25 Αυγ 2008

Μικρά Ποιήματα α΄


Δεν είναι τα λόγια,

Την απουσία σου

Θυμάμαι...





Ήσουν εκεί

Ήμουν αλλού

Μείναμε στην μοναξιά.





Φοβήθηκα την αγάπη

Φοβήθηκες της ανάγκη

Αλλάξαμε στο τέλος αγκαλιές...


- π.Λίβυος-



10 σχόλια:

Katerina είπε...

τι να πω;

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

25 λέξεις αρκούν για να περιγράψουν τις καταστάσεις που βιώνουμε και αφήνουν εκείνη την γλύκα της πίκρης αποχώρησης από την αγκαλιά ανθρώπων που μας έχουν συγκινήσει.Εκεί και η ομορφιά της ποιήσης.
π.Λύβιε να είσαι καλά.

Roadartist είπε...

..γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τόσο την αγάπη..και τελικά μένουν στη μοναξιά ?..

ΥΓ σκεψεις βγαλμενες απο τα ποιηματα που νομιζω πολλους θα εκφραζουν...

Ανώνυμος είπε...

Για φαντάσου! την ιδια μέρα και ώρα
νομίζω ότι καταθέσαμε
(μέσα από τα μπλογκ μας)
τα ίδια νιωσίματα!
Τα αιώνια... τα πανανθρώπινα!

Να σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

αγάπη τι δύσκολο πράγμα!!!όταν ήθελα να ήμουν εκεί,
εκείνη απουσίαζε....

P. Kapodistrias είπε...

Χμ!!!!! Τα είπες όλα!!!!!!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Kαλημέρα,πατέρα Λίβυε,
Απαντώ με σχόλιο πάνω στο σχόλιο του Επίκουρου - πόση γλύκα να έχει ένας αποχωρισμός;Πάντα στη ζωή μου,είτε επροκειτο για αποχαιρετισμό είτε για θάνατο,ήταν όλοι τους πικροί και δύσκολοι.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Πικρή ελιά αν φας το βράδυ , θα έχεις γλύκα στο στόμα το πρωϊ.
Ετσι και με την γλύκα της πίκρας του αποχωρισμού.Σας το λέει κάποιος που πόνεσε πολύ σαν παιδί μεταναστών μεγαλομένος από γιαγιά.
Την καλημέρα μου και ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Albus Genius είπε...

Κανένας δεν φοβάται την αγάπη πιστεύω εκείνο που φοβάταιείναι το ξεβόλεμα. ΄Εχουμε μάθει πια να είμαστε οι συνήθειές μας. Αυτή πολλές φορές η συνήθεια είναι που μας επιβάλλει να αποχωρίσουμε. Και μετά στεναχωριόμαστε τάχα που είμαστε μοναχοί.Η συνήθεια να μην πιστεύουμε αυτό που πραγματικά διαλέξαμε, τη συνήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Λίβυε
γράφουμε ποιήματα και νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι.
Όλοι οι ποιητές, μικροί και μεγάλοι.
Κι όταν πεθάνουμε ίσως κάποιος να μαζέψει μερικές μας α-νοησίες και να τις λιβανίζει ή να τις διαδώσει.
Και λοιπόν;
Η ποίηση μας δόθηκε για να δούμε ότι ούτε μ' αυτήν σωζόμαστε-και ούτε αυτό το βλέπουμε.
Βέβαια βρίσκονται μερικοί χαζότεροι από μάς και μας λένε τσ τσ τι ωραία ποιήματα.
Και λοιπόν;
Κανείς δεν βλέπει το Μεγάλο Άδειο που ορθώνει τον μαύρο τοίχο του πίσω και από τον "καλλίτερο" στίχο του "καλλίτερου" ποιητή.
Δε θέλω ν' ανοίξω διάλογο για ένα θέμα που δεν υπάρχει, μόνο να σε κάνω κοινωνό της ιδέας που έχω για την ποίηση. Και αυτή είναι ότι βοηθάει τους ποιητές να περνάνε τον καιρό τους όπως για παράδειγμα το φύλαγμα των προβάτων βοηθάει τον βοσκό ή οι "σκοτούρες" των πλοίων του τον εφοπλιστή.
ΚΑΙ ΤΙΠΟΤ' ΑΛΛΟ.
Τα γράφω όλα αυτά σε σένα με το θάρρος της συγκυρίας ότι με τα ίδια σκατά περνάμε και οι δύο τον καιρό μας.

Να και ένας σπόρος από το δικό μου πασατέμπο:

ΑΣΤΕΙΟ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΞΕΝΗΤΕΙΑ

Όπως πετρώνει το τσιμέντο
που φτιάχνουν οι χτίστες
(το 'δα μια μέρα στο Τολέντο
που χτίζαν τις πίστες

στων ταυρομάχων τις αρένες)
και όπως η λάβα
φόρμες ταιριάζει πετρωμένες
με χρώματα μαύρα

(κάνοντας έτσι και πτυχώσεις
στης γης το δέρμα),
ίδιο ένα πέτρωμα θα νιώσεις
στο νου και στο αίμα

όταν στα χόρτα καθισμέμνος
που η Άνοιξη εγέννα
ταλαιπωρείς συλλογισμένος
μπλοκάκι και πέννα...

Απαραιτήτως βέβαια πρέπει
(νομίζω δεν το είπα)
άδεια από χρήμα να 'ναι η τσέπη
και να 'σαι στις ΗΠΑ.

Γιώργης Χολιαστός