Το παράδειγμα της όσιας Μαρίας Αιγυπτίας, μας φανερώνει ότι στην πορεία προς την συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, τα πάθη δεν εξαφανίζονται αλλά μεταμορφώνονται. Δηλαδή σκοπός δεν είναι να αλλάξω αυτό που είμαι, την φύση μου, αλλά την βούληση και ελευθερία μου.
Κάθε πάθος μας κρύβει μια ωραία πτυχή και δυνατότητα του εαυτού μας. Είναι η σκιά από ένα φως που ζει μέσα μας. Ζούμε στο σκοτάδι του φωτός μας. Ας το σκεφτούμε λιγάκι. Το πάθος που σε ταλαιπωρεί στην πραγματικότητα είναι το χάρισμα σου. Κάθε σκιά σου είναι μια δυνατότητα σου. Το πάθος είναι υποκατάστατο μιας πραγματικής σου ανάγκης που δεν έχει βρει τον τρόπο να καλυφθεί με πληρότητα και πνευματική υγεία.
Διαβάζοντας τον βίο της Όσιας Μαρίας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για μια έντονα ερωτική ύπαρξη. Όμως αυτήν την ερωτική φύση της, την δαπανά με λάθος τρόπο και σε λάθος χώρο.
Όταν μετανοεί τι συμβαίνει; Παύει να είναι ερωτικός άνθρωπος; Όχι βέβαια. Απλά στρέφει αλλού, σε άλλο αντικείμενο, σε άλλο πρόσωπο την πλούσια ερωτικής της ενέργεια. Πλέον το αντικείμενο του πόθου της, το πάθος της ύπαρξης της, γίνεται ο Χριστός. Όλη η αγαπητική και ερωτική της δύναμη ξεσπά ως δίψα και πείνα κοινωνίας με τον Θεό. Οπότε το ζητούμενο δεν είναι να αρνηθώ αυτό που είμαι, να κρύψω κάτω από το χαλί των ενοχών και της απώθησης την πραγματικότητα μου, αλλά να την στρέψω ολάκερη στον Θεό, όχι να την καταστρέψω αλλά να τη μεταμορφώσω, μεταλάξω και μεταπλάσω. Κι αυτό σαφέστατα δεν θα γίνει μόνο απο τις δικές μου δυνάμεις. Οπότε δεν χωράει απελπισία αφού δεν σώζομαι από τα κατορθώματα μου, αλλά από το έλεος και την Αγάπη Του.
1 σχόλιο:
Πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σας. Ας δούμε και μια λίγο διαφορετική προσέγγιση. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υποστηρίζει ότι τα πάθη δεν ανήκουν στην ανθρώπινη φύση και κατ επέκταση οντολογικά σχετίζονται με την ανυπαρξία, αφού το κακό (δηλαδή τα πάθη) δεν είναι φύση. Δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο από καταστάσεις που λυμαίνονται τη ζωή του ανθρώπου, ενώ οι διάφορες αμαρτίες είναι συμπτώματα αυτών των καταστάσεων.
Ο άνθρωπος σε όλη του την ζωή, είτε το γνωρίζει είτε όχι, προσπαθεί να φύγει από αυτή την παρά φύση κατάσταση της δουλείας του από τα πάθη και να επιστρέψει στην αγάπη του Θεού Πατέρα. Η Ορθόδοξη Θεολογία μας εξηγεί ότι αυτό γίνεται με την μετάνοια. Η Ορθόδοξη Θεολογία μας εξηγεί επίσης ότι ο άνθρωπος, όταν δε μετανοεί, παραμένει δούλος των παθών του, της αμαρτίας και του θανάτου και βρίσκεται μακριά από το Θεό. Μπορεί να μην το νιώθει, αλλά η ζωή του σε τέτοια κατάσταση είναι ένα σκέτο βάσανο.
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας μας δείχνει ότι τα πάθη συνδέονται πολύ στενά μεταξύ τους. Τα περιγράφει σαν μία αλυσίδα. Σαν το ένα να προέρχεται από το άλλο. Πολλές φορές μάλιστα κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας το ένα πάθος δίνει τόπο στο άλλο. Την υπερηφάνεια, για παράδειγμα ακολουθεί πολλές φορές η πορνεία και την οίηση η πλάνη (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)
Δημοσίευση σχολίου