγια και υψηλές αναλύσεις ακόμη και τις θεολογικές. Τις έφαγα με το κουτάλι μα έμεινα νηστικός. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Χριστός με όλα αυτά. Εκείνος ζούσε, ένιωθε, ακουμπούσε, μιλούσε, έκλαιγε, φοβόταν και πίστευε. Ήταν τόσο ανθρώπινος και τόσο θεϊκός συγχρόνως. Απόλυτα άνθρωπος απόλυτα Θεός.
Δε σε γέμιζε ενοχές, φόβους, απειλές. Δεν είχε σχέση με όλο αυτό το θρησκευτικό σκοτάδι του φόβου και των ενοχών. Που τρομοκρατεί τους ανθρώπους για να τους ελέγχει. Που περιορίζει τον Θεό σε κουτάκια, νόμους, διατάξεις και τυπολατρίες. Που καμώνεται πως ξέρει όλες τις απαντήσεις δίχως ποτέ να έχει πραγματικές ερωτήσεις.
Ο Χριστός σιωπούσε αυτοί μόνο μιλάνε, σκορπώντας φόβο για τα πιο απλά και φυσικά ανθρώπινα στοιχεία. Μιλάνε περισσότερο για τον διάβολο και τον αντίχριστο παρα για Θεό. Περισσότερο για την κόλαση από ότι για τον παράδεισο. Περισσότερο για την αμαρτία από ότι για την Χάρη και την ελευθερία. Ασχολούνται με την σεξουαλικότητα των ανθρώπων γιατί φοβούνται την αγάπη.
Τελικά είναι αληθινά τα λόγια του ιερού Αυγουστίνου, «ο Θεός έχει πολλούς που δεν έχει η εκκλησία κι η εκκλησία έχει πολλούς που δεν έχει ο Θεός….».
Ας κλείσουμε με τα λόγια του μεγάλου Αγίου Πορφυρίου ώστε να γλυκάνουν τα μέσα μας, « «O Χριστός είναι φίλος και το φωνάζει: «Βρέ, σας έχω φίλους! Σας Αγαπάω! Δεν κρατάω την κόλαση στο χέρι. Δεν σας φοβερίζω... Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή…»
9 σχόλια:
Καλημέρα π. Χαράλαμπε,
Δεν θέλω να σχολιάσω, δεν θέλω να πω τίποτα το σημαντικό... Απλά μια σκέψη που μου ήρθε διαβάζοντας αυτό, και όχι μόνον, το κείμενό σας. Είμαι χαρούμενος, νιώθω ευτυχισμένος που ζω την εποχή του π. Λίβυου… Δεν είναι κολακεία. Ξέρω ότι δεν θα το λάβετε ως κολακεία... Νιώθω όμως ευγνωμοσύνη για την πνευματικότητα που μας παρέχετε. Τα κείμενά σας είναι προσευχή ενός ανθρώπου που δεν κρύβεται, που δεν φοβάται, που αγαπά τον Χριστό... σας ευχαριστούμε
Χριστός Ανέστη!!! Να σας έχει ο Θεός καλά!!! Σας ευχαριστώ!!!
Ο παπά Χαραλάμπης είναι λεβεντιά!!
Όπως είχε γράψει και μία ψυχή κάποτε "πώς καταφέραμε και φτωχύναμε τον πλούτο".
Βάστα γερά παπά Χαράλαμπε!
ΕΙΜΑΙ 56 ΧΡΟΝΩΝ. ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗς ΚΟΛΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΡΙΖΩΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ.
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ...
Και για μενα... Χριστος Ανεστη πατερ. Σας ευχαριστω.
Τι να γράψω :δεν ξέρω ούτε κι εγώ. Είναι το πρώτο μου σχόλιο αν και σας διαβάζω κάποιους μήνες, αγνοώ το τυπικό της χριστιανικής ζωής όμως, αφού ενημερωθώ για την επικαιρότητα στο τέλος κλείνω με κάτι δικό σας. Και βέβαια πάντα βρίσκω την άλλη ματιά στα πράγματα, πάντα νιώθω μια θαλπωρή μέσα μου χωρίς να γνωρίζω το λόγο και σκέφτομαι τι χάνουν όσοι συνανθρωποι αγκυλωμενοι-και τα παιδιά μου σε αυτούς- θεωρούν απαξίωση να καταφεύγουν σε πατέρες γενικώς, επειδή έχουν μια συγγεκριμενη κοσμοθεωρια. Εύχομαι ο λόγος σας να κερδίσει όλο και περισσότερες ψυχές έτσι που η ομορφιά στον κόσμο να υπερνικησει το γκρίζο της θολης εποχής μας. Σας ευχαριστώ ταπεινά, νοερά σας ασπάζομαι, ολοθερμα παρακαλώ να έχετε δύναμη και υγεία.
Ο Γιάννης (το πρώτο σχόλιο)είπε
και η Γιάννα ξαναλέει τα ίδια.
Και με το πρωινό φως να σε δούμε ,πάτερ,
και με το εσπερινό,
εμείς έχουμε βρει
ένα καινούργιο φως στην ορθοδοξία'
έχει κάτι από εκείνο της Αναστάσεως, άραγε?
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Χριστός Ανέστη! Εύχομαι και προσεύχομαι ο Χριστός να είναι ο καθρέφτης καθενός μας,που τον ποθεί και τον εμπιστεύεται ως το απόλυτο πρόσωπο ανφοράς!
Το απόγευμα σήμερα βρέθηκα απρογραμμάτιστα σε μια παρέα κι όπως το έφερε η κουβέντα ανατρεξαμε στη σελίδα σας και διαβάσαμε το άρθρο αυτό. Ήταν εντυπωσιακό το πώς ζωήρεψε η συζήτηση για τη λεπτότητα του λογσυ σας που άγγιξε με τρυφερότητα τις καρδιές μας. Το παράπονο που εκφράστηκε αφορούσε τα κηρύγματα που ενώ ξεκινούν για το Χριστό σιγά σιγά καταλήγουν να σου δημιουργούν ενοχή, φόβο,απελπισία και κυρίως αίσθημα φυγής και αποστροφής αφού ούτως ή άλλως δεν σου έχουν μιλήσει για τον πανάγαθο Θεό και δεν θέλουν να γνωριστεις με την Ελπίδα που έχει Πρόσωπο.Το ακρον άωτον δε όλων ειναι ότι κηρύτουν Χριστό ως εισαγγελείς στην έδρα δικαστηρίου κουνώντας το δάκτυλο εμφανέστατα μη τυχόν και διαφύγει κανείς από την τυραννία στην οποία εντέχνως σε κατηχούν.
Έτσι δόθηκε η ευκαιρία να απαλύνουν οι καρδιές συνομιλώντας με εσάς ωσεί παρών.
Τις θερμές ευχαριστίες απ όλη τη συντροφιά.
Εύχεσθε
Δημοσίευση σχολίου