Ήρθε αυτές τις ημέρες να εξομολογηθεί μια κοπέλα. Με λάθη και πάθη πολλά. Με σταυρούς και ταλαιπωρίες μεγάλες. Και δεν την έφταναν όλα αυτά αλλά κάποιοι στο όνομα του Θεού είχαν φροντίσει να την φορτώσουν με τόσες ενοχές που μετά βίας κρατιόταν στην ελπίδα. Υγρά μάτια και ανάσες αργές. Πόσο με συγκινούν τα υγρά μάτια των ανθρώπων, που κοιμήθηκαν στα πατώματα και ξύπνησαν ζητώντας ένα όνειρο να κρατηθούν.
Σε εμένα ήρθε ένα κουρέλι. Έλα όμως που ο Θεός αγαπάει αυτά τα κουρελάκια και τα κάνει ρούχα Του. Τα φοράει και τα ντύνεται σε κάτι φάτνες σκοτεινές και παγερές, σε κάτι μεγάλες νύχτες της ζωής μας που το ξημέρωμα γεννιέται η ελπίδα. Κάθε φορά που ξυπνάς από νύχτες αξημέρωτες, είναι ο Χριστός που φύσηξε την ζωή μέσα σου, που γεννήθηκε στο σκοτάδι της ψυχικής φάτνης σου.
«Πάτερ μου, δεν καταφέρνω τίποτα. Δεν αξίζω. Δεν μπορώ να κάνω όλα εκείνα που ζητάει ο Χριστός. Πέφτω, χάνομαι, είμαι για την κόλαση, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αλλάξω και να σωθώ...».
«Ξέρεις σε λίγες μέρες τι γιορτάζουμε;» την ρώτησα. «Ναι πάτερ. Τα Χριστούγεννα». «Ξέρεις ποιος γεννήθηκε εκείνο το παγερό βράδυ σε αυτή απόμερη γωνιά της γης; Η ευσπλαχνία. Η σωτηρία μας. Και ξέρεις ποια είναι η σωτηρία μας; Να νιώσεις και να βιώσεις την μεγάλη αγάπη του Χριστού σε σένα. Να σε κάψει ο έρωτας Του. Να σε τρελάνει και μεθύσει το πάθος της αγάπης Του.
Εσυ να πέφτεις, να κανεις λάθη, να αμαρτάνεις, και Εκείνος σε πείσμα ολων να επιμένει να σε αγαπά. Όχι θεωρητικά, αλλα πραγματικά. Να σε καίει αυτή η αγάπη Του, να σε ζεσταίνει, να σε παρηγορεί.." Όπως έλεγε ο Ντίνας Χριστιανόπουλος, "απ όλες τις αγκαλιές που κοιμήθηκα, Χριστέ μου μονάχα η δική σου μοσχοβολούσε..".
«Εμένα πάτερ που έχω κάνει τόσα λάθη μπορεί να με πάρει ο Χριστός αγκαλιά;». "Μα εσένα θέλει να πάρει αγκαλιά, δεν το κατάλαβες ακόμη; Εάν είμασταν άψογοι και τέλειοι, υπήρχε λόγος να ερθει ο Χριστός; Γι αυτό ήρθε στο κόσμο γιατι τα κάναμε χάλια, γιατί δεν τα καταφέρναμε, δεν μπορούσαμε και δεν αντέχαμε να ολοκληρώσουμε τις εντολές Του, μας κατάπινε ο θάνατος".
«Όμως πάτερ μου εγώ ειμαι βρώμικη».
"Και ποιος σου είπε ότι αγαπάει την καθαρότητα ή τελειότητα σου. Την βρώμια σου αγαπάει, τις σκιές και πληγές σου. Εκεί μέσα λάμπει το φως της ψυχής σου που φύσηξε κάποτε Εκείνος όταν σε έπλαθε. Τα τραύματα σου ήρθε ως ιατρός και θεραπευτής να θεραπεύσει. Ο Χριστός είναι ο θεραπευτής και όχι ο δικαστής της ύπαρξης μας. Ήρθε να μας σώσει και όχι να μας καταδικάσει."
«Και τότε πάτερ μου, σε εμάς τι μένει να κάνουμε;». «Σε εμάς το μόνο που μένει είναι να του πούμε Χριστέ μου σε αναγνωρίζω ως Κύριο και Σωτήρα μου. Ξέρω ότι αγαπάς τους αμαρτωλούς, τους δυσκολεμένους και αναγκεμένους της ζωής, ένα τέτοιο ταλαιπωράκι του βίου είμαι κι εγώ. Ένα τραύμα είμαι που αιμορραγεί, θεράπευσε με…..».
