26 Δεκ 2013

'Αλλο θλίψη κι άλλο Νήψη...



«'Άφετε τά παιδία έρχεσθαι πρός με και μή κωλύετε αυτά» (Λουκ. ιη' 16).

Πρέπει να καταλάβεις, ότι άλλο πράγμα είναι η πατερική Νήψη και άλλο η θλίψη. Γι αυτό σπάσε αυτό το πέτρινο και άκαμπτο ενοχικό προσωπείο που σε βοηθάει με πρόσχημα την «πνευματικότητα» να κρατιέσαι μακριά από τα συναισθήματα σου και από ότι βαθιά σε φοβίζει. 
Βρες, βρες το μονοπάτι που οδηγεί στο παιδί μέσα σου. Το φίμωσες. Το εξουθένωσες. Του είπες να μεγαλώσει, να μην κάνει φασαρία, να μην μιλάει και το σημαντικότερο να μην γελά κι να μην παίζει. Γιατί η ζωή είναι σοβαρή υπόθεση. Είναι για τους "μεγάλους" και όχι για τα παιδιά.


Μάλιστα είπες, η "πνευματική" ζωή δεν έχει γέλιο και χωρατά. Τόσο πολύ πήρες στα σοβαρά τον εαυτό σου, που τον λάτρεψες, τον ειδωλοποίησες, τον έκανες "Θεό" στην θέση του Όντως Θεού.
Τόσο πολύ ασχολήθηκες με την "σωτηρία" σου, που στο τέλος την έχασες. Γιατί ξέχασες ότι η σωτηρία περνάει μέσα απο τον άλλο και Άλλον. Ενώ εσύ λάτρεψες τον εαυτό σου. 
Δεν φοβήθηκες την αμαρτία αλλά τον ευατό σου. 
Δεν φοβήθηκες τον θάνατο μα την ζωή. 
Δεν πόθησες τον Χριστό και την Εκκλησία Του, μα την κρυψώνα που λέγεται "θρησκεία". 
Σπάσε την θλίψη, δεν είναι νήψη. Φόβος και ενοχή είναι. 
Το παιδί είναι ακόμη εκεί. Είναι ακόμη εκεί και σε περιμένει. Ακόμη δεν σταμάτησε να χαμογελά και να παίζει. Να χαίρεται την ύπαρξη. Γιατί η ζωή δεν έχει κάποιο νόημα, είναι η ίδια νόημα. Δώρο του Θεού, αποκάλυψη πληρότητας στο πρόσωπου του Χριστού μας.

12 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Σαν ευχή προσλαμβάνω την ανάρτησή σου π. Λίβυε.
Ευχαριστώ πολύ και αντεύχομαι, να είναι πολλοί οι άνθρωποι που θα εισακούσουν την παρότρυνσή σου.
Καλή χρονιά.

leftgold είπε...

Δεν μπορούμε να ανήκουμε στο Σώμα του Χριστού και να μη πετάμε από τη χαρά μας! Να έχουμε μία θλίψη και αυτό να το ονομάζουμε πνευματικότητα ή ταπείνωση... Δεν μπορούμε να είμαστε με την πηγή της Χαράς, την όντως Ζωή,και να μην εκπέμπουμε τη χαρά και τη ζωή! Τα έβαλες όλα τόσο όμορφα και τόσο περιεκτικά και σύντομα, π. Χαράλαμπε, μέσα στο κείμενό σου!
Διάβαζα προχθές τα εξής καταπληκτικά, και σχετικά με το θέμα αυτό, στον Γέροντα Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη: "Η αγγαλίασις είναι αμετεώριστος, δεν χάνεται, διότι, όταν χάνεται σημαίνει απομάκρυνσι από το Θεόν, ζωντάνευσι του εαυτού μας, απώλεια Εκείνου... Χάνοντας κανείς την αγαλλίασι, χάνει την θέα του Θεού, χάνει την συνείδησι της εκκλησιαστικότητός του, γίνεται αμέσως το μηδενικό, ο διχασμένος, ο απομονωμένος, ο ανύπαρκτος ενώπιον του Θεού".

