14 Οκτ 2010

Βράδια δίχως βλέφαρα

Θα ήταν ήδη περασμένες 3π.μ όταν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα την φωνή σου με ήχους απόγνωσης να μου λέει ότι, και αυτό το βράδυ δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Ήταν το δέκατο συνεχόμενο.

Μου ζήτησες με τόνο παρακλητικό, σαν παιδί φοβισμένο, που ψάχνει μια αγκαλιά να σιγάσει την αγωνία του, ένα χάδι να γλυκάνει την οδύνη του, αν μπορούσα και αν ήθελα να έρθω από το σπίτι σου. Ποτέ δεν επέβαλες. Ποτέ δεν μεθόδευες καταστάσεις και κυρίως ποτέ δεν έπαιζες θέατρο για να σου ρίξουν μια ματιά. Όταν ζητούσες κάτι είχες αξιοπρέπεια και πάνω απ΄ όλα ήσουν ολόκληρη εκεί. Παρόν. Συνειδητή. Δεν εξυπηρετούσες άλλες κρυφές σου ανάγκες.

Δεν μπορούσα να σου αρνηθώ. Μας συνέδεαν τόσα από παιδιά. Η άρνηση θα ήταν προδοσία την παιδικής μου μνήμης. Λήθη καρδιάς.

Ντύθηκα, πήρα το αυτοκίνητο και ήρθα. Δεν ήταν και άλλωστε τόσο μακριά. Δυο τετράγωνα παρακάτω. Πάρκαρα αν και δύσκολα μια και η πόλη ακόμη κοιμόταν και όλα τα αμάξια ήταν στις θέσεις τους.

Απαλά χτύπησα το κουδούνι. Τι θόρυβο που κάνει η ησυχία. Νομίζεις ότι σε ακούει ολάκερη η κτίση. Ο παραμικρός θόρυβος, η παραμικρή λέξη μεγεθύνεται απίστευτα. Ίσως γι αυτό να την διαλέγουν οι έμπειροι ως την καταλληλότερη ώρα για προσευχή. Ένα δάκρυ γίνεται βροχή, ένα αχχ.. αγέρας, ένα φιλί βροντή, ένα Κύριε ελέησον παράθυρο στο Αλλιώς της ζωής. Αισθάνεσαι πως στο παραμικρό σου θόρυβο θα ξυπνήσουν όλοι να σου συμπαρασταθούν. Σαν καμπάνα που μέσα στα μεσάνυκτα σε καλή για αγρυπνία.

Πόσο σπίτια αγρυπνούν την ώρα που η πόλη κοιμάται; Πόσα μάτια μένουν ανοιχτά για διάφορους λόγους. Άλλα από χαρά άλλα από έγνοιες, άλλα από αρρώστιες, άλλα από το βάσανο του έρωτα άλλα ίσως αναζητώντας το έσχατο νόημα της ζωής.

Τα δικά σου αλήθεια από τι; Πάντως ένα ήταν σίγουρο ότι όταν μου άνοιξες την πόρτα κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου απλά.

Το πρόσωπο σου είχε χαθεί μέσα στους λογισμούς. Βασανισμένο στις σκέψεις. Ήταν παρόν μόνο ως σάρκα. Το πνεύμα του, η ψυχή ενός προσώπου που το χαριτώνει και το γεμίζει εκφράσεις, κινήσεις, ζωτικότητα, ήταν σε αναμονή και προσμονή της χαμένης ελπίδας σου. Όταν θα την εύρισκες αυτομάτως και όλα αυτά θα επέστρεφαν.

-Λες παπά Λίβυε να έχω μάτι. Να με έχουν γλωσσοφάει. Να είναι ο σατανάς; Κάνε κάτι, διάβασε μου μια ευχή.

- Εγώ να σου διαβάσω όσες ευχές θέλεις, αλλά πλέον ξέρεις και ξέρω. Δεν είμαστε άγνωστοι.

Ο ύπνος μετακόμισε και η ζωή σου γέμισε εφιάλτες, το σώμα σου κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο νωχελικό, βαρύ και ασήκωτο γιατί υπάρχει μέσα σου μια άρνηση, ένα πείσμα, μια πάλη μα πιο πολύ ένα μίσος στον εαυτό σου. Η αϋπνία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι εσώτερες κραυγές της ψυχή σου. Το σώμα φέρνει τα μηνύματα.

-Ναι…. Ίσως…. Δεν ξέρω πια τι να πω. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι υποφέρω. Και δεν το αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο. Νιώθω εδώ και πολύ καιρό οτι χάνομαι. Η ζωή μου σέρνεται. Δεν κυλά τίποτε μέσα μου, έξω μου, όλα νιώθω ότι έχουν γίνει στάσιμα δίχως κίνηση. Μοιάζουν νεκρά.

