Οι θυρωροί του κακού...

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν από το πόνο των άλλων; Ναι υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που η μόνη τους χαρά είναι να καταστρέφουν τις ζωές των άλλων; Δυστυχώς υπάρχουν, και είναι πάρα πολύ κοντά μας. 

Εχθές βράδυ είδα την ισπανική ταινία «Ο Θυρωρός». Ένας νεαρός άνδρας διακατέχεται από έλλειψη αισθήματος χαράς. Η ζωή του είναι μια κόλαση απουσίας νοήματος. Το μόνο που του δίνει ικανοποίηση είναι να προκαλεί πόνο στους άλλους ανθρώπους. Δηλαδή τρέφεται με την δυστυχία των άλλων. Δεν αντέχει να βλέπει χαρούμενους και επιτυχημένους ανθρώπους. Όπου συναντάει το γέλιο και την ομορφιά επιθυμεί να την εξοντώσει. Κάνει τα πάντα αρκεί να δει το δάκρυ στα μάτια του άλλου, αρκεί να αντικρύσει διαλυμένη την ζωή του άλλου ανθρώπου. 

Μη μου πείτε ότι δεν αναγνωρίζεται αυτόν τον ρόλο σε πολλούς ανθρώπους δίπλα σας; Ίσως και μέσα σας. Γιατί δεν είναι πάντα οι άλλοι που κάνουν κακό σε εμάς αλλά και εμείς που κάνουμε κακό στους άλλους. 

Υπάρχουν άνθρωποι εντός της εκκλησίας, που χαίρονται με το λάθος του άλλου. Που η πτώση και η αμαρτία του αδελφού τους όχι μόνο δεν τους οδηγεί σε προσευχή και δάκρυα αλλά αντιθέτως τους προσφέρει χαρά και ικανοποίηση. Γλυκαίνονται περισσότερο στην κόλαση του άλλου παρα στο δικό τους παράδεισο. 

Είναι οι άνθρωποι που σε κατηγορούν, σε συκοφαντούν, σε περιμένουν στην γωνία με το δάκτυλο στην σκανδάλη και στο πρώτο λάθος σε εκτελούν. Σκαλίζουν την ζωή σου, ξεσκεπάζουν τα αμαρτήματα σου αδιαφορούν για τον πόνο που θα σου προκαλέσουν με σχόλια και κείμενα τους, με φαιδρές τοποθετήσεις και ψευδείς ειδήσεις, όλα εκφορές ενός διαστρεμμένου ψυχισμού, που ζει και τρέφεται από την ταραχή, την ένταση, το κακό και τον πόνο. Το σκοτάδι που ζει μέσα τους, απλώνεται σε κάθε ενέργεια τους όσο καλά κι εάν προσπαθούν να τακτοποιήσουν στην βιτρίνα του δημόσιου βίου τους. 

Συνήθως έχουν το προφίλ του «καλού παιδιού» ή «ανθρώπου», απαραίτητο για να ενεργήσουν το σχέδιο της εξόντωση των άλλων. Ποιος θα άνοιγε την πόρτα σε κάποιον που θα κρατούσε μαχαίρι; Τις περισσότερες φορές ο εκτελεστής σου κρατάει λουλούδια και ο δήμιος πριν ρίξει την τελευταία μαχαιριά, σου χαμογελά ηδονικά. 

Τους καταλαβαίνεις όμως από το βλέμμα, στην «λάμψη» του υπάρχει ένα βαθύ σκοτάδι. Είναι εμμονικοί, σχεδόν παραληρηματικοί και συχνά επαναλήψιμοι. Μια κι αυτό που φωνάζουν δεν είναι η αλήθεια αλλά η αρρώστια τους. 

Έχουν ζωή αντιφατική, ψευδή και απόλυτα συγκρουσιακή. Γι’ αυτό χτυπάνε αλύπητα τους άλλους γιατί δεν αντέχουν τον εαυτό τους. Το μίσος προς τους άλλους, είναι το μίσος προς τον εαυτό τους, που ποτέ δεν αποδέχθηκαν και δεν αγάπησαν. 

Μη νομίσεις όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κάποιοι αιμοβόρα τέρατα. Όχι. Αντιθέτως φοράνε κοστούμι και γραβάτα, ταγιέρ και γόβες, είναι στην πόλη και το χωριό μας, στην γειτονιά και μέσα στο σπίτι και στους ναούς μας. Πολλές φορές μέσα στο ίδιο μας τον εαυτό. 

Ούτε είναι οι άλλοι, αυτοί οι κοσμικοί «αμαρτωλοί» άνθρωποι οι μακράν της εκκλησίας. Αντιθέτως πολλοί από αυτούς είναι μέσα στην εκκλησία και κρατάνε ψηλά την σημαία της. Είναι λόγιοι και συγγραφείς, ψάλτες και θεολόγοι, κληρικοί και λαϊκοί, άνθρωποι των γραμμάτων και της πίστεως, αλλά στερημένοι της Χάριτος του Θεού.

Για τον Χριστό δεν αρκεί να πηγαίνεις στην εκκλησία, δεν αρκεί να τηρείς τους κανόνες και τους νόμους της, εάν όλα αυτά δεν σε μεταμορφώνουν σε άνθρωπο φωτός, χαράς και αγάπης. 

Το ότι πας στην εκκλησία δεν σημαίνει ότι έγινες και μέλος της. Δηλαδή σώμα Χριστού. Η εκκλησία για να υπάρχει πρέπει να συγκροτείται. Γι αυτό και δεν θα βρείτε ούτε ένα ορισμό από τους Αγίους Πατέρες, για το τι σημαίνει εκκλησία. Διότι δεν ορίζεται αλλά βιώνεται. Έτσι δεν πάμε στην εκκλησία αλλά στο ναό για να πραγματώσουμε μέσα στην Θεία Ευχαριστία την εκκλησία. Η εκκλησία πραγματώνεται στην Θεία Λειτουργία, στην Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στην αγάπη του Πατρός και κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Εκεί μαθαίνουμε ο ένας να αγαπάει τον άλλον και οι ζωές μας να κοινωνούνται. «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν». Ἄς ἀγαπήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, γιά νά ὁμλογήσουμε ὅλοι μαζί…. «Πατέρα Υιόν και Αγιον Πνευμα Τριάδα Ομοούσιον και αχώριστον…». 

Δεν μπορείς να ομολογείς ότι πιστεύεις στον Θεό εάν δεν αγαπάς τον συνάνθρωπο σου. Γι αυτό το μόνο κριτήριο για την εκκλησιαστική μας ταυτότητα είναι η Αγάπη. Μονάχα αυτός που αγαπά κοινωνεί του μυστηρίου της εκκλησίας και του Θεού. Η εκκλησία δεν είναι μια ιδέα που υπερασπιζόμαστε αλλά μια Παρουσία που γευόμαστε. Είναι ο Χριστός που φανερώνει την μόνη αλήθεια, ότι ο Θεός δεν έχει αλλά είναι Αγάπη. Όποιος δεν γεύτηκε την αγάπη δεν γεύτηκε ποτέ τον Θεό. 

........................................................................

η φωτογραφία είναι από την ταινία ο "Θυρωρός".