Άνθρωποι σαν εμάς....

Τον βίο του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου τον διάβασα πριν πολλά χρόνια. Χρόνια δύσκολα γεμάτα από κρίσεις πανικού και μια βαθιά θλίψη που μπαινόβγαινε στην ζωή μου. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο "Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης" ένιωσα ότι κάποιος με αγαπάει. Φως μπήκε στην ψυχή μου. Είπα, «να και κάποιος άγιος που είχε αγγίξει τα όρια της απελπισίας. Που τρόμαξε από την θλίψη και το σκοτάδι που κουβαλάμε μέσα μας. Που ξέρει τι θα πει να πονάς ψυχικά. Που ενώ γονάτισε σηκώθηκε και πάλι….».

Δεν υπάρχει πιο θεραπευτικό και παρήγορο νέο για έναν άρρωστο από την στιγμή που μαθαίνει ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που υποφέρει όπως κι αυτός. Η αίσθηση ότι δεν είναι μονάχα εκείνος που πονάει του δίνει κουράγιο και δύναμη.

Ο Άγιος Σιλουανός λοιπόν είχε βιώσει τον Άδη του, την ψυχική και πνευματική κατάρρευση, την θλίψη, την απελπισία και απόγνωση. Ήταν σαν κι εμένα και όλους τους ανθρώπους, φωτεινός και σκοτεινός, αντιφατικός, και όχι αγγελικά απρόσιτος και ανθρώπινα ξένος. Γνώριζε από την ανθρώπινη πάλη και την δύσφορη συνθήκη της ζωής.

Ένας άγιος δεν είναι ένας τέλειος άνθρωπος αλλά ένας χαριτωμένος εκ Πνεύματος Αγίου. Και το Άγιο Πνεύμα δεν σε αγιάζει επειδή είσαι τέλειος, αλλά επειδή είσαι ταπεινός και ξέρεις να αγαπάς.

Στην εκκλησία του Χριστού και όχι στο θρησκευτικό κατασκεύασμα των ψυχικών προβολών μας, ο πόνος και η ανθρώπινη αδυναμία δεν φτιασιδώνονται υποκριτικά. Δεν νιώθεις ένοχος επειδή δεν είσαι καλά. Δεν φοβάσαι ούτε απειλείσαι επειδή δεν είσαι τέλειος. Για τους αγίους της εκκλησίας ο αμαρτωλός είναι πληγωμένος και όχι παλιάνθρωπος. Στην εκκλησία δεν σώζεσαι από την τελειότητα σου αλλά από την συναίσθηση της αδυναμίας σου που εναποθέτεις ολοκληρωτικά στο Θεό. Δεν σε σώζουν οι αρετές σου αλλά η αγάπη του Θεού.

Αυτή είναι η σχέση μου με τον Άγιο Σιλουανό που ξεκίνησε σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου και είπα σήμερα να σας την εξομολογηθώ λέγοντας σας, να μην φοβάστε. Διότι όσο φρικτή κι αν είναι η κόλαση ο Θεός μπορεί να την μετατρέψει σε παράδεισο, όσο κι αν αργεί πάντα μα πάντα ξημερώνει…….