Unknown είπε...

"Δεν φοβηθηκες τον θάνατο μα τη ζωή".Περιμενω με ανυπομονησια το δευτερο βιβλιο σου.Χρονια πολλα με υγεια και χαρα σε ολη σου την οικογενεια π.Λιβυε.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα και από μένα, π.Χαράλαμπε.
Ηρθαν και πάλι τα Χριστούγεννα! Πως πέρασε ο χρόνος...!
Μακάρι να γινόμαστε καλύτεροι και να πλησιάζουμε περισσότερο τον Χριστό μας.
Μακάρι να Τον αγαπήσουμε και να είμαστε έτσι όπως θέλει Εκείνος.
Μακάρι να διώχνουμε την θλίψη και να έχουμε μόνο χαρά.
Γιατί ο Θεός είναι χαρά μεγάλη!
βάγια

π. ΛίΒυος είπε...

Χαίρομαι που ενώ πλέον δεν γράφω συχνά, εσείς είστε και παλι εδώ!!! Αυτο σημαίνει οτι κοινωνάνε οι καρδιές μας.
Σας ευχομαι Χρόνια καλά και ευλογημένα. Καλη δύναμη και ο Χριστός χαρά μας!!!

mhtsos είπε...

νάσαι καλα Παπούλη...!!! Πέστα τα σωστά!! το μπέρδεμα αυτό είναι καθολικό στους λάθρα ασκητεύοντες!!
η ζωή όμως μας βάζει στη σωστή θέση...θέλω να πισεύω!!
και πάλι Χρόνια Πολλά και ευλογημένα!!

Ανώνυμος είπε...

Σ΄ευχαριστώ Πατέρα Λίβυε. Η υπέρβαση είναι το οξυγόνο της καρδιάς. Ας μην ασφυκτιούμε άλλο.
Σ΄ευχαριστώ και πάλι.

π. ΛίΒυος είπε...

Χρόνια πολλά και ευλογημένα. Εγω σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. Ο Θεός μαζί μας!!!!

Άστρια είπε...

Είναι φορές που η καρδιά γίνεται πέτρα, είναι αυτές οι φορές που νοιώθει πως το παιδί μέσα της φεύγει μακριά. Αν δει όμως καλύτερα, θα δει ότι απλά απομονώνεται στεναχωρημένο σε μια μικρή γωνιά της.
Αυτές τις γιορτινές μέρες, το παιδί θυμάται και ξανάρχεται και μας ταρακουνά ν' ανοίξει η καρδιά πάλι. Και τότε αισθανόμαστε την αληθινή χαρά την παιδική. Μακάρι να είναι έτσι όλο τον χρόνο.

Αγαπητέ π. Λίβυε, σ' ευχαριστώ για όσα βρίσκω πάντα εδώ.
Καλή χρονιά και καλή δύναμη!

π. ΛίΒυος είπε...

Άστρια,
Χρόνια καλά και ευλογημένα.
Εγω σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι παντα τα ευστοχα σχολια σου.
Να ζεις να χαιρεσαι, με το παιδί μεσα σου να παραμένει ζωηρό και ζωντανό.

Χριστίνα Πεταλωτή είπε...

Στις εποχές μας, ακόμα και τα ίδια τα παιδάκια σταματούν να είναι παιδιά. Με όλα αυτά τα φροντιστήρια και τα ινστιτούτα πού χρόνος για παιχνίδι και χαρά. Σπαταλάμε το χρόνο μας για να γίνουνε σπουδαίοι και ξεχνάμε τον εαυτό μας μέσα στην πολυπραγμοσύνη. Δεν θέλει και πολλή προσπάθεια, ένα σκυλάκι, δυο παρτίδες τάβλι με ένα φιλαράκι, μια βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά και γίνεται το κλικ. Να είστε καλά πάτερ που επισημαίνεται το φαινόμενο γιατί φτάσαμε στο σημείο που τους χαρούμενους ανθρώπους η πλειοψηφία τους θεωρεί ανόητους και τρελούς.

π. ΛίΒυος είπε...

Καλημέρα με χαρα!!!