17 Νοε 2021

Ο Παράδεισος δεν κατακτιέται αλλά δωρίζεται....


Τίποτα και κανείς δε μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού. Ο Θεός μας αγαπάει αιώνια, αμετάβλητα και αμετάκλητα. Δεν αλλάζει τίποτε την αγάπη του προς εμάς. Καμία αμαρτία, κανένα λάθος, μόνο εάν συνειδητά τον αρνηθούμε, αλλά και πάλι αυτός συνεχίζει να μας αγαπά, απλά εμείς αδικούμε τον εαυτό μας αφού δεν προσλαμβάνουμε αυτή την γλυκιά αγάπη Του. Αυτό όμως είναι αυτοεξορία και όχι τιμωρία του Θεού.
Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί κάποιος να βιώσει αυτή την αγάπη. Κάθε αγάπη είτε είναι θεϊκή είτε είναι ανθρώπινη, ουράνια ή γήινή, για να την βιώσουμε πρέπει να θέλουμε και να είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Θα ρωτήσει κανείς, υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να τους αγαπήσουν; Όχι, αλλά σίγουρα υπάρχουν ψυχές που δεν αντέχουν την αγάπη, γιατί δεν έχουν μάθει να την διαχειρίζονται. Φοβούνται το δόσιμο και την οικειότητα, τον άγγιγμα και το πλησίασμα, το μοίρασμα και την συντροφικότητα.
Αγαπάς όταν αφήνεσαι. Όταν επιτρέπεις στην αγάπη να σε κατακτήσει. Όταν πάψεις να αναλύεις και ζεις. Δεν αγαπάμε με το νου αλλά με την καρδιά. Αυτή είναι και η βάση της πίστεως προς τον Θεό, που είναι ένα κατ εξοχήν ερωτικό γεγονός. Για να πιστέψεις πρέπει να ερωτευθείς, δηλαδή να αφεθείς.
Υπάρχουν ψυχές που φοβούνται τον έρωτα, γιατί στο έρωτα δεν ελέγχεις αλλά ελέγχεσαι από το γεγονός, μπαίνεις στο σύννεφο του και σε πάει όπου θέλει, κι αυτό σε τρομάζει. Φοβούνται την αγάπη, διότι έχει σταυρό και θυσία, πόνο και άδειασμα, γύμνια και δόσιμο. Έτσι πολλοί κουρνιάζουμε στην μοναξιά και στην άρνηση της αγάπης, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Εάν αυτό ισχύει στις ανθρώπινες αγάπες, το ίδιο συμβαίνει και στην σχέση μας με τον Θεό. Δεν τον αφήνουμε να μας νικήσει δια της αγάπης Του, να μας γεμίσει με την δωρεά της Χάριτος Του. Ω θεία Χάρι πόσο γλυκιά γεμάτη φως είσαι. Όχι δεν θέλουμε να αφεθούμε στον μανικό έρωτα Του Θεού. Αντιθέτως επιθυμούμε εμείς να κρατάμε τον έλεγχο. Πως; Θα εκπλαγείτε με αυτό που θα σας πω αλλά είναι η αλήθεια, μέσα από τις «αρετές» μας.
Μέσα από την άσκηση και τον ατομικό αγώνα μας, της νηστείας και προσευχές μας, ασυνειδήτως προσπαθούμε να ελέγξουμε την αγάπη του Θεού και την σωτηρία μας, ώστε να είναι κατόρθωμα δικό μας και όχι δωρεά του Θεού. Δε γνωρίζουμε από σχέσεις αγάπης και προσφοράς, εκεί που δεν μεσολαβεί τίποτε ιδιοτελές παρα μονάχα η αγάπη. Για εμάς κάθε τι στην ζωή κερδίζεται και πληρώνεται αλλά ποτέ δεν προσφέρεται ή δωρίζεται. Έτσι και στην πνευματική ζωή μας, θέλουμε να κερδίσουμε την μάχη με τον Θεό, εισβάλοντας στην Βασιλεία Του καβάλα στο άρμα των κατορθωμάτων μας, ως κατακτητές και νικητές του παραδείσου. Ο παράδεισος όμως δεν κατακτιέται αλλά δωρίζεται.

5 σχόλια:

ΠΥΡ είπε...

ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΤΙΕΤΑΙ;;; «Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Δεν είπε κληρονομούν, αρπάζουν. Αν δεν βιάσεις τον εαυτό σου, δεν θα νικήσεις. Δεν θα νικήσεις.
Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτη (Λόγοι Διδαχής περί υπακοής)
...ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΓΩ ΨΕΥΤΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΑΠ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΤΟΝ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΜΕ..

π. ΛίΒυος είπε...

