3 Ιουν 2013

Δημόσια εξομολόγηση ενός ταλαιπωρημένου Χριστιανού…

Κάτι δεν έμαθα καλά. Κάτι δε μου δίδαξαν σωστά. Ή κάτι δεν κατάλαβα;  Κάτι πήγε στραβά σε μένα ή κάτι είναι στραβό; Προσπάθησαν να με μυήσουν λόγω της αγάπης τους; Ή εξ’ αιτίας της αδυναμίας τους να συνειδητοποιήσουν τη δική τους αδυναμία, επέβαλλαν σε μένα την «τελειότητα» της χριστιανικής τους πίστης; Είμαι Χριστιανός ή έτυχε επειδή γεννήθηκα στην Ελλάδα; Είμαι Χριστιανός ή αυθυποβλήθηκα ώστε να νοιώθω κάτι ξεχωριστό; Είμαι Χριστιανός γιατί το επέλεξα ή γιατί μου το «επιβάλλανε»; Είμαι Χριστιανός γιατί το δέχθηκα και το πίστεψα ή επειδή ψυχαναγκάστηκα να στήνομαι και να φορώ το προσωπείο μιας ανύπαρκτης ευσέβειας και να τηρώ τις εντολές του Θεού χωρίς να χαίρομαι γι’ αυτό! Είμαι Χριστιανός ή είμαι ένα ευσεβιστικό υβρίδιο; Τα ευσεβιστικά υβρίδια είναι χριστιανισμός ή ο χριστιανισμός είναι τελικά ένας άκρατος ευσεβισμός; Κι αν ο Χριστός που είναι ο Θεός του κόσμου είναι η αγάπη, γιατί ο κόσμος της Εκκλησίας Του ή που λέει ότι είναι η εκκλησία Του, δεν ξέρει να αγαπά; Κι αν οι άνθρωποι που τελικά αγαπούν είναι θεωρητικά εκτός Εκκλησίας, επειδή δεν τηρούν το savoir vivre (sic!) της ευσέβειας και του εκκλησιαστικού τύπου, μήπως εκείνοι είναι η Εκκλησία του Χριστού; Κι αν μου πεις ότι η εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο με αρρώστους και ότι έτσι θα πρέπει να βλέπουμε και τον εαυτό μας και τους άλλους, εγώ λέω ότι οι άρρωστοι θα πρέπει να έχουν επίγνωση της αρρώστιας τους και να συμπεριφέρονται και στους άλλους αρρώστους με επίγνωση της δικής τους αρρώστιας! Γιατί αν δεν έχουν επίγνωση, τότε αυτό δεν είναι νοσοκομείο αλλά τρελάδικο! Μόνο οι ψυχασθενείς δεν κατανοούν την ασθένεια τους. Κι αν δεν αποτελεί ένα πολυτελές ψυχιατρείο, τότε είναι μια οργάνωση που κρύβει μεγαλειώδη ψυχασθένεια και υποκρισία. Ένας χώρος καθαρά κοσμικός που βρίθει «πνευματικής» κατάστασης, κρύβοντας εξουσιαστικές τάσεις, συμπλέγματα κατωτερότητας, ψυχολογικές ανάγκες προσώπων να ανήκουν κάπου, να αποκτήσουν μια προσωπικότητα ή μια ταμπέλα πνευματική που θα πρέπει να διατηρείται με κάθε κόστος, σαν τον «καθηγητή» που ποτέ δεν πρέπει να αμφισβητηθεί από τους μαθητές του. Δηλαδή γεμάτο ψεύτικες συμπεριφορές και συνεχόμενα ψέματα! Αυτό είναι η Εκκλησία;
Θα πει κάποιος, ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις τον Θεό και τους ανθρώπους Του; Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις και κατακρίνεις τους άλλους; Έστω κι αν είναι υποκριτές, έστω και αν είναι ψεύτες, δικαιούσαι να τους κατακρίνεις; Όχι. Αλλά όλοι οι άνθρωποι διαμορφώνονται μέσα από τις εμπειρίες τους. Και οι δικές μου, μου δημιουργούν πλέον την ανάγκη να αποτινάξει οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό τον ψεύτικο πνευματικό κόσμο, το κουτί με τις ευσεβιστικές ατάκες, το προσωπείο της πνευματικότητας, των συμπλεγμάτων και της υποκρισίας. Να λοιπόν, όπως όλοι οι υπόδουλοι λαοί, μετά από χρόνια δουλείας και κατοχής ξεσηκώνονται για την ελευθερία τους, επαναστατώ ενάντια στην «αγάπη» μιας κατοχικής δύναμης. Που μου «συμβουλεύει» να σηκώσω τα βάρη και τις δουλειές του, να εναρμονιστώ με τις νομοθετικές διαταγές και εντολές του «κατακτητή», για να μην κολασθώ! Να είμαι «καλό παιδί» για να έχω το σπαθί του τιμωρού μακριά από το κεφάλι μου. Έτσι μου παρουσιάστηκε ο Θεός ή έτσι μου τον παρουσιάσανε; Αυτό είναι ο χριστιανισμός;