-Κοίτα και την προηγούμενη φορά που είχαμε συναντηθεί το μόνο που μου έλεγες και ξανάλεγες ήταν ότι πονάει τακτικά το κεφάλι σου, ότι δεν μπορείς να κοιμηθείς. Ότι όταν και για όσο κλείσεις τα βλέφαρα σου βλέπεις εφιαλτικά όνειρα, ότι δεν μπορείς να χωνέψεις τα φαγητά και γενικά η ψυχή και το σώμα σου είναι σε μια φοβερή ένταση.

Σε παρακάλεσα πολλές φορές να ανοίξεις την καρδιά σου. Να μιλήσεις με τον εαυτό σου. Να πεις αλήθειες που θες να κρύψεις. Να κουβεντιάσουμε αυτά τα βαθύτερα σκοτεινά σημειώματα που κρατάς επτασφράγιστο μυστικό στο υπόγειο της συνείδησης σου. Προφανώς δεν είσαι ακόμη έτοιμη. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι.

Ευχή θα σου διαβάσω αφού το θές αλλά όχι για να γίνεις καλά, αλλά για να ανοίξει ο χώρος της καρδιάς σου. Να σπάσει το απόστημα. Να ξεράσεις όλα αυτά που ο εσωτερικός εαυτός σου, το βαθύτερο είναι σου δεν μπορεί, δεν αντέχει να χωνέψει, να θάψει, για αυτό και διαμαρτύρεται μέσα από το σώμα σου. Προσπάθησε να καταλάβεις, να νοιώσεις τι θέλει να σου πει.

-Όχι σε παρακαλώ. Δεν μπορώ. Θέλω απλά να απαλλαγώ. Δεν θέλω τίποτε να μάθω και τίποτε να καταλάβω. Ζητώ μονάχα να κοιμηθώ μερικές ωρίτσες.

- Προσπάθησε να καταλάβεις ότι έτσι τίποτε δεν κάνεις. Και σήμερα να κοιμηθείς αύριο και πάλι θα είσαι το ίδιο. Όσο δεν αφήνεις να μιλήσει το παιδί που κάποτε του είπαν «εσύ δεν θα μιλάς… δεν κάνει…..». Άστο επιτέλους να μιλήσει.

Εάν θέλεις πραγματικά να σε βοηθήσω προσπάθησε να αισθανθείς όχι απλά να κατανοήσεις με τον νου, αλλά με όλη σου την ύπαρξη, ότι αυτό που περνάς είναι μια υπαρξιακή κρίση, που σημαίνει κακή σχέση ή η "μη σχέση" με τον αληθινό μας εαυτό, με αυτό που αληθινά θέλει η ψυχή μας. Τα έχω περάσει γι’ αυτό τολμάω και σου λέω δύο κουβέντες.

Μέσα μας ζει ο αληθινός μας εαυτός και, όσο υπομονή και αν κάνει, κάποια στιγμή διαμαρτύρεται. Και είναι επικίνδυνο αυτό. Οδηγεί σε αρρώστιες, ψυχολογικά μπερδέματα που είναι μετά δυσεπίλυτα.

Θα μου πεις τι να κάνω; Μην κοροϊδεύεσαι: Προσπάθησε να "ακούσεις" αυτή τη φωνούλα μέσα σου που κάτι προσπαθεί να σου πει. Διαμαρτύρεται και την αγνοείς, προσπαθείς να την "βουλώσεις". Αλλά δεν βουλώνεται. Η θα κάνεις διάλογο μαζί της ή θα συνεχίσεις να υποφέρεις. Και αν ακόμα σου ζητάει πράγματα που σου φαίνονται "μακρινά" και ανέφικτα, ξέρει εκείνη, για να τα ζητάει πάει να πει ότι μπορούν να γίνουν. Κάνε μια προσπάθεια. Τη ζωή μας την κάνουμε εμείς, έχουμε το αυτεξούσιο. Μπορούμε να την αλλάξουμε. Θέλει αγώνα, αλλά εαυτό είναι η ζωή, πίστη και αγώνας.


π.Λίβυος

20 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Π.Λίβυε, είσαι ό μόνος που θα μπορούσε να με κάνει να ξαναπιστέψω στον Θεό.
Η σκέψη σου και ο λόγος σου μπαίνει στην ψυχή μου και γαληνεύω.
Την αγάπη μου την έχεις.
Και την απεριόριστη εκτίμησή μου.
Καληνύχτα.

Dimitris Liolios είπε...

Τούτή η φόρμα, σ' αυτή την πένα νομίζω ότι εξασφαλίζει την πιο ευαίσθητη σας αρμονία.

Τουλάχιστον για τη δική μου μετάφραση.

Την καλησπέρα μου.

(ά, μην ξεχάσω, ωραίο ντιζάιν )
(χε χε )

π. ΛίΒυος είπε...

