"Οι λογισμοί και το Ελεφαντάκι…."

Εάν προσπαθήσεις να εμπλακείς σε μάχη με τον νου σου, έχεις χάσει. Αυτό θέλει και ο διάβολος, να σε βάλει σε κουβεντούλα μαζί του. Γι’ αυτό και οι πατέρες της εκκλησίας επιμένουν στην περιφρόνηση των λογισμών. Δηλαδή να μην πιάνουμε κουβέντα με τις σκέψεις μας. Και πρόσεξε όχι μόνο με τις κακές μα ούτε και τις καλές. Διότι κι αυτές σκέψεις είναι. Μην πλανάσθε.

Το μυστικό είναι μέσα από ησυχία και την προσευχή να αδειάσουμε το νου, κατά το ανθρώπινο δυνατό και τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο Θεός. Δηλαδή έπειτα ο Θεός γεμίζει με την Χάρη του την ύπαρξη μας.

Ξέρω ότι το ακούς και σου φαίνεται βουνό. Λες μέσα σου «αδύνατον», «ακατόρθωτο». Αλλά αυτό είναι και το πρόβλημα μας. Ότι είμαστε εκπαιδευμένοι με βαθιές πεποιθήσεις ανικανότητας και ανημπόριας.

Ξέρετε όλα αυτά τα «δεν μπορείς», «δεν θα τα καταφέρεις», « εσύ δεν ξέρεις» κ.α. που ακούσαμε στην παιδική ηλικία μας έχουν καταγραφεί βαθιά και ηχηρά μέσα μας και παίζουν σαν κασέτες. Κάθε φορά που ακούς κάτι διαφορετικό αρχίζουν να παίζουν και να υψώνουν νοητικά τείχη μέσα σου. Έτσι εμποδίζουν οτιδήποτε νέο, δυναμικό και μεταμορφωτικό ηχήσει στην ζωή μας.

Θυμηθείτε την ωραία αυτή ιστορία με το Ελαφαντάκι που μας διηγείται ο Μπουκάι:

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.

Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;

Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.

Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.

Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.

Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του..."