Την αγάπη του άλλου, όταν υπάρχει, τη νοιώθεις και την ανταποδίδεις με το φιλότιμο σου! Με την ελευθερία σου!!! Όχι με ψυχαναγκασμό και απειλές. Αυτό είναι ο Χριστός; Έχω ελευθερία ή ουσιαστικά είμαι ελεύθερος μονάχα αν υποδουλωθώ εν ελευθερία; Και πια ελευθερία θα δεχόταν υποδούλωση; Και πώς να αγαπήσεις πραγματικά τον Θεό όταν σου προβάλλεται κυρίως η τιμωρία και η κόλαση Του;
Θέλω να βρω την ελευθερία μου και να βρω τον Θεό μου που είναι όλος αγάπη! Και μη μου πείτε ότι είναι και δικαιοσύνη. Ναι μου το είπαν. Εγώ την αγάπη Του θέλω. Το έλεος Του. Την πατρική Του φιγούρα. Και τους ανθρώπους Του, από τους καρπούς τους, τους αναγνωρίζεις! Όχι από τα σχήματα ευσεβείας τους, τα λόγια τους ή τα ράσα τους! Να αγαπηθεί έχει ανάγκη ο άνθρωπος, όχι να κριθεί! Να βοηθηθεί, όχι να καταδικαστεί.
Πέσανε τα κάστρα της παιδικής μου ηλικίας. Πέσανε.
Πολλοί παράγοντες με επηρέασαν να φλερτάρω με την αθεΐα, μα ούτε εκείνοι αλλά ούτε κι ο ορθολογισμός μου κατάφερε να με πείσει για την ανυπαρξία του Θεού. Επιμένω για κάποιο λόγο να πιστεύω στο Χριστό ως αληθινό Θεό του κόσμου, χωρίς ωστόσο να είμαι βέβαιος. Δεν είδα ούτε τον Χριστό, ούτε την Ανάσταση Του. Αλλά θέλω να το πιστεύω. Δεν ξέρω γιατί. Απλά θέλω. Κάτι μέσα μου…
Αλλά ενώ πιστεύω, κάτι μέσα μου, μου λέει ότι κάτι πάει στραβά με την πραγμάτωση της αλήθειας του Χριστού στην κατεξοχήν οριοθέτηση της δόκιμης και αποδεκτής πνευματικότητας των σύγχρονων και περισσοτέρων χριστιανών. Κάτι που βίωσα από μικρό παιδί και αξιολόγησα μεγαλώνοντας. Άρχισα να διαπιστώνω μια άρρωστη κατάσταση που φωτογραφίζονταν ως αρετή και μια υποκρισία που υποδυόταν την ευσέβεια.  
Αυτοί και ο τρόπος που βίωναν τη ζωή και σχεδόν την επέβαλλαν και στα παιδιά τους, με ώθησαν να έχω λογισμούς αμφιβολίας και ερωτηματικά για τον ίδιο χώρο της Εκκλησίας. Και εννοώ την πλειοψηφία των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτοπροσδιορίζονται  ως χριστιανοί και προσδιορίζονται από την κοινωνία. Μιλώ για Επισκόπους, μοναχούς, ανθρώπους με χριστιανικές «περγαμηνές», λαϊκούς ή γέροντες κλπ.
Αν λοιπόν όπως είπε ο Θεός, τους ανθρώπους μου θα τους καταλάβετε από τα έργα τους, πείτε μου, τι δουλειά έχει ο Χριστός σε αυτή την οργάνωση που κατήντησε και που ονομάστηκε Εκκλησία και αποτελείται από μικρότερες χριστιανικές ομάδες, με προσωποληψίες και πνευματικούς «Σούπερμαν» λαϊκούς ή κληρικούς, που δραστηριοποιούνται πνευματικά στο χώρο της και αποτελούν κανονικές σέκτες, με αρχηγούς, βοηθούς, συμβούλους, στρατηγούς και στρατιώτες, με εμφανής την παντελή  έλλειψη αγάπης, που υπηρετούν μονάχα και αποκλειστικά τα συμφέροντα που θεωρούν ότι έχουν, κρύβοντας με πνευματικά προσωπεία, την σεκτοποίηση των ανθρώπων, και που κανένα αληθινό παράδειγμα δεν δίνουν για την αλήθεια του Χριστού;  Άνθρωποι τελικά, κοσμικής επιρροής, που με προσωποληψίες και χειραγώγηση των ανθρώπων, οδηγούν  σε τέτοιο βαθμό ανελευθερίας, που αγγίζουν τα όρια του αισχρού. Ψυχαναγκασμός και όχι ελεύθερη βούληση.
Όχι οι κοσμικοί! Οι πνευματικοί. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας. Όχι οι αμαρτωλοί άνθρωποι του ονομαζόμενου «κόσμου», που στην τελική ψάχνουν να βρουν την ευτυχία και τη χαρά, τη γαλήνη και την ηρεμία σε λιμνάζοντα ίσως νερά, αλλά ο κόσμος τους δείχνει να είναι πιο αγνός και πιο ανεκτικός από την υποκρισία που υπάρχει στις ταμπέλες μας, των ανθρώπων της Εκκλησίας. Είναι τόση η απόγνωση και η απογοήτευση που νοιώθω, που δεν θέλω να ανήκω στους ανθρώπους που τους θεωρούν πνευματικούς, γιατί πραγματικά δεν είμαι. Προτιμώ να ανήκω στον «κόσμο».
Δεν μπορώ να μην κρίνω το εργοστάσιο των υποκριτών στο οποίο μεγάλωσα και στην κατασκευή θαυμάτων που αποσκοπούσε στην ενδυνάμωση μιας, ουσιαστικά, ανύπαρκτης πίστης. Στη βαριά βιομηχανία της «πνευματικής» κατάκρισης που βαπτίζονταν διάκριση και στη χρησιμοποίηση της Εκκλησίας από ανθρώπους για προσωπικούς σκοπούς!
Εύχομαι κάποια στιγμή να καταφέρω να συγχωρήσω την αδυναμία τους, να αντιληφθούν πόσο μικροί είναι πλέον στα μάτια μου, και πόσο κακό έκαναν και κάνουν. Μας μάθανε να κατακρίνουμε και όχι να αγαπούμε! Όχι να δικαιολογούμε ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ μα να τους χαρακτηρίζουμε. Να κοιτάμε πλάγια τους άλλους. Να είμαστε καχύποπτοι και γεμάτοι κακούς λογισμούς. Μας έκαναν δάσκαλους και σημαιοφόρους της πίστης και της ορθοπραξίας. Αρχίσαμε να βάζουμε στο μικροσκόπιο τις ζωές των άλλων, συγκρίνοντας τις πράξεις τους με όλα αυτά που μας δόθηκαν ως γνώση, χάσαμε την απλότητα και την αλήθεια και υποκρινόμασταν τους αγίους ο ένας προς τον άλλον.
Θέλω να εμέσω όταν σκέφτομαι τα λόγια τους που ποτέ δεν πίστεψαν! Φοβάμαι μήπως μείνω στον ψυχαναγκασμό και τη φοβία που προσπαθώντας να με σώσουν, μου ενέσπειραν στην ψυχή, καταστρέφοντας την ανάγκη για ειλικρινή αναζήτηση της Θεότητας και την συνειδητοποίηση της αδιανόητης και ατελείωτης αγάπη Της για μένα! Μου μάθανε λάθος το Θεό που μου αποκαλύφθηκε μέσα στις πτώσεις μου, δείχνοντας το αληθινό Του πρόσωπο!
Πάμε λοιπόν πάλι απ’ την αρχή. Σαν να γεννήθηκα σήμερα. Το πρώτο κλάμα του μωρού ακούστηκε μες στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, χωρίς να υπάρχει καμιά μητέρα. Όπως και τότε… Μα και ο πατέρας έκανε λίγο στην άκρη να μη φαίνεται. Και ο μικρός άρχισε να ρωτά για τη ζωή και το θάνατο. Για την αρχή, για το σύμπαν για το Θεό. Πάμε λοιπόν από τη αρχή, με πραγματικό ενδιαφέρον και όχι επιβολή του Θεού στην ύπαρξη μου. Μια ειλικρινή και βαθειά αναζήτηση της αλήθειας. Όχι αναπαραγωγή των κασετών και των ομιλιών. Βίωμα! Αν έχεις βίωμα μίλα μου! Θα ακούσω! Θα αγαπώ! Θα καταλάβω! Θα σε νοιώσω! Μα αν άνοιξες το κουτάκι με τις ατάκες, το βιβλίο με τις λύσεις, αν αντιγράφεις από τους αριστούχους και μου το προσφέρεις για να πειστώ για την αγάπη σου, τίποτα δε θα με κάνει να σε πιστέψω. Τίποτα! Μονάχα βίωμα! Πτώσεις! Αμαρτία. Μετάνοια! Ζωή! Αγάπη! Βίωμα! Αν είσαι εκεί και μπορείς, αν μ’ ακούς μίλα μου! Θα σε «ακούσει» η ψυχή μου…
