Η μόνη αρετή μας είναι το έλεος του Θεού…

 

Πολλές φορές μεσα στην προσευχή, δέχομαι μια πληροφορία που μου λέει, «Αυτό που σε σώζει είναι μονάχα η αγάπη του Θεού, το έλεος Του. Καμία δική σου αρετή, κανένα δικό σου αγώνισμα ή κατόρθωμα, μονάχα Εκείνος, η απόλυτη Αγάπη, ο Χριστός μας!!! Εσύ είσαι τραυματισμένος εκ κοιλίας μητρός. Έχεις τόσες πληγές στην ψυχή και στο σώμα, έχεις τέτοια κούραση από τις τραυματικές εμπειρίες της ζωή σου, που δυσκολεύεσαι αφάνταστα να εφαρμόσεις το θέλημα του Θεού. Η βούληση και θέληση σου, λειτουργούν μα είναι ραγισμένες. Τι μπορείς να κάνεις; Τίποτα, απολύτως τίποτα!! Τι σε σώζει τότε; Το απέραντο έλεος και η αγάπη του Θεού!!!».

 

Αυτό πρέπει να ζητάμε νύχτα και ημέρα, το έλεος του Θεού. Κι όταν έλθει Εκείνος, τότε θα δείτε πόσο πιο εύκολος και χαρούμενος γίνεται ο αγώνας προς τις αρετές. Δίχως την Χάρη, όλα είναι βασανιστικά. Δίχως το Άγιο Πνεύμα ο δρόμος προς τον Χριστό βαλτώνει, κολλάμε στις λάσπες των παθών μας, τα πόδια βαραίνουν και η ψυχή λαχανιάζει. Η απογοήτευση, η πιο μεγάλη απειλή του ανθρώπου χαιρέκακα χαμογελά, αφού βλέπει ότι μένοντας στις δικές μας νάρκισσες προσπάθειες αργά η γρήγορα θα της παραδοθούμε. Δίχως την Χάρη, χωρίς τον Χριστό η απόγνωση θα μας καταπιεί και θα μας πνίξει. Όμως δεν θα συνθηκολογήσουμε μαζί της, δεν θα πέσουμε στην παγίδα της απόγνωσης. Μπορεί να είμαστε αδύναμοι αλλά όχι καταδικασμένοι. Είμαστε θνητοί αλλά όχι νεκροί. Γεννηθήκαμε αλλά δεν θα πεθάνουμε ποτέ. 

Η προσευχή θα φέρει την Χάρη του Θεού. Προσευχή με πόνο και μετάνοια, εσωτερική συντριβή και αυθεντικότητα που να ανοίγει την ύπαρξη ώστε να εισέλθει το Φως. Εάν δεν ανοίξουμε στην προσευχή και στις δοκιμασίες δεν μπορεί να εισέλθει το φως μέσα από το τείχος της φιλαυτίας μας. Εάν θες να δεις τον Χριστό πρέπει να ραγίσεις. Το φως του Θεού εισέρχεται από καρδιές ραγισμένες. 

 

Ας φωνάξουμε λοιπόν στον Χριστό, «Χριστέ μου σε αγαπώ, σε ζητώ, ποθώ και επιθυμώ την ένωση μαζί Σου. Μην βλέπεις που δεν τα καταφέρνω. Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ ή ότι δεν σε ζητώ αλλά μέσα μου υπάρχει ένας τραυματισμένος εαυτός, που ενώ επιλέγω το φως εκείνος με τραβάει στο σκοτάδι. Δεν κάνω λάθη και αμαρτίες επειδή σε αρνούμαι αλλά γιατί οι αντοχές μου είναι μικρές απέναντι στα θηριώδη πάθη μου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αγαπώ, ότι δεν Σε ζητώ με όλα τα κύτταρα της ύπαρξης μου. 

 

Κάθε φορά που αμαρτάνω, και είναι πολλές αυτές οι φορές Χριστέ μου, δεν το πράττω για να σε αρνηθώ αλλά γιατί ψευδώς νομίζω ότι έτσι θα παρηγορηθώ. Μια φυγή είναι η αμαρτία μου, ένα υποκατάστατο της Απουσίας Σου. Ξέρω ότι είναι ψευδαίσθηση και ματαιότητα, ότι τρυγάω θάνατο και θλίψη, αλλά δεν αντέχω να αντισταθώ, διότι όπως εσύ καλύτερα γνωρίζεις, άλλα λέει το μυαλό, διαφορετική η καρδιά ποθεί και στο τέλος άλλα αντέχουμε να πράξουμε. Κι εάν ένας Μέγας Απόστολος Παύλος δήλωνε ότι άλλα θέλει κι άλλα κάνει, και ότι αυτά που μισεί αυτά πράττει, τότε τι μπορώ να πω εγώ ένας ασήμαντος και τραυματισμένος άνθρωπος; 

Όχι δεν θέλω να δικαιολογηθώ Θεέ μου, άλλωστε ποιος μπορεί να κρυφτεί ή να σε ξεγελάσει; Ξέρω ότι γνωρίζεις και καταλαβαίνεις ότι τούτη την ώρα λέω την αλήθεια, η αμαρτία μου δεν ακυρώνει την αγάπη σου σε Εσένα. Γι’ αυτό επειδή πιστεύω μονάχα στο έλεος σου και την άπειρη αγάπη σου, δεν θα παύσω μέχρι τελευταίας μου στιγμής να σου φωνάζω «Χριστέ μου ράγισα, άφησε το φως σου να κυλήσει από τις ρωγμές μου και να φωτίσει τα συντρίμμια μου, είναι η μόνη θεραπεία της ύπαρξη μου, αυτό το Φως που γλυκαίνει τα σκοτάδια μου…».

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος