Άλλο αγάπη κι άλλο ενοχή…

 

Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της αγάπης του Θεού και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί έξω και πέρα από την αγάπη. Στην αγάπη ψηλώνει, πλαταίνει κι ανθίζει. Ο άνθρωπος για να ολοκληρωθεί χρειάζεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Σε κάθε μορφή σχέσης πρέπει να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Διαφορετικά δεν ζούμε αλλά καταστροφικά επιβιώνουμε. Μυρίζουμε θάνατο. 

Μέσα σε μια σχέση λοιπόν καλούμαστε να νιώσουμε και να μας νιώσουν, να δώσουμε και να πάρουμε, να αγαπήσουμε αλλά και να αγαπηθούμε. Κάθε τι μονόπλευρο είναι προβληματικό, δεν έχει αρμονία. Το να δίνεις μόνο σε κάνει θύμα και εξαρτημένο, αλλά και το να παίρνεις μονάχα, σε παραμορφώνει σε νάρκισσο και τύραννο. Όταν δίνεις και λαμβάνεις ολοκληρώνεσαι. 

Το δόσιμο όμως θέλει προσοχή. Διότι πολλές φορές δίνουμε απομακρυσμένοι από το κέντρο μας. Δηλαδή από την αλήθεια του εαυτού και της ψυχής μας. Ο Χριστός μας λέει ότι θα πρέπει να αγαπήσεις τον άλλον ως τον εαυτό σου. Που σημαίνει δυο πράγματα: οτι πρέπει να αναγνωρίσεις τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού σου και από την άλλη να τον αγαπήσεις. Τότε μονάχα η αγάπη που δίνεις στο άλλον έχει υγεία. Δηλαδή δεν είναι χρηστική και χειριστική ή δεν είναι θυματοποιημένη και εξαρτησιακή. 

Κάθε μορφή λοιπόν αγάπης που δίνεται δεν μπορεί να είναι προϊόν ενοχής. Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα τον λυπάσαι, νιώθεις θύμα ή εξάρτηση. Διότι όταν αισθάνεσαι ένοχος για κάθε τι που του συμβαίνει τότε δεν τον αγαπάς, απλά μεταφράζεις τα πάντα στο χώρο που ζεις και αναπνέεις σε ευθύνη δική σου. Ακόμη και την συναισθηματική ή σωματική απομάκρυνση σας. 

Όταν η μαμά δεν ήταν καλά έφταιγες εσύ. Εσύ που την στεναχώρησες. Όταν ο μπαμπάς είχε νεύρα έφταιγες εσύ που τον έβγαλες εκτός εαυτού, κι όταν οι δυο τους μάλωναν ήσουν ένοχη εσύ γιατί εάν ήσουν καλό κορίτσι οι γονείς θα ηταν αγαπημένοι. 

Κάθε φορά που ως παιδιά ξεφεύγαμε από αυτό που ήθελαν οι γονείς μας και πηγαίναμε να πράξουμε σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, ερχόταν η φωνή που έλεγε, «κοίτα πως έκανες τώρα τι μαμά;», «κοίτα πως στεναχώρησες τώρα τον μπαμπά;», «δεν είμαστε καθόλου περήφανοι για σένα, μας έκανες ρεζίλι, μας στεναχώρησες…». 

Ασυνείδητα, το βάρος αυτής της φωνής γράφτηκε βαθιά μέσα μας σαμποτάροντας την ενήλικη ζωή μας, μην αφήνοντας να νιώθουμε και να πράττουμε ελεύθερα εκείνο που πραγματικά μας εκφράζει. 

Νομίζεις ότι αυτή η παιδική εκμάθηση ενοχής θα εκλείψει όταν παντρευτείς ή κάνεις μια σχέση; Σαφέστατα και όχι. Και εκεί θα αναπαράγεις το ίδιο μοντέλο ένοχης "αγάπης". 

Θα είσαι ο άνθρωπος που τα δίνει όλα, που γίνεται χαλί να τον πατήσεις, που σπαταλάει κάθε ανάσα οξυγόνου του με αποτέλεσμα να μην ζει, όχι γιατί αγαπάει αλλά γιατί δεν πρέπει φταίει. 

Μα μην φταίει που ο άλλος έχει παράπονα, να μην φταίει που ο άλλος δεν έχει όρεξη, να μην φταίει που ο άλλος κάθεται όλη μέρα σκυφτός και σκυθρωπός και δεν του δίνει τίποτα χαρά στην ζωή του, που δεν πάνε καλά τα παιδιά στα μαθήματα που υπάρχουν οικονομικά προβλήματα που δεν υπάρχει χαρά και ενθουσιασμός στην σχέση, που δεν γίνεται σεξ, που μαραζώνετε και οι δυο και χάνεται το δώρο του Θεού που λέγεται ζωή. Φόβος, λύπηση και ενοχή, είναι τρία τοξικά συναισθήματα που αργά η γρήγορα θα αρρωστήσουν την σχέση αλλά κυρίως την ίδια την ψυχή σας. 

Η αγάπη όμως είναι φως, ούτε ενοχή, ούτε λύπηση, πολλω δε μάλλον φόβος. Η αγάπη είναι πράξη ελευθερίας. Μοίρασμα ομορφιάς. Δεν αγαπάμε επειδή πρέπει αλλά γιατί επιλέγουμε να αγαπήσουμε κάποιον και να μοιραστούμε μαζί του ολάκερη της ζωής μας. 

Καμία υγιής σχέση δεν μπορεί να κτιστεί και ν΄ ανθίσει πάνω στην λύπηση, τον φόβο και την ενοχή. Δεν μένουμε μαζί με κάποιον ή κάποια επειδή νιώθουμε ενοχές ή λύπηση. Αλλά επειδή τον θαυμάζουμε, μαζί του εξελισσόμαστε, αλληλοσυμπληρωνόμαστε, μας δίνει και του δίνουμε, μας γεμίζει και τον γεμίζουμε, αγαπάμε το φως και τα σκοτάδια του, είμαστε σε μια συνεχή δημιουργική αλληλεπίδραση, σε συνεχή μαθήματα ζωής και θανάτου. Είμαι μαζί με τον άλλον, όχι γιατί είναι τέλειος αλλά γιατί δεν είναι βαρετός και συνεχώς μέσα σε συνθήκες θανάτου εκείνος μου μεταφέρει μικρές καθημερινές εκπλήξεις ζωής. Όχι δεν είναι ο Θεός μου, αλλά είναι ένας σημαντικός σύντροφος που αξίζει να ζω μαζί του, το δώρο που λέγεται ζωή. 

 

π. Λίβυος 

 

 

 

 

 

Σκέψου εάν αύριο ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου...

Σκέψου εάν αύριο ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου,

ποια σημασία θα είχαν όλες αυτές οι σκέψεις που σήμερα σε τυράννησαν;

Τι αξία θα είχαν όλα αυτά που σε παίδεψαν και σε έκαναν καθημερινά να χάνεις όλη την ομορφιά και ενέργεια της ψυχή σου; Γλιστράει η ζωή από τις παλάμες μας και την καταπινει ο θάνατος.

Ξέρεις τι θα έκανες εάν αύριο έφευγες από αυτή την ζωή; Θα έκλαιγες και θα γελούσες μαζί.

Θα έκλαιγες για όλα αυτά που είχες και δεν τα κοίταξες ποτέ.

Για όλες τις στιγμές που σκεφτόσουν και δεν έζησες.

Για τα μαθήματα ζωής που σου πρόσφερε ο Θεός και εσύ αρνήθηκες, γιατί νόμιζες ότι ήξερες καλύτερα από Εκείνον.

Για όλες τις φορές που η αγάπη χτυπούσε την πόρτα της καρδιά σου και εσύ ή αργούσες ή δεν ήθελες να ανοίξεις.

Για όλα τα δώρα που σου έδωσε ο Θεός και δεν άνοιξες ποτέ να Τον ευχαριστήσεις.

Για όλες τις δολοφονημένες στιγμές, ώρες και μέρες που δεν ήσουν παρόν στην ζωή σου.

Για τα παιδιά σου, που μεγάλωσαν και δεν το κατάλαβες.

Για του φίλους που έφυγαν και δεν αγκάλιασες.

Για όλους εκείνους που δεν τους είπες «σ αγαπώ…»

Για την ζωή που σου δωρίστηκες και σπατάλησες.

Αλλά σαν βγεις από το σώμα σου και εισέλθεις σε αυτό το γλυκύ και ιλαρό φως, γεμάτο χαρά και αιωνιότητα, θα γελάσεις κι' όλας. Και ξέρεις γιατί; Διότι θα βρεθείς προ εκπλήξεων μεγάλων.

Θα είναι σχεδόν ανέκδοτο, όταν στον παράδεισο δεν θα δεις όλους αυτούς που είχες σίγουρους για εκεί, και θα δεις εκείνους ακριβώς που δεν περίμενες ποτέ ότι ο Θεός θα είχε διαλέξει για αιώνια παρέα Του.

Η τελευταία όμως πιο μεγάλη έκπληξη θα υπάρξει όταν μέσα από αυτό το Φως θα ακουστεί η φωνή Εκείνου, «Γιατί τυράννησες και τυραννήθηκες τόσο πολύ. Γιατί φοβήθηκες να ζήσεις το δώρο της ζωής; Δεν κατάλαβες ότι εγώ δεν είχα καμία σχέση με όλα αυτά που σου είπαν άλλοι για Εμένα; ». Αυτό το τελευταίο όσο μεγαλώνω το πιστεύω όλο και περισσότερο.

...................................................................................................

https://armosbooks.gr/.../dokimia-meletes/thavmata/...

Ησύχασε με την αλήθεια του Θεού μέσα σου…

Δεν χρειάζεται να ζεις μέσα στο άγχος και τον φόβο. 
Δεν είσαι εδώ κατά λάθος. Κάποιος σε αγάπησε πριν γεννηθείς και θέλησε να έρθεις στην ύπαρξη. Να υπάρξεις, για τώρα, για αιώνια. Δεν θα πεθάνεις ποτέ, γιατί πέθανε και αναστήθηκε για σένα ο Χριστός.  

Για μερικά μόνο χρόνια θα χρειαστεί να μπεις στο χώρο και τον χρόνο, ώστε να μάθεις ότι χρειάζεσαι για το μεγάλο ταξίδι στο Φως του Θεού. 

Θα φορέσεις ρόλους, αλλά δεν θα είσαι εσύ. 
Θα σου δώσουν όνομα κι αριθμό μα δεν θα είσαι εσύ. 
Θα μάθεις μια δουλειά και θα ζήσεις κάπου εκεί στην γη μα δεν θα είσαι εσύ. 
Ίσως πονέσεις και πληγωθείς, μα δεν θα είσαι εσύ. 
Ίσως πνιγείς σε μέριμνες και φροντίδες της γης, στο άγχος και το φόβο μα δεν θα είσαι εσύ. 

Γιατί εσύ δεν είσαι οι ρόλοι σου, η ταμπέλα που σου έβαλαν, η ετικέτα που κρέμασαν στο μέτωπο σου, εσύ είσαι φως, εικόνα Θεού, μέσα σου ζει ο Χριστός, είσαι παιδί δικό Του.

Μέσα σου πάντα ήσουν καλά, ήρεμος και γαλήνιος, αλλά ο φόβος και τα τραύματα δεν σε άφησαν να το νιώσεις και να το καταλάβεις ότι εσύ δεν είσαι αυτό που είπαν οι άλλοι για σένα αλλά Εκείνο που επέλεξε ο Θεός, αιώνια δικός Του και δική Του. 

Πρέπει να καταλάβεις, να νιώσεις και να αισθανθείς ποιος είσαι, ποια είσαι, να εμπιστευτείς τον Θεό και τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα. Σε κρατάει αγκαλιά κι ας νομίζεις ότι περπατάς. 

Αυτός ο κόσμος είναι έργο του Θεού. Η ζωή στην οποία ήρθες δεν θα τελειώσει ποτέ, άρχισε άλλα δεν έχει τέλος γιατί έτσι θέλησε Εκείνος. 

Άρχισε να χαίρεσαι τις χαρές της ζωής είναι δώρο, μη φοβάσαι τις θλίψεις είναι μαθήματα, μην τρομάζεις στον θάνατο είναι πέρασμα.  

Νιώσε αυτό που στα αλήθεια είσαι, πίστεψε στο Θεό που ονειρεύεται μέσα σου και σε θέλει χαρούμενο. 

Η ειρήνη είναι μέσα σου, η αγάπη είναι μέσα σου, δεν χρειάζεται να πας πουθενά για να βρεις τον Θεό, γιατί είναι μέσα σου.

Η σκάλα που οδηγεί στο παράδεισο είναι μέσα στην καρδιά σου λέει ο Αγιος Ισαάκ ο Σύρος. 

Περπάτησε την. Μην βιάζεσαι. Σκαλί σκαλί, σιγά σιγά και ήμερα. Δεν σε κυνηγάει κανείς, δεν σε απειλεί και φοβίζει κανείς, είναι η δική σου σκάλα είναι η οδός του Ουρανού, σε περιμένει ο Χριστός στην άκρη της γεμάτος Φως και χαρά. 

Δεν χρειάζεται να πας στους ουρανός να τον βρεις ήρθε Εκείνος στην γη. Δεν χρειάζεται να ψάξεις αλλού να συναντηθείτε, ζει μέσα σου, ζει στον αδελφό σου, ζει στην Εκκλησία Του, που είναι όλο το Σύμπαν. Κοίτα μεσα σου και πάρε ανάσες από την Πνοή του Θεού που ανασαίνει στην ψυχή σου. Εκείνος ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, φρόντισε να μην λείπεις εσύ.

 

Ένα ταξίδι, μια ψυχή….

 

Ο Χριστιανός δεν είναι ένας άνθρωπος που έχει όλες τις απαντήσεις για την ζωή στο τσεπάκι του. Αντιθέτως είναι εκείνος που ενώ δεν τα ξέρει όλα και δεν καταλαβαίνει τα πάντα που συμβαίνουν στην ζωή του, επιλέγει να εμπιστεύεται τον Θεό. Όχι γιατί ξέρει αλλά γιατί αγαπά. 

 

Πολλές φορές θα απελπιστούμε, θα νιώσουμε ματαίωση και αδυναμία να διαχειριστούμε αυτό που συμβαίνει στην ζωή μας. Οργή και θλίψη θα καταβάλουν την ψυχή μας. Τεράστια απαιτητικά «γιατί», θα ζητούν να κατασπαράξουν την ελπίδα μας.

Όμως ακόμη κι αυτά τα φαινομενικά αρνητικά συναισθήματα είναι μέρος από το μεγάλο ταξίδι της ύπαρξης μας. Συνήθως αυτά τα συναισθήματα τα ονομάζουμε αρνητικά. Και κάθε τι που δεν ανταποκρίνεται στα σχέδια του νου μας και του "εγω" μας, τα θεωρούμε καταστροφή. Ξέρετε όμως πόσες τέτοιες καταστροφές έγιναν μεγάλες αρχές για κάτι νέο, δυνατό και όμορφο στην ζωή μας; Εάν είμαστε ειλικρινείς θα αποδεχόμαστε ότι πριν βρούμε τον εαυτό μας χρειάστηκε να τον χάσουμε. 

 

Τίποτα λοιπόν από αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας, δεν είναι έξω από το εξελικτικό ταξίδι της ύπαρξης μας. Τα πάντα είναι μαθήματα που χρειαζόμαστε για να μεγαλώσουμε πνευματικά. Οπότε ας φύγουμε από τον πειρασμό να ονοματίζουμε ως "καλά" αυτά που ταυτίζονται με τα δικά μας σχέδια και "κακά" εκείνα που ξεπερνάνε τις δικές μας ερμηνείες και χαλάνε τα σχέδια του "εγώ" μας. Ας εμπιστευθούμε τον Θεό. 

 

Ας γίνει κάθε δυσκολία και αρνητικό συναίσθημα μας, αιτία προσευχής και σχέσης με τον Χριστό. Ας του μιλήσουμε, κι ας ανοίξουμε ειλικρινά την καρδιά μας σε Εκείνον. Κι ας του πούμε ότι είμαστε μικροί και αδύναμοι να καταλάβουμε τι ζητάει από εμάς και για πιο λόγο συναντάμε εμπόδια στην πορεία του βίου μας. "Δεν ξέρω Κύριε γιατί επίτρεψες αυτό τον πειρασμό, αλλα γνωρίζω καλά ότι μ’ αγαπάς και δεν θέλεις το κακό μου. Σε εμπιστεύομαι κι ας μην σε καταλαβαίνω πάντα.». 

 

Να είστε σίγουροι ότι εάν μείνουμε πιστοί σε αυτή την σχέση με τον Θεό, δεν θα μας απογοητεύσει. Θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβουμε γιατι έγινε ότι έγινε στην ζωή μας. Και τότε θα δούμε ότι κάθε δοκιμασία και πειρασμός, κάθε άνθρωπος που συναντήσαμε, κάθε ευλογία και καταστροφή που βιώσαμε ήταν μέσα σε ένα ευρύτερο σχέδιο πνευματικής εξέλιξης. Κάθε φορά που εμείς λέγαμε απέτυχα ο Θεός άλλαζε πορεία και άνοιγε νέους δρόμος στην ζωή μας. Κάθε φορά που φωνάζαμε καταστράφηκα απλά ξεκινούσε ένα νέο μάθημα ζωής και αιωνιότητας.

 

Μαθαίνοντας να αγαπώ όταν όλα δεν πάνε όπως θα ήθελα...

Πόσο εύκολο είναι να σε αγαπώ όταν μου δίνεις αυτά που θέλω και πόσο δύσκολο να υπομένω τα "όχι" σου που σταυρώνουν το «εγώ» μου. Όταν σε όλα μου λες «ναι» και δέχεσαι να είσαι η προέκταση του εαυτού μου χαμογελώ και λέω ότι σε λατρεύω, όταν όμως αρνείσαι να παίξεις τα παιγνίδια του ναρκισσισμού μου, σκοτεινιάζω κι ουρλιάζω λέγοντας «ότι ποτέ δε με αγάπησες αληθινά». Γιατί για πολλούς αγάπη σημαίνει ο άλλος να ικανοποιεί τις επιθυμίες μου, να γίνεται η προέκταση του εαυτού μου. Είναι τότε που μπερδεύουμε το «σ αγαπώ» με το «χρησιμοποιώ». Κι αυτό το έχουμε κάνει λίγο πολύ όλοι μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, ας μάθουμε να ζητάμε συγχώρεση. 

 

Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή την αντίληψη περί αγάπης την μεταφέρουμε στην σχέση μας με τον Θεό; Μήπως πολλές φορές προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την δύναμη του Θεού; Δηλαδή να πάρουμε τα οφέλη αυτής της σχέσης και να μην δώσουμε τίποτα ουσιαστικό. «Αγαπάμε» έναν Θεό που μας κάνει τα χατίρια και ικανοποιεί τα αιτήματα μας. Έναν Θεό που εφαρμόζει με τον καλύτερο τρόπο τα δικά μας σχέδια. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο Θεός λέει όχι στις επιθυμίες μας; Όταν έχει διαφορετική γνώμη από τα δικά μας προγράμματα; 

 

Είναι εύκολο να λατρεύεις τον Θεό όταν τα πράγματα πάνε καλά στη ζωή σου, όταν σου παρέχει φαγητό, φίλους, οικογένεια, υγεία και ευτυχισμένες καταστάσεις. Όμως οι συνθήκες της ζωής δεν θα είναι πάντα ευχάριστες, τότε τι κάνουμε; Πως αντιδρούμε όταν ο Θεός φαίνεται ένα εκατομμύριο μίλια μακριά; Συνεχίζουμε να τον αγαπάμε ή οργιζόμαστε και τον εγκαταλείπουμε; 

 

Συνήθως εγκαταλείπουμε εκείνον ή εκείνη που δεν εξυπηρετεί πλέον τις ναρκισσιστικές μας ανάγκες, λέγοντας «δεν ταιριάζουμε». Τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτό το «δεν ταιριάζουμε;». Μήπως ότι ο άλλος δεν ικανοποιεί πλέον την φαντασιακής μας εικόνα; Τι αγαπήσαμε αλήθεια όταν δηλώναμε τρελά ερωτευμένοι, εκείνο που στα αλήθεια ήταν ο άλλος ή αυτό που θα θέλαμε να είναι; 

 

Στον Θεό τι αγαπάμε; Τον ίδιο τον Θεό ή τα δώρα του; Ζητάμε Εκείνον ή την βοήθεια του; Θα μου πείτε υπάρχει διαφορά; Τεράστια. Όταν ζητάς μόνο θαύματα και δώρα ή παροχές, τότε στην πραγματικότητα είσαι άπιστος και άθεος. Γιατί δεν είναι το ζητούμενο σου η κοινωνία, γνωριμία και σχέση με τον Χριστό, αλλά τα δώρα, η ύλη, τα αιτήματα, οι επιθυμίες όλα εκείνα που θέλεις εσύ για να νιώθεις καλά, τακτοποιημένος και ικανοποιημένος. Θα μου πείτε "μα στο Ευαγγέλιο δεν λέει ζητάτε και θα σας δώσω, χτυπήστε και θα σας ανοίξω;". Σαφέστατα, αλλά όλο αυτό μέσα στο πλαίσιο μιας σχέσης. Εάν εγώ σ αγαπώ και είμαι μέσα στην αγκαλιά σου, θα πάρω τα φιλιά σου, θα νιώσω την ζεστασιά, την ασφαλεία και το νοιάξιμο σου. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτά αλλά εσύ. Εσένα αγαπώ, μαζί σου θέλω να είμαι και όταν είμαι, γεύομαι τους καρπούς της σχέσης μας. 

 

Γι’ αυτό κι ο Θεός θα κρυφτεί πολλές φορές από εμάς. Ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει όμως, ούτε μια στιγμή δεν θα λείψει από την ζωή μας. Θα κρυφτεί ναι, αλλά δεν θα φύγει. Θα είναι πάντα εκεί για εμάς. 

 

Ο Θεός προσπαθεί να μας μεγαλώσει και ωριμάσει πνευματικά, από νήπια να μας κάνει ενήλικες υπάρξεις που θα ξέρουν να πιστεύουν και να αγαπούν ακόμη και όταν όλα δεν γίνονται όπως θα ήθελαν. Πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε, να αφηνόμαστε και να ωριμάζουμε στην σιωπή. Οι μεγάλες αγάπες είναι "σιωπηλές", νιώθουν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούν να πουν. 

 

Κάθε υγιής σχέση έχει φάσεις εγγύτητας και φάσεις απομάκρυνσης. Εκεί ωριμάζουν οι μεγάλες αγάπες. Στην απουσία του άλλου νιώθουμε την σπουδαιότητα της παρουσίας του. Θα χρειαστεί πολλές φορές να χάσουμε και να ξαναβρούμε αυτό που αγαπάμε για να καταλάβουμε ότι δίχως του δεν μπορούμε να ζήσουμε.

 

 

-Ο φόβος του θανάτου είναι φόβος της ζωής...-

 

«Τελικά γιατί φοβόμαστε τον θάνατο;» με ρώτησε ένα παλληκάρι πριν λίγες ημέρες. Η αλήθεια είναι ότι η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια να ζήσω στην σκοτεινή σκιά του φόβου έως και του πανικού που προκαλεί η ιδέα του θανάτου για να δώσω μια απάντηση στην ύπαρξη μου. Θυμάμαι μικρό παιδί ακόμη, να τρέμω στην ιδέα και εικόνα του θανάτου, να κολλάω το κορμάκι μου στο τοίχο του κρεβατιού, να κουλουριάζομαι στην αγωνία μου και έφιδρος να προσπαθώ να διώξω την απειλή της ανυπαρξίας. Εκεί έμαθα να διαβάζω βιβλία, για να ξεχνάω, εκεί έμαθα να προσεύχομαι για να ησυχάζω. 

 

Πλέον νομίζω ότι με αυτόν τον φόβο έχουμε αρκετά κουβεντιάσει και έχουμε αλληλογνωριστεί. Κάπου φτάσαμε την κουβέντα μας. Έτσι έχω καταλήξει στα εξής όχι θεωρητικά αλλά βιωματικά συμπεράσματα: 

 

1. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φοβάται το θάνατο. Τόσο γιατί είμαστε θνητοί και φθαρτοί όσο και διότι έχουμε πλαστεί για την αιωνιότητα. Δεν είναι στο οντολογικό μας dna ο θάνατος. Ο Θεός μας έπλασε για να ζούμε αιώνια κοντά Του. Οπότε συμβαίνει κάτι που δεν είναι δικό μας, δεν μας ταιριάζει. Είμαστε πλασμένοι για το φως και όχι το σκοτάδι. 

 

2. Φοβούνται τον θάνατο περισσότερο εκείνοι που φοβόνται την ζωή. Όσο περισσότερο είμαστε μακριά από τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, από το πραγματικό εαυτό μας, όσο κρυβόμαστε από την ζωή κλεισμένοι στους φόβους μας, τόσο ο θάνατος στοιχειώνει στο μυαλό και την ψυχή μας. Ο φόβος του θανάτου είναι φόβος της ζωής... 

 

3. Η απουσία πίστεως στο Θεό, είναι μια μορφή υπαρξιακής αναπηρίας. Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει ή μάλλον λέει ότι δεν πιστεύει σε τίποτα, στην ουσία ακυρώνει μια μεγάλη δυνατότητα της ύπαρξης του, εκείνης να κοινωνεί με τον Θεό, να αισθάνεται και να γεύεται πραγματικά την Παρουσία Του. Όταν δεν έχεις εμπειρία Θεού έχεις ακρωτηριάσει τον εαυτό σου, είσαι μισός, κομματιασμένος. Αυτή η απουσία, δηλαδή της πίστης, πικραίνει όλη την ζωή μας. 

 

Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ότι ο άνθρωπος γίνεται άτρωτος απέναντι στο θάνατο και τον φόβο αυτού. Σαφέστατα και ως ανθρώπινα πλάσματα φοβόμαστε και μάλιστα απέναντι σε πραγματικές σοβαρές απειλές τρέμουμε και ωχριούμε. Αλλά όμως μπορούμε και έχουμε την δυνατότητα να τον αντιμετωπίσουμε και διαχειριστούμε αυτόν τον φόβο. Γίνεται να δώσουμε φως στο σκοτάδι του. 

 

«Τι έκανα εγώ και πως αντιμετώπισα αυτόν τον φόβο του θανάτου..»

 

1. Πήρα την απόφαση να πεθάνω μια φορά και όχι κάθε μέρα. Με τον φόβο πεθαίνεις κάθε μέρα. Έτσι αποφάσιζα να ζήσω προτού πεθάνω. 

2. Πείσμωσα απέναντι στην απειλή του θανάτου. Και είπα ότι όταν πεθάνω θα του αφήσω όσο λιγότερα μπορώ. Θα ζήσω δηλαδή με χαρά και δοξολογία όλα τα δώρα της ύπαρξης που μου έδωσε ο Θεός. Θα τα χαίρομαι όλα, θα τα ζω όλα, μικρά και μεγάλα, δύσκολα και εύκολα, ευχάριστα και δυσάρεστα, με την βαθιά πεποίθηση ότι όλα είναι δρόμος και μαθήματα εξέλιξης μέσα το βαθύτερο σχέδιο του Θεού. 

3. Θα ζω κοντά στις πραγματικές ανάγκες μου. Έτσι δηλαδή που με δημιούργησε και με θέλει ο Θεός. Με αγάπη, έκφραση, δημιουργία και σύνδεση. 

4. Η προσευχή θα γίνει το οξυγόνο της ψυχής μου. Ο Χριστός η ανάσα της ύπαρξης μου. Να του μιλάω, να τον ποθώ και ζητώ, να τον ψάχνω σε κάθε τι μικρό και ασήμαντο, αλλά και μεγάλο ή σπουδαίο. Σε όλα να βλέπω Εκείνον, που ήρθε για να κερδίσει η ζωή το στοίχημα του θανάτου. Δε μπορώ να φοβάμαι πλέον τον θάνατο γιατί ο Χριστός νίκησε υπερ της ζωής. Τώρα πλέον ο θάνατος δεν μπορεί να είναι προορισμός αλλά μονάχα ένα πέρασμα, όπως εκείνο το γεφυράκι που μας περνάει στην απέναντι όχθη του ποταμού, εκεί που βλέπω την ζωή να συνεχίζεται στο φως και την χαρά.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος 

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου...

 Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου. Δηλαδή έγινε ένας από εμάς. Δεν ήρθε να μας κρίνει από το ύψος του ουρανού και της τελειότητας Του, αλλά να γίνει ένας από εμάς, να πονέσει μαζί μας, να βραχνιάσει στα «γιατί» μας, να ακούσει την κραυγή μας, να νιώσει τι θα πει ανθρώπινη μοναξιά, φόβος κι αγωνία. Τι σημαίνει να χάνεις φίλους και ανθρώπους αγαπημένους, τι σημαίνει προδοσία και συκοφαντία, ψέμα και αδικία, πόνος και θάνατος, ανθρώπινο γέλιο και δάκρυ μαζί. Περπατά τον Γολγοθά της ζωής μας και ανεβαίνει στο Σταυρό μας, πεθαίνει μαζί μας και μας χαρίζει την Ανάσταση. Μετά τον Χριστό ο θάνατος δεν είναι πλέον προορισμός αλλά μονάχα πέρασμα. 

 

Ο Χριστός είναι ολότελα δικός μας, σάρκα και αίμα μας, τροφή και ανάσα μας, είναι η ίδια η ζωή μας. Τι ανάγκη είχε Εκείνος ως αναμάρτητος να βαπτιστεί υπό του Ιωάννου στον Ιορδάνη; Καμία. Κι όμως το κάνει. Μπαίνει στην σειρά και περιμένει ως ενας κοινός θνητός, με άκρα ταπείνωση να τον βαπτίσει ο Ιωάννης, γιατί; Ποιος ο λόγος; 

 

Την απάντηση μας την δίνει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, «Ὁ Χριστὸς δεχόμενος τὸ βάπτισμα ταυτίζεται μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ ὅλους τούς ἁμαρτωλοὺς ἀνεξαιρέτως. Ταυτίζεται μὲ κάθε ἁμαρτωλὸ ποὺ χρειάζεται συγχώρηση, σωτηρία καὶ ἀναγέννηση… Ταυτίζεται μὲ ὅλους καὶ μὲ τὸν καθένα μας.

 

Μὲ τὸ Βάπτισμά Του δείχνει πὼς δὲν ἦρθε γιὰ νὰ κρίνει ἢ νὰ καταδικάσει, οὔτε γιὰ νὰ φέρει ἀντικειμενικοὺς νόμους καὶ κανόνες, ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς τελειότητας καὶ Θεότητάς Του, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μαζί μας…..

 

Καὶ τὸ ἔκανε αὐτὸ ὄχι γιὰ τοὺς δικαίους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ τοὺς ἀπολωλότες. Τοὺς ἀγαπᾶ μὲθυσιαστικὴ ἀγάπη, τοὺς προσφέρει τὸν Ἑαυτό Του καὶ ὁλόκληρη τὴ ζωή Του.

 

Ο ἀναμάρτητος ἑνώνεται μὲ τοὺς χαμένους, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἁμαρτία ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπερβεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς.

Ὅλα αὐτὰ μαρτυροῦν πὼς ὁ Χριστὸς ἐπιθυμεῖ νὰ μᾶς σώσει μὲ τὴν ἀγάπη· ἀγάπη ὅμως πάνω ἀπὸ ὅλα σημαίνει ἕνωση μ’ αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾶς….»

 

Αγάπη σημαίνει να σε βρίσκω στα χαμηλά και να σηκώνω ψηλά, να ξαπλώνω μαζί σου στα κρύα πατώματα της μοναξιάς και να σε κοιμίζω στην ζεστή αγκαλιά μου, να πεθαίνω εγώ για να ζήσεις εσύ, να λερώνομαι για να σε καθαρίσω, να λέω "χίλιες φορές να πάω εγώ στην κόλαση αρκεί εσύ να ζήσεις στο παράδεισο…".

Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά 2021 - 2022

 

 

Πέρα από τις όμορφες ευχές που δίνουμε αυτές τις ημέρες, πρέπει να καταλάβουμε ότι κανείς χρόνος δεν θα είναι καλύτερος εάν εμείς οι ίδιοι σε συνεργασία με τον Θεό δεν παλέψουμε γι αυτό. Η ζωή είναι ένα δώρο που πρέπει να το πάρουμε στα χέρια μας, να το ανοίξουμε και να το χαρούμε.

 

 Ο Θεός μας έφτιαξε για να είμαστε χαρούμενοι. Μπορεί σε αυτή την φάση ζωής η χαρά να μην έχει μονιμότητα στα χείλη και στις καρδιές μας, αλλά στάλα στάλα γεμίζει το ποτάμι που είτε ράθυμα είτε ορμητικά δεν θα αργήσει να μας οδηγήσει στην αγκαλιά της θάλασσας. Η χαρά του Θεού θα απλωθεί αιώνια στις υπάρξεις μας. Άρχισε από τώρα να γεύεσαι αυτό που αιώνια θα ζεις. 

 

Μην απογοητευόμαστε εάν ο χρόνος που φεύγει άφησε τραύματα στο κορμί και την ψυχή μας. Τίποτε δεν θα είναι για πάντα έτσι. Αυτό που δεν έγινε εχθές μπορεί να γίνει σήμερα, και ότι δεν καταφέραμε πριν μπορεί να το καταφέρουμε αύριο. Μόνο μην απογοητευόμαστε. Αλλά κι εάν ακόμη ως άνθρωποι απελπιστήκαμε, να σηκωθούμε παλι. Μην αφήνουμε το φαρμάκι της απόγνωσης να δηλητηριάζει την ζωή μας. Η απελπισία είναι κόλαση και εμείς γεννηθήκαμε για το παράδεισο. Να σηκώσουμε κεφάλι και να πούμε μπορώ, θέλω και αξίζω το καλύτερο. Ο Θεός με έπλασε για τα καλύτερα και τα αξίζω. 

 

Μην φοβηθείς να γκρεμίσεις πεποιθήσεις, αντιλήψεις και στερεότυπα που σου μικραίνουν την ζωή και πνίγουν την ψυχή σου. Δεν αξίζει να ζεις πεθαμένα πράγματα, ανέστησε τα. 

 

Να θυμάσαι, οι μεγάλες αλλαγές έρχονται μετα από μεγάλες καταστροφές. Κατέστρεψε ότι σαπίζει μέσα σου και άνοιξε το παράθυρο να μπει καινούργιος αέρας. Το Άγιο Πνεύμα αγαπά τόσο πολλοί εκείνους που θέλουν αλλαγές και μεταμορφώσεις στην ζωή τους. Συνεργάσου μαζί του και κτίσε νέα όνειρα. Επίτρεψε στο Θεό να ονειρευτεί μέσα σου, Εκείνος σε πιστεύει ακόμη κι όταν εσύ τον αρνείσαι. 

 

Αλλά κι εάν υποθέσουμε ότι κάποια πράγματα δεν μπορείς ή δεν γίνεται να τα αλλάξεις, ενώ προσπάθησες πολλές φορές, μην απελπιστείς, μείνε περήφανος που πάλεψες και αποδέξου ότι δεν αλλάζει. Είναι κι αυτό μια μεγάλη νίκη. 

 

Χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα, ο Χριστός να ομορφαίνει την ζωή όλων μας.

Χριστουγεννιάτικες εξομολογήσεις.....

Ήρθε αυτές τις ημέρες να εξομολογηθεί μια κοπέλα. Με λάθη και πάθη πολλά. Με σταυρούς και ταλαιπωρίες μεγάλες. Και δεν την έφταναν όλα αυτά αλλά κάποιοι στο όνομα του Θεού είχαν φροντίσει να την φορτώσουν με τόσες ενοχές που μετά βίας κρατιόταν στην ελπίδα. Υγρά μάτια και ανάσες αργές. Πόσο με συγκινούν τα υγρά μάτια των ανθρώπων, που κοιμήθηκαν στα πατώματα και ξύπνησαν ζητώντας ένα όνειρο να κρατηθούν. 

Σε εμένα ήρθε ένα κουρέλι. Έλα όμως που ο Θεός αγαπάει αυτά τα κουρελάκια και τα κάνει ρούχα Του. Τα φοράει και τα ντύνεται σε κάτι φάτνες σκοτεινές και παγερές, σε κάτι μεγάλες νύχτες της ζωής μας που το ξημέρωμα γεννιέται η ελπίδα. Κάθε φορά που ξυπνάς από νύχτες αξημέρωτες, είναι ο Χριστός που φύσηξε την ζωή μέσα σου, που γεννήθηκε στο σκοτάδι της ψυχικής φάτνης σου. 

«Πάτερ μου, δεν καταφέρνω τίποτα. Δεν αξίζω. Δεν μπορώ να κάνω όλα εκείνα που ζητάει ο Χριστός. Πέφτω, χάνομαι, είμαι για την κόλαση, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αλλάξω και να σωθώ...». 

«Ξέρεις σε λίγες μέρες τι γιορτάζουμε;» την ρώτησα. «Ναι πάτερ. Τα Χριστούγεννα». «Ξέρεις ποιος γεννήθηκε εκείνο το παγερό βράδυ σε αυτή απόμερη γωνιά της γης; Η ευσπλαχνία. Η σωτηρία μας. Και ξέρεις ποια είναι η σωτηρία μας; Να νιώσεις και να βιώσεις την μεγάλη αγάπη του Χριστού σε σένα. Να σε κάψει ο έρωτας Του. Να σε τρελάνει και μεθύσει το πάθος της αγάπης Του. 

Εσυ να πέφτεις, να κανεις λάθη, να αμαρτάνεις, και Εκείνος σε πείσμα ολων να επιμένει να σε αγαπά. Όχι θεωρητικά, αλλα πραγματικά. Να σε καίει αυτή η αγάπη Του, να σε ζεσταίνει, να σε παρηγορεί.." Όπως έλεγε ο Ντίνας Χριστιανόπουλος, "απ όλες τις αγκαλιές που κοιμήθηκα, Χριστέ μου μονάχα η δική σου μοσχοβολούσε..". 

«Εμένα πάτερ που έχω κάνει τόσα λάθη μπορεί να με πάρει ο Χριστός αγκαλιά;». "Μα εσένα θέλει να πάρει αγκαλιά, δεν το κατάλαβες ακόμη; Εάν είμασταν άψογοι και τέλειοι, υπήρχε λόγος να ερθει ο Χριστός; Γι αυτό ήρθε στο κόσμο γιατι τα κάναμε χάλια, γιατί δεν τα καταφέρναμε, δεν μπορούσαμε και δεν αντέχαμε να ολοκληρώσουμε τις εντολές Του, μας κατάπινε ο θάνατος". 

«Όμως πάτερ μου εγώ ειμαι βρώμικη».

"Και ποιος σου είπε ότι αγαπάει την καθαρότητα ή τελειότητα σου. Την βρώμια σου αγαπάει, τις σκιές και πληγές σου. Εκεί μέσα λάμπει το φως της ψυχής σου που φύσηξε κάποτε Εκείνος όταν σε έπλαθε. Τα τραύματα σου ήρθε ως ιατρός και θεραπευτής να θεραπεύσει. Ο Χριστός είναι ο θεραπευτής και όχι ο δικαστής της ύπαρξης μας. Ήρθε να μας σώσει και όχι να μας καταδικάσει."

«Και τότε πάτερ μου, σε εμάς τι μένει να κάνουμε;». «Σε εμάς το μόνο που μένει είναι να του πούμε Χριστέ μου σε αναγνωρίζω ως Κύριο και Σωτήρα μου. Ξέρω ότι αγαπάς τους αμαρτωλούς, τους δυσκολεμένους και αναγκεμένους της ζωής, ένα τέτοιο ταλαιπωράκι του βίου είμαι κι εγώ. Ένα τραύμα είμαι που αιμορραγεί, θεράπευσε με…..».

«Αυτό φτάνει πάτερ μου;» με ρώτησε ξανά, «όχι μόνο φτάνει, αλλά όπως έλεγε και ο παπα -Ανανίας, είναι όλα τα λεφτά. Είναι τον παν. Να πεις Χριστέ μου βρωμάω, μυρίζω μοναξιά, παγώνω έξω από την αγκαλιά σου. Εάν δεν έρθεις θα χαθώ. Έλα και ράγισε με, έλα και σώσε με. Ένας στάβλος είμαι βρώμικος και σκοτεινός, μια φάτνη παγερή και απόμερη έλα να γεννηθείς μέσα μου..." 

"Έλα και ράγισε τον κόσμο μου

έλα και ράγισε εμένα

έλα και ράγισε τον φόβο μου

να φτιάξω ένα κόσμο από εσένα

έλα και ράγισε τον κόσμο μου

έλα και ράγισε εμένα

Έλα και ράγισε τον κόσμο μου

να πέσει η μάσκα που μου φόρεσε

να αλλάξει η ζωή που δεν με χώρεσε....."*

*** οι στίχοι είναι από το τραγούδι της Βιολέτας Ίκαρη, "Έλα και ράγισε τον κόσμο μου", Μουσική: Δημήτρης Γλέζος - Στίχοι: Αντώνης Κατσαμάς

 

Ας γίνουμε τα λάθη που λαχταρούν να γίνουν Φάτνες....

 

 

 Ναι έκανα λάθος, όμως αυτό δεν με κάνει κακό άνθρωπο. Ναι είμαι αμαρτωλός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι χαμένος. Δεν εξαντλείται το βάθος ενός ανθρώπους στις πράξεις του. Ο άνθρωπος είναι κάτι βαθύτερο από τις πράξεις και τις σκέψεις του. Είναι αυτό το φως που λάμπει μέσα του ακόμη και στα μεγαλύτερα λάθη του. Πόσο όμορφα το λέει ο Ελύτης, "Λάμπει μέσα μου 'κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει". 

 

Δεν επιτρέπω λοιπόν στο σκοτεινό εαυτό μου και στις προγονικές φωνές που ζουν μέσα μου, να με βυθίσουν στην κόλαση των ενοχών. Τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς αυτή η συμφιλίωση με την πραγματική μας φύση. 

 

Ο Χριστός είναι ο Θεός που ζει μέσα μας, στο δικό μας ήσυχο και όμορφο βυθό, στο πιο αγνό ανέγγιχτο κομμάτι του εαυτού μας. Οσα πάθη κι εάν έχουμε, οσο κι εάν η ζωή μας μυρίζει σαν στάβλος, πάντα θα υπάρχει ένας χώρος να γεννηθεί ο Χριστός. Ας γίνουμε τα λάθη που λαχταρούν να γίνουν Φάτνες!!