Που απευθύνεσαι; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Σε ενοχλεί αυτή η έκφραση; Κι όμως δε θα έπρεπε! Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Έχεις την επιγραφή του πνευματικού ανθρώπου στο μέτωπο σου! Το έχεις  όπως ο Κάιν είχε το σημάδι του κακού, εσύ έχεις το σημάδι της αγάπης; Γιατί δεν αγαπάς λοιπόν; Με διώχνεις. Το κάνεις εσκεμμένα; Το καταλαβαίνεις ή με διώχνεις ακούσια; Σου το είπε κανείς ότι με διώχνεις; Ποιος είναι ο Πατέρας σου που σε δίδαξε;
Πώς να σου μιλήσω όταν συνεχώς δαιμονοποιείς τη ζωή μου! Δαιμονοποιείς τις ανάγκες μου! Πώς να σε εμπιστευτώ που με κάνεις να νοιώθω βρώμικος όταν την ερωτική έλξη και την ανθρώπινη ανάγκη την ονομάζεις πορνεία.
Αν ένοιωθες όπως ένοιωθα θα καταλάβαινες. Αλλά δεν ένοιωσες ποτέ! Αυτή είναι η αλήθεια. Και ποτέ δεν προσπάθησες να κατανοήσεις. Αλλά σε δικαιολογώ. Πως άλλωστε; Αφού για σένα είναι απαντημένα όλα τα ερωτήματα και η γνωμάτευση της πνευματικής ιατρικής αδιαμφισβήτητη. Δαίμονας! Παρασυρμός. Πειρασμός. Αμαρτία. Τώρα πρέπει να μετανοιώσεις. Να τιμωρηθείς και να απειληθείς με κόλαση ή ένδικη μισθαποδοσία ξεθαμένη από τον παλαιό νόμο, επικαλυμμένη  με την δικαιοσύνη του Θεού και την τιμωρία Του ή πιο «μαλακά» παιδαγωγία Του. Σύνελθε γιατί ο Θεός θα τιμωρήσει εσένα ή ό,τι αγαπάς πιο πολύ. Ακόμη και τα παιδιά σου! Ή τους γονείς σου ή τον άνδρα σου ή την γυναίκα σου! Τρέμε την οργή του για τις αμαρτίες σου. Φώλιασε το φόβο μέσα σου μήπως και «σωθείς». Κι εγώ ο εξουσιαστής σου, ο οδηγός σου, θα σου απαγορεύσω το δέντρο της ζωής. Μακριά από τη Θεία κοινωνία! Θα καείς ανάξιε δούλε που δε φόρεσες το ένδυμα του γάμου. Φύγε πριν σε βγάλει ο ίδιος ο Κύριος. Φύγε μακριά από αυτό που πραγματικά μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, να τον αλλοιώσει και να τον φωτίσει!!! Σου απαγορεύεται η Ζωή και το Φως, ενώ εσύ, μπορείς να απολαμβάνεις το προνόμιο της αρετής σου.;;!!;;  Πως αγγίζουν τα χείλη τα δικά σου το φρικτό μυστήριο; Η αξιοσύνη σου σε οδηγεί άραγε ή η οικονομία του Θεού προς τον άνθρωπο; Κι αν ο Θεός οικονομεί για σένα, εσύ γιατί δεν οικονομείς για τους άλλους; Σε μοναχούς απευθύνεσαι; Ή προορίζεται μονάχα για τους Αγίους; Και ποιος είναι Άγιος; Ποιος είναι άξιος ενώπιον Του; Γιατί λοιπόν ενώ δε μ’αγαπάς υποκρίνεσαι ότι νοιάζεσαι για μένα;
Με έκανες να χάσω την απλότητα της σκέψης μου. Εγώ δεν είχα την εμπειρία να διαχειριστώ τόσες πνευματικές έννοιες και με άφησες στον κυκεώνα εκατομμυρίων λογισμών να βγάλω άκρη. Εσύ με μπέρδεψες! Και ο μίτος συνεχώς μπερδεύονταν γιατί κοιτούσα εσένα να σου μοιάσω. Έτσι όπως νόμιζα ότι σε έβλεπα. ΆΓΙΟ! Μα άλλη η ζωή του λιονταριού κι άλλη της κουκουβάγιας, Κι άλλο τα δάχτυλα του Κύκλωπα κι άλλα του Οδυσσέα. Γιατί δεν βλέπεις το προφανές και θέλεις να με κάνεις ένα ομοίωμα δικό σου; Να πιθηκίζει και να περιφέρεται σαν μούμια ή καλύτερα σαν μαριονέτα. Γιατί αυτό με έφτιαξες. Μου γέμισες με φόβο την ψυχή. Μου πήρες την απλότητα της σκέψης. Με έκανες να νοιώθω βρώμικός και ότι όλα είναι αμαρτία! Το φαγητό, η μουσική, ο έρωτας και τόσα άλλα ανθρώπινα που ο ίδιος ο Θεός έβαλε μέσα στις ανάγκες του ανθρώπου. Μου πήρες την ελευθερία και με πάτησες στον καλουπωτή σου, να γίνω το καλούπι του «αγίου», χωρίς να νοιώσω ότι θέλω ή ότι μπορώ! Δεν σεβάστηκες ούτε την «υπομονή» του χρόνου και απαίτησες άμεσα να αλλάξω ζωή και συνήθειες. Χωρίς να μου εξηγήσεις γιατί. Μονάχα με απειλές και ένα πηδάλιο που μου εμφάνιζες σαν επιχείρημα για να πειστώ και να δω πόσο «ελεήμων» και ανεκτικός είσαι ώστε να νοιώσω και ευγνωμοσύνη που μείωσες την ποινή μου και μετρίασες τον κανόνα μου.  Με γέμισες με «πρέπει». Με γέμισες με ενοχές και κόμπλεξ. Μου εξαφάνισες το δικαίωμα της επιλογής και με «ενεργοποίησες» με το «επιχείρημα» της επιβολής και της απειλής!  Με έκανες πονηρό ώστε να «αγοράζω» την αρετή και τη Βασιλεία του Θεού μέσα σε εξαναγκαστικές συμπεριφορές και τύπους και παραγωγή «καλών πράξεων και λογισμών»! Να ψάχνω να «αγοράσω» το εισιτήριο της σωτηρίας, χωρίς να μου μάθεις το πιο βασικό άνθρωπε μου. ΝΑ ΑΓΑΠΩ! Ούτε σε σένα βρήκα την αγάπη, πώς λοιπόν να τη διδαχθώ; Αυτό δεν έπρεπε πρώτα από όλα να μου διδάξεις;
Κι όταν κατάφερα να υποκριθώ στον εαυτό μου και σε σένα ότι μπήκα στο δρόμο του Θεού και τώρα προσπαθώ να γίνω άγιος, άρχισα να κάνω «ομολογία» πίστης παντού! Και κηρύγματα στους «χλιαρούς» και αδαείς. Και τελείωσα με αριστείο το πανεπιστήμιο του Ευσεβισμού. Και εντέλει, όλο και πιο πολύ βυθιζόμουνα στην πρακτική του, κρίνοντας τους άλλους οι οποίοι πλέον δεν ήταν αδέλφια μου αλλά κοσμικοί! Και εγώ τώρα διέφερα από τους ανθρώπους της απωλείας. Εγώ τώρα βάδιζα στην αρετή με τόσα που έμαθα και τόσες προσπάθειες που έκανα. Τώρα πρέπει να βοηθήσω να σωθούν και οι άλλοι! Νηστέψτε, μετανοείτε! Κάντε ότι κάνω εγώ για να σωθείτε! Ελάτε στον πνευματικό μου που είναι ο καλύτερος για να βοηθηθείτε! Κοίτα εμένα πως υποκρίνομαι τον Άγιο; Έτσι μπορείς και εσύ! Έλα όμως που δεν αγάπησα το πλάσμα σου Κύριε και πως θα μάθω τώρα να αγαπώ; Ευτυχώς που έφαγα τα μούτρα μου και κατάλαβα πόσο μακριά από την αλήθεια και την αρετή είμαι. Αλλά ελπίζω μονάχα το έλεος και δεν ψάχνω την αρετή που ποτέ δεν έρχεται σε μένα. Έστω κι έτσι, μου επιτρέπεις να ελπίζω;
Δεν νομίζω όμως να με νοιώσεις καλέ μου φίλε που μακάρι να ήσουνα. Θα με βαπτίσεις μπερδεμένο και πλανεμένο ή ακόμη και τρελό. Με δαιμονική επήρεια που επηρεάστηκε ίσως από τις παρέες του και τα αντίχριστα διαβάσματα του. Ίσως. Δεν νοιώθω όμως έτσι. Αλήθεια πονάω και προσπαθώ να απαλλαγώ από τις σκέψεις μου. Να βρω γαλήνη και ηρεμία. Να πάψει να με βασανίζει η σκέψη ότι… τελικά υπάρχει η πραγμάτωση ή είναι μόνο θεωρία;  Δεν το πιστεύω. Θέλω να πιστεύω και θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις. Όχι για το φόβο μιας αιώνιας τιμωρίας. Αλλά με την ελπίδα μιας αναπάντεχης αιωνιότητας. Σε ευχαριστώ!
 
Αγιορείτης
πηγή: http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2013/05/3175.html

12 σχόλια:

Μαρία είπε...

Απλά υπέροχο!!! Σας ευχαριστώ!!!

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο, πολύ καλό, ακριβώς όπως νοιώθω..

Σάκης είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Ταπείνωση. Και ο Θεός έγινε ο Ίδιος άνθρωπος........ Και Η ΖΩΗ ΤΟΥ είναι το παράδειγμα του κάθε Χριστιανού. Ούτε την τότε κοινωνία και τους θεσμούς της θέλησε να αλλάξει, ούτε στηλίτευσε, ούτε θέλησε να διορθώσει. ΑΓΑΠΗΣΕ-ΔΟΘΗΚΕ-ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ. Η Εκκλησία είναι το ανθρώπινο οικοδόμημά Του επί γης για να μπορούμε να Τον λατρεύουμε και να κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων μαζί Του. Πιό απλό δεν γίνεται. Χωρίς φιλοσοφίες και λοβιτούρες. ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. ΑΓΑΠΗ. ΘΥΣΙΑ. ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Ή το χει η ψυχή......... ή δεν το΄χει! Τ Α Π Ε Ι Ν Ω Σ Η..! (τί κάνουν και τί δεν κάνουν οι "χριστιανοί" δεν μου καίγεται καρφάκι. Την ψυχή μου μόνον ο Κύριος την γνωρίζει. Ούτε καν εγώ. Τί σκας κι εσύ χριστιανέ μου και καταναλώνεις δυνάμεις και φαιά ουσία σε αναλύσεις? ΑΓΑΠΑ ΜΕ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΑΔΕΡΦΟΣ ΣΟΥ.)
Πραγματικά εξαίρετο ανάγνωσμα. Και ολόσωστοι οι προβληματισμοί........ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ παπαΛίβυε,
Ανακάλυψα πρόσφατα το διαδικτυακό κελί σας. Στάθηκε αφορμή να ξεφύγω από την αρνητική μου προδιάθεση απέναντι στο επιφανειακό σερφάρισμα και να ψάχνω ευκαιρία για βουτιές στις αναρτήσεις σας και τις απόψεις των συνομιλητών σας. Η πιο πρόσφατη απ'αυτές μου δημιουργεί βαθύτερη δίψα κι αναζητήσεις και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν υπάρχει διάθεση, χρόνος και τόπος να μοιραστεί κάποιος μαζί σας μια πιο άμεση επικοινωνία.
Βασίλης

Ανώνυμος είπε...

Αν ένας αγιορείτης γράφει αυτό το κείμενο, εγώ πού να πάω να κρύψω την αθλιότητα της ψυχής μου και ποιος τόπος της γης μετά από αυτή την ανάγνωση μπορεί να με χωρέσει για να λυτρωθώ και να αποτινάξω από επάνω μου τα δεσμά μου που με κρατάνε μακριά από την αγκαλιά Του Κυρίου. Πόσα δάκρυα να χύσω για να ξεπλύνω τους λεκέδες μου, τους λεκέδες μας.Πόσα σ΄αγαπώ να του πω για να τον συγκινήσω. Τι να βάλω ενέχυρο; Την αναπηρία μου; Δε φτάνει ούτε αυτή γιατί την έκανε ευλογία. Είναι το παράσημό μου. Την αγαπάω και μ΄αγαπάει και μαζί πορευόμαστε στον κόσμο κι έτσι αγαπήσαμε τον κόσμο. Η αναπηρία μου το μεγάλο δώρο. Ο φάρος της ζωής μου. Μέσα από αυτήν αγάπησα κάθε ανθρώπινο πλάσμα που πονάει, χαίρεται, κλαίει, γελά. Δε θα την αρνηθώ ποτέ. Φωτίζει τα μάτια της ψυχής μου και δε μ΄αφήνει να χαθώ.
Νιώθω δυνατή κι ευλογημένη. Η αγάπη Του Κυρίου περνά μέσα από τα κύτταρά μου και κατακλύζει το είναι μου για να προσφερθεί σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Το ξέρω ότι κατά βάθος η προσφορά μου είναι μηδαμινή. Την αθλιότητά μου εν μέρει τη γνωρίζω. Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο νομίζω ότι μεγάλωσε. Δεν είμαι υπερήφανη για αυτήν, απλά συνειδητοποιημένη. Την έχω αποδεχτεί. Κοιτάζω την ψυχή μου και βλέπω την αμαρτωλότητά της. Δεν την αποποιούμαι, ουτε παριστάνω πως δεν υπάρχει. Καμιά φορά πιστεύω πως μπορεί και να με σώσει. Αρκεί να βρεθώ κάποια μέρα κοντά του. Δε μπορώ να ζήσω χωρίς Θεό ούτε σ΄αυτή τη ζωή, ούτε στην άλλη. Κάποιες άλλες φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου να βγαίνει στους δρόμους και φωνάζει ασταμάτητα το όνομα Του Κυρίου μέχρι που να στερέψουν όλες μου οι δυνάμεις.Κι όσο για εκείνους που μας πασάρουν ένα δικό τους ψεύτικο και διαστρεβλωμένο Θεό, πονάει η ψυχή μου γιατί δεν γεύονται την πραγματική χαρά Του Κυρίου σ΄αυτή τη ζωή και πιθανό, ο μη γένοιτο, ούτε στην άλλη. Ας μου συγχωρεθεί η χειμαρώδης αυτή αποτύπωση των σκέψεων ήταν όμως αναπόφευκτη μετά τη συναισθηματική φόρτιση από το κείμενο που αναρτήσατε κι επειδή τελευταία πολλοί αγαπημένοι συνάνθρωποί μας αρρωσταίνουν, κάποιοι φεύγουν απ΄το μάταιο κόσμο κι έχω πάντα την αγωνία αν τελικά τα κατάφεραν να βρεθούν στην αγκαλιά Του Κυρίου. Σε παρακαλώ πατέρα Λίβυε προσευχήσου για όλους εκείνους που βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε με την ελπίδα να μην μας εγκαταλείψει ποτέ Εκείνος που τα πάντα ορίζει. Συγχώρεσέ με που σε κούρασα. Ο Θεός να ευλογεί τις σκέψεις σου και τα έργα σου.
Σοφία

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερα σας.Ονομαζομε Αντρουλα, και είμαι, απο τη Κύπρο.Δε μπορω, να περπατήσω, μόνη μου. Τα θαύματα, της Παναγίας, και των Αγίων, οι δυδαχες, των Πατέρων, σου δίνουν, δύναμη, πίστη, και υπομονή, να αντιμετωπίζεις, τη καθημερινότητα, στη ζωή.Το τηλεφωνο μου, είναι:00357_99760422. Ευχαριστω.

Ανώνυμος είπε...

Ταλαιπωρημένε αδελφέ "αγιορείτη" απο τα ανθρώπινα λάθη που σε γέμισαν ενοχές και στιγμάτισαν τη ζωή σου, υπάρχει κι άλλος δρόμος απο την πίκρα, το ανηλεές σφυροκόπημα και την καταδίκη. Η συγνώμη απο καρδιάς που είναι σίγουρη για μια μεγαλύτερη Αγάπη που αποκαλύπτεται μέσα σου όταν παύσει η οργή και η αγανάκτηση. Τότε αγνοώντας ό,τι δε βασάνισε θα προφυλάξεις διακριτικά και ταπεινά τους άλλους απο παρόμοια κακομεταχείριση και σιγά -σιγά θα εδραιωθείς πάνω στην αδιαπραγμάτευτη αλήθεια ότι "τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν" ακόμα και η σκανδαλώδης αδυναμία των εκπροσώπων του επισήμων ή αυτοαναδειχθέντων.
Καλή συνέχεια στο δρόμο σου.
Μια ομοιοπαθής "κοσμική"

ΔΙΟΓΕΝΗΣ{Ε.Μ} είπε...

''ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΡΔΙΑΣ''

Όταν διαβάζεις τέτοια εξομολογητικά κείμενα, τότε μπορείς με σιγουριά να πείς πως υπάρχει ακόμη ελπίδα στο χώρο της Εκκλησίας.
Ευτυχώς,δηλαδή που βρίσκονται ακόμη πιστά μέλη και ανασαίνουν το οξυγόνο της ελευθερίας και όχι την μπόχα της ευσεβιστικής υποκρισίας, μέσα στην οποία έχει βυθιστεί το μεγαλύτερο μέρος της θεσμικής Εκκλησίας, αλλά και των πιστών γενικότερα!

Υπάρχει ελπίδα, γιατί σιγά σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ακόμη και οι ανυποψίαστοι ότι κάτι δεν πάει καλά στον εκκλησιαστικό χώρο, ο οποίος μαστίζεται από μία έντονη υποκρισία και έναν άρρωστο ναρκισσισμό!

Ευτυχώς που υπάρχουν και φωνές που αρχίζουν έστω και δειλά να μιλούν για τα αυτονόητα, ότι δηλαδή ο εκκλησιαστικός λόγος είναι ανάγκη να είνα λόγος αγαπητικός και όχι εξουσιαστικός, γιατί αλλιώς ακυρώνεται το ίδιο το Ευαγγέλιο!