«Αυτό φτάνει πάτερ μου;» με ρώτησε ξανά, «όχι μόνο φτάνει, αλλά όπως έλεγε και ο παπα -Ανανίας, είναι όλα τα λεφτά. Είναι τον παν. Να πεις Χριστέ μου βρωμάω, μυρίζω μοναξιά, παγώνω έξω από την αγκαλιά σου. Εάν δεν έρθεις θα χαθώ. Έλα και ράγισε με, έλα και σώσε με. Ένας στάβλος είμαι βρώμικος και σκοτεινός, μια φάτνη παγερή και απόμερη έλα να γεννηθείς μέσα μου..."
"Έλα και ράγισε τον κόσμο μου
έλα και ράγισε εμένα
έλα και ράγισε τον φόβο μου
να φτιάξω ένα κόσμο από εσένα
έλα και ράγισε τον κόσμο μου
έλα και ράγισε εμένα
Έλα και ράγισε τον κόσμο μου
να πέσει η μάσκα που μου φόρεσε
να αλλάξει η ζωή που δεν με χώρεσε....."*
*** οι στίχοι είναι από το τραγούδι της Βιολέτας Ίκαρη, "Έλα και ράγισε τον κόσμο μου", Μουσική: Δημήτρης Γλέζος - Στίχοι: Αντώνης Κατσαμάς
7 σχόλια:
Πολύ συγκινητική ιστορία, βγαλμένη μέσα από την καθημερινότητα. Εύχομαι στην κοπέλα καλή μετάνοια και θάρρος, γιατί μέσα από την εξομολόγηση έκανε ήδη τον μισό δρόμο μέχρι τον παράδεισο. Κι εσείς πάτερ μου , ως εξομολόγος και ιατρός ψυχών, εύχομαι να είστε πάντοτε καλά και να συνεχίσετε το τόσο ωφέλιμο πνευματικό σας έργο.
Πόσο γλυκό στόμα. Πόσο φωτισμένο μυαλό. Πόσο όμορφα ρέει η γλυκύτητα του λόγου σου. Πόσο πολύ αγγίζει την ψυχή μας. Πόσο ανάγκη έχουμε να σε ακούμε πάτερ. Πόσο ανάγκη έχουμε την αγάπη σου Χριστέ μας.
Καλημέρα. Χρόνια πολλά.
Αϋπνη.
Χάλια. Ε
Άρχισα να λέω θεέ μου βοήθεια. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Πίνω καφέ.
Σκέφτομαι.. Δεν μπαίνω να διαβάσω κάτι;
Και διαβάζω αυτό..
Εύχαριστώ.
Κλαίω πρωί πρωί..
Ευχαριστώ
Με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες τι γίνεται; Τι λέει ο Χριστιανισμός; Συγγνώμη για την απορία αλλά είμαι ολίγον τι ακατήχητος και καινούριος στην εκκλησία.
Καλημερα π.Χαραλαμπε,
Για ακομη μια φορα ενα κειμενο ζωντανο, βαθια χριστιανικο, ενα κειμενο πιστης. Μοσχοβολαει Παραδεισο, με αρωμα Αγαπης, Πιστης και Ελπιδας.
Δεν γνωριζω αν ειναι πραγματικο γεγονος, σιγουρα ομως υπηρξε μια αφορμη... κι αυτο μου αρκει. Δεν ξερω αν η εξομολογουμενη πειστηκε απο τον ιερεα, νιωθω ομως την παιδαγωγικη του.
Αυτο μου αρεσει, να ταυτιζομαι με τον συγγραφεα, να τον καταλαβαινω με απλα λογια, να νιωθω την Αγαπη του Θεου Πατερα για μενα και για ολον τον κοσμο, να Τον ευχαριστω που υπαρχει Καποιος διπλα μου, οταν νιωθω μοναξια
Ένα ίδιο κουρελακι της ζωής είμαι κι εγώ. Ο καλός Θεός μου έδωσε το χάρισμα της προσφοράς και τα χρησιμοποίησα απλόχερα. Όμως οι άνθρωποι είναι αδηφάγα θηρία. Όσα πιο πολλά δίνεις άλλα τόσα ζητάνε και τόσο πολύ αχαριστία εισπράττεις. Πια παλεύω με τη φύση μου. Προσπαθώ να μην δίδω τίποτα δε κανένα για να σταματήσω να πληγωνομαι από την αχαριστία των ανθρώπων. Μα όσο το κάνω νοιώθω ότι δεν είμαι εγώ και δεν θέλει από μένα αυτό ο Κύριος. Και παλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου με το παράπονο μου με τα δάκρυα μου και με το Θεό μέσα μου .ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ
Ευχαριστούμε πάτερ Καλή και ευλογημένη χρονιά χρόνια πολλά!!!
Δημοσίευση σχολίου