@epikuros
Τα λες απο αγάπη και γι αυτο τα δέχομαι. Δεν έχω κάτι να πω. Να είσαι καλά!!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@h0ver
Σε ευχαριστώ φίλε.
Τώρα για το ντιζάιν, να το πω ή να μη το πω? χαχαχα

Καλή μέρα να έχεις!!!!

Ανώνυμος είπε...

Να είστε καλά. Μόνο αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Καλή και δυνατή η προτροπή να μιλήσεις έστω κατά μόνας , ανοιχτά με τον εαυτό σου.Να παραδεχτείς αυτό που μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι, να δεις τα λάθη σου , ίσως ίσως τη μικρότητά σου, την αναπάρκειά σου, την ασημαντότητά σου και να πεις ;Ναι αυτό είμαι. και να δεις αν θέλεις ν'αλλάξεις ή το βασικότερο αν μπορείς ν' αλλάξεις. Γιατί η ενδοσκόπηση είναι αμφίστομο μαχαίρι. κι αν διαπιστώσεις πως ο εαυτός σου δεν σ' αρέσει; Κι αν δεις ότι δεν μπορείς παρά να είσαι μικρός και ασήμαντος ;Κι αν αυτό δεν σου αρέσει κι επυθυμείς άλλα;Και κάτι άλλο αν βρείς πως ναι είσαι μια μέτρια ύπαρξη αλλά είσαι εντάξει με τους άλλους κι αυτοί σου φέρονται σαν μην είσαι εντάξει;
Σήμερα πήγα στην εκκλησία θυμωμένος.Θυμωμένος γύρισα . με το 0εό. Σαν να πιστεύω πως μου φορτώνει πολλά κι όλο έλεγα. Ναι ήρθα και σου ζητάω Σου ζητάω ένα μόνο. Αγάπα με λίγο κι όχι με τρόπο που εγώ δεν θα τον καταλάβω, αγάπα με με τρόπο που να το νιώσω, αυτό μόνο. Δεν μπορώ να υποφέρω την υπομονή, την μακροχρόνια υπομονή που μπορεί να θέλει να είναι όλη η ζωή μου εδώ στη γη.Δεν μ' ενδιαφέρει η μετά θάνατο ζωή, εγώ θέλω εδώ και τώρα να νιώσω έστω το ελάχιστο της παρουσίας του Θεού.Θέλω τη μικρή έτσω παρηγορία του.Διότι εβαρύνθη η ψυχή μου από το πένθος, επληθυνθησαν οι εχθροί μου και οι συκοφαντούντες με κι εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί. ¨οσο κι αν τα εξετάζω τα θέματα βρίσκω πως είμαι εντάξει κι όμως... Κι αν αναρωτιέσαι προς τι όλο αυτή η φλυαρία. Απλά μου έδωσες την αφορμή λίγο να εξομολογηθώ..
Βέβαια ότι γράφω πιο πάνω δεν είναι απόδοση των ψαλμών , ένας μακρινός απόηχος σίγουρα μπερδεμένος.
Καμιά φορά η ανωνυμία είναι λυτρωτική.
Σε χαιρετώ
Κι αν μπορείς προσευχήσου και για μένα

Provato είπε...

αγαπημένε μου Π. Λίβυε....

Ανώνυμος είπε...

Αμέτρητες οι ώρες της αγρύπνιας, όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματα βρίσκονται πάντα εντός μας.

Χαμογελαστή καλησπέρα

Διαβάτης είπε...

Πάτερ Λίβυε ,
πόσες πραγματικά νύκτες βίωσα κάτι παρόμοιο ...
Κι΄ όταν δεν βρίσκεται κανείς να σε ακούσει , ή απλά να σε συντροφεύσει στην μοναξιά σου , είναι ακόμα πιο οδυνηρό , πιο ατελείωτο ...
και αλήθεια ,η μόνη λύτρωση είναι να ξεκλειδώσεις της ψυχής σου το ντουλάπι , και ελεύθερα ν΄ αφεθείς στα χέρια Του ...
μονάχα έτσι ...

Πάτερ Λίβυε , σας ευχαριστούμε που το μοιραστήκατε μαζί μας ...
με κάνατε να νοιώσω , πως δεν είμαι μόνη , σαν μένω ξάγρυπνη κάποια βράδυα ...

Την ευχή σας πάτερ μου...

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος

Καλή σου μέρα.

