2 Μαΐ 2011

Αναστάσιμες Σκέψεις....


Προσπάθησα αυτές τις μέρες να γράψω κάτι στο μπλοκ για την Ανάσταση. Είπα τέτοιες μέρες όλο και κάποιοι φίλοι του μπλοκ θα μπουν και θα ψάξουν κάτι να διαβάσουν.

Ωστόσο πιστέψτε με δεν μπόρεσα να γράψω τίποτα. Το έχω πει και άλλες φορές, παλαιότερα, θα το πω ακόμη μια φορά, το γράψιμο για μένα είναι ανάγκη εσωτερική. Δεν γράφω ούτε από συνήθεια, πολλώ δε μάλλον από επαγγελματισμό.

Γράφω από εσωτερική προτροπή. Από ένα σκίρτημα της στιγμής. Από εσωτερική πληροφόρηση. Ενα εσωτερικό φλάς ανάβει αυθόρμητα, απρουπόθετα, πάνω σε γεγονότα, σε στιγμές, σε πρόσωπα και πράγματα, και δίχως να το καταλάβω ρέει μέσα μου το κείμενο ή το ποίημα αναλόγως.

Δεν προετοιμάζω τίποτα.

Φαντάζομαι κάτι υπάρχει μέσα μου, πολύ βαθιά και αναδύεται. Από το βυθό της υπάρξεως έρχεται στην επιφάνεια της συνείδησης και γίνεται κείμενο. Αυτές τις μέρες δεν ήρθε τίποτα.

Νομίζω-ίσως να κάνω και λάθος-ότι ξέρω το γιατί. Η Ανάσταση για μένα δεν είναι μια απλή πεποίθηση. Ούτε μια σημαντική ιερή στομφώδης διακήρυξη. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μια δήλωση σε κάποιο έγγραφο ή σε ανταλλάξιμες εόρτιες ευχές.

Με κούρασαν τόσα χρόνια όλα αυτά. Δίχως νόημα, δίχως ουσία, κυρίως με απουσία βιώματος.

Για μένα η Ανάσταση είναι ζωή. Ο Χριστός μας αποκάλυψε ένα τρόπος ζωής, που μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Ποιον θάνατο ; Τον φυσικό; Τον βιολογικό ; ή τον θάνατο της ζωής μας, των στιγμών μας, των λεπτών μας, των σχέσεων μας, του καλημέρα και του καληνύχτα μας;

Νομίζω όλων των μορφών θανάτων. Βεβαια εκτός του φυσικού θανάτου υπάρχει και ο πνευματικός που ειναι πολύ πιο φρικτός του σωματικού. Ολοι οι άνθρωποι που ζούνε ανάμεσα μας δεν σηναίνει οτι εινα ζωντανοί.

Δεν αρνούμαι και δεν απορρίπτω την ιστορικότητα της Ανάστασης. Αλίμονο. Αλλά όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος σε μια περίφημη πασχαλινή ομιλία του σε μοναχούς, πέρα από το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως το οποίο συμβαίνει άπαξ, υπάρχει και η μυστική εσωτερική ανάσταση που συμβαίνει καθημερινά. Και αυτό για τον Άγιο είναι το ζητούμενο. Η εσωτερίκευση της Αναστάσεως ως βίωμα, εμπειρία και ποιότητα ζωής.

Η Ανάσταση στο ποσοστό που μένει απλώς ένα ιστορικό γεγονός περιορίζεται χωροχρονικά. Στο ποσοστό όμως που εσωτερικεύεται ανοίγεται πέρα από τον χώρο και χρόνο αφού εισέρχεται στον νόημα. Και το νόημα είναι υπερχρονικό. π.χ Ένα θαύμα του Χριστού ας πούμε, έγινε κάποτε και με κάποιος ανθρώπους. Όμως το νόημα του θαύματος δεν έχει ούτε χρόνο ούτε τόπο καθότι ορίζεται κάθε φορά στον χώρο της καρδιάς, της ψυχής, της συνειδήσεως.

Για μένα λοιπόν η Ανάσταση είναι τρόπος ζωής. Ανάσταση είναι να ζεις μέσα στην αγάπη, την συγνώμη, στην ανοιχτότητα της ύπαρξης, που ξεπερνάει όρια και προϋποθέσεις.

Ανάσταση είναι να ζεις στο παρόν ως άχρονο πεδίο πραγμάτωσης ζωής. Μακριά από τα παιγνίδια του νου, που σε καθηλώνουν πότε στο παρελθόν γεμίζοντας σε ενοχές και πότε στο μέλλον χαρίζοντας σου μονάχα άγχος και αγωνία. Μα ποτέ ποτέ δεν σε αφήνει να είσαι παρόν στο τώρα της ζωής σου. Χάνοντας έτσι το μοναδικό ουσιαστικό πεδίο της Αναστάσιμης ελευθερίας σου.

Η Ανάσταση αποτυπώνεται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Από το καλημέρα, μέχρι το καληνύχτα. Από τα πόσο καταφέραμε να αναστήσουμε τον χρόνο μας.

Ότι πιο σημαντικό συνάντησα στα πρόσφατα διαβάσματα μου και με άγγιξε αναστάσιμα είναι ένα απόσπασμα από κείμενο του αγαπημένου μου Χρόνη Μίσσιου. Σας το παραδίδω… Χριστός Ανέστη.

«Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

π.Λίβυος


13 σχόλια:

Διαβάτης είπε...

Χριστός Ανέστη χαρά μου !

Πάτερ Λίβυε ας πλημμυρίζει την καρδιάς σας χαρά Αναστάσιμη , και ας ρέει παντοτεινά στης καρδιάς σας τα ρυάκια τούτο το αναστάσιμο γάργαρο ύδωρ Θείας Χάρης !

