Σήμερα έκανες την πιο πνευματική πράξη της ζωής σου. Μόλις έμαθες τα νέα για την πορεία του καρκίνου, σήκωσες το τηλέφωνο και παρήγγειλες μια πολύ όμορφη κρέπα. Ζήτησες να είναι πλούσια σε μερέντα και τριμμένο μπισκότο. Μου την έστειλες φωτογραφία. Πραγματικά υπέροχη. Ξέρεις κάτι; Πιο αναστάσιμη κίνηση δε μπορούσες να κάνεις. Ανάσταση είναι να ειρωνεύεσαι τον θάνατο, όταν σε απειλεί με σοβαρό στυλάκι. Να γελάς κόβοντας του τον τσαμπουκά. Ενώ εκείνος ζητάει να παραιτηθείς από το σήμερα της ζωής για το αύριο του θανάτου, εσύ να κάνεις όνειρα και προγραμματίζεις διακοπές στο ευτυχισμένο νησί. Του έκοψες τα πόδια. Το κατάλαβες; Γιατί αυτός ποθεί να δει την απουσία της ζωής από το πρόσωπο σου. Ξέρεις τι μου θύμησες; Τον άγιο Παίσιο, που όταν του ανήγγειλαν ότι ο καρκίνος έχει προχωρήσει γέλασε και είπε «έτσι μου έρχεται βρε παιδιά, να σηκωθώ και να χορέψω ένα τσάμικο»…
2 σχόλια:
Αναρωτιέμαι, είναι μόνο ο θάνατος που ποθεί να δει την απουσία της ζωής στο πρόσωπό μας? Απουσία ζωής ίσον θάνατος. Έχω προσέξει ότι η απουσία ζωής κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας. Χωρίς -απαραίτητα- να μας απειλεί μια αρρώστια που να σηματοδοτεί το τέλος. Ζούμε άραγε καθημερινά? Αυτό το περίφημο "ζήσε την κάθε σου μέρα σα νάναι η τελευταία", είναι κάτι που μπορούμε να το εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας? Γιατί δεν το επιλέγουμε και μπαίνουμε στη μίρλα της γκρίνιας και της άρνησης? Ανακατεύουμε έτσι τις ζωές μας και όλα γίνονται αχταρμάς θυμού, έντασης, θλίψης, πόνου, κακίας, φθόνου, ζήλιας. Σ' ευχαριστώ αγαπητέ φίλε-φίλη για την υπέροχη κρέπα που πρόσφερες στον εαυτό σου, αλλά και σε μένα.
Όπως έλεγε και αήμνηστος στο τραγούδι του "...Όσοι με το χάρο γίνανε φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη... "
Δημοσίευση σχολίου