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος
Αισθάνομαι ότι είτε έτσι είτε αλλιώς το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, είναι πάντα θετικό.
Σε περίπτωση που καταφέρουμε να κάνουμε ουσιαστικές αλλαγές το κέρδος ζωής είναι ανυπολόγιστο.
Αλλα ακόμη και σε εκείνη την περίπτωση που εννώ κατανοούμε δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγμαρα- πολύ συχνό φαινόμενο- δεν είμαστε χαμένοι. Γιατί πετύχαμε την αναγνώριση των "διαμόνων" μας. Έτσι ώστε και να γνωρίζουμε πλέον πως κινούνται εναντίων μας, αλλά και να σταματήσουμε να αποδίδουμε την κακοδαιμονία μας, στους άλλους, στο σατανά, πάντα σε τρίτους, αλλά ποτέ σε εμάς και στις επιλογές μας.
Δεν είναι κακό να μην μπορούμε. Αλλα να κλαίμε διαρκώς για την ζωή και την μοίρα μας είναι πρόβλημα.

Τελος ας μην ξεχνάμε και τις απλές, αδιόρατες, αλλά εξίσου σημαντικές αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας, αλλα δεν της αντιλαμβανόμαστε σε πρώτη φάση γιατ νομίζουμε οτι όλες οι αλλαγές είναι θεαματικές.


Στο δεύτερο πολύ σημαντικό θέμα που αναφέρεις, σαφέστατα χρειάζεται μια ριζική επανακατανόσηση του τι σημαίνει Θεός για μας. Τι περιμένουμε και τι μπορεί αυτός. Η εικόνα που έχουμε περί Θεου είναι αφάνταστα στραπατσαρισμένη που είναι δύσκολο να αναπτύξουμε σχέση μαζί του. Και πολλές φορές όταν αναπτύσσουμε δεν την καταλαβαίνουμε γιατί δεν την έχουμε ονομάσει Θεό. Είναι το ψεύδος των λέξεων και τον εννοιών ως αρχέτυπα μέσα μας.

Ωστόσο σε κατανοώ απόλυτα. Σε νιώθω. Θα σου έλεγα μονάχα πάψε να περιμένεις..... τότε ίσως έρθει.

π. ΛίΒυος είπε...

@provato
Γειά σου αδελφέ μου. Την αγάπη μου.!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@didymina
έχεις δίκιο. Καλή μέρα να περάσεις.

π. ΛίΒυος είπε...

@Διαβάτης
Σίγουρα δεν είσαι μόνη, είμαστε πολλοί.
Να ζείς!!!

Άστρια είπε...

π. Λίβυε, είχα ξαναπεράσει, ήταν σε μια δύσκολη στιγμή και μου μίλησε σαν να κτύπησε κάποιο δικό μου κουδούνι.
Ήθελα να ξαναδιαβάσω το κείμενό πριν σου γράψω και είχα την έγνοια μην περάσεις σε άλλη ανάρτηση νωρίτερα:)
Δεν θα σχολιάσω το κείμενο, μόνο να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την γαλήνη της γωνίτσας αυτής του Θεού και κρατώ μια μοναδικά διατυπωμένη σκέψη: "Ένα δάκρυ γίνεται βροχή, ένα αχχ.. αγέρας, ένα φιλί βροντή, ένα Κύριε ελέησον παράθυρο στο Αλλιώς της ζωής."

Καλή δύναμη πάντα
Καλό βράδυ.

π. ΛίΒυος είπε...

@Άστρια
Έχεις την αγάπη μου και τις ευχές μου. Καλή δύναμη σε ότι κάνεις, σε ότι προσπαθείς, σε ότι ελπίζεις, όπου είσαι, όπως είσαι....

Τα λέμε.

Λυγερή Βασιλείου είπε...

π.Λιβυε

Αφορμή το σκεπτικό σου να προσθέσω και γω μια ...λεπτομέρεια ίσως,σημαντική όμως.

Δεν θα σε πιστέψει ο εαυτός σου,δεν θα σε προσέξει εάν δεν τον αγαπήσεις .Αν δεν σκύψεις με στοργή και τρυφερότητα κοντά του κι αν δεν του δείξεις πόσο τον κατανοείς και τον δέχεσαι .
Πάρτον σαν ένα μικρο παιδί που σε χρειάζεται στην αγκαλιά σου και άφησε ένα σου δάκρυ να του γιάνει τις πληγές του.

Νηφάλια Μέθη είπε...

το διαβασα απογευμα εφημεριας και με γλυκανε

καλο βραδακι πατερ

ας τυλιγουν οι ευχες..!

ευχαριστω

π. ΛίΒυος είπε...

@λυγερη
Καλησπέρα Λυγερή. Πράγματι εαν δεν αγαπήσουμε τον ευατό μας, δεν μπορεί να υπάρξει καμία θεραπεία μέσα μας.

Καλά να περνάς!!! Χαιρετίσματα!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@Νηφάλια Μέθη

Εσένα σε είχα χάσει. Χαίρομαι πάρα πολύ που σε ξανασυναντώ. Πραγματικά.
Καλή δύναμη στο όμορφο και σημαντικό έργο που κάνεις.