Την αγάπη μου από τη Μεγαλόνησο.

γρηγόρης στ. είπε...

Χριστός Ανέστη, π. Λίβυε,
και σ' ευχαριστούμε για τις σκέψεις σου!

Ανώνυμος είπε...

Την ίδια ουσία λόγου, εισέπραξα από τον Χρόνη Μίσσιο 2 μήνες πριν σε μια προσωπική συζήτηση πολύ σημαντική για μένα


(Ο ένας από τους δύο φίλους που είχα καιρό να σε επισκεφτώ και που υπογράφω ανώνυμα, γιατί μερικές φορές έτσι είναι καλύτερα...)

Να είσαι καλά π.Λίβυε

Thanis είπε...

Η ανάσταση δίνει πνοή σε ότι υπάρχει γύρω μας και μας περιμένει να το κατακτήσουμε. Η Ανάσταση κάνει το Χριστιανισμό κάτι παραπάνω από θρησκεία κάτι παραπάνω από βίωμα. Σκέψου λοιπόν αυτή την ευτυχία που μας πρόσφερε ο Θεός, να τη περνάμε κάθε χρόνο έτσι για πλάκα. Ας δώσουμε στον εαυτό μας μια ευκαιρία ακόμα να ζήσουμε αρχικά το μήνυμα της ανάστασης και μετά όλα τα άλλα. Ο θάνατος δεν έχει ρολόι και ξυπνητήρι, είναι σα τα χρώματα που πέφτουν στο καμβά και κινούνται με βάση τους νόμους της βαρύτητας, μόνο που αυτή τη φορά η βαρύτητα ακούει στο όνομα, Θεός. Χριστός Ανέστη, παππούλη…

Theo είπε...

Ναι, πάτερ μου, αυτό είναι το νόημα των εορτών της Εκκλησίας μας: Η βιωματική μετοχή μας σ' αυτές.
Ο αγαπημένος μου άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος γράφει στον λόγο του για το Πάσχα που τον διαβάζω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες:
"Ἐδεήθημεν Θεοῦ σαρκουμένου καὶ νεκρουμένου, ἵνα ζήσωμεν• συνενεκρώθημεν, ἵνα καθαρῶμεν• συνανέστημεν, ἐπειδὴ συνενεκρώθημεν• συνεδοξάσθημεν, ἐπειδὴ συνανέστημεν."

Χριστός ανέστη!

Ανώνυμος είπε...

Χριστός Ανέστη! Μακάρι Αυτή η Ανάσταση να Φωτίζει τα Βήματά μας Πατήρ Λίβυε. Χρόνια Πολλά. Συγχαρητήρια για Αυτή την Ιστοσελίδα Καλή Συνέχεια.

Νηφάλια Μέθη είπε...

Χριστος Ανεστη πατερ Λιβυε..!

ας μας χαριζεται το βιωμα σ αυτη την παλλομενη αγαπη που μας κυκλωνει

τις ευχες σας!

π. ΛίΒυος είπε...

@Διαβάτης
Αληθώς Ανέστη!!!
Ευχαριστω για τις ευχέ σου. Την αγάπη μου σε όλους.


@ γρηγόρης στ.
Αληθώς Ανέστη αδελφέ. Εγω σε ευχαριστώ για την παρουσία σου.


@Ανώνυμος
Να σου πω τώρα οτι κατάλαβα ποιος είσαι ψέματα θα πω. Προσπαθώ να καταλάβω χαχαχα.
Δεν πειράζει όμως, έστω και ετσι σε ευχαριστώ.



@paintusic92
Αληθώς Ανέστη. Ευχομαι κάθε καλό και Αναστάσιμο.



@Theo
Αληθώς Ανέστη. Χαιρετίσματα σε όλους. Ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας.



@Ανώνυμος
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λογια, μου δίνουν δύναμη. Χριστός Ανέστη ευχομαι κάθε καλό.



@Νηφάλια Μέθη
Αληθώς Ανέστη.
Χαίρομαι που σε ακούω. Να είσαι καλα. Πραγματικά εύχομαι να βιώνουμε τα νοήματα των πραγμάτων.
Καλή δύναμη!!!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

π Λίβυε,
Ένοιωσα μια Ζεστασιά στην ψυχή καθώς διάβασα τις σκέψεις αυτές που ήδη μ έχουν βασανίσει κι έχω κάνει ατελείωτους παρεμφερείς συλλογισμούς. Υπογραμμίζω τα όσα γράφεις π Λίβυε και σ ευχαριστώ.

Χριστός Ανέστη!

A.F.Marx είπε...

Μπήκα για να ευχηθώ καλή επιτυχία στο βιβλίο που ετοιμάζεις. Αλλά το ποστ εξαφανίστηκε ή αν μου επιτρέπεις λίγο "ασεβές" χιούμορ, ανελήφθη.
:)
Με χαρά περιμένουμε να διαβάσουμε και πάλι κείμενά σου.

π. ΛίΒυος είπε...

χαχαχαχαχαχ θα ξανα εμφανιστεί οχι βεβαια εν τη δευτέρα παρουσία χαχαχαχαχαχα πιο συντομα.

Πάντως σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις ευχές σου. Να είσαι καλα. Μου δίνεις δύναμη.

Ανώνυμος είπε...

Αδελφέ αποτύπωσες με τον καλύτερο τρόπο το πρραγματικό νόημα της Αναστάσεως και την πρακτική εφαρμογή της στη ζωή μας....

Ανώνυμος είπε...

Mhpos o typos pisteyei sthn metempsyhosh? Aporoia to'xo. Eide kapoia yponooumena. Telos panton. Isos na einai idea mou.

Mou arese pantos to keimeno. Den exo parapono.

Eyxaristo.