Μπράβο και πάλι στον φίλο που τόλμησε να εξομολογηθεί δημόσια, με αυτό το φλογερό και ανυπόκριτο πάθος!

Μακάρι το παράδειγμά του να το ακολουθήσουν και άλλοι χριστιανοί και δη ιεράρχες, που μας έχουν φλομώσει στο ψέμα και στην υποκρισία !!!
(οι φωτεινές εξαιρέσεις δεν λύνουν βέβαια το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει και μας ταλαιπωρεί και κυρίως μας αποπροσανατολίζει πνευματικά!)

Από ΔΙΟΓΕΝΗ/Ε.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Εγω δεν βιωσα ετσι την συνειδητη μου εισοδο στην Εκκλησια. Προερχομενη απο τελειως κοσμικους χωρους οπου χορτασα υποκρισια και καννιβαλισμο, βρηκα στο χωρο αυτο πρωτιστως εξαιρετους ιερεις που μου ανοιξαν τα ματια στο Χριστο πρωτα με το παραδειγμα τους και μετα με τις διδαχες τους. Τυχον "θρησκευαμενους" και οσα η λεξη συνεπαγεται, βρηκα και μεσα στο χωρο της Εκκλησιας αλλα γρηγορα εμαθα να τουε ξεχωριζω και να μην με επηρεαζουν. Ομως βρηκα και πραγματικους ανθρωπους του Θεου που μου ζεσταναν τη καρδια και τη ζωη. Η προσευχη απαραιτητη σε καθε σκαλοπατι ακομα και μικρο για να αποφευγονται οι κακοτοπιες και να τα επισκιαζει ολα η εν Χριστω αγαπη.

Ανώνυμος είπε...

Ένα λόγο καρδιάς θα μοιραστώ μαζί σου "Αγιορείτη" κι αυτό γιατί από τον λόγο της αναφοράς σου φτάνει στα βάθη της καρδιάς μου ένας ήχος μακράς προσπάθειας, πολλών χρόνων, πολλών θυσιών και αμέτρητων παραμέτρων που συντέλεσαν στην πορεία της σκέψης σου. Ακούω τις προσπάθειές σου, τον αγώνα σου, τον πόνο και την απογοήτευσή σου αλλά προσεύχομαι να απαλύνει την αναστάτωσή σου ο Χριστός, που τόσο αγάπησες και πάλεψες για Χάρη Του. Πως ξέχασες την ηρεμία που χαρίζουν τα λόγια Του στις πιο δύσκολες στιγμές μας;

Όλοι πέφτουμε, μα μέσα από σένα κάποιοι έμαθαν να σηκώνονται και να παλεύουν πάλι.

Διαρκής λόγος εννοιών που ηχεί ως Αγγέλων ψαλμωδία και σπάει το φράγμα του ήχου ακόμα και στα πιο αμαρτωλά μέρη, σημεία, στιγμές. Μη χάνεις το κουράγιο σου, μα να θυμάσαι πως ο Χριστός είναι εκεί που η καρδιά σου καταλαγιάζει και νιώθει ασφάλεια, γαλήνη και ηρεμία. Αν αισθάνεσαι ταραχή, τρέξε, αυτό το μέρος δεν είναι για σένα γιατί δεν έχει Χριστό μα μόνο πόνο. Σήκω, υπάρχει χρόνος και είναι πολύτιμος.

Μη πέφτεις σε λογισμούς του πονηρού που σου τριβελίζουν τις σκέψεις πως είσαι ανεπιθύμητος εκεί που ψάλλεται ο Χριστός. Εκείνος που ύψωσε τοίχο ανάμεσά σας πονάει πιο πολύ γιατί θα δώσει λόγο στο Χριστό, προσεύχεται και περιμένει καρτερικά να σε δει να σηκώνεσαι.

Ας μη είμαστε απόλυτοι για το "φαίνεσθαι" γιατί το "είσθαι" είναι το Χέρι του Χριστού στη ζωή μας!

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι αδελφέ όπως τα λες! Αλλά δυστυχώς πολύ θα πούνε ότι δεν είναι έτσι, γιατί υπάρχει το ποιό βασικό έλλειψη της αγάπης κ άνθρωποι της Εκκλησίας προωθούν την αντίληψη ότι ο Θεός είναι τιμωρός κ όχι ένας Θεός της αγάπης! Για να σε φοβίζουν όπως κάνουν και η δυτική εκκλησία που έχουμε πάρει σχεδόν όλες τής αντιλήψεις δυστυχώς από εκεί.