Καλό είναι όταν προχωράμε στο σχολιασμό ενός κειμένου ιερέα ή πατέρα της εκκλησίας, λόγο του Ευαγγελίου και της Αγίας Γραφής, να έχουμε δυο πράγματα ταπείνωση και γνώσεις. Να έχουμε διάκριση και σαφέστατα την προσευχή ώστε να σχολιάσουμε. Όταν λοιπόν ο Χριστός μας, ο Κύριος μας, ομιλεί στο χωρίο αυτό για "βιασμό" δεν μιλάει για κατάκτηση του Παραδείσου, για έναν ατομικιστικό και εγωιστικό κατόρθωμα, αλλά για το γεγονός ότι ο άνθρωπος για να μπορέσει να βιώσει την μεγίστη Δωρεά του Θεού, την Χάρη και γεύση της Βασιλεία Του πρέπει να έχει τις υπαρξιακές προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις αυτές δημιουργούνται δια μέσου της ασκήσεως και μετοχής στην Θεία Ευχαριστία. Ο άνθρωπος για να μπορέσει να καταστεί χωρητικός της Χάρης και Εμπειρίας του Θεού, χρειάζεται Άσκηση. Και τούτο διότι είναι φίλαυτος, αυτοεγκλωβισμένος στο εγώ του. Η ασκηση λοιπόν της οποίας το πρώτιστο έργο είναι η ταπείνωσις είναι απαραίτητη όχι για νά κατακτήσουμε και νικήσουμε τον Θεό, αλλά για να θεραπεύσουμε την ύπαρξης μας ως να μπορέσει να δει το Φως της δόξης του Θεού, ως χαρά και μακαριότητα. Της Ασκήσεως αυτής αρχή και θεμέλιο είναι η ταπείνωσις, διότι και ο διάβολος είναι μέγας ασκητής, αλλά δεν κατέκτησε ποτέ κανέναν παράδεισο. Οπότε εμείς δεν κατακτάμε τίποτε, δεν κερδίζουμε τίποτε, δεν είναι δικό μας κατόρθωμα, διότι μπορεί να κάνει κάποιος όλες τις ασκήσεις του κόσμου, και να μην σου δοθεί τίποτε απολύτως !!! Η Βασιλεία του Θεού είναι δώρεααα της Αγάπης του Θεού, το ποιος τώρα θα την γευτεί αυτό είναι Μυστήριο της προνοίαας του Θεού. Εμείς ταπεινά δημιουργούμε τις προϋποθέσεις, με νηστεία και προσευχή, μετοχή της Θεία ευχαριστία, ταπείνωση και αγάπη, και έπειτα ο Θεός δίδειι όπου, όσο και όταν θέλει την Χάρη Του. Πάντα ως δώρο και ποτέ ως δικαίωμα. Αυτή είναι η έννοια λοιπόν της ανθρώπινης βίας και άσκησης, ως θεραπευτικής προϋπόθεσης χαρισματικής μετοχής στην δόξα του Θεού. και όχι ως ναρκισσιστικό και ιδιοτελές κατόρθωμα. Τα πάντα είναι δωρεές της Αγάπης του Θεού και όχι ανθρώπινα κατορθώματα.

George NIarchos είπε...

Κάθε άποψη έχει την αξία της και πρέπει να είναι σεβαστή. Θα πρέπει ωστόσο, να διατυπώνεται κόσμια και με σεβασμό στον οικοδεσπότη του παρόντος ιστολογίου. Όπως κι εμείς όταν καλούμε επισκέπτες στο σπίτι μας για να χαρούν μαζί μας, περιμένουμε από αυτούς να μας σεβαστούν και όχι να μας προσβάλλουν. Ο πατήρ Λίβυος, αν μη τι άλλο έχει αποδείξει διαχρονικά την δημοκρατικότητά του, αφού ουκ ολίγες φορές έχει επιτρέψει την δημοσίευση σχολίων με απόψεις ακόμη και αντίθετες με αυτές που αποτυπώνονται στα κείμενά του. Όσον αφορά στο θέμα μας, ο πρώτος ένοικος του Παραδείσου, ο ληστής, δεν έκανε ποτέ στην ζωή του άσκηση, ούτε κάτι άλλο για να διεκδικεί δικαιωματικά την Βασιλεία των Ουρανών. Απλά, όταν κατάλαβε ποιον είχε απέναντί του στον σταυρό, αφέθηκε και προσέβλεψε στο έλεός Του. Και από έσχατος στην συνείδηση των ανθρώπων, έγινε πρώτος στην αγάπη του Θεού. Μακάρι να του μοιάσουμε όχι ως προς τις αμαρτίες που διέπραξε, αλλά ως προς την ομολογία πίστης και την αληθινή μετάνοια που επέδειξε, έστω και στα τελευταία λεπτά της ζωής του. Αυτά θα είναι τα διαβατήριά μας για την επόμενη ζωή. Καλό Παράδεισο εύχομαι σε όλους.

Unknown είπε...

Συγχώραμε που Υποκλινομενος θα πω.... Μπράβο!!!!!
Το γνωρίζω ότι δεν λέμε Μπράβο.... Αλλά .......

π. ΛίΒυος είπε...

Μπορεί να μην προλαβαίνω να απαντώ στα σχόλια σας, αλλά να ξέρετε ότι τα διαβάζω όλα. Να είστε ευλογημένοι όλοι σας, ο Θεός να ομορφαίνει την ζωή σας. Ευχές πολλές.